غبارروبی

معرفی

غبارروبی، به معنای پاک کردن گرد و غبار و رفت و روب جایی است. حرم‌ها، مسجدها و حسینیه‌ها نیز، غبارروبی می‌شوند؛ ولی آیین غبارروبی، در اصطلاح، مراسمی است که طی آن از سوى توليت آستان‌هاى مقدّس، درِ ضريح باز شده و با حضور برخی از مشاهير، شخصيت‌ها و افراد خاص، هداياى نقدى زائران از درون ضريح جمع شده و با دستمال و گلاب، قبر و درون ضريح تميز و معطّر می‌شود. حضور در اين آیین، افتخار شمرده می‌شود. در اين آیین، وقتى درون ضريح را غبارروبى و جارو مى‌كنند، مقدارى هم گرد و غبارهاى نرم نشسته بر روى قبر يا زمين مرقد را جمع‌آوری کرده و براى تبرّك به اشخاص داده می‌شود. از اين رو، مراسم تميز كردن قبر، به غبارروبى شهرت يافته است.

غبارروبی کعبه

كعبه همواره سالى دوبار، که یکی از آن‌ها ایام حج است، شسته مى‌شود. اين شست و شو به وسيله آب زمزم مخلوط به گلاب ناب قمصر كاشان صورت مى‌گيرد. پس از آن به وسيله عطرهاى مختلف، ديوارها را خوشبو ساخته، آنگاه مقدارى از عود و عنبر را در آن تبخير مى‌كنند و مى‌سوزانند. اين اعمال، بیشتر، در حضور بزرگان و اميران و رجال دولتى انجام مى‌گيرد.

كعبه از دوران نخستين سازنده آن، حضرت ابراهيم(ع) نيازى به شست‌وشو و پاکسازی نداشت؛ زيرا ساختمان كعبه درآغاز دیوارهای سنگ‌چين، بدون سقف بوده و درى نیز نداشت و كف آن، از شن يا ريگ بود. از این رو، نيازى به شست‌وشو نداشته و بارش باران خود موجب تميز كردن ديوارهاى آن از خاك مى‌شد. پس از قرار دادن سقف بر آن و گذاشتن در بر ديوار آن، اين نياز احساس شد كه خانه خدا غبار روبى شود، همانطور كه در مورد خانه‌هاى مسكونى چنين مى‌شود. به باور برخی، كعبه نخستين بار، به وسيله حضرت محمد(ص) شست‌وشو شد. بر پایه روایتی از ابن عمر، حضرت محمد(ص) در روز فتح مکه، هنگام ورود به آن، دستور داد بلال بر بام كعبه رفته و اذان بگوید؛ سپس مسلمانان لباس‌هاى خود را بالا زده و با ظرف‌ها و سطل‌ها، درون و بيرون كعبه را با آب زمزم شست‌وشو دادند. از آن پس، شست‌وشوى كعبه سنتى شد كه تا به امروز ادامه دارد.

منابع

این مقاله برگرفته از مقاله فرهنگامه زیارت، جواد محدثی، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره چهاردهم، بهار 1392، ص35. است.

کعبه و مسجد الحرام در گذر تاریخ، محمدطاهر کردی، ترجمه هادی انصاری، مشعر، تهران، ۱۳۸۷ش.