امام حسن مجتبی(ع)

ابو محمد حسن بن علی بن ابی طالبنخستین فرزند فاطمه دختر رسول خدا(ص) ؛چهارمین معصوم و دومین امام شیعیان است.

تولد و کودکی

امام حسن در نیمه ماه مبارک رمضانسال سوم هجریدر مدینه متولد شد. در بیشتر منابع امام حسن را شبیه ترین افراد به رسول خدا(ص) وصف کرده‌اند. در روایتی رسول خدا(ص)، امام حسن(ع) را در خوی و خصلت و چهره شبیه ترین مردم به خود وصف کرده است. امام حسن هفت سال از عمر شریفش را در عصر رسول خدا(ص) سپری کرد.سبط النبی، سید، زکی، مجتبی، تقی، ولی و طیب از القاب آن حضرت هستند.

امام حسن پس از رسول خدا(ص)

آن حضرت شاهد حوادث و رخدادهای دوران سه خلیفه نخست بود. در دوره خلیفه اول امام مجتبی(ع) در مجلسی از او خواست از منبر جدش رسول خدا(ص) پایین بیاید و ابوبکر نیز او را تصدیق کرد. منابع از حضور پر رنگ تر امام حسن(ع)در عصر عثمان نسبت به خلفای پیشین خبر می‌دهند. برخی گزارشها از حضور ایشان و برادرش امام حسین (ع) در برخی فتوحات مانند شمال آفریقا و طبرستان خبر می‌دهند. در حالی که دلایل تاریخی زیادی حاکی از عدم شرکت اهل بیت در فتوحات است. امام حسن(ع) به هنگام محاصره عثمان در راستای خواست پدر بزرگوارشان به خانه عثمان رفت و آمد داشت. بدرقه ابوذر از سوی امام حسن به همراه پدر به هنگام تبعید این صحابی از وقایع دیگر دوره عثمان است.

امام حسن(ع) در خلافت امیرمؤمنان

امام حسن(ع) مدت سی سال از عمر مبارک خود را در کنار پدر بزرگوارشان امام علی (ع) سپری کردند. در آستانه جنگ جمل به عنوان نماینده اعزا می‌حضرت علی(ع) برای بسیج مردم کوفه به آن شهر رفت. آن حضرت در نبرد صفین نیز شرکت داشت. وی در جنگ خوارج نیز علاوه بر ایراد خطبه های مختلف در حمایت از امام و تشویق مردم به دفاع از آن حضرت خود نیز در صحنه های جنگ حضور پر نشاط و فعال داشت.

امام علی (ع) تولیت موقوفاتش را به امام حسن(ع) سپرد.حضرت علی(ع)، صدقات فراوانی در مدینه و اطراف آن داشت که بعد از خود،امام حسن(ع) و بعد از امام حسن برادرش حسین (ع) متولی این صدقات بودند.اداره صدقات آن حضرت پس از فرزندانش در دست بنو حسن و بنو حسین بود.

عصر امامت و خلافت امام حسن(ع)

امام حسن(ع) براساس باورهای شیعیاز طریق نص به امامت رسید. حضرت علی(ع)، بعد از ضربت خوردنش فرزندش حسن(ع) را به امامت منصوب کرد، و آن حضرت زمام امور را بمدت تقریبا شش ماه بدست گرفت. بیعت با امام حسن(ع) در روز بیست و یکم ماه مبارک رمضان سال چهلم هجری و بعد شهادت امیرمؤمنان 7 انجام گرفت. معاویه به محض شنیدن خبر بیعت مردم با امام حسن(ع)،آن را تقبیح کرد و در سخنان و نامه‌هایش تصمیم صریح خود را به سرکشی و عدم شناسایی امام به عنوان خلیفه اعلام کرد.

نخستین اقدام امام حسن(ع) بعد از بیعت با او سازماندهی لشکر برای جنگ با معاویه بود.معاویه نیز همه فرماندهان خودش را از شام، فلسطین، اردن فراخواند و با شصت هزار نیرو علیه امام حسن(ع) به راه افتاد. فضای سیاسی و اجتماعی عراق به دنبال تبلیغات سوء امویان با شایعه اراده امام حسن(ع) بر صلح با معاویه و قدرت بلامنازع ارتش شام، به شدت ملتهب، وسوسه انگیز و نگران کننده شد،.در پی همین شایعات پذیرش صلح از ناحیه امام بود که خیمه گاه آن حضرت را به غارت بردند؛ و در «مظلم ساباط» با پیکانی او را از ناحیه‌ی «ران» زخمی ساختند. امام(ع) را به مدائن بردند درحالی‌که خون بسیاری از او رفته و جراحتش دشوار شده بود در خانه سعد بن مسعود ثقفی بستری و مداوا شد. امام در چنین شرایطی مجبور به صلح شد و در پاسخ یکی از یارانش علت صلح را میل و رغبت بیشتر مردم بر صلح، ناخوشی آنان از جنگ و به ویژه حفظ شیعیان از کشته شدن دانسته است .

امام با قید شرایطی حکومت را به معاویه واگذار کرد: عمل به کتاب، سنت نبوی و سیره خلفای صالحین؛عدم تعیین جانشین و واگذاری تعیین خلیفه به شورای مسلمانان،در امان ماندن مسلمانان از دست و زبان معاویه؛ ایمنی شیعیان و عدم توطئه بر ضد اهل بیت. برخی تنها به دو شرط از عهدنامه را مبنی بر این که معاویه یاران امام علی(ع) را تحت تعقیب قرار ندهد و بعد از او خلافت از آن امام حسن(ع) باشد، اشاره کرده‌اند.

فضایل و مناقب

امام حسن(ع) عابدترین، زاهدترین و با فضیلت مردم زمان خود بود؛ در بیانات سایر اهل بیت نیز آن حضرت به چنین فضایلی ستوده شده است . آن حضرت هرگاه مرگ، قبر و قیامت و عبور از صراط و حساب را به یاد می‌آورد؛ می‌گریست و به هنگام وضوء گرفتن و در حال نمازاندامش به لرزه می‌افتاد.آن حضرت که خود را در پیشگاه خدای تعالی می‌دید، پس از نماز صبح تا طلوع آفتاب مشغول عبادت بود و با کسی سخن نمی‌گفت. به نقل ا بن اسحق: پس از رسول خدا(ص) هیچکس از حیث آبرو و بلندی قدر، به حسن بن علی نرسید..

از فضایل امام بخشش های زیاد آن حضرت است به طوری که ایثاربردباری و عفو بخششآن حضرت زبانزد عام و خاص بود. لقب کریم اهل بیت از بخشش های زیاد امام نام گرفته است. آن حضرت در دو و به قولی در سه نوبت تمام دارای خودش را در راه خدای تعالی نصف کرد و آن را صدقه داد . به نقلی دیگر،آن حضرت سه بار تمام اموالش را در راه خدای تعالی تقسیم کرد.

حج

منابع شیعه و سنی از حج رفتن های مکرر امام حسن مجتبی(ع) با پای پیاده بسیار سخن گفته‌اند آن حضرت 25 بار با پای پیاده حج گزارد، در حالیکه اسبهای نجیب را با او یدک می‌کشیدند.امام علت پیاده حج گزاردن را خضوع بیشتر در پیاده رفتن به خانه خدا عنوان کرد. با همه اهمیتی که امام برای حج و خانه خدا قایل بود، برآوردن حاجت مومن را بالاتر می‌دانست و گاهی طواف خود را برای این منظور قطع می‌کرد. بنا به روایتی امام حسن در حین طواف، شخصی که او را برای کاری فراخواند، طواف را رها و برای قضای حاجت آن مومن رهسپار شد، چون با اعتراض فردی مواجه شد که چرا طواف را برای کار دیگران رها کرده؟امام فرمود: هر کس برای ادای حاجت برادر خویش برود یک حج و یک عمره در نامه عمل او نوشته می‌شود، بنابر این من یک حج و یک عمره بدست آورده و برگشتم.

همسران امام حسن(ع)

در باره تعداد دفعات ازدواج امام حسن(ع) و شمار همسران آن حضرت روایات زیادی بدون این که نام ونشانی از آنها به میان بیاید ذکر شده است . ارقام مبالغه آمیز در باره تعداد همسران آن حضرت با آنچه در منابع معتبر در باره نام همسران و فرزندان وی آورده‌اند، هیچ تناسبی ندارد.نام همسران آن حضرت در منابع تاریخی عبارتند از: ام الحق دختر طلحة بن عبیداللَّه؛ حفصه دختر عبدالرحمن بن ابی‌بکر؛ هند دختر سهیل بن عمرو؛ و جعدة دختر اشعث بن قیس. شیخ مفید أم بشیر دختر عقبة بن عمرو بن ثعلبة و خولة دختر منظور الفزاریة را از دیگر همسران آن حضرت دانسته است. تعداد همسران آن حضرت در برخی منابع قدی می‌تا ده زن و در برخی منابع تا یازده زن نیز ذکر کرده‌اند.

فرزندان امام حسن(ع)

برای آن حضرت پانزده اولاد ذکر کرده اند و برخیچهار پسر و دو دختر گفته‌اند. نام های آنان عبارتند از:زید، و خواهرانش: ام الحسن، ام الحسین، حسن،عمرو و دوبرادرش:قاسم وعبداللَّه، عبدالرحمن و حسین که ملقب به اثرم بوده وبرادر و خواهری نیز به نامهای طلحة، فاطمه داشته است، ام عبدالله، فاطمه، ام سلمة، رقیه،ازدیگر فرزندان آن حضرت بوده‌اند. نسل آن حضرت از طریق دو پسرش: حسن و زید، باقی ماند. همه فرزندان امام حسن مجتبی در روز عاشورا با امام حسین (ع)همراهی و به بهترین وجه او را یاری کردند .بعدها نیز شاخه حسنی علویان از فرزندان امام حسن(ع) از رقبای اصلی حکومت عباسیان بودند.قیام محمد و ابراهیم فرزندان عبدالله بن حسن، و حسین بن علی بن حسن (شهید فخ) (سال 169ق)،و دو تن از پسران عبدالله بن حسن،ادریسو یحیی همه از نوادگان امام حسن(علیه السلام) بودند که با قیامهای خود حکومت عباسی را با چالش جدی مواجه ساختند. در نیمه دوم سده چهاره هجری اشراف حسنی* موفق به تشکیل امارتی در مکه شدند که تا تسلط آل سعود بر حجاز استمرار یافت.

شهادت امام حسن(ع)

امام حسن(ع) بنا به قول مشهور در 28 صفر سال 50 ق مسموم و به شهادت رسید. برخی سالهای 47 و 49و نیز هفتم صفررا زمان شهادت امام دانسته‌اند. بنا به قول مشهور جعده همسر آن حضرت به تحریک معاویه امام(ع) را مسموم و به شهادت رساند.

محل دفن

اهل بیت بنابه وصیت آن حضرت (ادفنونی عند ابی)، خواستند او را در کنار قبر جدش رسول خدا(ص) به خاک بسپارند، اما بنی امیه به سرکردگی مروان بن حکم حاکم مدینه، به همراهی برخی زنان رسول خدا(ص) مانع شدند. آنان که کینه دفن عثمان در حش کوکب (قبرستان یهودیان) را به دل داشتند، سوگند یاد کردند تا مانع دفن امام(ع) در کنار پیامبر شوند. بنی هاشم برای مقابله با بنی امیه اماده شدند که امام حسین (ع)، بنا به وصیت برادرش حسن(ع) مانع شد و به ناچار آن حضرت در بقیع به خاک سپرده شد و بنا به نقلی سعید بن عاص اموی بر آن حضرت نماز خواند.

امام حسن(ع) در قبرستان بقیع و کنار مرقد مادر بزرگش فاطمه بنت اسد و عباس عموی پیامبر به خاک سپرده شد. خوارز می‌قبه و بارگاه امام حسن(ع) را بلند ترین و عالی ترین عمارت مدینه وصف کرده است. قبر مطهر امام حسن(ع) و عمویش عباس و هم چنین امام زین العابدین و امام باقر8 زیر یک قبه بوده است، دیار بکری در شرافت این مکان وقبه گفته است: فللّه درّه من قبر ما أکرمه و أشرفه و أعلی قدره عند اللّه‏. فاسی نیز در باره بارگاه آن حضرت گفته است: امام حسن(ع) دارای بارگاه و قبه عالی بوده بطوری که در مدینه عمارتی بالاتر از آن نبوده است.در سال 495 مجد الملک براوستانی وزیر برکیارق سلجوقی معماری از مردم قم را برای ساختن گنبدی بالای آرامگاه امام حسن(ع) به مدینه فرستاد.این گنبد در روز هشتم شوال سال 1343 توسط وهابی های سعودی تخریب شد.

 

منابع

محتوای این مقاله برگرفته شده از: دانشنامه حج و حرمین شریفین مدخل حسن بن علی المجتبی.