غری
 | این مقاله هماکنون در دست ویرایش است.
این برچسب را کاربر:Abbasahmadi1363 در تاریخ ۲۴ مهر ۱۳۹۸ برای جلوگیری از تعارض ویرایشی قرار داده است. لطفا بدون توافق با کاربر فوق برچسب را برندارید. |
واژه‌شناسی
غری را، بسیاری از واژه‌شناسان، به صورت ترکیب وصفیِ «رجلٌ غَرِیٌ» آورده و آن را مرد زیبارو معنا کرده‌اند.[۱] برخی واژه‌های دیگر از همین اصل، به معنای زیبایی و نیکویی آمده است.[۲] ابن فارس لغت‌شناس، اصل این کلمه را به معنای شگفتی از زیبایی شیئ دانسته است.[۳] برخی نیز بر این باورند که غری، به معنای زیباروی و بنای زیبا است.[۴]
موقعیت
غری، در منطقه ظهر الکوفه قرار داشته که پیکر امام علی(ع) برای دفن به آن‌جا برده شد. از این رو به نجف، غری هم گفته می‌شد و کتاب‌هایی همچون «شعراء الغری» یا «فرحة الغری» مربوط و منسوب به آن است. اهل نجف و ساکنان نجف را نیز به همین سبب، «غروی» می‌گویند.[۴]
علت نامگذاری
اصل غری و غریّان، نام دو بنای شبیه به صومعه بوده که پشت کوفه[یادداشت ۱] و نزدیک محل دفن امام علی(ع) قرار داشته و در گذشته، زمان منذر بن امرء القیس، ساخته شد، تا بنای یادبودی باشد برای دو ندیم او، که در حال مستی کشته بود.[۵]
در روایات
در روایتی از امام صادق(ع) نقل شده که غری، بخشی از کوهی بوده که خداوند با حضرت موسی(ع) در آن‌جا سخن گفت و عیسی(ع) را به قداست برگزید.[۶]
در ماجرای کشف محل پنهان قبر امام علی(ع) در زمان هارون الرشید هم نام «غریّین» و «ثویّه» برده می‌شده که خلیفه برای شکار به آن‌جا رفته بود.[۷]
پانویس
منابع
- تهذیب اللغة، محمد بن احمد ازهری، دار احیاء التراث العربی، بیروت، ۱۴۲۱ق.
- الصحاح: تاج اللغة و صحاح العربیة، اسماعیل بن حماد جوهری، دار العلم للملایین، بیروت، ۱۳۷۶ق.
- المحیط فی اللغة، اسماعیل بن عباد صاحب، عالم الکتب، بیروت، ۱۴۱۴ق.
- معجم مقاییس اللغة، احمد بن فارس ابن فارس، مکتب الاعلام الاسلامی، قم، ۱۴۰۴ق.
- وسائل الشيعه، محمد بن حسن شيخ حر عاملى، مؤسسة آل البيت(ع)، مؤسسة آل البيت(ع)، قم، 1409ق.