میراث حج و حرمین شریفین (کتاب)
این مقاله هماکنون در دست ویرایش است.
این برچسب را کاربر:Kamran در تاریخ ۱۷ فروردین ۱۴۰۰ برای جلوگیری از تعارض ویرایشی قرار داده است. لطفا بدون توافق با کاربر فوق برچسب را برندارید. |
میراث حج و حرمین شریفین از آثار پژوهشی پژوهشکده حج و زیارت است که شامل مجموعهای از متون کهن فارسی و مقالاتی درباره میراث حج و حرمین است. نخستن دفتر این مجموعه که شامل سه رساله فارسی نسبتا کهن در مناسک حج و دو مقاله در حوزه متنپژوهی و نسخه شناسی است به کوشش احمد خامهیار، توسط نشر مشعر به سال ۱۳۹۹ در ۳۱۸ صفحه منتشر شد.
دفتر اول میراث حج و حرمین شریفین
درآمدی بر میراث حج و حرمین شریفین در زبان فارسی تا آغاز دوره صفوی
این مقاله به قلم احمد خامهیار به معرفی متون کهن فارسی درباره حج و حرمین شریفین میپردازد. این متون شامل متون منثور مانند کتاب لطائف الاذکار للحضار و السفار، رسالههای مناسک حج و رسالههای پراکنده دیگری همچون سفرنامههای ناصر خسرو و حجازیه ابوالاشرف محمد بن حسین یزدی است. در ادامه مقاله متون منظوم شامل قصاید پراکنده، تحفه العراقین خاقانی شروانی و فتوح الحرمین محییالدین لاری معرفی شده است.
مناسک حج در نسخه سفینه تبریز
رساله کوتاهی است با نام مناسک حج نوشته بهاء الدین یعقوب که در مجموعه سفینه تبریز موجود است و در تاریخ ۷۲۲ قمری کتابت شده است. این رساله با تصحیح محمد عبدلی در صفحات ۳۱ تا ۷۷ دفتر نخست میراث حج و حرمین شریفین منتشر شده است. مولف رساله از فقها و عرفای شافعی مذهب در اواخر سده ششم و اوایل سده هفتم قمری است و رساله خود را بر اساس بخش مناسک حج کتاب احیاء علوم دین غزالی نگاشته است.[۱]
مناسک حج جامی
مناسک حج نور الدین عبدالرحمن جامی از دیگر رسالههای کهن فارسی است که در با تصحیح اکبر راشدینیا در دفتر اول میراث حج و حرمین شریفین صفحات ۸۷-۱۵۰ منتشر شده است. جامی این رساله را در تاریخ ۸۷۷ قمری در شهر بغداد و ایامی که به انتظار رسیدن زمان حرکت کاروان حج بوده نگاشته است و چنان که خود تصریح کرده تلاش کرده نظر فقهای اربعه اهل سنت را در این رساله با هم جمع کند. این رساله هشت فصل دارد و در این فصول به بیان وجوب حج و شرایط آن، ارکان و واجبات و مستحبات، محظورات و محرمات، انواع حج و احکام هر یک، طواف و واجبات و مستحبات آن، آداب و ادیه هر یک از ارکان حج، و آداب و ادعیه زیارت مرقد پیامبر(ص)، و فضیلت زیارت قبور امامان(ع)[۲]