چاه کعبه

چاه کعبه چاهی که درون کعبه قرار داشت و محلی برای نگهداری هدایایی که به کعبه می‌شد به شمار می‌رفت.

چاه کعبه به وسیله حضرت ابراهیم(ع) کنده شد. این چاه در سمت راست در ضلع شرقی قرار داشت و محلی برای نگهدای هدایای که به کعبه می‌شد تلقی می‌گردید.

در تاریخ، از این چاه کم‌تر نامی برده شده است. بنا به نظر، دزدان هدایای داخل چاه را سرقت کردند و در ته چاه ماری بزرگ زندگی می‌کرد که به عنوان نگهبان هدایای کعبه محسوب می‌شد و حدود ۵۰۰ سال زندگی کرد و در سال ۳۵ عام الفیل عقابی آن را ربود و به کوه اجیاد الصغیر برد.

عمر و طول و عرض این چاه در کتاب‌های تاریخی شناسانده نشده است.

مسلم است که این چاه تا هنگام بازسازی ساختمان کعبه به وسیله قریش در سال ۳۵ بعثت موجود بود. در این سال که قریش کف و در خانه خدا را حدود ۲ متر بالا آورد، ظاهرا این چاه هم از بین رفت. گفته می‌شود در زمان جرهم، نگهبان چاه قصد دزدی از آن را داشت که سنگی بر او فرود آمد و او راکشت و از آن به بعد، به آن چاه «اخسف» (غایب کننده در زمین) گفتد.

در نقلی آمده که هنگام فتح مکه، حدود هفتاد هزار اوقیه طلا در این چاه موجود بود که پیامبر(ص) در جنگ جنین که بعد از فتح مکه بود، از آن استفاده نکرد.

منابع

این مقاله برگرفته از کتاب مکه در بستر تاریخ نعمت‌الله صفری فروشانی، قم، مرکز جهانی علوم اسلامی، ۱۳۸۶ش است.