مزار هود و صالح

مزار هود و صالح(ع)، مزاری است در نجف و در میان قبرستان وادی‌السلام که به حضرت هود(ع) و صالح(ع) منتسب است. به باور برخی از عالمان شیعه، انتساب این مزار به هود و صالح درست است، برخی نیز آن را رد کرده و بیشتر تاریخ‌نگاران و جغرافی‌دانان مسلمان، مدفن این دو پیامبر را در یمن دانسته‌اند.

مزار هود و صالح

اطلاعات اوليه
کاربری	زیارتگاه
مکان	نجف، قبرستان وادی‌السلام
معماری
بازسازی	۱۳۳۷ق.

عالم شیعی، سید مهدی بحرالعلوم (۱۱۵۵–۱۲۱۲ق)، نخستین کسی است که مکان کنونی را به عنوان مزار هود و صالح(ع) مشخص کرده و بر روی آن مقبره ساخته است.

مکان

ضریح مزار هود و صالح(ع).

مزار منسوب به حضرت هود و صالح(ع)، در عراق، در شهر نجف و در میان قبرستان وادی‌السلام قرار دارد.

بررسی درستی انتساب

بیشتر تاریخ‌نگاران و جغرافی‌دانان مسلمان، مدفن حضرت هود و صالح(ع) را در یمن، تعیین کرده‌اند.

با این همه، به باور برخی، روایاتی در منابع حدیثی شیعه، به وجود قبر هود و صالح(ع) در وادی‌السلام اشاره دارد؛ مانند روایتی که بر پایه آن، امام علی(ع) از فرزندش امام حسن(ع) خواست که او را در پشت کوفه، در قبر دو برادرش هود و صالح دفن کند.

برخی، انتساب این مزار به هود و صالح(ع) را بی‌مدرک دانسته و به گمان، آن را یادبودی از هود و صالح دانسته‌اند. مکان کنونی این مزار، توسط عالم شیعی، سید مهدی بحرالعلوم (۱۱۵۵–۱۲۱۲ق)، مشخص شد. گویا پیش از آن، مزار هود و صالح در قسمت دیگری از وادی‌السلام قرار داشت.

پیشینه

بنای کنونی مزار، نخستین بار توسط سید مهدی بحرالعلوم، تعیین شد و گنبدی از سنگ و گچ بر فراز آن ساخته شد. سپس یک ایرانی، آن را خراب نمود و به‌جای آن، ساختمان جدیدی با گنبد کاشی‌کاری بنا کرد. این ساختمان در سال ۱۳۳۷ق، یعنی در دوره اشغال عراق از سوی بریتانیا بازسازی شد.

منابع

این مقاله برگرفته از کتاب زیارت‌گاه‌های عراق، محمدمهدی فقیه بحرالعلوم. بخش «قبرستان وادی السلام»، ج۱، ص۸۵. است.

• حجة التفاسیر و بلاغ الاکسیر، عبدالحجة بلاغی، حکمت (چاپخانه)، قم، ۱۳۸۶ش.
• تاریخ النجف المعروف بالیتیمة الغرویة و التحفة النجفیة فی الارض المبارکة الزکیة، حسین براقی.
• فرحة الغری فی تعیین قبر امیرمؤمنان علی(ع) فی النجف، غیاث‌الدین عبدالکریم بن احمد الحسینی (ابن طاووس)، تحقیق محمد مهدی نجف، نجف، العتبة العلویة المقدسة، ۱۴۳۱ق، (۲۰۱۰م).
• ماضی النجف وحاضرها، جعفر آل محبوبة، بیروت، دار الاضواء، ۱۴۰۶ق، (۱۹۸۶م).