رحلة ابن‌بطوطه: تفاوت میان نسخه‌ها

تحفة النظار فی غرائب الامصار، سفرنامه [[ابن‌بطوطه]]، جهانگرد مشهور مسلمان، شامل شرح چهار سفر [[حج]] است.ابن‌بطوطه در [[مغرب]] و در یک خانواده‌ی اهل علم که مذهب [[مالکی]] داشتند متولد شد. بعد  از بزرگ شدن و در جوانی در [[مراکش]] و مغرب و بعدها در هند مشغول قضاوت شد؛ وی علاقه‌ی فراوانی به [[صوفیان]] داشته است.

کتاب تحفة النظار فی غرائب الامصار و عجائب الاسفار که به [[تحفة النظار (کتاب)|رحلة ابن‌بطوطه]] نیز مشهور است، اقتباسی است از دو سفرنامه‌ی [[ابن جبیر]] و [[عبدری]]؛ که نگارش آن توسط شخصی به اسم [[ابن جزی]] و به املاء خود ابن‌بطوطه است. در مورد صحت گزارش‌های این کتاب تردیدهایی وجود دارد چراکه برخی از آن‌ها با گزارش‌های دیگر کتب و وقایع رخ‌داده در تاریخ سازگاری ندارد.

ابن‌بطوطه در این کتاب به [[تاریخ سیاسی]] و اقتصادی [[مکه]] و [[مدینه]]، ویژگی‌های جغرافیای آن دو شهر، باورهای مردم مکه و معرفی صوفیان و امرا و پادشاهانی که در مسیر حج با آن‌ها دیدار داشته پرداخته است.

[[ابن‌بطوطه|شمس‌الدین ابوعبدالله محمد بن عبدالله بن محمد لواتی طنجی]] مشهور به ابن‌بطوطه به سال (703 ق.) در طنجه واقع در مغرب به دنیا آمد و در سال (770 یا 779 ق.) درگذشت. او را از طایفه بربرهای لواته دانسته‌اند. خانواده وی از دانشمندان مالکی مذهب بودند و در [[مغرب|مراکش]] شغل قضاوت داشتند.<ref>. الدرر الکامنه، ج 3، ص 480-481.</ref><ref>تاریخ نوشته‌های جغرافیایی، ص 331.</ref>.<ref>تحفة النظار، ج 1، مقدمه، ص 80</ref> او نیز باسن کم در همان ابتدای راه به‌عنوان قاضی کاروان حج [[تونس]] انتخاب شد و در طول سفر نیز با دانشوران دیدار کرد و از برخی اجازه روایت گرفت و بعدها نیز در [[هند]] به منصب قضا رسید. همین از علاقه و اشتغال او به علوم دینی حکایت دارد.<ref>. Ibn Battuta، P2-3.</ref>پژوهشگران کوشیده‌اند بر پایه این سفرنامه، تصویری از روحیات و احوال ابن‌بطوطه ترسیم کنند. آنان به علاقه ابن‌بطوطه به زاهدان و صوفیان و میل درونی‌اش به کناره‌گیری از دنیا از یک‌سوی و پایبندی‌اش به دنیا و اقرار به عدم توانایی در ترک آن از دیگر سو اشاره نموده و صداقت وی و پرهیزش از زاهد نمایی و ریاکاری را ستوده‌اند.<ref>. سفرنامه ابن‌بطوطه، ص 32-33.</ref><ref>مجله نامه انجمن، ش 21، ص 7، چند نمونه از داده‌های جامعه‌شناختی و روان‌شناختی. </ref>

سفر ابن‌بطوطه از زادگاهش در (725 ق.) به‌قصد مکه و گزاردن حج آغاز شد. در این هنگام، [[ناصرالدین ابوسعید]] (حک: 710-731 ق.) حاکم فاس بود.<ref>تحفة النظار، ج 1، ص 153-157</ref> ابن‌بطوطه در سال (726 ق.) از راه شمال [[افریقا]]، [[مصر]] و [[شام]] به مکه رفت. سپس به [[ایران]] سفر کرد و بسیاری از شهرهای آن را دید. بار دیگر از [[عراق]] به حج رفت و پس از اقامت دوساله در مکه (729-730 ق.) به [[یمن]] و [[عدن]] سفر کرد و ازآنجا به مگادیشو در ساحل شرقی افریقا رفت و باز در (732 ق.) به سواحل [[خلیج‌فارس]] و [[بحرین]] و مکه بازگشت. آنگاه به‌سوی شمال سفر کرد و از عذاب و [[غزه]] به [[آسیای صغیر]] رسید. ابن‌بطوطه با گذر از جنوب روسیه به اردوی زرین رسید و سپس به سال (734 ق.) به [[خوارزم]]، [[بخارا]]، [[کابل]]، [[پنجاب]] و [[دهلی]] رهسپار شد. چند سال در سمت قاضی در هند ماند و به‌عنوان سفیر سلطان هند به چین و سپس سرزمین‌های جنوب شرق آسیا ازجمله مالدیو، جزیره ملوک و سیلان رفت. بار دیگر به هند بازگشت و از راه دریا به [[مسقط]] و ایران و عراق و [[شام]] و سپس [[مصر]] راهی شد و بار چهارم در سال 749 ق. از راه عیذاب به مکه سفر کرد. ابن‌بطوطه پس از سفر حج از راه شام و شمال افریقا به‌قصد مغرب حرکت نمود و به سال (750 ق.) به فاس رسید و به خدمت سلطان [[ابو عنان مرینی]] (749-759 ق.) درآمد و با استقبال او روبه‌رو گشت. سفرهای ابن‌بطوطه همچنان ادامه یافت تا آنگاه‌که به زادگاهش طنجه رفت و ازآنجا به‌[[اندلس]] سفر کرد و در بازگشت به سال (753 ق.) از سوی سلطان ابو عنان به مالی در مرکز افریقا رهسپار شد. ابن‌بطوطه سرانجام به سال (754 ق.) به فاس بازگشت و تا پایان عمر به سال (779 ق.) در آنجا زیست.

کتاب تحفة النظار با حمایت سلطان ابو عنان و در زمانه‌ای به نگارش درآمد که سلطان، کاتب و ادیبی بانام [[محمد بن محمد بن جُزَی الکلب]] معروف به ابن جزی را برای تدوین خاطرات ابن‌بطوطه برگزید. نگارش این کتاب بر پایه املاء ابن‌بطوطه در سال (757 ق.) سه ماه به درازا انجامید.<ref>. تاریخ نوشته‌های جغرافیایی، ص 335.</ref> <ref>تحفة النظار، مقدمه، ج 1، ص 79، 152</ref>

درباره صحت گزارش‌های ابن‌بطوطه، از آغاز و حتی از روزگار خود او تردیدهایی وجود داشته است. به گزارش [[ابن خلدون]]، تاریخ‌نگار هم‌عصر ابن‌بطوطه، داستان‌هایی که او در دربار سلطان ابو عنان بر زبان می‌راند، نزد مردم با ناباوری و انکار روبه‌رو بود.<ref>. تاریخ ابن خلدون، ج 1، ص 227-228</ref>نویسندگان معاصر ابن‌بطوطه نیز در درستی گزارش‌های وی تردید داشتند و برخی مانند [[ابن خطیب]] و [[بلفیقی]] او را دروغ‌گو می‌دانستند.<ref>. الاحاطه فی اخبار غرناطه، ج 3، ص 206.</ref>پژوهش‌های تازه نیز از اشتباهات سفرنامه ابن‌بطوطه و ناسازگاری برخی گزارش‌ها با واقعیات تاریخی و جغرافیایی پرده برداشته‌اند تا جایی که اصل مسافرت او به سرزمین‌هایی مانند چین یا [[قسطنطنیه]] را انکار کرده و سخنان وی در این سفرنامه را برگرفته از منابع دیگر دانسته‌اند.<ref>. The Odyssey of Ibn Battuta، P8-11.</ref><ref>Ibn Battuta، P13.</ref>.<ref>تحفة النظار، ج 1، ص 125-131</ref>

گزارش ابن‌بطوطه از راه حج از مغرب تا مکه و سپس از مکه تا عراق و وصف‌هایش از جغرافیا و نشانه‌ها و حتی بخشی از آداب و رسم‌های مکه و مدینه نیز اقتباسی است از دو سفرنامه مشهور پیش از خود: [[سفرنامه ابن جبیر]] و [[سفرنامه عبدری]]. مطالب اقتباس‌شده از این کتاب‌ها در سفرنامه ابن‌بطوطه با تلخیص و تغییر‌اندک بازنویسی شده است؛ چنان‌که اثر متن اصلی را به‌آسانی می‌توان دریافت.<ref>. نک: رحلة ابن جبیر، ص 162-167.</ref><ref>رحلة العبدری، ص 213، 471.</ref>

آنچه ابن‌بطوطه در یادکرد معماری شهرها به آن عنایت کرده، وصف مساجد و خانقاه‌ها و بناهای زیارتی و آرامگاه‌ها است. مساجد دمشق و غزه.<ref>تحفة النظار، ج 1، ص 239</ref>، [[مسجد جامع منفلوط]].<ref>تحفة النظار، ج 1، ص 226</ref>، [[مسجد بیت‌المقدس]].<ref>تحفة النظار، ج 1، ص 246</ref>، مرقد [[امام علی(ع)]] در [[نجف]].<ref>تحفة النظار، ج 1، ص 421</ref>، قبر منسوب به امام زین‌العابدین(ع) در [[شوشتر]] <ref>تحفة النظار، ج 2، ص 22</ref>، [[مسجد بزرگ عتیق]] و آرامگاه [[احمد بن موسی]] در [[شیراز]] <ref>تحفة النظار، ج 2، ص 36، 47</ref>، حرم [[امام حسین(ع)]] در [[کربلا]]<ref>تحفة النظار، ج 2، ص 57</ref>، [[مسجد بلخ]] <ref>تحفة النظار، ج 3، ص 22</ref> بارگاه [[امام رضا(ع)]] <ref>تحفة النظار، ج 3، ص 55</ref> و آرامگاه [[جلال‌الدین رومی]] در [[قونیه]] <ref>تحفة النظار، ج 2، ص 173-174</ref>، تنها اندکی از مساجد و زیارتگاه‌های بسیار هستند که در این سفرنامه معرفی‌شده‌اند.

ابن‌بطوطه مانند دیگر سفرنامه نگاران مغربی، توجهی ویژه به معرفی عالمان و صوفیه در سرزمین‌های اسلامی داشته است. او معمولاً در وصف هر شهر به معرفی بزرگان علمی، قاضیان و به‌ویژه صوفیه پرداخته است. او به مدارس و خانقاه‌ها رفته و با دانشمندان بزرگ شهر دیدار داشته است. وصف‌های وی از نظام و سازمان مدارس و خانقاه‌ها در سرزمین‌های گوناگون، تصویری از وضعیت آموزش در سرزمین‌های اسلامی یک سده پس از [[حمله مغول]] را به دست می‌دهد. او با بسیاری از صوفیان در نقاط گوناگون جهان اسلام دیدار کرده است؛ ازجمله در اسکندریه [[ابوعبدالله مرشدی]].<ref>تحفة النظار، ج 1، ص 47</ref>، در غزه [[برهان‌الدین جعبری]].<ref>تحفة النظار، ج 1، ص 242</ref>، در [[بیروت]] [[ابو یعقوب یوسف]]، در [[اصفهان]] [[شیخ قطب‌الدین]].<ref>تحفة النظار، ج 1، ص 31</ref>، در [[شیراز]] [[مجدالدین اسماعیل]] پسر [[محمد خداداد]]. <ref>تحفة النظار، ج 2، ص 36</ref>حکایات او از صوفیان با یادکرد داستان‌هایی از کرامات آنان همراه است.

این سفرنامه از دیدگاه تاریخ سیاسی سرزمین‌های اسلامی نیز اهمیت فراوان دارد. ابن‌بطوطه به معرفی شاهان و والیان و امیران و حاکمان پرداخته و از اختلاف‌ها و کشمکش‌ها میان امیران و روابط حکومت‌ها با یکدیگر گزارش داده و گاهی به‌تفصیل درباره تاریخ حکومت یک سلسله یا پادشاه سخن رانده است. گفته‌های ابن‌بطوطه به‌ویژه آنجا که با برخی از امیران و پادشاهان دیدار کرده، بااهمیت است. او در ایران با [[ابوسعید ایلخان]] واپسین حاکم [[سلسله ایلخانی]] در [[تبریز]] <ref>تحفة النظار، ج 2، ص 67-78</ref> [[اتابک افراسیاب]] از [[اتابکان]][[لرستان]] <ref>تحفة النظار، ج 2، ص 25-28</ref>سلطان [[قطب‌الدین تهمتن]] حاکم [[هرمز]] <ref>تحفة النظار، ج 2، ص 141-142</ref>؛ و نیز در یمن با [[مجاهد نورالدین علی]] <ref>تحفة النظار، ج 2، ص 107-109</ref> در [[عمان]] با [[ابو محمد بن نبهان]] <ref>تحفة النظار، ج 2، ص 138-140</ref> و در افریقا با [[ابوبکر بن شیخ عمر]] پادشاه [[مگادیشو]] و [[ابوالمظفر حسن]] پادشاه [[کلوا]]<ref>تحفة النظار، ج 2، ص 116، 122</ref>؛ و همچنین در آسیای صغیر با پادشاه [[لاذق]] سلطان [[یننج بک]] و امیران دیگر شهرها و در [[ماوراءالنهر]] با [[محمدخان ازبک]] <ref>تحفة النظار، ج 2، ص 228</ref> و سلطان [[علاءالدین ترمشیرین]] <ref>تحفة النظار، ج 3، ص 27</ref> دیدار کرده و در هند چند سال در خدمت سلطان [[محمد بن تغلق]] به سر برده و از سوی او به سفارت به چین رفته است. <ref>تحفة النظار، ج 3، ص 242-249</ref>

این بار او از قاهره به شام رفت و از شهرهای غزه، قدس، [[عسقلان]]، رمله، [[نابلس]]، عَجلون، صور، صَیدا، طبریه، بیروت، [[طَرابلس]]، حَماة، حلب، قِنَّسرین، [[اَنطاکیه]]، [[لاذِقیه]] و [[بِعلَبَک]] گذشت و در اول شوال سال (726 ق.) با کاروان حج شام که از دمشق به‌سوی مدینه رهسپار بود، به‌سوی مدینه حرکت نمود.<ref>تحفة النظار، ج 1، ص 239-343</ref>

ابن‌بطوطه در نخستین سفر خود به [[حرمین]] که همراه کاروان شام صورت پذیرفت، در آغاز به مدینه رفت. وی در سفرنامه خویش پس از یادکرد ورودش به مدینه و استلام پاره‌ای از [[استوانه حنانه]] که هنوز باقی‌مانده بود، شرحی از مسجد نبوی در مدینه به دست داده و وصفی مختصر از ساختمان مستطیل‌شکل مسجد و مرقد [[پیامبر(ص)]]، مرقد منسوب به [[حضرت فاطمه(س)]] و قبر و خانه [[عمر]] و [[ابوبکر]] با اقتباس از سفرنامه ابن جبیر به دست داده است.<ref>. نک: رحلة ابن جبیر، ص 150-154.</ref>.<ref>تحفة النظار، ج 1، ص 349-351</ref> آنچه در سفرنامه درباره [[بقیع]]، [[قبا]]، [[حجر الزیت]]، [[احد]]، [[مسجد علی(ع)]] و [[مسجد سلمان]] آمده.<ref>تحفة النظار، ج 1، ص 360-363</ref> و نیز وصف خادمان مسجد که حبشیانی بالباس‌های تمیز بوده‌اند.<ref>تحفة النظار، ج 1، ص 357</ref> تلخیصی از سفرنامه ابن جبیر است.<ref>. نک: رحلة ابن جبیر، ص 154-157.</ref>گویا تاریخچه ساخت و گسترش مسجد نبوی، تاریخ ساخت منبر پیامبر و ماجرای استوانه حنانه و ساخته‌شدن [[دارالوضوء]] در زمانه ناصر نیز از سفرنامه عبدری برگرفته‌شده است.<ref>. رحلة العبدری، ص 442-452.</ref><ref>تحفة النظار، ج 1، ص 351-355</ref> گمان می‌رود تنها نکته‌ای که در وصف نشانه‌های مدینه تازگی دارد، اشاره کوتاه وی به [[چشمه زرقاء]] است.<ref>. تحفة الکرام، ص 222.</ref><ref>آثار اسلامی مکه و مدینه، ص 319.</ref>

در نخستین حضور ابن‌بطوطه در مکه به سال (726 ق.) [[رمیثه]] و [[عطیفه]]، پسران [[شریف ابی‌نمی]]، به گونه مشترک بر مکه حکومت داشتند.<ref>تحفة النظار، ج 1، ص 386</ref> ابن‌بطوطه به مقدم بودن نام عطیفه بر رمیثه در خطبه نماز مکه اشاره‌کرده و دلیل آن را عدالت بیشتر عطیفه دانسته است.<ref>تحفة النظار، ج 1، ص 386</ref> اما سبب، این بود که عطیفه در این سال‌ها حاکم اصلی مکه بود و از حمایت سلطان مصر بهره می‌برد و به سال (726 ق.) به‌تنهایی بر مکه حکومت می‌کرد.<ref>. العقد الثمین، ج 5، ص 214.</ref><ref>اتحاف الوری، ج 3، ص 184.</ref>در این دوران، در مصر [[ملک الناصر]] و در ایران ابوسعید ایلخان پادشاه بودند و مکه بیشتر زیر نفوذ حاکم مصر قرار داشت. به گفته ابن‌بطوطه، فراهم کردن پوشش کعبه، پرداخت حقوق قاضی و خطیب و پیش‌نمازان و مؤذنان و فراشان و خادمان و نیز برآوردن نیازهای کعبه مانند شمع و روغن و جز آن را سلطان مصر بر عهده داشت.<ref>تحفة النظار، ج 1، ص 410</ref> بااین‌حال، از دوره [[اولجایتو]] و پس از او ابوسعید، ایلخانان در مکه نفوذ بیشتر به دست آوردند و در مناسبات سیاسی میان فرزندان ابونمی راه یافتند. ابن‌بطوطه از خطبه خواندن به نام ابوسعید در سال (728 ق.) گزارش داده است. به گفته او، [[احمد بن رمیثه]] و [[مبارک بن عطیفه]] که در عراق بودند، در این سال به مکه آمدند. <ref>تحفة النظار، ج 2، ص 90</ref> احمد بن رمیثه پس از مرگ ابوسعید ایلخان (736 ق.) چندی قدرت را در حله به دست گرفت. این گزارش از جایگاه احمد بن رمیثه در میان ایلخانان و نفوذ او در دست‌کم بخشی از نیروهای نظامی و حضور پررنگ وی در عراق حکایت دارد.<ref>. نک: اتحاف الوری، ج 3، ص 223.</ref>.<ref>تحفة النظار، ج 1، ص 56</ref>

به دلیل ورود تاجران از سراسر سرزمین‌های اسلامی به مکه، انواع مواد خوراکی در این شهر یافت می‌شد. ابن‌بطوطه از یافتن میوه‌هایی مانند انگور، انجیر، هلو و خربزه در این شهر گزارش داده است.<ref>تحفة النظار، ج 1، ص 370</ref> نیز به این عادت مکیان اشاره‌کرده که تنها یک وعده پس از نماز عصر غذا می‌خوردند و در باقی روز تنها خرما می‌خوردند و ازاین‌رو، تنی سالم داشتند.<ref>تحفة النظار، ج 1، ص 389</ref> به گفته ابن‌بطوطه، در بازارهای مکه کودکان یتیم با زنبیل به انتظار می‌نشستند و هنگامی‌که کسی خرید می‌کرد، کالایش را درازای دریافت دستمزدی به منزل او می‌بردند. این کودکان با این‌که صاحب کالا با آن‌ها نمی‌آمد و در پی کار خویش می‌رفت، در امانت خیانت نمی‌کردند و کالا را به‌سلامت به خانه وی می‌رساندند.<ref>تحفة النظار، ج 1، ص 387</ref> مکیان مردمانی پاکیزه بودند. لباس آنان بسیار سفید و همیشه پاک بود. زنان مکی که ابن‌بطوطه آنان را به زیبایی و عفت ستوده، عطر فراوان به کار می‌بردند و خشنود بودند که گرسنه بخوابند، اما پول غذای خود را صرف خرید عطر کنند. به گفته او، زنان مکه شب‌های جمعه برای زیارت به مسجدالحرام می‌رفتند و حضورشان فضای مسجد را عطرآگین می‌کرد.<ref>تحفة النظار، ج 1، ص 387</ref>