مسجد حنانه: تفاوت میان نسخه‌ها

| مکان                =[[عراق]]، [[نجف]]  

برخی معتقدند هنگام عبور کاروان اسرای اهل‌بیت (علیهم‌السّلام)،  سرهای بریده امام حسین(ع) و یارانش را در این محل بر زمین گذاشتند. گفته‌اند در این هنگام صدایی شبیه به ناله بچه شتری (حنانه) که مادرش را گم کرده باشد بلند شد. نقل شده است که [[امام صادق(ع)]] هنگام سفر به کوفه و نجف، در سه مکان ایستادند و [[نماز]] گزاردند که یکی از آن‌ها در این محل بود. هنگامی که علّت را پرسیدند، فرمودند: «سر جدم [[امام حسین|حسین(ع)]] را در اینجا نهادند».<ref>طوسی، الامالی، ۱۴۱۴ق، ص۶۸۲؛ مجلسی، بحار الأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۹۷، ص۴۵۴.</ref> از این‌رو این محل، به حنانه معروف شد. <ref>مراقد المعارف، محمدحسین حرزالدین، ج٢، ص٢٢١.</ref>  

براساس قول دیگر،<ref>ماضی النجف وحاضرها، ج١، ص١٠٠.</ref> <ref>العتبات المقدسة فی الکوفة، محمدسعید الطریحی، ص١4٧.</ref> در این محل، میل یا ستونی وجود داشته است که به گفته «[[ابن شهرآشوب]]»،  هنگام عبور جنازه مطهر امیرمؤمنان(ع) از [[کوفه]] به نجف، به نشانه تاسف و ناراحتی، کج شد.<ref>مناقب آل ابی‌طالب، ابن‌شهر آشوب، ج٢، ص٣٨٧.</ref> در این روایت، از ستون یا میل مورد نظر به نام «قائم مائل»، یاد شده است. ظاهراً مسجد حنّانه، در جایگاه همان ستون بنا شده است.  

امام(ع) فرمود: «هنگامی که جنازه امیرالمؤمنین (ع) را از این‌جا عبور می‌دادند این ستون از اندوه بر درگذشت حضرتش خم شد، چنان‌که تخت [[ابرهه]] هنگام ورود [[عبدالمطلب]] بر او خم شد.»<ref>مجلسی، بحار الأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۹۷، ص۴۵۵.</ref>  

برخی نیز معتقدند که کلمه حنانه، از نام یک دیر مسیحی به نام «حنّا» (از دیرهای قدیمی منطقه حیره)، گرفته شده که پیش‌تر در محل مسجد، وجود داشته است و می‌تواند بر میل یا ستونی منطبق باشد که در روایت امام صادق(ع)،  به آن اشاره شده است.<ref>العتبات المقدسة فی الکوفة، ص١4٧.</ref>  

از اعمال این مسجد زیارت امام حسین(ع) و نماز زیارت سیدالشهداء است.<ref>شیخ عباس قمی، مفاتیح الجنان، ذیل «زیارت امام حسین در حرم امیر المومنین».</ref> در روایات وارد شده است که وقتی [[امام صادق(ع)]] وارد شهر نجف و کوفه شدند در سه جا از اسب پیاده شده، سلام داده و به نماز پرداختند، اولی [[حرم امام علی(ع)|مزار امام علی(ع)]]، دومی مسجد حنانه و موضع [[رأس الحسین(ع)]]، و سوم [[مقام امام زمان(عج)]] در [[وادی السلام]].<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۴، ص۵۷۱؛ کامل الزیارات، ص۳۴.</ref>