ابوخفاد اسدی: تفاوت میان نسخه‌ها

در گزارشی، ابوخفاد اسدی را چنین وصف کرده‌اند: اگر بر کسانی وارد می‌شد، به قدری درنگ می‌کرد تا از غذای ایشان بخورد. زیاده‌روی او در خوردن، موجب بزرگی شکمش شد. از این رو، او را حارث الحنط و ابوالحنطات لقب دادند.<ref>شفاء الغرام، ج۲، ص۵۳.</ref>  

فاسی پس از معرفی ابوخفاد در شمار صاحبان عمر طولانی، به شعری از ابولبید جعفری درباره او اشاره کرده است.<ref>شفاء الغرام، ج۲، ص۵۳.</ref> اما بیشتر منابع آن را درباره اکثم بن صیفی تمیمی<ref>المعارف، ص۲۹۹؛ الغیبه، ص۱۱۵؛ کمال الدین، ص۵۷۰.</ref> مکنّا به ابوحفاد (یا ابوخفاد و یا ابوحیده)<ref>انساب الاشراف، ج۱۳، ص۶۷.</ref> از حکما<ref>المعارف، ص۲۹۹؛ جمهرة انساب العرب، ص۲۱۰.</ref> و خطبای روزگار [[پیامبر(ص)|رسول خدا(ص)]] دانسته‌اند.<ref>تاریخ یعقوبی، ج۱، ص۱۲.</ref> در این منابع، از تولیت اکثم بر کعبه سخن نرفته است.

در گزارش فاسی (م.۸۳۲ق.) آمده که ابوخفاد پس از اُسَید بن عمرو تمیمی، از سوی مُضَر، یکی از دو قبیله بزرگ عرب عدنانی، به تولیت [[کعبه|خانه خدا]] برگزیده شد.<ref>شفاء الغرام، ج۲، ص۵۳.</ref>  

به نقل فاسی، پس از درگذشت او، تولیت [[کعبه]] به خاندان جمان بن سعد و سپس به اَضْبَط بن قُرَیع واگذار شد.<ref>شفاء الغرام، ج۲، ص۵۳.</ref> از زمان و مدت تولیت ابوخفاد و کارهایش در [[مکه]]، گزارشی در دست نیست.