جعرانه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''جُعرانه''' منطقه‌اي است در شمال شرقي مکه که در فاصله حدود ۲۹ کيلومتري مسجدالحرام و بالاي دره سَرِف (از وادي‌هاي شمالي مکه)  قرار دارد. پیامبر اکرم در سال نهم هجرت در بازگشت از محاصره [[طائف]] از این مکان به قصد [[عمره]]، [[احرام]] بست و راهی [[مکه]] شد، از این رو مسلمانان احرام بستن از جعرانه را به قصد عمره مستحب می‌دانند. در این مکان همچنین، مسجدی در محل نماز خواندن پیامبر(ص) ساخته شده است.

منطه‌ای است در شمال شرقی مکه در فاصله ۲۹ کیلومتری [[مسجدالحرام]]<ref>معجم معالم الحجاز، ج2، ص151. </ref> که از سکونت‌گاه‌هاي قبيله هذيل بود.<ref>معجم قبائل المملکة العربية السعوديه، ص879</ref> برخی این نام را  با تشديد و به صورت جِعِرّانه خوانده اند که از نظر شافعي قرائتي غلط است<ref>تصحيفات المحدثين، ج1، ص250؛ تاج العروس، ج6، ص200-201، «جعر»؛ عدة الانابه، ص221-222</ref> در مقابل، برخي هر دو قرائت را صحيح دانسته‌اند.<ref>تهذيب الاسماء، ج3، ص58؛ نک: معجم معالم الحجاز، ج2، ص149</ref>  

به گزارشي، نام جعرانه برگرفته از لقب زني به نام ريطه يا رائطه، دختر کعب، مادر و به نقلي همسر اسد بن عبدالعزي، سرسلسله بني‌اسد از تيره‌هاي قريش، است. <ref>شفاء الغرام، ج1، ص384؛ الجامع اللطيف، ص295؛ التاريخ القويم، ج5، ص162</ref>

جعرانه را به عنوان آبگاه و چاه نیز در منابع توصیف کرده‌اند<ref>الجبال و الامکنه، ج1، ص95</ref> و این به دلیل وجود آب‌هاي گوارا در جعرانه، از جمله آبي که به برکت حضور پيامبر(ص) در اين منطقه، در سال هشتم، از زمين جوشيد و آن حضرت از آن نوشيد.<ref>اخبار مکه، الفاکهي، ج5، ص68-69. </ref>

[[ناصر خسرو]](م.481ق.) در سفرنامه خود از وجود دو چاه، به نام «بئر الرسول» و  «بئر علي بن ابي‌طالب» در جعرانه خبر داده است. <ref>سفرنامه ناصرخسرو، ص137. </ref>

پيامبر(ص) در سال نهم هجری، پس از بازگشت از محاصره طائف، در شب چهارشنبه، دوازده روز مانده به پايان [[ذي‌قعده]]، از مکاني در پايين تنگه و در انتهاي دره جعرانه که طي مدت اقامت در جعرانه در آن‌جا نماز مي‌خواند، [[احرام]] بست و براي انجام [[عمره]] عازم [[مکه]] شد.<ref>المغازي، ج3، ص958-959؛ الطبقات، ج2، ص117</ref>  

از آن زمان نماز و احرام از این مکان براي انجام عمره مستحب شمرده شده و جعرانه به همراه [[تنعيم]] و [[حديبيه]] به عنوان [[ادني الحل]] از ميقات‌هاي عمره مُفرده است.<ref>العروة الوثقي، ج4، ص640؛ کتاب الحج، ج2، ص290-293، 388؛ وسائل الشيعه، ج11، ص341</ref> مذاهب مالکي،<ref>مواهب الجليل، ج4، ص38</ref> حنبلي<ref>شفاء الغرام، ج1، ص380</ref>  و شافعي<ref>الام، ج2، ص146</ref> ، جعرانه را بهترين [[ميقات]] عمره از مکه مي‌دانند. در حالي که حنفي‌ها تنعيم را بر جعرانه مقدم مي‌دارند.<ref>اثارة الترغيب، ج1، ص150</ref>  فقهاي اماميه نيز از افضيلت احرام از جعرانه، در عمره مفرده، سخن گفته‌اند.<ref>ارشاد الاذهان، ج1، ص337؛ الدروس الشرعيه، ج1، ص338؛ الرسائل العشر، ص203</ref>  همچنين مستحب است حاجيان، براي انجام عمره [[حج قِران]] و [[افراد]] ، از اين ميقات احرام ببندند.<ref>قواعد الاحکام، ج1، ص416؛ فوائد القواعد، ص362؛ کشف اللثام، ج5، ص219</ref>  

منابع قرن سوم از ساخت دو مسجد در جعرانه، يکی در قسمت انتهايی دره و در مکان نماز و احرام پيامبر(ص)، بدون ذکر نام سازنده آن، و دومين مسجد در قسمت ابتدايي دره و نزديک‌تر به مکه، گزارش داده و ساخت آن را به مردي از قريش نسبت داده‌اند،<ref>المغازي، ج2، ص959؛ اخبار مکه، الازرقي، ج2، ص207</ref> بعدها در منابع قرن نهم به بعد، همواره از يک مسجد در جعرانه ياد شده که آن را از سويي مکان احرام پيامبر(ص) دانسته و از سوي ديگر از مردي قريشي، به عنوان سازنده آن، ياد کرده‌اند.<ref>تاريخ مکة المشرفه، ج1، ص184؛ الجامع اللطيف، ص294؛ التاريخ القويم، ج5، ص164</ref>  [[محمد طاهر کردی]] در [[تاریخ القویم]] از بازسازي اين مسجد، در سال ۱۲۶۳ قمری، توسط همسر يکي از شاهان حيدرآباد هند، ياد کرده است.اين مسجد که به نام مسجد الرسول شناخته مي‌شود، و در آغازِ حد حرم و در قسمت چپ دره قرار دارد، در سال ۱۳۷۰ق. بار ديگر بازسازي شد و سپس در ۱۳۸۴ قمری توسط اداره اوقاف [[عربستان سعودی]] توسعه يافت. بناي فعلي مسجد ۱۶۰۰ مترمربع و معماري آن شبيه [[مسجد تنعيم]] است.

  |‌ پس از لینک =  

* اثارة الترغيب و التشويق الي المساجد الثلاثه و البيت العتيق: محمد بن اسحاق الخوارزمي (م.827ق.)، به کوشش محمد حسين الذهبي، مکه، مکتبه نزار مصطفي الباز، 1418ق؛  

* اخبار مکة في قديم الدهر و حديثه: محمد بن اسحاق الفاکهي (م.275ق.)، به کوشش عبدالملک بن عبدالله ابن دهيش، بيروت، دار خضر، 1414ق؛  

* اخبار مکة و ما جاء فيها من الآثار: محمد بن عبدالله الازرقي (م.248ق.)، به کوشش رشدي الصالح ملحس، مکه، دار الثقافه، 1415ق؛  

* ارشاد الاذهان الي احکام الايمان: حسن بن يوسف حلي (648-726ق.)، تحقيق فارس الحسون، قم، دفتر انتشارات اسلامي، 1410ق؛   

* الام: محمد بن ادريس الشافعي (م.204ق.)، بيروت، دار الفکر، 1403ق؛  

* تاج العروس من جواهر القاموس: مرتضي الزبيدي (م.1205ق.)، به کوشش علي شيري، بيروت، دار الفکر، 1414ق؛  

* التاريخ القويم: محمد طاهر الکردي، به کوشش عبدالملک بن عبدبالله بن دهيش، بيروت، دار خضر، 1420ق؛  

* تاريخ مکة المشرفة و المسجدالحرام و المدينة الشريفة و القبر الشريف: محمد بن الضياء (م.854ق.)، به کوشش العدوي، مکه، مکتبة التجارية مصطفي احمد الباز، 1416ق؛  

* تصحيفات المحدثين: حسن بن عبدالله العسکري (م.382ق.)، القاهره، المطبعة العربية الحديثه، 1402ق؛  

* تهذيب الاسماء و اللغات: يحيي بن شرف النووي (631-676ق.)، بيروت، دار الکتب العلميه، بی‌تا؛  

* الجامع اللطيف في فضل مکة و اهلها و بناء البيت الشريف: محمد ابن ظهيره (م.986ق.)، به کوشش علي عمر، قاهره، مکتبة الثقافة الدينيه، 1423ق؛  

* الجبال و الامکنة و المياه: محمود بن عمر الزمخشري (م.538ق.)، به کوشش احمد عبدالتواب، قاهره، درالفضيله، 1319ق؛  

* الدروس الشرعية في فقه الاماميه: محمد بن مکي (م.786ق.)، قم، دفتر انتشارات اسلامي، 1412ق؛  

* الرسائل العشر: احمد بن محمد بن فهد الحلي (757-841ق.)، به کوشش سيد مهدي رجايي، قم، انتشارات کتابخانه آيت‌الله العظمي مرعشي نجفي، 1409ق؛  

* سفرنامه ناصر خسرو: ناصر خسرو (م.481ق.)، تصحيح محمد دبير سياقي، تهران، زوار، 1381ش؛  

* شفاء الغرام باخبار البلد الحرام: محمد بن احمد التقي الفاسي (م.832ق.)، به کوشش گروهي از علما، بيروت، دار الکتب العلميه، 1421ق؛  

* الطبقات الکبري: محمد بن سعد (م.230ق.)، به کوشش محمد عبدالقادر عطا، بيروت، دار الکتب العلميه، 1410ق؛  

* عدة الانابة في اماکن الاجابه: عبدالله بن ابراهيم الحسني(م.1207ق.)، به کوشش عبدالله نذير، مکه، المکتبه المکيه، 1429ق؛  

* العروة الوثقي: سيد محمدکاظم طباطبايي يزدي (1247-1337ق.)، قم، دفتر انتشارات اسلامي، 1420ق؛

* فوائد القواعد: زين‌الدين بن علي، شهيد ثاني (911-966ق.)، تحقيق گروهي از محققان، قم، انتشارات دفتر تبليغات اسلامي حوزه علميه قم، 1378ش؛  

* کشف اللثام: محمد بن الحسن الفاضل الهندي (م.1137ق.)، قم، دفتر انتشارات اسلامي، 1416ق؛  

* معجم قبائل المملکة العربية السعوديه: حمد الجاسر، رياض، الناديي، 1401ق؛  

* معجم معالم الحجاز: عاتق بن الغيث البلادي، مکه، دار مکه للنشر و التوزيع، 1399ق؛  

* المغازي: محمد بن عمر الواقدي (م.207ق.)، به کوشش مارسدن جونس، بيروت، مؤسسة الاعلمي، 1409ق؛

* مواهب الجليل: محمد بن محمد الحطاب الرعيني (م.954ق.)، به کوشش زکريا عميرات، بيروت، دار الکتب العلميه، 1416ق؛  

* وسائل الشيعه (تفصيل وسائل الشيعة الي تحصيل مسائل الشريعه): محمد بن الحسن الحر العاملي (1033-1104ق.)، به کوشش عبدالرحيم رباني شيرازي، بيروت، دار احياء التراث العربي، 1403ق.