جعرانه: تفاوت میان نسخه‌ها

{{در دست ویرایش|ماه=[[مرداد]]|روز=[[۳۰]]|سال=[[۱۳۹۸]]|کاربر=Kamran}}

'''جُعرانه''' منطقه‌ای است در شمال شرقی مکه که در فاصله حدود ۲۹ کیلومتری مسجدالحرام و بالای دره سَرِف (از وادی‌های شمالی مکه) قرار دارد. پیامبر اکرم در سال نهم هجرت در بازگشت از محاصره [[طائف]] از این مکان به قصد [[عمره]]، [[احرام]] بست و راهی [[مکه]] شد، از این رو مسلمانان احرام بستن از جعرانه را به قصد عمره مستحب می‌دانند. در این مکان همچنین، مسجدی در محل نماز خواندن پیامبر (ص) ساخته شده است.

== جعرانه ==

منطه‌ای است در شمال شرقی مکه در فاصله ۲۹ کیلومتری [[مسجدالحرام]]<ref>معجم معالم الحجاز، ج2، ص151.</ref> که از سکونت‌گاه‌های قبیله هذیل بود.<ref>معجم قبائل المملکة العربیة السعودیه، ص879</ref> برخی این نام را با تشدید و به صورت جِعِرّانه خوانده‌اند که از نظر شافعی قرائتی غلط است<ref>تصحیفات المحدثین، ج1، ص250؛ تاج العروس، ج6، ص200-201، «جعر»؛ عدة الانابه، ص221-222</ref> در مقابل، برخی هر دو قرائت را صحیح دانسته‌اند.<ref>تهذیب الاسماء، ج3، ص58؛ نک: معجم معالم الحجاز، ج2، ص149</ref>

به گزارشی، نام جعرانه برگرفته از لقب زنی به نام ریطه یا رائطه، دختر کعب، مادر و به نقلی همسر اسد بن عبدالعزی، سرسلسله بنی‌اسد از تیره‌های قریش، است.<ref>شفاء الغرام، ج1، ص384؛ الجامع اللطیف، ص295؛ التاریخ القویم، ج5، ص162</ref>

جعرانه را به عنوان آبگاه و چاه نیز در منابع توصیف کرده‌اند<ref>الجبال و الامکنه، ج1، ص95</ref> و این به دلیل وجود آب‌های گوارا در جعرانه، از جمله آبی که به برکت حضور پیامبر (ص) در این منطقه، در سال هشتم، از زمین جوشید و آن حضرت از آن نوشید.<ref>اخبار مکه، الفاکهی، ج5، ص68-69.</ref>

 

 

از آن زمان نماز و احرام از این مکان برای انجام عمره مستحب شمرده شده و جعرانه به همراه [[تنعیم]] و [[حدیبیه]] به عنوان [[ادنی الحل]] از میقات‌های عمره مُفرده است.<ref>العروة الوثقی، ج4، ص640؛ کتاب الحج، ج2، ص290-293، 388؛ وسائل الشیعه، ج11، ص341</ref> مذاهب مالکی،<ref>مواهب الجلیل، ج4، ص38</ref> حنبلی<ref>شفاء الغرام، ج1، ص380</ref> و شافعی،<ref>الام، ج2، ص146</ref> جعرانه را بهترین [[میقات]] عمره از مکه می‌دانند. در حالی که حنفی‌ها تنعیم را بر جعرانه مقدم می‌دارند.<ref>اثارة الترغیب، ج1، ص150</ref> فقهای امامیه نیز از افضیلت احرام از جعرانه، در عمره مفرده، سخن گفته‌اند.<ref>ارشاد الاذهان، ج1، ص337؛ الدروس الشرعیه، ج1، ص338؛ الرسائل العشر، ص203</ref> همچنین مستحب است حاجیان، برای انجام عمره [[حج قِران]] و [[افراد]]، از این میقات احرام ببندند.<ref>قواعد الاحکام، ج1، ص416؛ فوائد القواعد، ص362؛ کشف اللثام، ج5، ص219</ref>

 

== مسجد جعرانه ==

منابع قرن سوم از ساخت دو مسجد در جعرانه، یکی در قسمت انتهایی دره و در مکان نماز و احرام پیامبر (ص)، بدون ذکر نام سازنده آن، و دومین مسجد در قسمت ابتدایی دره و نزدیک‌تر به مکه، گزارش داده و ساخت آن را به مردی از قریش نسبت داده‌اند،<ref>المغازی، ج2، ص959؛ اخبار مکه، الازرقی، ج2، ص207</ref> بعدها در منابع قرن نهم به بعد، همواره از یک مسجد در جعرانه یاد شده که آن را از سویی مکان احرام پیامبر (ص) دانسته و از سوی دیگر از مردی قریشی، به عنوان سازنده آن، یاد کرده‌اند.<ref>تاریخ مکة المشرفه، ج1، ص184؛ الجامع اللطیف، ص294؛ التاریخ القویم، ج5، ص164</ref> [[محمد طاهر کردی]] در [[تاریخ القویم]] از بازسازی این مسجد، در سال ۱۲۶۳ قمری، توسط همسر یکی از شاهان حیدرآباد هند، یاد کرده است. این مسجد که به نام مسجد الرسول شناخته می‌شود، و در آغازِ حد حرم و در قسمت چپ دره قرار دارد، در سال ۱۳۷۰ق. بار دیگر بازسازی شد و سپس در ۱۳۸۴ قمری توسط اداره اوقاف [[عربستان سعودی]] توسعه یافت. بنای فعلی مسجد ۱۶۰۰ مترمربع و معماری آن شبیه [[مسجد تنعیم]] است.

== پانویس ==

== منابع ==

  | پس از لینک =

* اثارة الترغیب و التشویق الی المساجد الثلاثه و البیت العتیق: محمد بن اسحاق الخوارزمی (م. ۸۲۷ق)، به کوشش محمد حسین الذهبی، مکه، مکتبه نزار مصطفی الباز، ۱۴۱۸ق؛

* اخبار مکة فی قدیم الدهر و حدیثه: محمد بن اسحاق الفاکهی (م. ۲۷۵ق)، به کوشش عبدالملک بن عبدالله ابن دهیش، بیروت، دار خضر، ۱۴۱۴ق؛

* اخبار مکة و ما جاء فیها من الآثار: محمد بن عبدالله الازرقی (م. ۲۴۸ق)، به کوشش رشدی الصالح ملحس، مکه، دار الثقافه، ۱۴۱۵ق؛

* ارشاد الاذهان الی احکام الایمان: حسن بن یوسف حلی (۶۴۸–۷۲۶ق)، تحقیق فارس الحسون، قم، دفتر انتشارات اسلامی، ۱۴۱۰ق؛

* الام: محمد بن ادریس الشافعی (م. ۲۰۴ق)، بیروت، دار الفکر، ۱۴۰۳ق؛

* تاج العروس من جواهر القاموس: مرتضی الزبیدی (م. ۱۲۰۵ق)، به کوشش علی شیری، بیروت، دار الفکر، ۱۴۱۴ق؛

* التاریخ القویم: محمد طاهر الکردی، به کوشش عبدالملک بن عبدبالله بن دهیش، بیروت، دار خضر، ۱۴۲۰ق؛

* تاریخ مکة المشرفة و المسجدالحرام و المدینة الشریفة و القبر الشریف: محمد بن الضیاء (م. ۸۵۴ق)، به کوشش العدوی، مکه، مکتبة التجاریة مصطفی احمد الباز، ۱۴۱۶ق؛

* تصحیفات المحدثین: حسن بن عبدالله العسکری (م. ۳۸۲ق)، القاهره، المطبعة العربیة الحدیثه، ۱۴۰۲ق؛

* تهذیب الاسماء و اللغات: یحیی بن شرف النووی (۶۳۱–۶۷۶ق)، بیروت، دار الکتب العلمیه، بی‌تا؛

* الجامع اللطیف فی فضل مکة و اهلها و بناء البیت الشریف: محمد ابن ظهیره (م. ۹۸۶ق)، به کوشش علی عمر، قاهره، مکتبة الثقافة الدینیه، ۱۴۲۳ق؛

* الجبال و الامکنة و المیاه: محمود بن عمر الزمخشری (م. ۵۳۸ق)، به کوشش احمد عبدالتواب، قاهره، درالفضیله، ۱۳۱۹ق؛

* الدروس الشرعیة فی فقه الامامیه: محمد بن مکی (م. ۷۸۶ق)، قم، دفتر انتشارات اسلامی، ۱۴۱۲ق؛

* الرسائل العشر: احمد بن محمد بن فهد الحلی (۷۵۷–۸۴۱ق)، به کوشش سید مهدی رجایی، قم، انتشارات کتابخانه آیت‌الله العظمی مرعشی نجفی، ۱۴۰۹ق؛

* سفرنامه ناصر خسرو: ناصر خسرو (م. ۴۸۱ق)، تصحیح محمد دبیر سیاقی، تهران، زوار، ۱۳۸۱ش؛

* شفاء الغرام باخبار البلد الحرام: محمد بن احمد التقی الفاسی (م. ۸۳۲ق)، به کوشش گروهی از علما، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۲۱ق؛

* الطبقات الکبری: محمد بن سعد (م. ۲۳۰ق)، به کوشش محمد عبدالقادر عطا، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۰ق؛

* عدة الانابة فی اماکن الاجابه: عبدالله بن ابراهیم الحسنی (م. ۱۲۰۷ق)، به کوشش عبدالله نذیر، مکه، المکتبه المکیه، ۱۴۲۹ق؛

* العروة الوثقی: سید محمدکاظم طباطبایی یزدی (۱۲۴۷–۱۳۳۷ق)، قم، دفتر انتشارات اسلامی، ۱۴۲۰ق؛

* فوائد القواعد: زین‌الدین بن علی، شهید ثانی (۹۱۱–۹۶۶ق)، تحقیق گروهی از محققان، قم، انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم، ۱۳۷۸ش؛

* کشف اللثام: محمد بن الحسن الفاضل الهندی (م. ۱۱۳۷ق)، قم، دفتر انتشارات اسلامی، ۱۴۱۶ق؛

* معجم قبائل المملکة العربیة السعودیه: حمد الجاسر، ریاض، النادیی، ۱۴۰۱ق؛

* معجم معالم الحجاز: عاتق بن الغیث البلادی، مکه، دار مکه للنشر و التوزیع، ۱۳۹۹ق؛

* المغازی: محمد بن عمر الواقدی (م. ۲۰۷ق)، به کوشش مارسدن جونس، بیروت، مؤسسة الاعلمی، ۱۴۰۹ق؛

* مواهب الجلیل: محمد بن محمد الحطاب الرعینی (م. ۹۵۴ق)، به کوشش زکریا عمیرات، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۶ق؛

* وسائل الشیعه (تفصیل وسائل الشیعة الی تحصیل مسائل الشریعه): محمد بن الحسن الحر العاملی (۱۰۳۳–۱۱۰۴ق)، به کوشش عبدالرحیم ربانی شیرازی، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۴۰۳ق.