کاربر:Ahmad/کارها: تفاوت میان نسخه‌ها

ابوطالب عبدالمحسن (فرامرز<ref>تاریخ بغداد، ج۱۵، ص۲۷۷؛ المختصر المحتاج، ج۱۵، ص۲۸۲.</ref>) بن ابی‌عمید‌ خُفَیفی (رجب۵۵۶ صفر۶۲۴ق.)<ref>تاریخ بغداد، ج۱۵، ص۲۷۷؛ الانساب، ج۲، ص۳۸۸؛ تاریخ الاسلام، ج۴۵، ص۲۰۱.</ref> از فقیهان بزرگ شافعی و محدثان مورد وثوق و مشایخ صوفیه است.<ref>سیر اعلام النبلاء، ج۲۲، ص۲۵۹؛ شذرات الذهب، ج۷، ص۲۰۱.</ref> او در شهرستان ابهر، نزدیک زنجان زاده شد. گویا از نسل عرب ساکن ابهر بود که او را به لقب «خُفَیفی»‌خوانده‌اند که منسوب به بنی‌خفیف، تیره‌ای از قبیله قُضاعه<ref>الانساب، ج۲، ص۳۸۸؛ لب اللباب، ج۱، ص۹۶.</ref> است و گاه به تصحیف، آن را «حنفی» نوشته‌اند.<ref>بغیة الطلب، ج۳، ص۱۵۴۴؛ التحفة اللطیفه، ج۱، ص۴۵۹.</ref>

ابوطالب سماع حدیث را در ابهر آغاز کرد و با مسافرت به شهرهای بغداد، همدان، دمشق، قاهره، اسکندریه، مکه و واسط بر اندوخته حدیثی خود افزود و از مشایخ صوفیه نیز در این مناطق بهره برد.<ref>تاریخ بغداد، ج۱۵، ص۲۷۷؛ تاریخ الاسلام، ج۴۵، ص۲۰۱.</ref> او در همدان فقه شافعی را نزد ابوالقاسم قزوینی (م.۵۸۷ق.) آموخت و آن را در بغداد نزد محمد بن علی نوقانی (م.۵۹۲ق.)<ref>تاریخ بغداد، ج۱۵، ص۲۷۷.</ref> کامل کرد. در اصفهان به دست ابوموسی مدینی (م.۵۸۱ق.)<ref>تاریخ بغداد، ج۱۵، ص۲۷۷.</ref>خرقه پوشید.<ref>التحفة اللطیفه، ج۱، ص۴۵۹.</ref> نیز از ابوبکر عبدالله بن منصور بن باقلانی (م.۵۹۳ق.)<ref>غایة النهایه، ج۱، ص۲۰۵.</ref> دانشمند و فقیه شافعی بهره برد.<ref>تاریخ الاسلام، ج۴۲، ص۱۳۳؛ غایة النهایه، ج۱، ص۴۶۰.</ref>

در سال ۵۸۶ق. در محاصره شهر عَکا با صلاح‌ الدین ایوبی (م.۵۸۹ق.)<ref>الاعلام، ج۸، ص۲۲۰.</ref> که با صلیبیان می‌جنگید، همراه شد<ref>تاریخ الاسلام، ج۴۵، ص۲۰۱؛ البدایة و النهایه، ج۱۲، ص۳۳۹؛ تاریخ ابن خلدون، ج۵، ص۳۷۳.</ref> و سپس در رباط خلیفه در بغداد ساکن و اقامت جماعت صوفیان این خانقاه را عهده‌دار شد.<ref>تاریخ بغداد، ج۱۵، ص۲۷۷.</ref> در سال‌های اقامت در بغداد، هر سال به نیابت خاتون خلیفه عباسی به حج می‌رفت.<ref>سیر اعلام النبلاء، ج۲۲، ص۲۶۰؛ تاریخ الاسلام، ج۴۵، ص۲۰۱.</ref> آن‌گاه راهی حجاز گشت و تا پایان عمر به برپایی مجالس حدیث در مدینه و مکه و مسجد خیف در منا<ref>تاریخ الاسلام، ج۴۵، ص۲۰۲؛ بغیة الطلب، ج۲، ص۱۰۱۳.</ref> پرداخت و امامت جماعت مقام ابراهیم در مسجدالحرام را عهده‌دار شد.<ref>تاریخ الاسلام، ج۴۵، ص۲۰۱؛ التحفة اللطیفه، ج۱، ص۴۵۹.</ref>

ابوطالب خفیفی ۴۰ بار حج گزارد و اهل روزه‌های پیاپی، عبادت و شب‌زنده‌داری بسیار بود. او را به سبب آگاهی فراوان از کلام و حالات مشایخ صوفیه و اتقان و حفظ حدیث ستوده‌اند.<ref>تاریخ الاسلام، ج۴۵، ص۲۰۱؛ طبقات الشافعیه، ج۸، ص۳۱۴؛ شذرات الذهب، ج۷، ص۲۰۱.</ref> او در مکه در رباط مراغی ساکن بود و در همین شهر درگذشت.<ref>سیر اعلام النبلاء، ج۲۲، ص۲۶۰؛ التحفة اللطیفه، ج۱، ص۴۵۹.</ref> آرامگاه او در مکه، در قبرستان معلات (ابوطالب) معروف به قبر امام الحرمین است. این را قرینه‌ای بر شهرت او به لقب «امام الحرمین» به شمار آورده و مزارش را از مکان‌های برآورده شدن حاجت و استجابت دعا دانسته‌اند.<ref>التحفة اللطیفه، ج۱، ص۴۵۹؛ الضوء اللامع، ج۲، ص۴۲۵.</ref>