حج پیاده: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
حج پیاده طی کردن راه با پای پیاده به قصد انجام دادن مناسک حج یا عمره است. همچنین در برخی اعمال و عبادات مربوط به حج و حرمین پابرهنه بودن توصیه شده است. | حج پیاده طی کردن راه با پای پیاده به قصد انجام دادن مناسک حج یا عمره است. همچنین در برخی اعمال و عبادات مربوط به حج و حرمین پابرهنه بودن توصیه شده است. | ||
==پیشینه== | ==پیشینه== | ||
متون حدیثی و | متون حدیثی و تفسیری، از [[حج]] پیاده [[حضرت آدم(ع)]] به صورت پیاپی و با شمار گوناگون{{یادداشت|۳۰، ۷۰، ۱,۰۰۰.}}<ref>. من لایحضره الفقیه، ج2، ص229؛ عیون اخبار الرضا، ج1، ص220.</ref> و نیز حج پیاده [[حضرت ابراهیم(ع)]] و [[حضرت اسماعیل(ع)]]<ref>. علل الشرائع، ج2، ص423؛ تفسیر سمرقندی، ج2، ص456؛ التبیان، ج7، ص309.</ref> گزارش داده‌اند. بر پایه روایتی از [[عبدالله بن عباس|ابن عباس]]، حواریون [[حضرت عیسی(ع)|عیسی(ع)]] در سفر حجشان هنگامی که به محدوده حرم رسیدند به احترام آن پیاده‌روی کردند.<ref>. اخبار مکه، الازرقی، ج2، ص137؛ تاریخ دمشق، ج68، ص70.</ref> بر پایه برخی روایات، [[حضرت محمد(ص)]] و [[صحابه]] نیز مسیر [[مدینه]] تا [[مکه]] را پیاده پیمودند.<ref>. اخبار مکه، الفاکهی، ج1، ص392-393.</ref> | ||
منابع حدیثی شیعه<ref>. الامالی، ص244؛ الاستبصار، ج2، ص141-142.</ref> و اهل سنت<ref>. اخبار مکه، الفاکهی، ج1، ص394-397؛ المستدرک، ج3، ص169؛ السنن الکبری، ج4، ص331.</ref> از سفرهای | منابع حدیثی [[شیعه]]<ref>. الامالی، ص244؛ الاستبصار، ج2، ص141-142.</ref> و [[اهل سنت]]<ref>. اخبار مکه، الفاکهی، ج1، ص394-397؛ المستدرک، ج3، ص169؛ السنن الکبری، ج4، ص331.</ref> از سفرهای پرشمار حج [[امام حسن(ع)]]{{یادداشت|۲۰ تا ۲۵ بار.}} با پای پیاده و گاه با پای برهنه حکایت دارند. درباره [[امام حسین(ع)]] نیز گزارش‌هایی مشابه وجود دارد.<ref>. المحاسن، ج1، ص70؛ اخبار مکه، الفاکهی، ج1، ص397؛ المعجم الکبیر، ج3، ص115.</ref> بنا بر منابع تاریخی و حدیثی، [[امام سجاد(ع)]] نیز، مسیر میان مکه و مدینه را با پای پیاده{{یادداشت|در مدت ۲۰ روز.}} می‌پیموده است.<ref>. الارشاد، ج2، ص144؛ منافب، ج3، ص280-281؛ مستدرک الوسائل، ج8، ص31.</ref> | ||
==حکمت== | ==حکمت== | ||
از احادیث بر می‌آید که حکمت پابرهنگی هنگام زیارت، | از احادیث بر می‌آید که حکمت پابرهنگی هنگام زیارت، فروتنی و خشوع در برابر خداوند است.<ref>. الکافی، ج4، ص398؛ تهذیب، ج5، ص97.</ref> [[حج]] با پای برهنه از بارزترین نشانه‌های خضوع و تذلّل در پیشگاه خداوند به شمار رفته است<ref>. فقه الحج، ج2، ص66-67.</ref> همچنان که سفر حج با پای پیاده نمایانگر فروتنی بنده و انقطاع او از مظاهر دنیا دانسته شده است.<ref>. اخلاق و آداب در حج، ص88؛ جرعه‌ای از صهبای حج، ص43.</ref> | ||
== | ==ارزش== | ||
در احادیث | در احادیث به فضیلت و ارزش حج پیاده تصریح شده است.<ref>. الاستبصار، ج2، ص141-142؛ الفصول المهمه، ج2، ص175-176.</ref> در برخی روایات، پیاده‌روی به سوی [[کعبه]] محبوب‌ترین عبادت نزد خداوند خوانده شده و پاداشی بزرگ برای حج پیاده ذکر شده است.<ref>. من لایحضره الفقیه، ج2، ص218؛ الخصال، ج1، ص35؛ المحاسن، ج1، ص70.</ref> بر پایه روایتی، [[امام صادق (ع)|امام صادق(ع)]] برای شماری از اصحاب خود که پیاده رهسپار [[مکه]] بودند، دعا کرد.<ref>. المحاسن، ج2، ص355؛ وسائل الشیعه، ج11، ص408.</ref> بر پایه روایات، [[امام مهدی(ع)]] نیز هر ساله با پای پیاده حج می‌گزارد.<ref>. الکافی، ج1، ص332؛ کمال الدین، ص472-473؛ مستدرک الوسائل، ج8، ص32ـ33.</ref> از حج پیاده برخی عالمان نیز نمونه‌هایی گزارش شده است.<ref>. النجوم الزاهره، ج9، ص327؛ مستدرکات اعیان الشیعه، ج3، ص68؛ موسوعه طبقات الفقهاء، ج3، ص84.</ref> | ||
==برتری== | ==برتری== | ||
در آیه ۲۷ سوره حج/۲۲ «یأتوک رجالا و علی کلّ ضامر»، از حج پیاده{{یادداشت|{{آیه|رِجالاً}}}} در برابر حج سواره{{یادداشت|{{آیه|وَ عَلی کُلِّ ضَامِر}} | |||
سوار بر شتران باریک اندامِ [چالاک].}} یاد شده است. برخی مفسران، تقدم آن را بر حج سواره در این آیه، دلیل برتری آن بر حج سواره دانسته‌اند.<ref>. احکام القرآن، ج5، ص65؛ البرهان، ج3، ص249؛ زبدة البیان، ص224.</ref> در روایتی از [[حضرت محمد(ص)]] برتری پیادگان در حج بر سواران، به برتری ماه شب چهارده بر ستارگان تشبیه شده است.<ref>اخبار مکه، الفاکهی، ج1، ص398.</ref> | |||
در روایتی از حضرت محمد(ص) برتری پیادگان در حج بر | |||
در برتری حج پیاده بر حج سواره اختلاف وجود دارد | با این همه، در برتری حج پیاده بر حج سواره در منابع فقهی و روایی [[شیعه]] و نیز میان دیگر مذاهب اسلامی اختلاف وجود دارد. اختلاف میان عالمان شیعه، ناشی از وجود روایاتی دالّ بر برتری هر یک از این دو بر دیگری است.<ref>. نک: تهذیب، ج5، ص11-13.</ref> برخی فقیهان، در مقام جمع میان این دو دسته روایات گفته‌اند که حج پیاده چنانچه موجب ضعف و اخلال به ادای عبادت نشود، بهتر از حج سواره است؛<ref>. المقنعه، ص385؛ المبسوط فی فقه الامامیه، ج1، ص302؛ تذکرة الفقهاء، ج7، ص94-95.</ref> ولی در غیر این صورت یا در صورتی که پیاده‌روی ناشی از بخل و فرار از پرداخت هزینه وسیله نقلیه باشد، حج سواره برتر است.<ref>. من لایحضره الفقیه، ج2، ص218-219؛ منتهی المطلب، ج10، ص116-117؛ مسالک الافهام، ج2، ص150، 151.</ref> همچنین برخی، روایات دال بر برتری حج پیاده را بر افضل بودن ادای مناسک با پای پیاده پس از رسیدن به [[مکه]] حمل کرده‌اند.<ref>. شرح فروع الکافی، ج5، ص321.</ref> وجوه دیگری نیز در مقام جمع میان این روایات در فقه شیعه مطرح شده است.<ref>. نک: تهذیب، ج5، ص12-13؛ لوامع صاحبقرانی، ج7، ص126-128.</ref> | ||
در فقه حنفی و حنبلی به استناد ذکر پیادگان پیش از سوارگان در آیه ۲۷ سوره حج/۲۲ و احادیث،<ref>. المستدرک، ج1، ص461.</ref> حج پیاده برتر از حج سواره به شمار رفته است<ref>. المبسوط، سرخسی، ج4، ص131؛ کشاف القناع، ج2، ص572-573؛ حاشیة رد المحتار، ج2، ص681.</ref>؛ ولی فقهای شافعی و مالکی به استناد حج سواره حضرت محمد(ص) حج سواره را برتر از حج پیاده دانسته‌اند.<ref>. المجموع، ج7، ص91؛ مواهب الجلیل، ج3، ص514-515؛ حاشیة الدسوقی، ج2، ص10.</ref> به تصریح شماری از منابع | در فقه [[حنفی]] و [[حنبلی]] به استناد ذکر پیادگان پیش از سوارگان در آیه ۲۷ سوره حج/۲۲ و احادیث،<ref>. المستدرک، ج1، ص461.</ref> حج پیاده برتر از حج سواره به شمار رفته است<ref>. المبسوط، سرخسی، ج4، ص131؛ کشاف القناع، ج2، ص572-573؛ حاشیة رد المحتار، ج2، ص681.</ref>؛ ولی فقهای [[مذهب شافعی|شافعی]] و [[مالکی]] به استناد حج سواره حضرت محمد(ص)، حج سواره را برتر از حج پیاده دانسته‌اند.<ref>. المجموع، ج7، ص91؛ مواهب الجلیل، ج3، ص514-515؛ حاشیة الدسوقی، ج2، ص10.</ref> به تصریح شماری از منابع فقهی، اختلاف نظر درباره فضیلت ادای حج پیاده در عمره نیز وجود دارد.<ref>. مواهب الجلیل، ج3، ص516.</ref> | ||
==استطاعت بدون راحله== | ==استطاعت بدون راحله== | ||
به نظر مشهور فقیهان | به نظر مشهور فقیهان [[شیعه]]، وجود مَرکب برای سفر [[حج]]{{یادداشت|راحله.}} شرط تحقّق [[استطاعت]] و وجوب حج است و با نبود آن حج واجب نمی‌شود. اما در صورت دارا بودن شرائط وجوب و استطاعت، به جا آوردن حج بدون استفاده از وسیله نقلیه و با پای پیاده مُجزی و صحیح است.<ref>. المبسوط فی فقه الامامیه، ج1، ص302؛ المختصر النافع، ص75-76؛ مدارک الاحکام، ج7، ص79-80.</ref> | ||
از منظر فقیهان | از منظر فقیهان [[مذاهب شافعی|شافعی]]،<ref>. فتح العزیز، ج7، ص7-12؛ مغنی المحتاج، ج1، ص463؛ الحاوی الکبیر، ج4، ص13.</ref> [[حنفی]]<ref>. بدائع الصنائع، ج2، ص122؛ البحر الرائق، ج2، ص548؛ حاشیة رد المحتار، ج2، ص506.</ref> و [[حنبلی]]<ref>. الشرح الکبیر، ج3، ص170؛ کشاف القناع، ج2، ص450؛ الانصاف، ج3، ص402-403.</ref> ادای [[حجة الاسلام]] با پای پیاده، بر کسی که توانایی تأمین وسیله نقلیه را ندارد واجب نیست؛ مگر اینکه به نظر شافعیان و حنبلیان، فاصله فرد تا [[مکه]] کمتر از مسافت قصر{{یادداشت|شکسته شدن نماز.}} باشد یا به نظر حنفیان، حج‌گزار از [[جارالله|اهالی مکه]] باشد. دلیل آنان تفسیر استطاعت به زاد{{یادداشت|توشه.}} و راحله{{یادداشت|وسیله نقلیه.}} در سخن [[حضرت محمد(ص)]] است. اما [[مالکی|مالکیان]]<ref>. نک: بدائع الصنائع، ج2، ص122؛ مواهب الجلیل، ج3، ص457-458؛ البیان و التحصیل، ج4، ص12.</ref> و شمار اندکی از فقیهان شیعه<ref>. المعتبر، ج2، ص752؛ منتهی المطلب، ج10، ص77؛ مناسک حج، ص10-12.</ref> انجام دادن حجة الاسلام را با پای پیاده بر کسی که توانایی راه رفتن داشته باشد، واجب شمرده‌اند، هرچند توانایی تهیه وسیله نقلیه را نداشته باشد. برخی مالکیان در این باره به آیه ۲۷ حج /۲۲استناد کرده‌اند.<ref>. البیان و التحصیل، ج4، ص12.</ref> | ||
==نذر== | ==نذر== | ||
از دیدگاه مشهور فقیهان | از دیدگاه مشهور فقیهان [[شیعه]]، نذر حج پیاده صحیح و ادای آن واجب است.<ref>. مرآة العقول، ج17، ص164؛ الروضة البهیه، ج2، ص182.</ref> شماری از فقیهان شیعه، انعقاد نذر حج پیاده را وابسته به برتر بودن حج پیاده بر حج سواره دانسته‌اند.<ref>. غایة المراد، ج3، ص446-447؛ عیون الحقائق، ج2، ص262؛ جواهر الکلام، ج35، ص383.</ref> | ||
ادای حج توسط نذر کننده به صورت سواره با وجود توان بر پیاده‌روی، به استناد احادیث<ref>. الاستبصار، ج2، ص149.</ref> نذر را ساقط نکرده و اعاده حج را، در صورت معین نشدن سال حج در نذر، واجب می‌سازد. در این حج، لازم است مسافتی که در حج اول سواره طی شده، پیاده پیموده شود.<ref>. المقنعه، ص441، 565؛ السرائر، ج3، ص61؛ جواهر الکلام، ج35، ص384.</ref> به باور برخی از فقیهان شیعه، در اعاده حج باید همه مسیر، چه مسافتی که در حج نخست پیاده طی شده و چه مسافتی که سواره طی شده، با پای پیاده پیموده شود.<ref>. المختصر النافع، ص76؛ مختلف الشیعه، ج4، ص379؛ جواهر الکلام، ج35، ص385.</ref> به نظر بیشتر فقیهان شیعه، اگر حج‌گزار توانایی پیاده‌روی بخشی از راه را نداشته باشد و آن بخش را سواره طی کند، کفاره‌ای بر عهده او نخواهد بود؛<ref>. المقنعه، ص441، 565؛ السرائر، ج3، ص61.</ref> ولی شمار اندکی از آنان، در چنین صورتی پرداخت کفاره را واجب دانسته‌اند.<ref>. المبسوط فی فقه الامامیه، ج1، ص302؛ وسائل الشیعه، ج23، ص322.</ref> | |||
به | ناتوانی از حج پیاده به سبب وجود موانع، وجوب آن را ساقط می‌کند.<ref>. العروة الوثقی، ج4، ص527؛ تحریر الوسیله، ج1، ص390.</ref> به تصریح برخی فقیهان شیعه، در غیر موارد اضطرار سوار شدن بر کشتی در مقام ادای نذر حج پیاده جایز نیست و در فرض اضطرار نیز لازم است حج گزار در کشتی بایستد.<ref>. العروة الوثقی، ج4، ص527.</ref> به نظر برخی فقیهان شیعه، چنانچه این اضطرار از زمان نذر موجود باشد، نذر منعقد نمی‌شود.<ref>. تحریر الوسیله، ج1، ص390.</ref> | ||
به نظر برخی فقیهان [[حنفی]]<ref>. البحر الرائق، ج3، ص132-133؛ حاشیة رد المحتار، ج2، ص507.</ref> و [[مالکی]]<ref>. المدونة الکبری، ج1، ص465-466؛ رساله ابن ابی زید، ص433؛ الثمر الدانی، ص433.</ref> پیاده‌روی در حج با نذر یا قسم واجب می‌شود و در این صورت، اگر حج به شکل سواره ادا شود، باید اعاده گردد و در صورت اعاده نشدن، لازم است حیوانی به عنوان کفاره قربانی شود. | |||
از دیگر موضوعات درباره نذر حج پیاده، تعیین نقطه آغاز و پایان پیاده‌روی در ادای این نذر است. بیشتر | از دیگر موضوعات درباره نذر حج پیاده، تعیین نقطه آغاز و پایان پیاده‌روی در ادای این نذر است. به تصریح برخی فقیهان، موضوع ابتدا و انتهای مسیر پیاده‌روی در حج نذری هنگامی مطرح می‌شود که نذر کننده در نذر خود این دو مکان را مشخص نکرده باشد.<ref>. تحریر الوسیله، ج1، ص390؛ معتمد العروه، ج1، ص449؛ جامع المسائل، ج2، ص223.</ref> بیشتر فقیهان شیعه<ref>. قواعد الاحکام، ج3، ص287؛ کشف اللثام، ج9، ص86؛ الروضة البهیه، ج2، ص181.</ref> و [[اهل سنت]]<ref>. المبسوط، سرخسی، ج4، ص131؛ مختصر المزنی، ص297؛ مواهب الجلیل، ج4، ص512، 515.</ref> به دلائلی چون احادیث و فهم عرفی، نقطه آغاز حرکت در حج پیاده را محل سکونت نذرکننده شمرده و برخی هم آن را محل نذر دانسته‌اند.<ref>. مختلف الشیعه، ج8، ص189-190؛ مجمع الفائده، ج6، ص122؛ عیون الحقائق، ج2، ص262.</ref> شماری از فقیهان شیعه<ref>. مدارک الاحکام، ج7، ص103؛ جواهر الکلام، ج35، ص383؛ العروة الوثقی، ج4، ص526.</ref> و اهل سنت<ref>. فتح الباری، ج11، ص511؛ نیل الاوطار، ج9، ص148؛ الکافی فی فقه اهل المدینه، ص201.</ref> آغاز وجوب پیاده‌روی را زمان [[احرام]] تعیین کرده‌اند. در این باره نظرهای دیگری نیز مطرح شده است.<ref>. نک: مصباح الهدی، ج11، ص276؛ کتاب الحج، ج1، ص419-420؛ فقه الصادق، ج9، ص326.</ref> درباره پایان موضع پیاده‌روی نیز اقوال گوناگونی ذکر شده است، از جمله طواف افاضه<ref>. الکافی فی فقه اهل المدینه، ص201.</ref>؛ طواف نساء<ref>. الدروس الشرعیه، ج1، ص319؛ غایة المرام، ج1، ص398.</ref> و [[رمی جمره|رمی جمرات]].<ref>. الروضة البهیه، ج2، ص181؛ مدارک الاحکام، ج7، ص103؛ جواهر الکلام، ج35، ص386.</ref> گفتنی است بر پایه فقه شیعه، نذر پیاده‌روی به سوی [[مسجد النبی(ص)]] و حرم [[امامان(ع)]] و نیز برای ادای مناسک [[عمره]] نیز الزام‌آور است.<ref>. الجامع للشرائع، ص424-425؛ تحریر الاحکام، ج4، ص356.</ref> | ||
==ادای برخی مناسک با پای پیاده== | ==ادای برخی مناسک با پای پیاده== | ||
در منابع فقهی بر پیاده بودن حج گزار هنگام ادای برخی عبادات مربوط به حج و عمره تأکید شده است. این عبادات عبارتند از: | در منابع فقهی بر پیاده بودن حج گزار هنگام ادای برخی عبادات مربوط به [[حج]] و [[عمره]] تأکید شده است. این عبادات عبارتند از: | ||
#ورود به | #ورود به [[مکه]]؛<ref>. الوسیله، ص172؛ المجموع، ج8، ص6؛ الحاوی الکبیر، ج4، ص308.</ref> | ||
# | #[[طواف]]؛<ref>. المجموع، ج8، ص14، 27؛ کشاف القناع، ج2، ص564.</ref> | ||
# | #[[سعی]]؛<ref>. المبسوط فی فقه الامامیه، ج1، ص361؛ مواهب الجلیل، ج3، ص516.</ref> | ||
#رفتن به سوی مواقف؛<ref>. مواهب الجلیل، ج3، ص516.</ref> | #رفتن به سوی مواقف؛<ref>. مواهب الجلیل، ج3، ص516.</ref> | ||
# | #[[وقوف در مشعر|وقوف در مشعر الحرام]] (برای صروره{{یادداشت|صروره، به کسی می‌گویند که نخستین حج خود را به جا می‌آورد.}})<ref>. لوامع صاحبقرانی، ج8، ص440.</ref> | ||
# | #[[رمی جمره|رمی جمرات]]؛ به نظر مشهور فقیهان [[شیعه]] به استناد احادیث<ref>. الکافی، ج4، ص486؛ تهذیب، ج5، ص267.</ref> رمی پیاده مستحب و برتر از رمی به صورت سواره است.<ref>. تحریر الاحکام، ج2، ص11؛ مدارک الاحکام، ج8، ص13؛ جواهر الکلام، ج19، ص110.</ref> به باور شماری از [[حنفی|حنفیان]] رمیی که پس از آن رمی دیگران باشد مستحب است پیاده انجام شود<ref>. المبسوط، سرخسی، ج4، ص23؛ البحر الرائق، ج2، ص612؛ الدر المختار، ج2، ص574.</ref> و برخی فقیهان متأخر حنفی، به استناد وجود حالت خشوع، رمی پیاده را مطلقاً برتر شمرده‌اند.<ref>. البحر الرائق، ج2، ص613؛ حاشیة رد المحتار، ج2، ص574.</ref> [[مذهب شافعی|شافعیان]]، رمی روزهای ۱۱ و ۱۲ [[ذی حجه]] و [[مالکی|مالکیان]]، رمی روزهای ۱۱ تا ۱۳ ذی حجه را بصورت پیاده مستحب دانسته‌اند.<ref>. المدونة الکبری، ج1، ص423؛ المجموع، ج8، ص242؛ مواهب الجلیل، ج4، ص178-179.</ref> | ||
#همه مناسک | #همه [[مناسک حج]]؛ به نظر مالکیان پیاده بودن در تمام مناسک حج، جز [[وقوف در عرفات]] و رمی جمره عقبه مستحب است.<ref>. مواهب الجلیل، ج3، ص516.</ref> | ||
==حج با پای برهنه== | ==حج با پای برهنه== | ||
| خط ۵۳: | خط ۵۲: | ||
===فضیلت=== | ===فضیلت=== | ||
بر پایه | بر پایه احادیث، برهنه بودن پا هنگام ورود به حرم و نیز در حال طواف مشمول پاداش است و سیره [[معصومان(ع)]] نیز چنین بوده است.<ref>. المحاسن، ج1، ص68؛ الکافی، ج4، ص398، 412.</ref> بنا بر روایتی، از [[حضرت محمد(ص)]]، ۷۰ تن از پیامبران در حج‌گزاری خود به احترام حرم، مسیر ذی طوی تا [[مکه]] را با پای برهنه پیموده‌اند.<ref>. تلخیص الحبیر، ج7، ص275.</ref> به نظر برخی روایتگران، از جای پای موجود در [[مقام ابراهیم(ع)]] نیز بر می‌آید که وی هنگام بنای [[کعبه]] و قرار گرفتن بر روی این سنگ پابرهنه بوده است.<ref>. مکه و مدینه تصویری از توسعه و نوسازی، ص162.</ref> | ||
در شماری از منابع، فضیلت پابرهنگی در مکان‌های مقدس | در شماری از منابع، فضیلت پابرهنگی در مکان‌های مقدس مانند حرم امامان [[بقیع]] از آیه ۱۲ سوره طه /۲۰ «فاخلع نعلیک انک بالواد المقدس طوی» استنباط شده است.<ref>. جواهر الکلام، ج19، ص283؛ جرعه‌ای از صهبای حج، ص258.</ref> برهنگی پا از آداب زیارت برخی معصومان(ع) بوده<ref>. کامل الزیارات، ص255، 363، 392؛ تهذیب، ج6، ص54، 86.</ref> و پیاده‌روی به سوی مزار آنان دارای ثواب بسیار شمرده شده است.<ref>. الانوار الالهیه، ص130.</ref> | ||
===نذر=== | ===نذر=== | ||
بسیاری از | بسیاری از فقیهان [[شیعه]]، نذر حج با پای برهنه به شرط توانایی و ضرر نداشتن را صحیح شمرده و آن را منعقد می‌دانند.<ref>. ذخیرة المعاد، ج1، ق3، ص566؛ العروة الوثقی، ج4، ص524-525.</ref> به تصریح بسیاری از آنان [[وصیت]] به چنین حجی نیز نافذ است.<ref>. العروة الوثقی، ج4، ص588؛ مصباح الهدی، ج11، ص351-352؛ براهین الحج، ج2، ص194-195.</ref> ولی شمار اندکی از آنان به استناد حدیثی{{یادداشت|بر پایه این حدیث، حضرت محمد(ص) زنی را که نذر کرده بود با پای برهنه رهسپار مکه شود، به سوار شدن بر مَرکب امر کرد.}} این نذر را نامشروع دانسته و بر آن‌اند که چنین نذری منعقد نمی‌شود.<ref>. الدروس الشرعیه، ج1، ص317؛ الرسائل العشر، ص196.</ref> | ||
به نظر برخی | به نظر برخی فقیهان [[اهل سنت]]، التزام به نذر حج با پای برهنه ضروری نیست و نذرکننده می‌تواند با کفش مسیر حج را بپیماید.<ref>. مغنی المحتاج، ج4، ص364؛ حواشی الشروانی، ج10، ص89.</ref> | ||
==ادای برخی مناسک با پای برهنه== | ==ادای برخی مناسک با پای برهنه== | ||
در منابع حدیثی و | در منابع حدیثی و فقهی، برهنه بودن پا در برخی از مقدمات یا واجبات [[حج]] و [[عمره]] مستحب شمرده شده است؛ که برخی از آنها عبارتند از: | ||
#ورود به حرم: فقیهان | #'''ورود به حرم''': فقیهان [[شیعه]]، برهنگی پا به هنگام وارد شدن به حرم را مستحب دانسته‌اند. از جمله مستندات آنان، روایت ابان بن تغلب است که طبق آن، [[امام صادق(ع)]] هنگام ورود به حرم کفش‌های خود را درآورد و برهنه بودن پا را در این وضع، دارای پاداشی فراوان دانست. روایتی مشابه از سیره [[امام باقر(ع)]] نیز نقل شده است.<ref>. الکافی، کلیینی، ج4، ص398؛ تهذیب، ج5، ص97؛ تذکرة الفقهاء، ج8، ص79.</ref> | ||
#ورود به مکه: به نظر | #'''ورود به مکه''': به نظر فقیهان شیعه<ref>. المبسوط فی فقه الامامیه، ج1، ص355؛ الوسیله، ص172؛ تحریر الاحکام، ج1، ص579.</ref> و بسیاری از [[مذهب شافعی|شافعیان]]<ref>. فتح العزیز، ج7، ص276-375؛ المجموع، ج8، ص6؛ مغنی المحتاج، ج1، ص483.</ref> مستحب است حج‌گزار هنگام ورود به [[مکه]] پابرهنه باشد. برخی از فقیهان شیعه، مستند این حکم را روایاتی<ref>. الکافی، کلینی، ج4، ص401.</ref> دانسته‌اند که بر ورود به مکه همراه با فروتنی تأکید کرده‌اند.<ref>. جواهر الکلام، ج19، ص283؛ جامع المدارک، ج2، ص491.</ref> | ||
#ورود به مسجدالحرام: | #'''ورود به مسجدالحرام''': فقیهان شیعه، به استناد احادیث<ref>. الکافی، کلینی، ج4، ص401؛ من لایحضره الفقیه، ج2، ص204؛ تهذیب، ج5، ص167.</ref> برآن‌اند که مستحب است احرام‌گزار با پای برهنه به [[مسجدالحرام]] وارد شود.<ref>. النهایه، ص235؛ تحریر الاحکام، ج1، ص585-586؛ الدروس الشرعیه، ج1، ص319.</ref> | ||
#ورود به کعبه: | #'''ورود به کعبه''': به باور فقیهان شیعه،<ref>. المقنع ص290؛ المهذب ج1، ص263؛ السرائر، ج1، ص614؛ جواهر الکلام، ج20، ص61-62.</ref> [[حنفی]]،<ref>. درر الحکام، ج1، ص232؛ تبیین الحقائق، ج2، ص37؛ الفتاوی الهندیه، ج1، ص235.</ref> شافعی،<ref>. التنبیه، ج1، ص79؛ المجموع، ج8، ص269.</ref> و [[حنبلی]]<ref>. مطالب اولی النهی، ج2، ص439؛ المحرر فی الفقه، ج1، ص248.</ref> به استناد احادیث<ref>. الکافی، کلینی، ج4، ص528؛ تهذیب، ج5، ص276؛ تلخیص الحبیر، ج7، ص275.</ref> ورود به [[کعبه]] با پای برهنه مستحب است. برخی از فقیهان شیعه، این استحباب را به مردان اختصاص داده<ref>. احکام النساء، ص33.</ref> و برخی دیگر بر استحباب پا برهنگی در خصوص صروره{{یادداشت|صروره، به کسی می‌گویند که نخستین حج خود را به جا می‌آورد.}} تأکید کرده‌اند.<ref>. قواعد الاحکام، ج1، ص449؛ ریاض المسائل، ج7، ص145-146.</ref> | ||
#طواف: به نظر | #'''طواف''': به نظر فقیهان شیعه<ref>. المهذب، ج1، ص233؛ السرائر، ج1، ص570؛ دلیل الناسک، ص264.</ref> و شافعی<ref>. مغنی المحتاج، ج1، ص487؛ حواشی الشروانی، ج10، ص89.</ref> [[طواف]] با پای برهنه مستحب است. | ||
#وقوف در مشعر الحرام: فقهای | #'''وقوف در مشعر الحرام''': فقهای شیعه با استناد به احادیثی<ref>. الکافی، کلینی، ج4، ص468-469؛ من لایحضره الفقیه، ج2، ص545.</ref> [[وقوف در مشعر الحرام]] با پای برهنه را برای صروره مستحب دانسته‌اند.<ref>. تذکرة الفقها، ج8، ص201-202؛ جامع المقاصد، ج3، ص227-228؛ جواهر الکلام، ج19، ص83.</ref> برخی فقیهان، این استحباب را برای غیر صروره نیز قائل شده‌اند.<ref>. جامع المدارک، ج2، ص544؛ مستند الشیعه، ج13، ص84.</ref> [[شیخ مفید]] عالم شیعی، این استحباب را به مردان اختصاص داده است.<ref>. احکام النساء، ص33.</ref> | ||
افزون بر موارد یاد شده، پابرهنه بودن هنگام به جا آوردن برخی | افزون بر موارد یاد شده، پابرهنه بودن هنگام به جا آوردن برخی عبادات، از جمله هنگام خارج شدن برای نماز عید فطر و نماز [[عید قربان]] و نیز نماز جمعه مستحب به شمار رفته است.<ref>. دعائم الاسلام، ج1، ص182؛ منتهی المطلب، ج6، ص44.</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||