Automoderated users، دیوان‌سالاران، checkuser، ناظمان (CommentStreams)، developer، Moderators، مدیران
۹٬۸۶۶
ویرایش
اربعین: تفاوت میان نسخه‌ها
←مبنای تاریخی زیارت اربعین
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
== مبنای تاریخی زیارت اربعین == | == مبنای تاریخی زیارت اربعین == | ||
برای استحباب زیارت اربعین به دو واقعه تاریخی نیز استناد شده است: زیارت جابر بن عبدالله انصاری از قبر امام حسین در روز اربعین و | برای استحباب زیارت اربعین به دو واقعه تاریخی نیز استناد شده است: زیارت جابر بن عبدالله انصاری از قبر امام حسین در روز اربعین و بازگشت کاروان اسرای کربلا به کربلا یا مدینه. شیخ طوسی که به استحباب زیارت اربعین تصریح کرده است، زیارت جابر و بازگشت کاروان به مدینه و روایت امام حسن عسکری و زیارت منقول از صفوان را نقل کرده است.<ref>مصباح المتهجد، ج۲، ص ۷۸۷</ref> سایر علمای شیعه نیز زیارت جابر و بازگشت کاروان به مدینه را از مویدات استحباب زیارت اربعین آورده اند.<ref>وسائل الشیعه، ج۱۴، ص ۴۷۸</ref> | ||
=== زیارت جابر بن عبدالله در نخستین اربعین === | === زیارت جابر بن عبدالله در نخستین اربعین === | ||
بر اساس گزارشی که در منابع کهن شیعه ذکر شده است، در نخستین اربعین امام حسین(ع)، یعنی چهل روز پس از شهادت امام حسین(ع) که برابر با بیستم صفر سال ۶۱ هجرت است، جابر بن عبدالله انصاری که پیشتر از مدینه به سوی مکه راهی شده بود، به کربلا رسید و قبر امام حسین(ع) را زیارت کرد. و این نخستین زیارت از قبر آن حضرت بود.<ref>مسار الشیعه فی مختصر تواریخ، ص ۴۶</ref> <ref>مصباح المتهجد، ج۲، ص ۷۸۷</ref> علامه مجلسی این احتمال را مطرح کرده که شاید دلیل استحباب زیارت در این روز پیروی از عمل جابر بن عبدالله باشد.<ref name=":0">بحارالانوار، ج۹۸، ص ۳۳۴</ref> | بر اساس گزارشی که در منابع کهن شیعه ذکر شده است، در نخستین اربعین امام حسین(ع)، یعنی چهل روز پس از شهادت امام حسین(ع) که برابر با بیستم صفر سال ۶۱ هجرت است، جابر بن عبدالله انصاری که پیشتر از مدینه به سوی مکه راهی شده بود، به کربلا رسید و قبر امام حسین(ع) را زیارت کرد. و این نخستین زیارت از قبر آن حضرت بود.<ref>مسار الشیعه فی مختصر تواریخ، ص ۴۶</ref> <ref>مصباح المتهجد، ج۲، ص ۷۸۷</ref> علامه مجلسی این احتمال را مطرح کرده که شاید دلیل استحباب زیارت در این روز پیروی از عمل جابر بن عبدالله باشد.<ref name=":0">بحارالانوار، ج۹۸، ص ۳۳۴</ref> | ||