فسوق (فتاوای مراجع): تفاوت میان نسخه‌ها

| '''امام خمینی:''' [مسئله شماره ۳۷۲] فسوق اختصاص به دروغ گفتن ندارد{{توضیح مساله|۳۷۲|'''آیة الله بهجت''': اظهر مقید بودن دروغ گفتن و دشنام دادن و مفاخرت است به آنکه بر غیر مُحرم حرام باشند.

 

'''آیة الله سبحانی''': مقصود از آن سه چیز است: دروغ گفتن، دشنام دادن، فخرفروشی بر یکدیگر، لذا اینکه دیده شده گاهی به زبان جدّ یا شوخی، انسانی، مردم شهری یا قبیلهای یا ایل و عشیره‌ای یا لهجهای را با تمسخر یاد می‌کنند یا بر آنها مفاخره می‌کنند این عمل فی‌نفسه حرام و در حال احرام حرمتش مؤکد است.}} بلکه فحش دادن و فخر{{توضیح مساله|۳۷۲|'''آیة الله تبریزی''': فخر کردن بر دیگران، اگر برای اثبات فضیلت و برتری برای خود باشد که توهین دیگری را دربرداشته باشد، این عمل فی‌نفسه حرام است.

 

'''آیة الله خویی''': مراد از فسوق در آیه مبارکه {فَلا رَفَثَ وَ لا فُسُوقَ وَ لا جِدالَ فِی الْحَجِّ} دروغ و دشنام است و فخر کردنِ حرام هم ملحق به فسوق است، فخر، در صورتی که مستلزم اهانت به دیگران نباشد، حرام نیست.

 

'''آیة الله سیستانی''': فخر کردن اگر مستلزم اهانت و تحقیر مؤمن باشد همیشه حرام است و در حال احرام حرمتش مؤکد است و اگر چنین نباشد اشکالی ندارد حتی در حال احرام.

 

'''آیة الله فاضل''': خواه موجب نقص دیگران باشد یا نباشد.

 

'''آیة الله مکارم''': بنا بر احتیاط واجب فخرفروشی نیز از فسوق است.}} به دیگران کردن نیز فسوق است و از برای فسوق کفاره نیست، فقط باید استغفار کند و مستحب است چیزی کفاره بدهد و اگر گاو ذبح کند بهتر است.