Automoderated users، دیوان‌سالاران، checkuser، ناظمان (CommentStreams)، developer، Moderators، مدیران
۹٬۷۵۳
ویرایش
←گزارش تاریخی
جز (removed Category:میقاتهای حج using HotCat) |
|||
| خط ۳۸: | خط ۳۸: | ||
==گزارش تاریخی== | ==گزارش تاریخی== | ||
فاکهی از مسجدی در حدیبیه یاد کرده که نامش مسجد آل‌کُرْز بوده و مردم بر این باور بوده‌اند که رسول خدا(ص) در آنجا نماز خوانده است. <ref>اخبار مکه، فاکهی، ج5، ص٨٢.</ref> | فاکهی از مسجدی در حدیبیه یاد کرده که نامش مسجد آل‌کُرْز بوده و مردم بر این باور بوده‌اند که رسول خدا(ص) در آنجا نماز خوانده است. <ref>اخبار مکه، فاکهی، ج5، ص٨٢.</ref> | ||
== گزارش ابراهیم رفعت پاشا == | |||
ابراهیم رفعت پاشا در کتابش مرآة الحرمین گزارشی از دیده‌هایش در سال 1320 قمری آورده است. او که در مسیر جده به مکه به قلعه شمیسی رسیده می‌نویسد: | |||
«در نزدیکی قلعه، قهوه‌خانه و تعدادی کلبه‌های گلی دیده می‌شد. در شمیسی مسجدی قرار دارد که بدان مسجد الشمیسی یا مسجد البیعة می‌گویند. این مسجد رد سمت چپ جاده قرار دارد و به شکل مربع با طول ضلعی در حدود 15 متر که با سنگهای مستحکم آبی رنگ از بیرون و گچ کاری از داخل بنا گردیده است،دیده می‌شود که از این روبنای مستحکمی را به وجود آورده است. این مسجد دارای سه رواق بوده که در قبله گاه آن این نوشته دیده می‌شود: هذا مسجد بیعة الرضوان مأثرة من مآثر حبیب المنان. عَمّره الملیک الی رحمة الرحمن: المغفور له السلطان محمودخان سنة 1254. این مسجد همان جایگاه شجره است که مسلمانان در بیعة الرضوان در سال صلح حدیبیه با رسول خدا تجدد بیعت کردند...»<ref>[https://wikihaj.com/index.php?title=%D9%BE%D8%B1%D9%88%D9%86%D8%AF%D9%87:%D9%85%D8%B1%D8%A2%D8%A9_%D8%A7%D9%84%D8%AD%D8%B1%D9%85%DB%8C%D9%86_%D8%A7%D8%A8%D8%B1%D8%A7%D9%87%DB%8C%D9%85_%D8%B1%D9%81%D8%B9%D8%AA_%D9%BE%D8%A7%D8%B4%D8%A7_%D8%AC1.pdf&page=28 مرآة الحرمین، ج1،ص 28]</ref> | |||
==معجزه چاه حدیبیه== | ==معجزه چاه حدیبیه== | ||
در معجزات رسول خدا(ص) آمده است که چاهی در حدیبیه بود که در ایام اقامت سپاه آن حضرت، آب را کشیدند و قطره‌ای در آن نماند. حضرت بر لب چاه آمد، آبی خواست، در دهان مبارک کرد و آن را در چاه ریخت و پس از آن بود که چاه سرشار از آب شد. <ref>البدایة و النهایة، ج6، ص٩4.</ref> | در معجزات رسول خدا(ص) آمده است که چاهی در حدیبیه بود که در ایام اقامت سپاه آن حضرت، آب را کشیدند و قطره‌ای در آن نماند. حضرت بر لب چاه آمد، آبی خواست، در دهان مبارک کرد و آن را در چاه ریخت و پس از آن بود که چاه سرشار از آب شد. <ref>البدایة و النهایة، ج6، ص٩4.</ref> | ||