آویزه‌های کعبه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''آویزه‌های کعبه''' اشیای قیمتی و اسناد مهم آویخته بر بیرون و [[درون کعبه]] بود، که در طول تاریخ بسیاری از آنها از میان رفت و برخی از آنها میان [[ستون‌های کعبه|ستون‌های درون کعبه]] آویزان است.   

دو شاخ منتسب به قوچی که جای [[حضرت اسماعیل(ع)|اسماعیل(ع)]] ذبح شد و دو آهوی زرین که [[عبد المطلب|عبدالمطلب]] هنگام حفر [[زمزم|چاه زمزم]] یافت، از مهمترین آویزه‌های کعبه بودند که از میان رفتند. اسناد مانند پیمان ولایت‌عهدی [[امین عباسی|امین]] و [[مأمون عباسی|مأمون]] از سوی پدرشان [[هارون‌الرشید]] و لوح‌های یادمان توسعه کعبه و مسجدالحرام از سوی خلفا از دیگر موارد آویزه‌های کعبه بود. آویزه‌های کعبه در طول تاریخ بارها غارت شدند.   

 

از دیرباز [[کعبه]] برای مردمان دور و نزدیک محترم بوده است. از این رو، هدایای زیادی را به آن تقدیم و اسناد مهمی را در آن نگهداری می‌کردند. [[حجابت|پرده‌داران کعبه]] برخی از این هدایا و اسناد را به دیوارهای داخلی و خارجی آن می‌آویختند. این اشیا را از اسناد مهم تاریخی دانسته‌اند. مسعودی، تاریخ‌نگار اهل‌سنت، ایرانیان را نخستین کسانی دانسته که اموال و گوهرهایی به کعبه هدیه کردند.<ref>مروج الذهب، ج۱، ص۲۶۵؛ شفاء الغرام، ج۱، ص۲۲۳.</ref>

سفرنامه‌هایی که پیش از سلطه [[وهابیت|وهابیان]] بر [[حرمین]] تدوین شده‌اند، از وجود بسیاری از این اموال و اشیای قیمتی در کعبه خبر می‌دهند؛ از جمله شمار بسیاری از قندیل‌هایی که میان [[ستون‌های کعبه]]، بر [[سقف کعبه|سقف]] آویخته بودند.<ref>سفرنامه میرزا داود، ص۱۲۴؛ سفرنامه قشقایی، ص۱۰۸-۱۰۹؛ سفرنامه حجاز، ص۲۳۰.</ref> بسیاری از این اشیاء از میان رفته‌اند و آنچه باقی‌مانده را اشیایی کم ارزش شمرده‌اند.<ref>کعبه و جامه آن، ص۷۲؛ میقات حج، ش۱۸، ص۱۹۶، «درون کعبه از دو دیوار».</ref>

آویزه‌های کعبه مانند دیگر هدایای آن، در طول تاریخ بارها غارت شد.<ref>الاعلام، ص۹۷-۹۸.</ref> از جمله در سال ۳۱۷ق. قرامطه در حمله به [[مسجد الحرام|مسجدالحرام]] همه زینت‌ها و ذخایر کعبه را غارت کردند.<ref>تاریخ طبری، ج۱۱، ص۱۱۹؛ المنتظم، ج۱۳، ص۲۸۱-۲۸۲؛ البدایة والنهایه، ج۱۱، ص۱۶۰-۱۶۱.</ref> ابن ابی‌هاشم حسنی، [[امرای مکه|امیر مکه]]، در سال ۴۶۲ق. قندیل‌ها، [[پرده کعبه|پرده‌ها]] و ورق طلا و نقره [[باب الکعبه|درهای کعبه]] را به دلیل نرسیدن مقرری سالیانه از سوی مستنصر فاطمی، حاکم [[مصر]]، برداشت.<ref>شفاء الغرام، ج۱، ص۲۲۸.</ref> حسن بن جعفر علوی پس از خروج بر الحاکم بالله، خلیفه عباسی، زینت‌های کعبه را برداشت و با آن‌ها به ضرب دینار و درهم پرداخت و برای لشکریان خود هزینه کرد.<ref>شفاء الغرام، ج۱، ص۲۲۷؛ مرآة الحرمین، ج۱، ص۲۷۸.</ref> رمیثة بن ابی نمی‌از آل‌قتاده، امیر مکه و پسرش عجلان که پس از او امیر مکه شد، بسیاری از این هدایا را برای خود تصاحب کردند.<ref>نک: شفاء الغرام، ج۱، ص۲۲۷؛ مرآة الحرمین، ج۱، ص۲۷۹-۲۸۰.</ref>