Automoderated users، دیوان‌سالاران، checkuser، ناظمان (CommentStreams)، developer، Moderators، مدیران
۹٬۸۹۰
ویرایش
حرم امام حسین(ع): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{جا:ویرایش}} حرم امام حسین، مرقد و محل دفن پیکر امام حسین(ع) و یارانش در کربل...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{در دست ویرایش|ماه=[[شهریور]]|روز=[[۲۶]]|سال=[[۱۳۹۷]]|کاربر=Kamran }} | {{در دست ویرایش|ماه=[[شهریور]]|روز=[[۲۶]]|سال=[[۱۳۹۷]]|کاربر=Kamran }} | ||
حرم امام حسین، مرقد و محل دفن پیکر [[امام حسین(ع)]] و یارانش در کربلا است که از زیارتگاه¬های مهم شیعیان است. | حرم امام حسین، مرقد و محل دفن پیکر [[امام حسین(ع)]] و یارانش در کربلا است که از زیارتگاه¬های مهم شیعیان است. | ||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
كربلا شهر كوچكى است كه نخلستانها، اطراف آن را گرفتهاند و از رودخانه فرات، آبيارى میشود. روضه مقدسه امام حسين، داخل شهر واقع شده است و مدرسهاى بزرگ و زاويهاى دارد كه در آن، به مسافران طعام میدهند. خادمان و حاجبان بر در روضه امام ايستادهاند و ورود به حرم، بدون اجازه آنان ميسر نيست. هنگام ورود، بايد عتبه شريفه را كه از نقره است، بوسيد. روى قبر، قنديلهاى زرين و سيمين گذاشته شده و از درهاى آن، پردههاى حرير، آويختهاند<ref>سفرنامه ابن بطوطه، ج 1، صص 272 و 273.</ref> | كربلا شهر كوچكى است كه نخلستانها، اطراف آن را گرفتهاند و از رودخانه فرات، آبيارى میشود. روضه مقدسه امام حسين، داخل شهر واقع شده است و مدرسهاى بزرگ و زاويهاى دارد كه در آن، به مسافران طعام میدهند. خادمان و حاجبان بر در روضه امام ايستادهاند و ورود به حرم، بدون اجازه آنان ميسر نيست. هنگام ورود، بايد عتبه شريفه را كه از نقره است، بوسيد. روى قبر، قنديلهاى زرين و سيمين گذاشته شده و از درهاى آن، پردههاى حرير، آويختهاند<ref>سفرنامه ابن بطوطه، ج 1، صص 272 و 273.</ref> | ||
===بازسازی حرم به دست | ===بازسازی حرم به دست شاهان جلایری=== | ||
در سال 767 ه. ق، امينالدين مرجان بن عبدالله كه سلطان اويس، پادشاه آلجلاير، او را والى بغداد، نموده بود، به كربلا آمد و در مجاورت آستان امام حسين (ع) مسجد و منارهاى ساخت و املاك خود در بغداد، كربلا و عين التمر را وقف آن نمود. مناره اين مسجد كه به نام «مناره عبد» شناخته میشد و از منارههاى تاريخى ارزشمند عراق به شمار می‌آمد، در دوره اخير، توسط شهردارى كربلا، از بين رفت. | در سال 767 ه. ق، امينالدين مرجان بن عبدالله كه سلطان اويس، پادشاه آلجلاير، او را والى بغداد، نموده بود، به كربلا آمد و در مجاورت آستان امام حسين (ع) مسجد و منارهاى ساخت و املاك خود در بغداد، كربلا و عين التمر را وقف آن نمود. مناره اين مسجد كه به نام «مناره عبد» شناخته میشد و از منارههاى تاريخى ارزشمند عراق به شمار می‌آمد، در دوره اخير، توسط شهردارى كربلا، از بين رفت. | ||
در همان سال، سلطان اويس، نيز به بازسازى و توسعه بناى آستان مقدس اقدام نمود و پس از وى، فرزندانش به نامهاى سلطان حسن و سلطان حسين، كار تكميل بنا و توسعه را ادامه دادند. تاريخ اين توسعه بناى آستان، در كتيبهاى در محلى كه امروزه در حرم امام حسين (ع) به نام «نخله مريم» شناخته مىشود، ثبت شده بود. اما در سال 1216 ه. ق، عثمانی‌ها آن را از محل خود برداشتند و اثرى از آن، باقى نگذاشتند. عبدالجواد كليددار معتقد است كه ساختمان كنونى آستان امام حسين (ع)، مربوط به توسعه بناى آن در دوره سلطان اويس است. اما پس از آن، بارها دولتمردان شيعه و عثمانى، در آن بازسازى و تغييراتى ايجاد كردهاند. در نتيجه، بهصورت اوليه خود، باقى نمانده است. <ref> تاريخ كربلا و حائر حسينى، عبدالجواد كليددار، صص 244 و 247.</ref> | در همان سال، سلطان اويس، نيز به بازسازى و توسعه بناى آستان مقدس اقدام نمود و پس از وى، فرزندانش به نامهاى سلطان حسن و سلطان حسين، كار تكميل بنا و توسعه را ادامه دادند. تاريخ اين توسعه بناى آستان، در كتيبهاى در محلى كه امروزه در حرم امام حسين (ع) به نام «نخله مريم» شناخته مىشود، ثبت شده بود. اما در سال 1216 ه. ق، عثمانی‌ها آن را از محل خود برداشتند و اثرى از آن، باقى نگذاشتند. عبدالجواد كليددار معتقد است كه ساختمان كنونى آستان امام حسين (ع)، مربوط به توسعه بناى آن در دوره سلطان اويس است. اما پس از آن، بارها دولتمردان شيعه و عثمانى، در آن بازسازى و تغييراتى ايجاد كردهاند. در نتيجه، بهصورت اوليه خود، باقى نمانده است. <ref> تاريخ كربلا و حائر حسينى، عبدالجواد كليددار، صص 244 و 247.</ref> | ||
== | ===بازسازی حرم به دست شاهان صفوی=== | ||
در سال 914 ه. ق، شاه اسماعيل اول صفوى، پس از فتح بغداد و زیارت قبر امام حسین(ع) هدایایی به حرم هدیه کرد.<ref>تاريخ حبيب السير، خواند مير، ج 4، ص 494.</ref> او در سال 920 ه. ق، دستور داد شش صندوقچه چوبى خاتم و منبتكارى نفيس برای نصب بر قبور امامان مدفون در عراق ساخته شود. صندوقچه قبر امام حسين (ع)، پس از وفات شاه اسماعيل در سال 932 ه. ق، روى قبر مطهر نصب شد.<ref>دائرةالمعارف الحسينية، تاريخ المراقد، محمدصادق كرباسى، ج 2، صص 75 و 79.</ref> | |||
در سال 980 ه. ق، شاه طهماسب صفوى دستور بازسازى آستان مقدس و مسجد واقع در شمال حرم و توسعه رواق حرم و صحن از سمت شمال را صادر كرد. در همين سال، حسن بغدادى تبريزى، از نزديكان شاه طهماسب، گنبد حرم را طلاكارى كرد و در سال 982 ه. ق، بازسازى مناره عبد، به دستور شاه طهماسب، به پايان رسيد.<ref> دائرةالمعارف الحسينية، تاريخ المراقد، صص 75 و 79.</ref> | |||
در سال 1032 ه. ق، شاه عباس كبير صفوى، وارد عراق شد و پس از زيارت قبر اميرمؤمنان (ع)، به زيارت قبر امام حسين (ع) رفت. سپس دستور داد تا براى نخستين بار، ضريح مشبكى از جنس مس، تهيه و روى قبر نصب گردد. اين ضريح تا سال 1357 ه. ق، در محل خود باقى بود. همچنين به دستور وى، گنبد مطهر، كاشىكارى گرديد و ساختمان حرم و صحن و رواقها، بازسازى شد. <ref>شهر حسين، صص 314 و 316.</ref> | |||
در سال 1048 ه. ق، شاه صفى اول صفوى، به زيارت امام حسين (ع) آمد و اموالى را براى بازسازى حرم مطهر، اختصاص داد. به دستور وى، مسجد پشت سر را بازسازى كردند و ديوار صحن را از سمت شمال، خراب كردند و مساحت صحن را توسعه دادند و رواق شمالى را ساختند.<ref>شهر حسين، صص 314 و 316.</ref> | |||
در سال 1153 ه. ق، گوهرشاد بيگم، دختر شاه سلطان حسين صفوى و همسر نادرشاه افشار، به تعمير و تزيين و كاشىكارى حرم، اقدام كرد. او كف حرم را با كفپوش نفيس، فرش نمود و براى كليه درهاى حرم، پردههاى نفيسى نصب كرد و بالاى ضريح نيز چراغى از طلاى خالص قرار داد.<ref>شهر حسين، ص 318</ref> | |||
[[Category:مقاله‌های در دست ویرایش]] | |||
[[Category:مقاله‌های در دست ویرایش]] | |||
[[Category:مقاله‌های در دست ویرایش]] | |||
[[Category:مقاله‌های در دست ویرایش]] | |||
[[Category:مقاله‌های در دست ویرایش]] | |||
[[Category:مقاله‌های در دست ویرایش]] | |||
[[Category:مقاله‌های در دست ویرایش]] | |||
[[رده:مقاله‌های در دست ویرایش]] | |||