چاه تفله
 | |
| اطلاعات اوليه | |
|---|---|
| نام‌های دیگر | عُسفان، اصفهان. |
| اطلاعات جغرافیایی | |
| مکان | در عسفان، در ۸۰ کیلومتری مکه. |
| باورها و آیین‌ها | |
| بزرگ‌داشته شده نزد | مسلمانان |
| ویژگی یاد شده در متون مذهبی | متبرک شدن چاه توسط حضرت محمد(ص). |
| باورها | متبرک و شیرین شدن آب چاه توسط امام علی(ع). |
| وقایع تاریخی | سخن گفتن حضرت محمد(ص) در کنار این چاه در جریان غزوه بنی‌لحیان. |
|
| |
چاه تَفله یا عُسفان یا اصفهان، چاهی متبرک در عسفان، در ۸۰ کیلومتری مکه است، که در مسیر حج قرار گرفته و یکی از توقفگاههای حج‌گزاران بوده است. این چاه، امروزه نیز وجود دارد.
به گفته نویسندگان معاصر، حضرت محمد(ص)، از آب این چاه نوشیده و آن را با آب دهان خود متبرک کرده است. به گفته برخی نیز، آب این چاه بر اثر متبرک شدن آن توسط امام علی(ع) شیرین شده است.
نام[ویرایش | ویرایش مبدأ]
از چاه تفله، گاه با نام بئر عسفان نیز یاد شده است.[۱] به گزارش فراهانی (م.۱۳۳۱ق)، عجم‌ها آن را بئر اصفهان نیز خوانده‌اند،[۲] که می‌تواند ناشی از تلفظ فارسی‌زبانان باشد.
مکان[ویرایش | ویرایش مبدأ]
چاه تفله، در منطقه عُسْفَان، در سه راهی مکه، مدینه و جده، و در ۸۰ کیلومتری مکه قرار دارد.[۳] این چاه که گویا به سبب متبرک شدن به آب دهان حضرت محمد(ص) بدین نام خوانده شده است، در مسیر حج قرار دارد و یکی از منازل و توقفگاههای حاجیان بوده است؛[۴] از این رو، گاه نام این چاه بر این توفقگاه نیز اطلاق می‌شد.[۵]
تبرک[ویرایش | ویرایش مبدأ]
از چاه تفله در حوادث دوره حضرت محمد(ص) سخنی به میان نیامده است، تنها برخی از نویسندگان معاصر[۶] و نیز سفرنامه‌نویسان[۷] از توقف پیامبر در سفری جنگی در کنار این چاه سخن گفته‌اند. در این سفر که با نام غزوه بنی‌لحیان در سال ششم[۸] و به نقلی پنجم هجری[۹] و برای انتقام شهیدان رجیع انجام شد، پیامبر به سوی عسفان سکونت‌گاه قبیله بنی‌لحیان حرکت کرد[۱۰] و پس از حضور در عسفان در کنار این چاه توقف کرد. در این گزارش، از شیرین شدن آب چاه پس از آنکه وی از آن نوشید و آن را با آب دهان خود متبرک کرد، سخن گفته شده است. از این رو، تفله مورد توجه مسلمانان و به خصوص حاجیانی که از این مسیر به حج می‌رفتند، قرار گرفت و برای تبرک از آب آن می‌نوشیدند. ویژگی‌های این چاه سبب گردید تا مورد توجه بسیاری از سفرنامه‌نویسان قرار گیرد.[۱۱]
برخی سفرنامه نویسان از حضور امام علی(ع) در کنار چاه و شیرین شدن آب آن در اثر متبرک شدن توسط وی گزارش داده‌اند.[۱۲]
پیشینه[ویرایش | ویرایش مبدأ]
رفعت پاشا (م.۱۳۵۳ق) در بازدید از این چاه، آن را ساخته شده از سنگ‌های سیاه، قطر دیوارش را یک و نیم متر، و فاصله سطح آب تا دهانه چاه را در زمان کمی آب ۱۶٫۵ متر و در زمان زیادی آب حدود ۱۰متر دانسته است. وی همچنین توصیفاتی از نحوه استخراج آب با دلو توسط ساقیان آورده است.[۱۳]
بلادی از نویسندگان معاصر، در بازدید خود از این چاه، دهانه آن را بزرگ و آب آن را پاکیزه و گوارا خوانده است. به گفته وی، آب این چاه زیاد است و با آنکه از آب آن به عنوان هدیه به مکه و جدّه برده می‌شود هرگز دچار کمبود نمی‌شود.[۱۴]
پانویس[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- ↑ حسن المحاضره، ج2، ص267؛ التاریخ القویم، ج2، ص317؛ موسوعه مرآة الحرمین، ج2، ص200.
- ↑ سفرنامه میرزا محمد حسین فراهانی، ص215.
- ↑ معجم المعالم الجغرافیه، ص 208؛ اتحاف الوری، ج4، ص 34، «پاورقی».
- ↑ حسن المحاضره، ج2، ص267؛ التاریخ القویم، ج2، ص332؛ سفرنامه میرزا محمد حسین فراهانی، ص215.
- ↑ موسوعه مرآة الحرمین، ج5، ص155.
- ↑ التاریخ القویم ج2، ص333؛ موسوعه مرآة الحرمین، ج5، ص155.
- ↑ سفرنامه فرهاد میرزا، ص194؛ مرآة الحرمین، ج2، ص200؛ سفرنامه میرزا محمد حسین فراهانی، ص215.
- ↑ الطبقات، ج2، ص78؛ التنبیه و الاشراف، ص218
- ↑ تاریخ خلیفه، ص45؛ معجم البلدان، ج4، ص121
- ↑ تاریخ خلیفه، ص45.
- ↑ الرحله الورثیلانیه، ج1، ص425؛ سفرنامه فرهاد میرزا، ص194.
- ↑ سفرنامه سیف الدوله ص136.
- ↑ مرآة الحرمین، ج2، ص200.
- ↑ فرهنگ اعلام جغرافیایی، ص64.
منابع[ویرایش | ویرایش مبدأ]
محتوای این مقاله برگرفته شده از: دانشنامه حج و حرمین شریفین مدخل چاه تفله.
- اتحاف الوری، عمر بن محمد بن فهد (م.۸۸۵ق)، به کوشش عبدالکریم، مکه، جامعة ام القری، ۱۴۰۸ق.
- التاریخ القویم، محمد طاهر الکردی، به کوشش ابن دهیش، بیروت، دار خضر، ۱۴۲۰ق.
- تاریخ خلیفه، خلیفة بن خیاط (م.۲۴۰ق)، به کوشش زکار، بیروت، دارالفکر، ۱۴۱۴ق.
- التنبیه و الاشراف، علی بن الحسین المسعودی (م.۳۴۶ق)، بیروت، دارالصعب، بی‌تا.
- حسن المحاضره فی اخبار مصر و القاهره، عبدالرحمن بن ابی‌بکر السیوطی (۸۴۹-۹۱۱ق)، به کوشش خلیل المنصور، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۸ق.
- الرحلة الورثیلانیة، حسین بن حمد الورثیلانی (م. ۱۷۷۹م) قاهره، مکتبة الثقافة الدینیة، ۱۴۲۹ق.
- سفرنامه سیف الدوله، سلطان محمد سیف الدوله (قرن ۱۴ق)، تهران، نشر نی، ۱۳۶۴ش.
- سفرنامه فرهاد میرزا (ه‍دای‍ه ال‍س‍ب‍ی‍ل و ک‍ف‍ای‍ه ال‍دل‍ی‍ل)، فرهاد میرزا معتمد الدوله، تصحیح غلام رضا طباطبایی، تهران، علمی، ۱۳۶۶ش.
- سفرنامه میرزا محمد حسین فراهانی، محمد حسین فراهانی (قرن ۱۴ق)، به کوشش گلزاری، تهران، فردوسی، ۱۳۶۲ش.
- الطبقات الکبری، محمد بن سعد (م.۲۳۰ق)، بیروت، دارالصادر، ۱۴۰۹ق.
- فرهنگ اعلام جغرافیایی، محمد محمد حسن شراب، ترجمه شیخی و نعمتی، تهران، انتشارات مشعر، ۱۳۸۳ش.
- مرآة الحرمین، ابراهیم رفعت باشا (م.۱۳۵۳ق)، قم، المطبعة العلمیه، ۱۳۴۴ق.
- معجم البلدان، یاقوت بن عبدالله الحموی (م.۶۲۶ق)، بیروت، دار صادر، ۱۹۹۵م.
- معجم المعالم الجغرافیه فی السیرة النبویه، عاتق بن غیث البلادی (م. ۱۴۳۱ ق)، مکه، دار مکه، ۱۴۰۲ق.
- موسوعه مرآة الحرمین الشریفین، ایوب صبری باشا (م.۱۲۹۰ق)، القاهره، دارالآفاق العربیه، ۱۴۲۴ق.