ترکمنستان: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
بدون خلاصۀ ویرایش
E ebrahimi (بحث | مشارکتها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
E ebrahimi (بحث | مشارکتها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۹۱: | خط ۹۱: | ||
در نیمه دوم سده نوزدهم م. روس‌ها سلطه خود را بر ماوراءالنهر و سرزمین‌های ترکمن‌ها که به دلیل جنگ و اختلاف قبیله‌ای ناتوان شده بودند، گستراندند و به سال 1881م. در نبرد گوگ‌تپه ترکمن‌ها را شکست دادند. | در نیمه دوم سده نوزدهم م. روس‌ها سلطه خود را بر ماوراءالنهر و سرزمین‌های ترکمن‌ها که به دلیل جنگ و اختلاف قبیله‌ای ناتوان شده بودند، گستراندند و به سال 1881م. در نبرد گوگ‌تپه ترکمن‌ها را شکست دادند. | ||
به سال 1884م. مرو را نیز تصرف کردند.<ref>تاریخ ترکمنستان، ج1، ص12-13؛ ترکمن‌ها در عصر امپریالیسم، ص237- | به سال 1884م. مرو را نیز تصرف کردند.<ref>تاریخ ترکمنستان، ج1، ص12-13؛ ترکمن‌ها در عصر امپریالیسم، ص237-238، 279.</ref> با پیشروی روسیه در این مناطق، دولت ایران نیز ناچار به پذیرش قرارداد آخال به سال 1299ق./1881م. و دست کشیدن از بخشی از سرزمین‌های مورد ادعای خود شد. | ||
بدین سان، بخشی گسترده از خاک ترکمنستان امروزی زیر تسلط حکومت روسیه درآمد و مناطق ترکمن‌نشین میان ایران و روسیه تقسیم شد.<ref>ایران در دوره سلطنت قاجار، ص236؛ تاریخ ترکمنستان، ج1، ص307.</ref> | بدین سان، بخشی گسترده از خاک ترکمنستان امروزی زیر تسلط حکومت روسیه درآمد و مناطق ترکمن‌نشین میان ایران و روسیه تقسیم شد.<ref>ایران در دوره سلطنت قاجار، ص236؛ تاریخ ترکمنستان، ج1، ص307.</ref> | ||
| خط ۱۱۲: | خط ۱۱۲: | ||
سفر حج برای بسیاری از دانشمندان این شهرها، فرصتی برای آموختن دانش‌های اسلامی و شنیدن حدیث از استادان [[مکه]] و [[مدینه]] و شهرهای مسیر، از جمله بغداد، فراهم می‌ساخت.<ref>الحیاة العلمیة زمن السامانیین، ص75.</ref> | سفر حج برای بسیاری از دانشمندان این شهرها، فرصتی برای آموختن دانش‌های اسلامی و شنیدن حدیث از استادان [[مکه]] و [[مدینه]] و شهرهای مسیر، از جمله بغداد، فراهم می‌ساخت.<ref>الحیاة العلمیة زمن السامانیین، ص75.</ref> | ||
از جمله دانشورانی که از این شهرها به مکه و مدینه سفر کردند و در آن جا مجاور شدند، می‌توان به [[زمخشری]]، نویسنده تفسیر الکشاف، اشاره کرد.<ref>العقد الثمین، ج6، ص37.</ref> از دیگر دانشمندان این سرزمین‌ها که مدتی در [[حرمین]] مجاور بودند، می‌توان از این کسان نام برد: ابوعبدالله محمد بن فضل بن احمد صاعدی فراوی (441-530ق.)، محمد بن احمد بن عبدالله بن محمد کاشانی مروزی (م. 871ق.)، و نیز از صوفیان: [[سفیان ثوری]] (م. 161ق.)، [[عبدالله بن مبارک]] (م. 181ق.)، و [[فضیل بن عیاض]] (م. 187ق.).<ref>العقد الثمین، ج2، ص16؛ | از جمله دانشورانی که از این شهرها به مکه و مدینه سفر کردند و در آن جا مجاور شدند، می‌توان به [[زمخشری]]، نویسنده تفسیر الکشاف، اشاره کرد.<ref>العقد الثمین، ج6، ص37.</ref> از دیگر دانشمندان این سرزمین‌ها که مدتی در [[حرمین]] مجاور بودند، می‌توان از این کسان نام برد: ابوعبدالله محمد بن فضل بن احمد صاعدی فراوی (441-530ق.)، محمد بن احمد بن عبدالله بن محمد کاشانی مروزی (م. 871ق.)، و نیز از صوفیان: [[سفیان ثوری]] (م. 161ق.)، [[عبدالله بن مبارک]] (م. 181ق.)، و [[فضیل بن عیاض]] (م. 187ق.).<ref>العقد الثمین، ج2، ص16؛ ج5، ص449؛ تاریخ حبیب السیر، ج2، ص295.</ref> | ||
| خط ۱۳۸: | خط ۱۳۸: | ||
آگاهی‌هایی از میانه و اواخر دوران [[قاجاریه]] نشان می‌دهد که یکی از راه‌های اصلی مردم ماوراءالنهر برای رفتن به حج، ایران بوده است. [[آرمینیوس وامبری]]، از مستشرقان، که به سال 1280ق. در ایران بود، همراه کاروانی از حاجیان ماوراءالنهر که از مکه بازگشته بودند، از تهران به بخارا رفت. | آگاهی‌هایی از میانه و اواخر دوران [[قاجاریه]] نشان می‌دهد که یکی از راه‌های اصلی مردم ماوراءالنهر برای رفتن به حج، ایران بوده است. [[آرمینیوس وامبری]]، از مستشرقان، که به سال 1280ق. در ایران بود، همراه کاروانی از حاجیان ماوراءالنهر که از مکه بازگشته بودند، از تهران به بخارا رفت. | ||
او آگاهی‌هایی در باره ترکمن‌ها در اختیار ما نهاده است. وی و کاروان حاجیان از تهران به شمال ایران رفتند و با گذر از ترکمن صحرا و بخشی از دریای خزر، با کشتی به گمش تپه در استان گلستان ایران وارد شدند و ادامه راه را تا بخارا از خشکی پیمودند. به گفته وامبری، افزون بر این راه، مسیرهای دیگر از جمله آستاراخان و شمال دریای خزر به بخارا برای حاجیان وجود داشته است.<ref>سیاحت درویشی دروغین، | او آگاهی‌هایی در باره ترکمن‌ها در اختیار ما نهاده است. وی و کاروان حاجیان از تهران به شمال ایران رفتند و با گذر از ترکمن صحرا و بخشی از دریای خزر، با کشتی به گمش تپه در استان گلستان ایران وارد شدند و ادامه راه را تا بخارا از خشکی پیمودند. به گفته وامبری، افزون بر این راه، مسیرهای دیگر از جمله آستاراخان و شمال دریای خزر به بخارا برای حاجیان وجود داشته است.<ref>سیاحت درویشی دروغین، ص29، 39، 51-68، 199-200.</ref> | ||
| خط ۲۲۵: | خط ۲۲۵: | ||
{{پایان}} | {{پایان}} | ||
{{کشورهای مرتبط با حج}} | {{کشورهای مرتبط با حج}} | ||
[[رده:مقاله‌های در دست ویرایش]] | [[رده:مقاله‌های در دست ویرایش]] | ||