حوزه علمیه کربلا: تفاوت میان نسخه‌ها

'''حوزه علمیه کربلا'''، یکی از حوزه‌‌های علوم دینی [[شیعه|شیعیان]] است که در گذشته نقش زیادی در عرصه‌های علمی، اجتماعی و سیاسی شیعیان و کشور [[عراق]] داشته است. از شهادت [[امام حسین(ع)]]، در سال ۶۱ق. زمینه پایه‌گذاری این حوزه ایجاد شده و حضور [[امامان(ع)]] و اصحاب آنان در کربلا، این زمینه را تقویت کرد. عبدالله بن جعفر حِمیَری (م.۳۰۰ق)، از اصحاب [[امام هادی(ع)]] و [[امام حسن عسکری(ع)]] را یکی از نخستین مدرّسان این حوزه شمرده‌اند. [[محمد بن عبدالله شیبانی|ابوالمفضل محمد بن عبدالله شیبانی]] (م.۳۸۷ق) و [[ابوغالب زراری]] (م.۳۶۸ق)، از نخستین فقیهان این حوزه بودند. دوره دولت [[شیعه|شیعی]] [[آل بویه]] (۳۲۸–۴۴۸ق)، یکی از دوره‌های شکوفایی حوزه کربلا بوده و دانشمندانی مانند [[شیخ مفید]]، [[عبدالعزیز جلودی|ابواحمد جلَود]]، [[سید مرتضی]] و [[سید رضی]] مستقیم یا غیر مستقیم از این حوزه بهره برده‌اند. روی کار آمدن [[سلجوقیان]]، باعث افول این حوزه شد؛ ولی پس از سالیانی در همین دوره، دوباره رونق گرفته و یکی از رقیبان [[نظامیه بغداد]] قرار گرفت. [[ابویعلی جعفری]] (۴۶۳ق)، سید معد بن فخار حائری (م.۶۰۵ق) و ابن حمزه (متوفی نیمه اول سده ششم قمری) و [[سید ابن طاووس]] (م.۶۶۴ق) برخی از عالمان نقش‌آفرین این حوزه تا سده هفتم قمری بوده‌اند. [[ابن فهد حلی]] (م.۸۴۱ق)، [[ابراهیم کفعمی]] (م.۹۰۵ق)، [[سید علی طباطبایی]] (م.۱۲۳۱ق)، سید حسین طباطبایی قمی (م.۱۳۶۶ق)، [[سید محمدهادی میلانی]] (م.۱۳۹۵ق) و [[سید ابوالقاسم خویی]] (م.۱۴۱۳ق) از دیگر عالمان اثرگذار این سامان بوده‌اند. در کربلا، خاندان‌های علمی و ریشه‌داری مانند آل بحرانی، آل اعسم و آل جلالی تشکیل شده است. برخی عالمان تربیت شده در حوزه علمیه کربلا، تبدیل به رهبران خیزش‌های علمی یا سیاسی شدند؛ مانند [[میرزا محمدتقی شیرازی]] (م.۱۳۳۸ق)، [[سید ابوالقاسم کاشانی]] (م.۱۳۴۰ق.) و [[عبدالکریم حائری یزدی]] (م.۱۳۵۵ق). پس از [[انتفاضه شعبانیه|انتفاضه شعبان]] ۱۴۱۱ق، بسیاری از مدرسه‌های کربلا به دست [[دولت بعث]] تخریب شده، برخی از عالمان به شهادت رسیده و برخی تبعید شدند.