بوی خوش: تفاوت میان نسخه‌ها

بوی خوش (ویرایش)

نسخهٔ ‏۲۹ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۴۱

۴۷۷ بایت حذف‌شده ، ‏۲۹ ژوئن ۲۰۲۲

←‏کفاره بوی خوش

دیداریویکی‌متن

Salar

Automoderated users

۳٬۲۴۱

ویرایش

@@ خط ۱۳۳: / خط ۱۳۳: @@
 ==کفاره بوی خوش==
-به نظر فقیهان شیعه، کفاره استفاده عمدی از بوی خوش در حال احرام، یک گوسفند است.<ref>مناسک نوین، ص۹۹.</ref>
+کاربرد عمدی بوی خوش در حال [[احرام]]، از نگاه فقیهان شیعه<ref>الدروس، ج1، ص375؛ قواعد الاحکام، ج1، ص470-471؛ الحدائق، ج15، ص431.</ref> و اهل‌سنت<ref>الام، ج2، ص166، 224؛ المجموع، ج7، ص377؛ مواهب الجلیل، ج4، ص228.</ref> موجب [[کفاره]] است. همچنین از آن‌جا که حرمت کاربرد بوی خوش، حکمی پیوسته و شامل همه لحظات احرام است، در صورتی که احرام‌گزار پس از کاربرد آن به سبب فراموشی یا اجبار یا اکراه در زمان مناسب به رفع آن اقدام نکند، کفاره بر او واجب می‌شود.<ref>المجموع، ج7، ص338، 340؛ تذکرة الفقهاء، ج8، ص12.</ref> اما در صورتی که خود به خود ماده‌ای خوشبو به بدن و لباس او بچسبد و او در زایل کردن آن در زمان مناسب، کوتاهی کند،<ref>فتح العزیز، ج7، ص462؛ تذکرة الفقهاء، ج7، ص318؛ حاشیة الدسوقی، ج2، ص62.</ref>حنفیان استشمام بوی خوش را موجب کفاره نمی‌دانند.<ref>بدائع الصنائع، ج2، ص191؛ البحر الرائق، ج3، ص4.</ref>
+===کفاره بوی خوش در فقه شیعه===
-کاربرد عمدی بوی خوش در حال [[احرام]]، از نگاه فقیهان امامی<ref>الدروس، ج1، ص375؛ قواعد الاحکام، ج1، ص470-471؛ الحدائق، ج15، ص431.</ref> و اهل‌سنت<ref>الام، ج2، ص166، 224؛ المجموع، ج7، ص377؛ مواهب الجلیل، ج4، ص228.</ref> موجب [[کفاره]] است.
+به نظر فقیهان شیعه، کفاره استفاده عمدی از بوی خوش در حال احرام، یک گوسفند است.<ref>مناسک نوین، ص۹۹.</ref> فقیهان شیعه همه نمونه‌های ممنوع بوی خوش در حال احرام و نیز روش‌های کاربرد آن مانند استفاده به صورت عطر، خوراک، بُخور، [[سرمه کشیدن|سرمه]]، رنگ، استنشاق، روغن (پماد) و لمس کردن را موجب کفاره دانسته‌اند.<ref>المبسوط، طوسی، ج1، ص353؛ شرائع الاسلام، ج1، ص226؛ الحدائق، ج15، ص431.</ref>
+===کفاره بوی خوش در فقه اهل‌سنت===
-فقیهان شیعه همه مصداق‌های ممنوع بوی خوش و نیز همه روش‌های کاربرد آن مانند استفاده به صورت عطر، خوراک، بُخور، [[سرمه کشیدن|سرمه]]، رنگ، استنشاق و روغن (پماد) و نیز لمس کردن را مشمول کفاره دانسته‌اند<ref>المبسوط، طوسی، ج1، ص353؛ شرائع الاسلام، ج1، ص226؛ الحدائق، ج15، ص431.</ref> و فقیهان اهل‌سنت نیز تقریباً همین باور را دارند.<ref>نک: المجموع، ج7، ص269؛ الفقه الاسلامی، ج3، ص235-238.</ref>
+کفاره بوی خوش در فقه اهل‌سنت عبارت است از تخییر میان سه گزینه: قربانی کردن یک گوسفند، اطعام شش مسکین، و سه روز روزه گرفتن.<ref>بدائع الصنائع، ج2، ص191؛ المجموع، ج7، ص377؛ کشاف القناع، ج2، ص524-525.</ref> فقیهان اهل‌سنت نیز همه مصداق‌های ممنوع بوی خوش و نیز همه روش‌های کاربرد آن مانند استفاده به صورت عطر، خوراک و بُخور را مشمول کفاره دانسته‌اند.<ref>نک: المجموع، ج7، ص269؛ الفقه الاسلامی، ج3، ص235-238.</ref>
-همچنین از آن‌جا که حرمت کاربرد بوی خوش، حکمی پیوسته و شامل همه لحظات احرام است، در صورتی که احرام‌گزار پس از کاربرد آن به سبب فراموشی یا اجبار یا اکراه در زمان مناسب به رفع آن اقدام نکند، کفاره بر او واجب می‌شود.<ref>المجموع، ج7، ص338، 340؛ تذکرة الفقهاء، ج8، ص12.</ref>  اما در صورتی که خود به خود ماده‌ای خوشبو به بدن و لباس او بچسبد و او در زایل کردن آن در زمان مناسب اهمال کند،<ref>فتح العزیز، ج7، ص462؛ تذکرة الفقهاء، ج7، ص318؛ حاشیة الدسوقی، ج2، ص62.</ref> حنفیان استشمام بوی خوش را موجب کفاره نمی‌دانند.<ref>بدائع الصنائع، ج2، ص191؛ البحر الرائق، ج3، ص4.</ref>
-اما کفاره بوی خوش در فقه اهل‌سنت عبارت است از تخییر میان سه گزینه: قربانی کردن یک گوسفند، اطعام شش مسکین، و سه روز روزه گرفتن.<ref>بدائع الصنائع، ج2، ص191؛ المجموع، ج7، ص377؛ کشاف القناع، ج2، ص524-525.</ref>
-کفاره طیب صدقه دادن یاد شده است که افزون بر مناقشه سندی و دلالتی،<ref>نک: المعتمد، ج4، ص128-129.</ref> در منابع گوناگون فقهی بر موارد ویژه حمل شده است؛ از جمله کفاره کاربرد بوی خوش در حال اضطرار و نیاز، کفاره طیب در صورت جهل و فراموشی، و حمل بر استحباب.<ref>الدروس، ج1، ص375؛ مدارک الاحکام، ج8، ص431؛ الحدائق، ج15، ص432-433.</ref>
 ===کفاره در صورت جهل و فراموشی و اضطرار===
+به نظر مشهور فقیهان امامیه<ref>قواعد الاحکام، ج1، ص472؛ تذکرة الفقهاء، ج7، ص317، 350؛ ج8، ص13؛ مدارک الاحکام، ج8، ص431.</ref> و شماری از اهل‌سنت<ref>المغنی، ج3، ص528؛ المجموع، ج7، ص338.</ref> از جمله بیشتر حنبلیان و شافعیان، استفاده از بوی خوش در صورت ندانستن، فراموشی و اضطرار، کفاره ندارد. اما دیگر فقیهان اهل‌سنت در صورت کاربرد بوی خوش به سبب فراموشی یا جهل نیز کفاره را واجب دانسته‌اند.<ref>المغنی، ج3، ص527؛ المجموع، ج7، ص343.</ref> حتی برخی شافعیان در صورت کاربرد چیزی خوشبو با علم به حکم و جهل به وجوب کفاره یا ناآگاهی از طیب بودن آن (جهل به موضوع) به وجوب کفاره باور دارند.<ref>المجموع، ج7، ص340.</ref>
-کاربرد طیب به سبب جهل یا اشتباه و یا فراموشی، به باور مشهور فقیهان امامی<ref>قواعد الاحکام، ج1، ص472؛ تذکرة الفقهاء، ج7، ص317، 350؛ ج8، ص13؛ مدارک الاحکام، ج8، ص431.</ref> و شماری از فقیهان اهل‌سنت<ref>المغنی، ج3، ص528؛ المجموع، ج7، ص338.</ref> از جمله بیشتر حنبلیان و شافعیان، مشمول کفاره نیست. ولی دیگر فقیهان اهل‌سنت در صورت کاربرد بوی خوش به سبب فراموشی یا جهل نیز کفاره را واجب دانسته‌اند.<ref>المغنی، ج3، ص527؛ المجموع، ج7، ص343.</ref> حتی برخی شافعیان در صورت کاربرد چیزی خوشبو با علم به حکم و جهل به وجوب کفاره یا ناآگاهی از طیب بودن آن (جهل به موضوع) به وجوب کفاره باور دارند.<ref>المجموع، ج7، ص340.</ref> اگر کاربرد بوی خوش برآمده از اکراه باشد، کفاره واجب نیست.<ref>المجموع، ج7، ص340؛ تذکرة الفقهاء، ج7، ص318.</ref>
+به نظر شیخ طوسی، در موارد اضطرار به کاربرد بوی خوش، کفاره واجب است از جمله درباره کاربرد روغن یا داروی خوشبو.<ref>نک: المبسوط، طوسی، ج1، ص350-351؛ بدائع الصنائع، ج2، ص191.</ref>
-در موارد اضطرار به کاربرد طیب، گاهی ادای کفاره واجب به‌شمار رفته است؛ از جمله درباره کاربرد روغن یا داروی خوشبو.<ref>نک: المبسوط، طوسی، ج1، ص350-351؛ بدائع الصنائع، ج2، ص191.</ref>
 ===تداخل کفارات===