حطیم: تفاوت میان نسخه‌ها

'''حطيم'''، مکانی در مسجدالحرام، محل سوگند خوردن و نفرين ستمگران و دارای فضيلت بسيار

واژه حطيم از (حـطـم) به معناي شکستن يا کوبيدن، به اشياي خشکِ شکسته شده و کوبيده شده، مانند استخوان گفته مي‌شود. به گياه خشک و خرد شده نيز حطيم گفته‌اند.<ref>لسان العرب، ج12، ص137ـ 138</ref>  حطيم در اصطلاح به بخشي از [[مسجدالحرام]] می‌گويند که در تعيين مکان دقيق آن اقوال مختلفي وجود دارد.  

* حطيم محل [[تحالف]] و قسم خوردن بوده و کساني که به دروغ سوگند ياد مي‌کردند يا از ستمگران بودند، دچار مجازات الهي شده، درهم کوبيده و نابود مي‌شدند.<ref>اخبار مکه، ازرقي، ج2، ص23 ـ24؛ سبل الهدي، ج1، ص207؛ لسان العرب، ج12، ص140</ref>

* [[حج‌گزار|حج‌گزاران]] در اين محل بسيار ازدحام کرده، به همديگر فشار مي‌آوردند تا حدي که بدن و پايشان كوبيده مي‌شد.<ref>الکافي، ج4، ص526؛ علل الشرايع، ج2، ص400</ref>

* پيش از اسلام، لباس طواف حج گزاران جاهلي، که در آن‌جا انداخته مي‌شد، به تدريج له و کوبيده مي‌شد.<ref>الکافي، ج4، ص526؛ لسان العرب، ج12، ص140؛ فتح الباري، ج6، ص268.</ref>

* در اين مکان، با انجام توبه، گناهان انسان بخشيده شده، گويا گناهان کوبيده مي‌شوند.<ref>السرائر، ج1، ص615.</ref>

* در زمان [[حضرت ابراهيم]] اين مکان آغل و محل خرد کردن علوفه براي گوسفندان بود.<ref>بحارالانوار، ج65، ص86؛ المحاسن، ج1، ص92</ref>

* به خاطر اين‌که ديوارهاي [[کعبه]] بالا رفت و ساخته شد، اما اين قسمت از آن محطوم شد و جدا گرديد.<ref>الدر المختار، ج2، ص545، «پاورقي».</ref>

* در عهد جاهليت دو پيکره بت از اساف و نائله (مرد و زني که به سبب زنا درون کعبه مسخ شده بودند) ساخته و يکي را در زمزم و ديگري را در کعبه، براي عبرت‌آموزي مردم، نصب کرده بودند  و مسافت ميان اين دو محل، براي اموال اهداء شده به کعبه تعبيه شده بود و به آن حطيم گفته مي‌شد.<ref>اخبار مکه، ازرقي، ج2، ص23-24؛ اخبار مکه، فاکهي، ج3، ص271.</ref>

درباره محل دقيق حطيم چندين ديدگاه وجود دارد که دو نظر آن مشهور است:  

عده‌اي بين [[حجرالاسود]] تا درِ کعبه مي‌دانند که طبق اين ديدگاه، انتهاي حطيم محدود به ملتزم است. امام صادق(ع)، طبق روايتي، تنها همين موضع را حطيم دانسته‌اند. اين قول ميان شيعه شهرت بيشتري دارد.<ref>علل الشرايع، ج2، ص400.</ref>

در منابع اهل سنت اين ديدگاه مشهور است که [[حجر اسماعیل]] را حطیم می‌دانند<ref>صحيح البخاري، ج4، ص248؛ سبل الهدي، ج3، ص158؛ موسوعة مرآة الحرمين، ج2، ص791</ref>؛ از جمله مَقدَسي آورده است که به حجر اسماعيل، که آب ميزاب در آن ريخته مي‌شود، حطيم مي‌گويند.<ref>احسن التقاسيم، ص72.</ref>  در شماري از روايات [[اهل بيت]] انطباق حطيم بر حجر اسماعيل رد شده است.<ref>بحارالانوار، ج96، ص230ـ231؛ وسائل الشيعه، ج13، ص355.</ref>  

درباره محل حطيم، به جز اين دو قول، اقوال ديگري نيز مطرح شده است؛ از جمله اين‌که حطيم را به محدوده بين [[رکن حجرالاسود]] تا [[مقام ابراهيم]]<ref>بحارالانوار، ج27، ص178؛ موسوعة مرآة الحرمين، ج2، ص793.</ref>  و در کعبه يا بين رکن حجرالاسود تا مقام ابراهيم<ref>شرف النبي، ص406.</ref>  يا به محدوده ميان رکن حجرالاسود و مقام ابراهيم و [[چاه زمزم]] و حجر اسماعيل،<ref>الدر المنثور، ج1، ص124</ref>  اطلاق کرده‌اند. برخی ديگر حطيم را به همان چاه کعبه که [[نذورات]] در آن انداخته مي‌شد، مربوط دانسته‌اند.<ref>عمدة القاري، ج16، ص299</ref>

درباره فضايل حطيم روايات فراواني از اهل بيت گزارش شده است.

بر اساس اين روايات، [[نماز]] در حطيم فضيلت بسيار دارد؛ زيرا برترين و با شرافت‌ترين مکان روي زمين<ref>من لايحضره الفقيه، ج2، ص209؛ الدروس الشرعيه، ج1، ص467؛ الوافي، ج12، ص48.</ref>  يا برترين جاي مسجدالحرام<ref>الکافي، ج4، ص525.</ref>  است. بر اساس پاره‌اي از روايات، نماز خواندن در حطيم بر ديگر جاهاي مسجدالحرام برتري دارد.<ref>الکافي، ج4، ص525 ـ526.</ref>

[[امام صادق(ع)]] حطيم را بعد از [[کعبه]]، از همه مکان‌ها برتر معرفي کرده است.<ref>المحاسن، ج1، ص92؛ تفسير فرات الکوفي، ص223.</ref>

[[پيامبر(ص)]] پاک‌ترين مکان‌ها را نزد خداوند ميان [[رکن حجرالاسود]] و [[مقام ابراهيم]]، يعني حطيم، دانسته‌‌اند.<ref>الکافي، ج4، ص525 ـ526.</ref>

در حديثی، يادآوري شده که حطيم جايي است که توبه آدم(ع) در آن پذيرفته شد.<ref>فقه الرضا، ص222.</ref>  در سخنی از پيامبر(ص) حطيم باغي از باغ‌هاي [[بهشت]] توصيف شده که هر وقت در آن‌جا چهار رکعت نماز بخوانند، از عرش ندا مي‌رسد که تمام گناهان فرد بخشيده شده است.<ref>اخبار مکه، فاکهي، ج1، ص468ـ 469.</ref>

برخي مفسران آيه شريفه (فِيهِ آياتٌ بَيِّناتٌ) را شامل حطيم نيز می‌دانند و آن را در کنار [[صفا]]، [[مروه]] و مقام ابراهيم، از نشانه‌هاي حتمي خداوند قرار داده‌اند.<ref>مجمع البيان، ج2، ص798؛ تفسير نمونه، ج3، ص15.</ref>

===ياد خداوند===   

از آداب مهم حطیم یاد خدا است.<ref>بحارالانوار، ج96، ص373؛ وسائل الشيعه، ج5، ص273.</ref> طبق ديدگاه فقيهان در حطيم دعا کردن، نماز خواندن، گرفتن [[پرده کعبه]] <ref>الدروس الشرعيه، ج1، ص467؛ جواهر الکلام، ج20، ص66.</ref>، اقرار به گناهان و اظهار خضوع در برابر خداوند، [[مستحب]] است.<ref>الدروس الشرعيه، ج1، ص467 ـ468.</ref>

يکي از احکام مربوط به حطيم اجراي [[لعان]] در آنجاست؛ چراکه بر حاکم مستحب است در اجراي لعان، تَغليظ در سوگند انجام دهد و تغليظ در سوگند، در زمان مبارک و مکان مقدس، صورت می‌گيرد. حطيم براي حاضران در [[مکه]]، محل تغليظ در سوگند تعيين شده است.<ref>جواهر الکلام، ج34، ص62.</ref>

اگر حطيم را منطبق بر حجر اسماعيل فرض شود، داخل در [[مطاف]] است؛ به اين سبب که بخشي از آن در بناي ابراهيم(ع) داخل كعبه بوده و بعدها بيرون کعبه قرار گرفته است. لذا واجب دانسته‌اند كه طواف، پيرامون حجر اسماعيل و كعبه انجام شود تا همه كعبه زمان ابراهيم(ع)، داخل در [[طواف]] واقع شود.<ref>الميزان، ج3، ص360.</ref>

در يک نظر فقهي ديگر اين فرع طرح شده که با وجود اين‌که ظاهراً حطيم قسمتي از [[بیت‌الله|بيت الله الحرام]] بوده، لکن استقبال به حطيم در نماز، به گونه‌اي که [[نمازگزار]] فقط حطيم را [[قبله]] خود بنهد و رو به کعبه نباشد، کفايت نمي‌کند.<ref>الهدايه، ص254</ref>

در رواياتي از سفر بسيار حضرت [[حضرت آدم(ع)|آدم(ع)]] به مکه و بيتوته او در حطيم ياد شده است. همچنین گفته شده که [[جبرئيل]]، لبيک را نخستين بار در حطيم به آدم آموخت.<ref>من لايحضره الفقيه، ج2، ص229 ـ230.</ref>

طبق گزارش‌هاي منابع اسلامي، در دوره جاهليت، کساني که به دروغ در حطيم سوگند ياد کرده و گواهي به باطل داده بودند، دچار مجازات و عذاب الهي مي‌شدند.<ref>السيرة النبويه، ج1، ص194-196؛ البداية و النهايه، ج4، ص12.</ref>

همچنین از باورهای رایج این دوره بود که مظلومان و بيچارگان، ستمگران و زورگويان را در حطيم نفرين می‌کردند.<ref>سبل الهدي، ج1، ص207.</ref>

براي هم‌قسم شدن در پيمان‌ها و تعهدهاي قبيله‌اي نیز حطيم محل اجراي آن بود. خود قريش نيز هنگام اختلاف با ديگر قبايل، انجام سوگند در حطيم را تجربه کرده بود.  اگرچه [[قريش|قريشيان]]، به خاطر ترس از مجازات الهي، تا حد امکان از قسم خوردن نزد کعبه پرهيز مي‌کردند، اما با اين حال گروهي از مشرکان مکه، در پاسخ به دعوت اسلام، در حطيم جمع شده و از خداوند درخواست کردند که در صورت بر حق بودن محمد(ص)، آن‌ها را عذاب کند.<ref>روح البيان، ج3، ص41.</ref>  در موردي مشابه نيز مشرکان قريش، در حطيم، در طرد و محاصره [[بنی‌هاشم|بني‌هاشم]] هم‌پيمان شدند که در اشعار [[ابوطالب]] به آن اشاره شده است.<ref>الاستيعاب، ج2، ص660.</ref>

طبق يکي از گزارش‌ها، [[معراج]] پيامبر اکرم(ص) از همين مکان شريف رخ داد و شبی که پيامبر به معراج رفت، در حطيم مشغول نماز و دعا خواندن بود.<ref>اسد الغابه، ج1، ص27؛ شرف النبي، ص305.</ref>  از ديگر گزارش‌ها، اقامه دو بار [[نماز جماعت]] جبرئيل در حطيم است که پيامبر اکرم پشت سر جبرئيل اقامه نماز کردند.<ref>اخبار مکه، ازرقي، ج1، ص350.</ref>

در قلمرو سيره نبوی، گزارش‌هاي متعدد از عمل عبادي حضرت در حطيم نقل شده است؛ از جمله در [[فتح مکه]] (سال هشتم هجري) پيامبر و اصحاب وی، بعد از خروج از کعبه، بيت را [[استلام]] کرده، در حطيم صورتشان را بر ديوار بيت نهادند.<ref>سن ابي‌داوود، ج1، ص423؛ السنن الکبري، ج5، ص92.</ref>

در عصر خلفا نيز برخی اوقات، مراسم قسامه و سوگند ياد کردن پنجاه نفر، در نفي اتهام قتل، در حطيم اجرا مي‌شد.<ref>الاصابه، ج3، ص218.</ref>

حتی طرح ترورهاي سياسي، با سوگند در حطيم، مؤکد مي‌شد؛ از جمله [[ابن ملجم]] در حطيم سوگند ياد کرده بود که [[علي(ع)|علی(ع)]] و [[معاويه]] را به قتل برساند.<ref>تاريخ الطبري، ج5، ص148؛ تجارب الامم، ج1، ص567؛ البداية و النهايه، ج7، ص330.</ref>

در پاره‌اي از روايات شيعی اشاره شده که هنگام ظهور [[حضرت مهدي]]، جبرئيل در حطيم نزد ايشان آمده و خود را نخستين بيعت کننده معرفي مي‌نمايد. سپس 313 نفر ياران برگزيده حضرت در همين محل با او بيعت کرده، آغاز ظهور از حطيم، که محل اجابت نفرين مظلومان و نابودي ستمگران است، رقم خواهد خورد. در روايت مشابهي نيز [[امام حسن عسکری(ع)]]، ظهور را به حضرت مهدی(ع)  مژده داده و از روزی خبر دادند که پرچم‌هاي زرد و سفيد، بين حطيم و [[زمزم]]، در اطراف ايشان برافراشته می‌شود و دسته‌دسته با حضرت بيعت مي‌کنند.<ref>بحارالانوار، ج52، ص35؛ کمال الدين، ص449.</ref>

*'''احسن التقاسيم'''، محمد بن احمد المقدسی (م.380ق.)، القاهره، مكتبة مدبولي، 1411ق؛

*'''اخبار مکة و ما جاء فيها من الآثار'''، محمد بن عبدالله الازرقي (م.248ق.)، به کوشش رشدي

*'''اخبار مکة في قديم الدهر و حديثه'''، محمد بن اسحاق الفاکهي (م.275ق.)، به کوشش عبدالملک بن عبدالله بن دهيش، بيروت، دار خضر، 1414ق؛  

*'''الاستيعاب'''، ابن عبدالبر (م.463ق.)، به كوشش البجاوي، بيروت، دار الجيل، 1412ق؛ اسد  

*'''الغابة فی معرفة الصحابه'''، علي بن محمد بن الاثير (م.630ق.)، بيروت، دار الفكر، 1409ق؛  

*'''الاصابة فی تمييز الصحابه'''، ابن حجر العسقلاني (م.852ق.)، به كوشش علي معوض و عادل عبدالموجود، بيروت، دار الكتب العلميه، 1415ق؛

*'''انساب الاشراف'''، احمد بن يحيي البلاذري (م.279ق.)، تحقيق سهيل صادق زکار و رياض زرکلي، بيروت، دار الفکر، 1417ق؛

*'''بحار الانوار الجامعة لدرر اخبار الائمة الاطهار'''، محمدباقر مجلسي (1037-1110ق.)، تصحيح محمدباقر بهبودي و سيد ابراهيم ميانجي و سيد محمدمهدي موسوي خرسان، بيروت، دار احياء التراث العربي و مؤسسة الوفاء، 1403ق؛

*'''البداية و النهاية في التاريخ'''، اسماعيل بن عمر بن کثير (م.774ق.)، به كوشش علي شيري، بيروت، دار احياء التراث العربي، 1408ق؛

*'''تاريخ الطبري (تاريخ الامم و الملوك)'''، محمد بن جرير طبري (م.310ق.)، به كوشش محمد ابوالفضل، بيروت،دار احياء التراث العربي، 1387ق؛

*'''تجارب الامم'''، ابوعلي احمد بن محمد مسکويه (م.421ق.)، به کوشش ابوالقاسم امامي، تهران، سروش، 1379ش؛

*'''تحفة الابرار'''، سيد محمدباقر شفتي (م.1260ق.)، به کوشش رجايي، اصفهان، کتابخانه مسجد سيد، 1409ق؛

*'''تفسير فرات الكوفي'''، الفرات الكوفي (م.307ق.)، به كوشش محمد كاظم، تهران، وزارت ارشاد، 1374ش؛

*'''جواهر الکلام في شرح شرائع الاسلام'''، محمدحسين نجفي (1200-1266ق.)، تحقيق عباس قوچاني، بيروت، دار احياء التراث العربي، بي‏تا؛

*'''الدر المختار'''، علاءالدين محمد بن علي الحصکفي (م.1088ق.)، بيروت، دار الفکر، 1415ق؛

*'''الدر المنثور في التفسير بالمأثور و هو مختصر تفسير ترجمان القرآن'''، عبدالرحمان بن ابي‌بکر السيوطي (849-911ق.)، بيروت، دار المعرفه، 1365ق؛

*'''الدروس الشرعية في فقه الاماميه'''، محمد بن مکي (م.786ق.)، قم، دفتر انتشارات اسلامي، 1412ق؛

*'''روح البيان'''، اسماعيل حقی البروسوي (م.1137ق.)، بيروت، دار الفكر؛

*'''سبل الهدي'''، محمد بن يوسف الصالحي (م.942ق.)، به كوشش عادل احمد و علي محمد، بيروت، دار الكتب العلميه، 1414ق؛

*'''السرائر الحاوي لتحرير الفتاوي'''، محمد بن احمد بن ادريس (م.598ق.)، قم، دفتر انتشارات اسلامي، 1411ق؛

*'''سنن ابي‌داوود'''، ابوداوود سليمان بن الاشعث (م.275ق.)، به كوشش سعيد اللحام، بيروت، دار الفكر، 1410ق؛

*'''السنن الکبري'''، احمد بن الحسين البيهقي (384-458ق.)، بيروت، دار الفکر، 1416ق؛  

*'''السيرة النبويه'''، عبدالملک بن هشام (م.8-213ق.)، به كوشش السقاء و ديگران، بيروت، دار المعرفه؛

*'''شرف النبي'''، ابوسعيد خرگوشي (م.406ق.) به کوشش روشن، تهران، بابک، 1361ش؛

*'''صحيح البخاري'''، محمد بن اسماعيل البخاري (م.256ق.)، به کوشش عبدالعزيز بن عبدالله بن باز، بيروت، دار الفکر، 1401ق؛

*'''علل الشرايع'''، محمد بن علي بن بابويه (شيخ صدوق) (م.381ق.)، به كوشش بحرالعلوم، نجف، المكتبة الحيدريه، 1385ق؛

*'''عمدة القاري'''، محمود بن احمد البدر العيني (م.855ق.)، بيروت، دار احياء التراث العربي؛

*'''فتح الباري'''، ابن حجر العسقلاني (م.852ق.)، بيروت، دار المعرفه؛

*'''فقه الرضا(ع)'''، علي بن بابويه (م.329ق.)، مشهد، المؤتمر العالمي للامام الرضا7، 1406ق؛

*'''الکافي'''، محمد بن يعقوب کليني (م.329ق.)، به کوشش علي‌اکبر غفاري، تهران، انتشارات دار الکتب اسلاميه، 1375ش؛

*'''كمال الدين'''، صدوق (م.381ق.)، به كوشش غفاري، قم، نشر اسلامي، 1405ق؛

*'''لوامع صاحبقراني'''، محمد تقي مجلسي (م.1070ق.)، قم، دار التفسير (اسماعيليان)، 1376ش؛  

*'''مجمع البيان في تفسير القرآن'''، فضل بن الحسن الطبرسي (468-548ق.)، مقدمه محمدجواد بلاغي، تصحيح سيد هاشم رسولي محلاتي و فضل‌الله يزدي طباطبايي، بيروت، دار المعرفه، 1406ق؛

*'''المحاسن'''، احمد بن محمد بن خالد البرقي (م.274ق.)، به کوشش سيد جلال‌الدين محدث ارموي، تهران، دار الکتب الاسلاميه، 1326ش؛  

*'''من لايحضره الفقيه'''، صدوق (م.381ق.)، به كوشش غفاري، قم، نشر اسلامي، 1404ق؛

*'''موسوعة مرآة الحرمين الشريفين'''، ايوب صبري باشا (م.1290ق.)، القاهره، دار الآفاق العربيه، 1424ق؛

*'''الوافي'''، محمد بن شاه مرتضي فيض کاشاني (1006-1091ق.)، تحقيق ضياء‌الدين حسيني و کمال‌الدين فقيه ايماني، اصفهان، کتابخانه اميرالمؤمنين، 1406ق؛

*'''وسائل الشيعه (تفصيل وسائل الشيعة الي تحصيل مسائل الشريعه)'''، محمد بن الحسن الحر العاملي (م.1104ق.)، قم، آل البيت، 1412ق؛

*'''الهدايه'''، صدوق (م.381ق.)، قم، مؤسسة الامام الهادي7، 1418ق؛ تفسير نمونه: ناصر مکارم شيرازی، تهران، دار الکتب الاسلاميه، 1374ش.