در حال ویرایش آمیزش

{{در دست ویرایش|ماه=[[شهریور]]|روز=[[۶]]|سال=[[۱۳۹۶]]|کاربر=Hasaninasab }}

'''آمیزش''' درآمیختن جنسی با دیگری. از محرمات احرام

 

==واژه==

واژه «آمیزش»، اسم مصدر از «آمیختن» به مفهوم امتزاج، اختلاط، ترکیب شدن و معاشرت کردن با دیگران است.<ref>لغت نامه، ج۱، ص۱۶۳؛ فرهنگ بزرگ سخن، ج۱، ص۱۶۳، «آمیزش».</ref> در کاربرد رایج، به «مباشرت جنسی انسان با انسان یا حیوان دیگر»، آمیزش گفته می‌شود.<ref>لغت نامه، ج۱، ص۱۶۳؛ فرهنگ فارسی، ج۱، ص۹۳.</ref> از این مفهوم، در قرآن و حدیث و منابع فقهی با واژگان و تعابیری گوناگون مانند مجامعت، جماع، مواقعه، وَطْی، ایلاج، مسّ، لمس، تغشّی، اتیان، مباشرت، دخول، رفث، طَمْث، نکاح، اِفضاء، قضاء وطر و غِشیان یاد شده است.<ref>نک: دائرة المعارف قرآن کریم، ج۱، ص۳۲۳-۳۲۴؛ دانشنامه جهان اسلام، ج۲، ص۱۳۴، «باه».</ref>

 

==در اسلام==

 

===آمیزش حلال===

آمیزش حلال، یعنی آمیزش مرد و زن با تحقق اسباب شرعی آن، که عبارت است از: «ازدواج» که خود شامل دائم و موقت است، «مِلک یمین» و «تحلیل کنیز از سوی مولا».<ref>المبسوط، طوسی، ج۴، ص۲۰۸.</ref> آمیزش به شبهه<ref group="یادداشت">آمیزش به شبهه یعنی، آمیزش مرد با زن بیگانه به گمان این که همسر یا کنیز خود اوست.</ref> نیز، از منظر فقیهان حلال به شمار می‌رود.<ref>المبسوط، طوسی، ج۵، ص۲۲۰؛ ایضاح الفوائد، ج۳، ص۲۶۲.</ref>

 

===آمیزش حرام===

 

#'''حرام ذاتی''':‌ مانند زنا،<ref group="یادداشت">آمیزش مرد و زن بدون عقد شرعی و ملک یمین.</ref> لواط<ref group="یادداشت">آمیزش مرد با همجنس خود.</ref> و آمیزش انسان با حیوان.

#'''حرام عَرَضی''': مانند آمیزش انسان با همسر خود در حال حیض یا نفاس، روزه واجب، اعتکاف و [[احرام]]. در چنین مواردی آمیزش افزون بر حرمت، پیامدهایی مانند باطل شدن عبادت،<ref group="یادداشت">روزه، اعتکاف و [[حج]].</ref><ref>نک: جواهر الکلام، ج۱۶، ص۲۱۹-۲۲۳، ۳۰۸-۳۰۹؛ ج۱۷، ‌ص۲۰۷؛ الفقه الاسلامی، ج۲، ص۶۵۲، ۶۶۱، ۶۷۱، ۶۷۶؛ ج۳، ص۱۷۲۷-۱۹۲۹، ۱۷۶۲-۱۷۶۳.</ref> کفّاره و تعزیر<ref>جواهر الکلام، ج۱۷، ص۲۰۸-۲۰۹.</ref> نیز در پی دارد.

==در قرآن و حدیث==

===نهی از آن در حج===

}}<ref group="یادداشت">در حج، آميزش با زنان و گناه و جدال [جايز] نيست.</ref><ref name=":0">سوره بقره (۲)، آیه ۱۹۷؛ ترجمه قرآن (انصاریان)، ص۳۱.</ref> از «رَفث» در [[حج]] نهی کرده است. بر پایه احادیث<ref>الکافی، ج۴، ص۳۳۸؛ مجمع الزوائد، ج۶، ص۳۱۷.</ref> و به باور بیشتر مفسران [[شیعه]]<ref>مجمع البیان، ج۲، ص۴۲-۴۳؛ فقه القرآن، ج۱، ص۲۸۳.</ref> و [[اهل سنت]]<ref>جامع البیان، ج۲، ص۳۶۵؛ تفسیر قرطبی، ج۲، ص۴۰۸.</ref> «رفث» به معنای مباشرت جنسی است.<ref group="یادداشت">البته معانی دیگر هم برای آن یاد شده است. مانند سخن گفتن درباره مباشرت، قرار گذاشتن درباره آن و سخنان قبیح و بیهوده.</ref><ref>مجمع البیان، ج۲، ص۴۳؛ زاد المسیر، ج۱، ص۱۹۲؛ تفسیر قرطبی، ج۲، ص۴۰۸.</ref> افزون بر آن، در احادیث پرشمار از آمیزش در حج و [[عمره]] نهی شده است.<ref>الکافی، ج۴، ص۳۷۳؛ وسائل الشیعه، ج۱۲، ص۴۶۵.</ref>

===حکمت نهی===

{{ستون-شروع|2}}

* تثبیت و تقویت تقوا؛ این حکمت می‌تواند از ادامه آیه پیش‌گفته،<ref group="یادداشت">{{آیه|وَتَزَوَّدُوا فَإِنَّ خَیرَ الزَّادِ التَّقْوَی وَاتَّقُونِ یا أُولِی الألبَابِ

}} و به نفع خود توشه برگيريد، كه بهترين توشه پرهيزكارى است و اى صاحبانِ خرد! از من پروا كنيد!</ref> دریافت شود. در احادیث شیعه نیز به این حکمت اشاره شده است.<ref>الکافی، ج۴، ص۳۳۸؛ تهذیب، ج۵، ص۲۹۶.</ref>  

* تمامیت و کمال حج؛<ref>تفسیر عیاشی، ج۱، ص۸۸؛ الکافی، ج۴، ص۳۳۷.</ref>  

* درک فیض‌ها و جایگاه [[بیت‌الله|بیت الله الحرام]]؛

* آگاهی به حساسیت  و اهمیت [[مناسک حج]].<ref>احیاء علوم الدین، ج۱، ص۲۶۵-۲۶۷.</ref>  

==احکام آن در حال احرام==

به اجماع فقیهان [[شیعه]]<ref>منتهی المطلب، ج۲، ص۸۰۸؛ الحدائق، ج۱۵، ص۳۳۹؛ المعتمد، ج۴، ص۶۳، «کتاب الحج».</ref> و [[اهل سنت]]<ref>المبسوط، سرخسی، ج۴، ص۶؛ المغنی، ج۳، ص۲۶۴؛ المجموع، ج۷، ص۲۹۰.</ref> آمیزش در حال [[احرام]] حرام است. خواه احرام [[حج]] باشد و خواه احرام [[عمره]] مفرده یا [[حج تمتع|تمتع]]،<ref>المعتمد، ج۴، ص۶۳، «کتاب الحج»؛ الاقناع، ج۱، ص۲۴۰.</ref> واجب باشد یا مستحب،<ref>ذخیرة المعاد، ج۱، ص۶۱۸؛ الحدائق، ج۱۵، ص۴۰۶.</ref> با همسر باشد یا با دیگری،<ref>المجموع، ج۷، ص۲۹۰؛ الاقناع، ج۱، ص۲۳۷-۲۳۹.</ref> از راه جلو باشد یا پشت<ref>المجموع، ج۷، ص۲۹۰؛ جواهر الکلام، ج۲۰، ص۳۵۱.</ref> و همراه انزال باشد یا نباشد.<ref>المجموع، ج۷، ص۲۹۱؛ جواهر الکلام، ج۲۰، ص۳۵۲.</ref>

}}<ref group="یادداشت">پس كسى كه در اين ماه‌ها حج را [با احرام بستن و تلبيه] بر خود واجب كرد، [بداند كه] در حج، آميزش با زنان و... نيست.</ref><ref name=":0" /> است که به طور مطلق آمیزش در حج را نهی کرده است.<ref>فتح العزیز، ج۷، ص۴۷۱؛ الحدائق، ج۱۵، ص۳۳۹.</ref> به استناد احادیث<ref>المغنی، ج۳، ص۳۱۵؛ منتهی المطلب، ج۲، ص۸۰۸؛ جواهر الکلام، ج۲۰، ص۳۵۲.</ref> مراد از «فرض حج» در آیه، [[احرام|مُحرم]] شدن حج‌گزار است.<ref>المجموع، ج۷، ص۱۴۰؛ الحدائق، ج۱۵، ص۴۹؛ جواهر الکلام، ج۱۸، ص۲۲۵.</ref>

در احادیث [[اهل بیت|اهل‌بیت(ع)]] مراد از اتمام حج و عمره در آیه {{آیه|وَأَتِمُّوا الحَجَّ وَالعُمرَةَ لِلَّهِ

}}<ref group="یادداشت" name=":0">حج وعمره را براى خدا به پايان بريد!</ref><ref name=":1">سوره بقره (۲)، آیه ۱۹۶؛ ترجمه قرآن (انصاریان)، ص۳۰.</ref> به پایان رساندن حج و عمره بدون آمیزش دانسته شده است.<ref>الکافی، ج۴، ص۳۳۷؛ وسائل الشیعه، ج۱۲، ص۴۶۶.</ref> احادیثی از [[حضرت محمد(ص)]]<ref>السنن الکبری، ج۵، ص۱۶۷؛ کنز العمال، ج۵، ص۲۵۹-۲۶۰.</ref> و [[اهل بیت|اهل‌بیت(ع)]]<ref>تهذیب، ج۵، ص۳۱۶-۳۱۷؛ وسائل الشیعه، ج۱۲، ص۴۳۴-۴۳۵.</ref> نیز آمیزش در حال احرام را حرام شمرده‌اند.<ref>المغنی، ج۳، ص۲۶۵، ۳۱۶؛ منتهی المطلب، ج۲، ص۸۰۸؛ المجموع، ج۷، ص۳۸۶.</ref>

 

 

در برابر سخن مشهور، ابن بابویه، فقیه شیعه سده سوم، با استناد به حدیثی بر این باور است که در فرض ترک طواف نساء، با انجام دادن طواف وداع نیز آمیزش حلال می‌شود.<ref>مختلف الشیعه، ج۴، ص۲۰۲؛ الدروس، ج۱، ص۴۰۴.</ref> دیگر فقیهان شیعه سند این حدیث را ضعیف و آن را معارض با احادیث پرشماری دانسته‌اند که آمیزش را تنها با ادای طواف نساء حلال می‌شمرند.<ref>مختلف الشیعه، ج۴، ص۲۰۲-۲۰۳؛ الحدائق، ج۱۶، ص۱۸۴.</ref>

به باور بیشتر فقیهان اهل سنت از مذاهب مختلف، در عمره مفرده آمیزش پس از [[حلق]] یا تقصیر حلال می‌شود.<ref>بدایة المجتهد، ج۱، ص۲۹۶؛ المجموع، ج۸، ص۸۱؛ بدائع الصنائع، ج۲، ص۲۲۰؛ مواهب الجلیل، ج۴، ص۲۴۷.</ref> به باور برخی، پس از [[سعی]] آمیزش حلال می‌شود.<ref>بدایة المجتهد، ج۱، ص۲۹۶.</ref> به باور برخی دیگر که حلق را از [[مناسک حج|مناسک]] اصلی شمرده‌اند، آمیزش پس از حلق حلال می‌شود.<ref>فتح العزیز، ج۷، ص۳۸۳؛ روضة الطالبین، ج۲، ص۴۱۳-۴۱۴.</ref> در حج نیز به نظر همه فقیهان اهل سنت، آمیزش پس از رمی جمره عقبه و حلق و طواف افاضه حلال می‌گردد.<ref>المغنی، ج۳، ص۴۶۷؛ الفقه الاسلامی، ج۳، ص۲۲۹۰.</ref>  

چنانچه آمیزش پس از سعی و پیش از [[تقصیر]] صورت گیرد، به نظر بسیاری از فقیهان به استناد احادیث<ref>تهذیب، ج۵، ص۱۶۱؛ وسائل الشیعه، ج۱۳، ص۱۲۹.</ref> ، عمره صحیح است و فقط کفاره دارد.<ref>مختلف الشیعه، ج۴، ص۱۵۷؛ جواهر الکلام، ج۲۰، ص۳۸۰-۳۸۲؛ الحدائق، ج۱۵، ص۳۹۰.</ref> البته برخی از فقیهان، آمیزش پیش از تمام شدن [[مناسک حج|مناسک]] عمره و ادای [[طواف نساء]] را به طور مطلق سبب فساد عمره دانسته‌اند.<ref>المبسوط، طوسی، ج۱، ص۳۳۷.</ref>  

برای قضای عمره مفرده در صورت فساد، به باور برخی از فقیهان، احرام‌گزار باید تا ماه قمری بعد در [[مکه]] بماند<ref>المبسوط، طوسی، ج۱، ص۳۳۷؛ مختلف الشیعه، ج۴، ص۱۵۵.</ref> و با [[احرام|محرم]] شدن از یکی از [[میقات|مواقیت]] پنج‌گانه، عمره را اعاده کند.<ref>مناسک الحج، سیستانی، ص۱۱۰.</ref> ولی برخی دیگر قضای عمره را در ماه بعد مستحب شمرده‌اند.<ref>قواعد الاحکام، ج۱، ص۴۶۹؛ ایضاح الفوائد، ج۱، ص۳۴۷.</ref>  

اندکی از فقیهان، در صورت آمیزش میان زوجین در عمره مفرده، به وجوب جدایی آن‌ها از یکدیگر تا پایان مناسک قائل شده‌اند.<ref>مسالک الافهام، ج۲، ص۴۸۱.</ref>

در صورت آمیزش عمدی در [[احرام]] عمره [[حج تمتع|تمتع]]، به باور برخی از فقیهان شیعه، عمره و حج مُحرم صحیح است؛ ولی باید کفاره بپردازد.<ref>المعتمد، ج۴، ص۶۸، «کتاب الحج»؛ مناسک الحج، تبریزی، ص۱۰۸؛ مناسک الحج، سیستانی، ص۱۰۹.</ref> به باور برخی دیگر از فقیهان شیعه حکم آمیزش در عمره تمتع همانند عمره مفرده است.<ref>مختلف الشیعه، ج۴، ص۱۵۵؛ الحدائق، ج۱۵، ص۳۸۸، ۳۹۱؛ مستند الشیعه، ج۱۳، ص۲۶۲-۲۶۳.</ref> یعنی با وقوع آمیزش قبل از سعی، عمره فاسد می‌شود و افزون بر ادای کفاره و اتمام عمره فاسد، اعاده آن لازم است وگرنه اعاده حج در سال بعد واجب خواهد شد.<ref>کفایة الاحکام، ج۱، ص۳۲۴؛ مناسک الحج، سیستانی، ص۱۰۹.</ref> برخی از فقیهان، اتمام عمره تمتع را از باب احتیاط لازم شمرده‌اند.<ref>مناسک الحج، سیستانی، ص۱۰۹؛ مناسک الحج، وحید، ص۹۵.</ref> این گروه از فقیهان، برای فساد عمره و وجوب کفاره<ref>مختلف الشیعه، ج۴، ص۱۵۵-۱۵۶؛ الحدائق، ج۱۵، ص۳۸۸-۳۹۰.</ref> به احادیث استناد کرده‌اند.<ref>الکافی، ج۴، ص۴۴۰، ۵۳۹؛ تهذیب، ج۵، ص۳۲۳.</ref> 

 

در صورت اعاده عمره، هرگاه وقت عمره تمتع تنگ باشد، حج تمتع به [[حج افراد|حج اِفراد]] تبدیل می‌شود و احرام‌گزار باید پس از [[مناسک حج]]، عمره مفرده به جا آورد و در سال بعد حج را اعاده کند.<ref>مستند الشیعه، ج۱۳، ص۲۶۳؛ مناسک الحج، وحید، ص۹۴.</ref> 

چنانچه در عمره تمتع، آمیزش پس از سعی و پیش از تقصیر صورت گیرد، به باور همه فقیهان شیعه، عمره فاسد نمی‌شود و تنها کفاره لازم است.<ref>الدروس، ج۱، ص۳۳۸.</ref> نیز اگر آمیزش بر اثر جهل یا فراموشی باشد، عمره صحیح است و کفاره نیز ندارد.<ref>المعتمد، ج۴، ص۹۱، «کتاب الحج»؛ مناسک الحج، سیستانی، ص۱۱۱.</ref>

 

به باور فقیهان شیعه<ref>المبسوط، طوسی، ج۱، ص۳۳۷؛ مستند الشیعه، ج۱۳، ص۲۶۳؛ جواهر الکلام، ج۲۰، ص۳۸۰-۳۸۳.</ref> و بیشتر فقیهان اهل سنت<ref>المجموع، ج۷، ص۳۸۴؛ الفقه الاسلامی، ج۳، ص۲۳۰۵.</ref> به استناد احادیث، کفاره آمیزش در عمره قربانی‌کردن یک شتر است. ولی برخی از فقیهان اهل سنت کشتن گوسفند یا ریختن خون حیوانی را کافی شمرده‌اند.<ref>المجموع، ج۷، ص۴۲۲.</ref>

دوباره بحث از مطالب قبلی:

برخی نیز برآنند که در صورت آمیزش پس از طواف وسعی و قبل از حلق، کفاره واجب نیست و تنها آمرزش خواستن از خداوند لازم است.<ref>المجموع، ج۷، ص۴۲۲.</ref>  

بیشتر فقیهان اهل سنت به استناد احادیث، آمیزش عمدی احرام‌گزار را با انسان یا حیوان در عمره قبل از تحلل، سبب بطلان عمره دانسته و افزون بر ادای کفاره، اتمام عمره و قضای آن را واجب شمرده‌اند.<ref>المغنی، ج۳، ص۳۷۸-۳۷۹؛ المجموع، ج۷، ص۳۸۴.</ref> برخی گفته‌اند که اگر حلق و تقصیر از مناسک عمره به شمار نرود، آمیزش پس از سعی موجب بطلان عمره نیست.<ref>فتح العزیز، ج۷، ص۴۷۱؛ روضة الطالبین، ج۲، ص۴۱۴.</ref> به نظر حنفیان، وقوع آمیزش پیش از شوط چهارم طواف موجب فساد عمره و وجوب اتمام عمره و ادای کفاره می‌گردد. ولی اگر آمیزش پس از شوط چهارم صورت گیرد، عمره فاسد نیست، بلکه باید به اتمام برسد و کفاره نیز پرداخت شود.<ref>المبسوط، سرخسی، ج۴، ص۴۵؛ بدائع الصنائع، ج۲، ص۲۲۸؛ فتح العزیز، ج۷، ص۴۷۱.</ref> به نظر برخی از فقیهان اهل سنت، در فساد عمره و پرداخت کفاره، تفاوتی میان فرض‌های علم و جهل و نسیانِ مُحرم نیست.<ref>نک: المجموع، ج۷، ص۳۴۱.</ref>

===در حج===

====فساد حج====

به نظر مشهور فقیهان شیعه، به استناد احادیث<ref>تذکرة الفقهاء، ج۸، ص۴۰؛ مختلف الشیعه، ج۴، ص۱۴۷-۱۴۸.</ref> آمیزش عمدی احرام‌گزار پیش از [[وقوف در مشعر|وقوف به مشعر]]، موجب [[فساد حج]] می‌شود. ولی آمیزش پس از وقوف، حج را باطل نمی‌کند.<ref>المبسوط، طوسی، ج۱، ص۳۳۶؛ جواهر الکلام، ج۲۰، ص۳۵۲-۳۵۳.</ref> دیدگاه دیگر فقه شیعه، به استناد احادیثی چون «الحج عرفة»، آن است که آمیزش پیش از [[وقوف در عرفات|وقوف عرفات]] موجب فساد حج است.<ref>نک: رسائل المرتضی، ج۳، ص۷۰؛ مختلف الشیعه، ج۴، ص۱۴۷.</ref> [[مذهب حنفی|حنفیان]] به استناد دلایلی چون آیه ۱۹۷ بقره/۲ که از آمیزش در حج نهی کرده، این عمل را سبب افساد حج پیش از وقوف به عرفات دانسته‌اند؛ ولی فقیهان دیگر مذاهب چهارگانه، با استناد به احادیث، آمیزش در حج را پیش از [[تحلل]] اول سبب فساد دانسته‌اند؛ خواه آمیزش پیش از وقوف به عرفات باشد یا پس از آن.<ref>المبسوط، سرخسی، ج۴، ص۵۷؛ المغنی، ج۳، ص۳۱۵؛ المجموع، ج۷، ص۳۸۴.</ref><ref group="یادداشت">تحلل اول هنگامی صورت می‌پذیرد که دو کار از این سه کار انجام شده باشد: [[رمی]] جمره عقبه، [[حلق]] و طواف افاضه.</ref>  

بسیاری از فقیهان شیعه و اهل سنت همه گونه‌های آمیزش، خواه با همسر یا دیگری،<ref>المغنی، ج۳، ص۳۱۵؛ الدروس، ج۱، ص۳۶۹-۳۷۰؛ المجموع، ج۷، ص۳۸۴-۳۸۸.</ref> از راه طبیعی یا از دُبُر و حتی لواط و آمیزش با حیوان<ref>المجموع، ج۷، ص۴۰۹، ۴۲۱؛ کشاف القناع، ج۲، ص۵۱۵.</ref> را نیز مفسد حج دانسته‌اند. ولی به باور برخی از فقیهان، آمیزش با حیوان و مباشرت از راه دُبُر، موجب فساد حج نیست.<ref>المجموع، ج۷، ص۴۲۱؛ نک: تحریر الاحکام، ج۲، ص۵۸.</ref>

====ثبوت کفاره====

'''میزان کفاره'''

برخی از فقیهان اهل سنت از جمله [[مذهب شافعی|شافعیان]] و [[مذهب حنبلی|حنبلیان]]، کفاره آمیزش در حال احرام را خواه پیش از وقوف به عرفات و خواه پس از آن، قربانی کردن یک شتر شمرده‌اند. ولی [[مذهب مالکی|مالکیان]] آن را هَدْی یعنی قربانی کردن گوسفند دانسته‌اند.<ref>الاستذکار، ج۴، ص۲۵۹؛ المغنی، ج۳، ص۳۱۵؛ المجموع، ج۷، ص۴۱۴.</ref> [[مذهب حنفی|حنفیان]] کفاره آمیزش را پیش از وقوف، گوسفند و پس از آن شتر می‌دانند.<ref>الاستذکار، ج۴، ص۲۵۹؛ المبسوط، سرخسی، ج۴، ص۵۷؛ المجموع، ج۷، ص۴۱۴.</ref> برخی از فقیهان اهل سنت، احرام‌گزار را میان قربانی شتر، گاو و گوسفند مخیر شمرده‌اند.<ref>المجموع، ج۷، ص۴۱۴.</ref>

'''وجوب کفاره بر زنان'''

به نظر فقیهان شیعه، پرداخت کفاره آمیزش به مردان اختصاص ندارد، بلکه بر زنان محرم نیز در صورت رضایت به آمیزش، واجب است. ولی در صورت اکراه و راضی نبودن زن، حج او صحیح است و کفاره بر او واجب نیست. در این صورت، همسر او باید دو کفاره بپردازد.<ref>قواعد الاحکام، ج۱، ص۴۶۹.</ref> فقیهان اهل سنت نیز، پرداخت کفاره را در صورت رضایت زن بر او واجب دانسته‌اند.<ref>فتح العزیز، ج۷، ص۴۷۵.</ref> اما در صورت اکراه یا خواب بودن زن، آرای مختلف دارند. برخی حج زن را فاسد و پرداخت کفاره را بر وی واجب دانسته‌اند. ولی بعضی دیگر، حج زن را صحیح قلمداد کرده، کفاره را بر او واجب نمی‌دانند.<ref>المبسوط، سرخسی، ج۴، ص۱۲۱؛ نک: المجموع، ج۷، ص۳۹۴؛ المغنی، ج۳، ص۵۱۴.</ref> برخی از فقیهان اهل سنت در این فرض، پرداخت دو کفاره را بر مرد واجب شمرده‌اند.<ref>المجموع، ج۷، ص۳۹۵؛ روضة الطالبین، ج۲، ص۴۱۶.</ref>

'''در صورت تکرار آمیزش'''

به نظر بیشتر فقیهان شیعه<ref>مختلف الشیعه، ج۴، ص۱۷۹؛ مسالک الافهام، ج۲، ص۴۷۷؛ الروضة البهیه، ج۲، ص۳۵۴.</ref> و برخی از فقیهان اهل سنت<ref>نک: المغنی، ج۳، ص۳۱۸.</ref> در صورت تکرار آمیزش، کفاره نیز تکرار می‌شود. ولی برخی از فقیهان اهل سنت، تنها در پاره‌ای صور، آمیزش مکرر را موجب تکرار کفاره دانسته‌اند. از جمله آن‌گاه که در دفعات و زمان‌های مختلف صورت گیرد.<ref>نک: بدایة المجتهد، ج۱، ص۲۹۷؛ المجموع، ج۷، ص۴۲۰.</ref> شماری گفته‌اند که در بار نخست شتر و دربارهای دیگر گوسفند واجب می‌شود.<ref>المجموع، ج۷، ص۴۱۹-۴۲۰.</ref> برخی نیز در صورت تکرار آمیزش، تنها پرداخت یک کفاره را واجب شمرده‌اند.<ref>الاستذکار، ج۴، ص۲۶۰؛ المجموع، ج۷، ص۴۲۰.</ref>

'''اتمام حج فاسد و قضای آن'''

به نظر برخی از فقیهان، در مواردی که آمیزش موجب فساد حج می‌شود، آمیزش‌کننده باید حج فاسد، خواه واجب و خواه مستحب، را کامل کند و [[حج قضا|قضای]] آن را در سال دیگر به جا آورد. مستند این حکم در دیدگاه برخی از فقیهان شیعه<ref>السرائر، ج۱، ص۵۴۸؛ الحدائق، ج۱۵، ص۳۵۵.</ref> و اهل سنت<ref>الفقه الاسلامی، ج۳، ص۲۳۰۵.</ref> آیه {{آیه|وَأَتِمُّوا الحَجَّ وَالعُمرَةَ لِلَّهِ

}}<ref name=":0" group="یادداشت" /><ref name=":1" /> است که به طور مطلق به اتمام حج و عمره دستور داده است. ولی برخی از فقیهان اهل سنت، به استناد حدیثی از [[حضرت محمد(ص)]] و نیز قیاس‌کردن حج با نماز و روزه، بر این باورند که با فساد حج، شخص از احرام خارج می‌شود و اتمام آن لازم نیست.<ref>المغنی، ج۳، ص۳۷۷-۳۷۸؛ المجموع، ج۷، ص۴۱۴.</ref>

به باور فقیهان شیعه و اهل سنت، با استناد به روایاتی، در صورت وقوع آمیزش میان زوجین، واجب است تا پایان مناسک میان آن دو جدایی انداخته شود. بدین‌ترتیب که در مکان خلوت بدون حضور فرد دیگر حضور نیابند.<ref>بدائع الصنائع، ج۲، ص۲۱۶؛ الدروس، ج۱، ص۳۶۹؛ الحدائق، ج۱۵، ص۳۶۹.</ref> اگر دیگربار به همان راه روند، بر آن دو واجب است تا انتهای مناسک از یکدیگر جدا شوند.<ref>السرائر، ج۱، ص۵۴۸؛ الدروس، ج۱، ص۳۶۹؛ الحدائق، ج۱۵، ص۳۶۹.</ref> در برابر، برخی دیگر از فقیهان شیعه و اهل سنت، جدایی میان زوجین را به طور کلی مستحب شمرده‌اند.<ref>المجموع، ج۷، ص۴۱۵؛ مستند الشیعه، ج۱۳، ص۲۳۳.</ref>

===استثنائات===

 

به نظر فقیهان امامی، در صورت [[احصار و صد|احصار]]ِ مُحرم، وی می‌تواند با فرستادن قربانی به [[مکه]] یا [[منا]] و [[تقصیر]] در محل احصار، از احرام خارج شود.<ref>السرائر، ج۱، ص۶۳۸؛ الحدائق، ج۱۶، ص۳۹.</ref> ولی از میان محرمات احرام، حرمت آمیزش با همسر، همچنان باقی است تا آن که سال بعد خود یا نایبش حج بگزارد و این حرمت از میان برود.<ref>السرائر، ج۱، ص۶۳۸؛ الحدائق، ج۱۶، ص۷.</ref>

 

 

*[[التذاذ جنسی]].

*[[خود ارضایی]].

  | آدرس = http://phz.hajj.ir/422/9539

'''احیاء علوم الدین'''، الغزالی (م.۵۰۵ق)، بیروت،‌ دار المعرفه.  

 

'''الاستذکار'''، ابن عبدالبر (م.۴۶۳ق)، به کوشش سالم محمد و محمدعلی،‌ دارالکتب العلمیه، ۲۰۰۰م.  

 

'''الاقناع'''، الشربینی (م.۹۷۷ق)، بیروت،‌ دارالمعرفه.  

 

'''ایضاح الفوائد'''، محمد بن الحسن بن یوسف الحلی (م.۷۷۱ق)، به کوشش اشتهاردی و دیگران، قم، العلمیه، ۱۳۸۷ق.  

 

'''بدایة المجتهد'''، ابن رشد القرطبی (م.۵۹۵ق)، به کوشش خالد العطار، بیروت،‌ دارالفکر، ۱۴۱۵ق.  

 

'''بدائع الصنائع'''، علاء الدین الکاسانی (م.۵۸۷ق)، پاکستان، المکتبة الحبیبیه، ۱۴۰۹ق.  

 

'''تحریر الاحکام الشرعیه'''، العلامة الحلی (م.۷۲۶ق)، به کوشش بهادری، قم، مؤسسة الامام الصادق۷، ۱۴۲۰ق.  

 

'''تحریر الوسیله'''، امام خمینی (م.۱۳۶۸ش)، نجف،‌ دارالکتب العلمیه، ۱۳۹۰ق.  

 

'''تذکرة الفقهاء'''، العلامة الحلی (م.۷۲۶ق)، قم، آل‌البیت، ۱۴۱۴ق.  

 

'''تفسیر العیاشی'''، العیاشی (م.۳۲۰ق)، به کوشش رسولی محلاتی، تهران، المکتبة العلمیة الاسلامیة.  

 

'''تفسیر قرطبی (الجامع لاحکام القرآن)'''، القرطبی (م.۶۷۱ق)، بیروت،‌ داراحیاء التراث العربی، ۱۴۰۵ق.  

 

'''تهذیب الاحکام'''، الطوسی (م.۴۶۰ق)، به کوشش موسوی و آخوندی، تهران،‌ دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۶۵ش.  

 

'''جامع المقاصد'''، الکرکی (م.۹۴۰ق)، قم، آل البیت، ۱۴۱۱ق.  

 

'''جامع‌البیان'''، الطبری (م.۳۱۰ق)، بیروت،‌ دارالمعرفه، ۱۴۱۲ق.  

 

'''جواهر الکلام'''، النجفی (م.۱۲۶۶ق)، به کوشش قوچانی و دیگران، بیروت،‌ داراحیاء التراث العربی.  

 

'''الحدائق الناضره'''، یوسف البحرانی (م.۱۱۸۶ق)، به کوشش آخوندی، قم، نشر اسلامی، ۱۳۶۳ش.  

 

'''دانشنامه جهان اسلام'''، زیر نظر حداد عادل و دیگران، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، تهران، ۱۳۷۸ش.  

 

'''دائرة المعارف قرآن کریم'''، مرکز فرهنگ و معارف قرآن، قم، بوستان کتاب، ۱۳۸۶ش.  

 

'''الدروس الشرعیه'''، الشهید الاول (م.۷۸۶ق)، قم، نشر اسلامی، ۱۴۱۲ق.  

 

'''ذخیرة المعاد'''، محمد باقر السبزواری (م.۱۰۹۰ق)، آل‌البیت.  

 

'''رسائل المرتضی'''، السید المرتضی (م.۴۳۶ق)، به کوشش حسینی و رجائی، قم،‌ دارالقرآن، ۱۴۰۵ق.  

 

'''الروضة البهیه'''، الشهید الثانی (م.۹۶۵ق)، به کوشش کلانتر، قم، مکتبة الداوری، ۱۴۱۰ق.  

 

'''روضة الطالبین'''، النووی (م.۶۷۶ق)، به کوشش عادل احمد و علی محمد، بیروت،‌ دارالکتب العلمیه.  

 

'''زاد المسیر'''، ابن الجوزی (م.۵۹۷ق)، به کوشش محمد عبدالرحمن، بیروت،‌ دارالفکر، ۱۴۰۷ق.  

 

'''السرائر'''، ابن ادریس (م.۵۹۸ق)، قم، نشر اسلامی، ۱۴۱۱ق.  

 

'''السنن الکبری'''، البیهقی (م.۴۵۸ق)، بیروت،‌ دارالفکر.  

 

'''شرائع الاسلام'''، المحقق الحلی (م.۶۷۶ق)، به کوشش سید صادق شیرازی، تهران، استقلال، ۱۴۰۹ق.  

 

'''فتح العزیز'''، عبدالکریم بن محمد الرافعی (م.۶۲۳ق)،‌ دارالفکر.  

 

'''فرهنگ بزرگ سخن'''، حسن انوری و دیگران، تهران، سخن، ۱۳۸۱ش.  

 

'''فرهنگ فارسی'''، معین (م.۱۳۵۰ش)، تهران، امیر کبیر، ۱۳۷۵ش.  

 

'''الفقه الاسلامی و ادلته'''، وهبة الزحیلی،‌ دارالفکر، دمشق، ۱۴۱۸ق.  

 

'''فقه القرآن'''، الراوندی (م.۵۷۳ق)، به کوشش حسینی، قم، کتابخانه نجفی، ۱۴۰۵ق.  

 

'''قواعد الاحکام'''، العلامة الحلی (م.۷۲۶ق)، قم، النشر الاسلامی، ۱۴۱۳ق.  

 

'''الکافی'''، الکلینی (م.۳۲۹ق)، به کوشش غفاری، تهران،‌ دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۷۵ش.  

 

'''کشاف القناع'''، منصور البهوتی (م.۱۰۵۱ق)، به کوشش محمد حسن، بیروت،‌ دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۸ق.  

 

'''کفایة الاحکام (کفایة الفقه)'''، محمد باقر السبزواری (م.۱۰۹۰ق)، به کوشش الواعظی، قم، النشر الاسلامی، ۱۴۲۳ق.  

 

'''کلمة التقوی (فتاوی)'''، محمد امین زین ‌الدین، مهر، ۱۴۱۳ق.  

 

'''کنز العمال'''، المتقی الهندی (م.۹۷۵ق)، به کوشش صفوة السقاء، بیروت، الرساله، ۱۴۱۳ق.  

 

'''لغت‌نامه'''، دهخدا (م.۱۳۳۴ش) و دیگران، تهران، مؤسسه لغت‌نامه و دانشگاه تهران، ۱۳۷۳ش.  

 

'''المبسوط فی فقه الامامیه'''، الطوسی (م.۴۶۰ق)، به کوشش بهبودی، تهران، مکتبة المرتضویه.  

 

'''المبسوط'''، السرخسی (م.۴۸۳ق)، بیروت،‌ دار المعرفه، ۱۴۰۶ق.  

 

'''مجمع البیان'''، الطبرسی (م.۵۴۸ق)، بیروت،‌ دار المعرفه، ۱۴۰۶ق.  

 

'''مجمع الزوائد'''، الهیثمی (م.۸۰۷ق)، بیروت،‌ دار الکتاب العربی، ۱۴۰۲ق.  

 

'''المجموع شرح المهذب'''، النووی (م.۶۷۶ق)،‌ دارالفکر.  

 

'''مختلف الشیعه'''، العلامة الحلی (م.۷۲۶ق)، قم، النشر الاسلامی، ۱۴۱۲ق.  

 

'''مدارک الاحکام'''، سید محمد بن علی الموسوی العاملی (م.۱۰۰۹ق)، قم، آل‌البیت(ع)، ۱۴۱۰ق.  

 

'''مسالک الافهام الی تنقیح شرائع الاسلام'''، الشهید الثانی (م.۹۶۵ق)، قم، معارف اسلامی، ۱۴۱۶ق.  

 

'''مستند الشیعه'''، احمد النراقی (م.۱۲۴۵ق)، قم، آل‌البیت، ۱۴۱۵ق.  

 

'''المعتمد فی شرح المناسک'''، محاضرات الخوئی (م.۱۴۱۳ق)، الخلخالی، قم، مدرسة دارالعلم، ۱۴۱۰ق.  

 

'''المغنی و الشرح الکبیر'''، عبدالله بن قدامة (م.۶۲۰ق) و عبدالرحمن بن قدامة (م.۶۸۲ق)، بیروت،‌ دارالکتب العلمیه.  

 

'''من لا یحضره الفقیه'''، الصدوق (م.۳۸۱ق)، به کوشش غفاری، قم، نشر اسلامی، ۱۴۰۴ق.  

 

'''مناسک الحج'''، السید الگلپایگانی، قم،‌ دارالقرآن الکریم، ۱۴۱۳ق.  

 

'''مناسک الحج'''، السید علی السیستانی، شهید، قم، ۱۴۱۳ق.  

 

'''مناسک الحج'''، میرزا جواد تبریزی، قم، مهر، ۱۴۱۴ق.  

 

'''مناسک الحج'''، وحید الخراسانی.  

 

'''منتهی المطلب'''، العلامة الحلی (م.۷۲۶ق)، چاپ سنگی.  

 

'''مواهب الجلیل'''، الحطاب الرعینی (م.۹۵۴ق)، به کوشش زکریا عمیرات، بیروت،‌ دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۶ق.  

| رده =