در حال ویرایش آیه ۱۵۸ سوره بقره

| متن = إِنَّ الصَّفَا وَالْمَرْوَةَ مِنْ شَعَائِرِ اللَّهِ فَمَنْ حَجَّ الْبَيْتَ أَوِ اعْتَمَرَ فَلَا جُنَاحَ عَلَيْهِ أَنْ يَطَّوَّفَ بِهِمَا وَمَنْ تَطَوَّعَ خَيْرًا فَإِنَّ اللَّهَ شَاكِرٌ عَلِيمٌ

| ترجمه = در حقيقت صفا و مروه از شعاير خداست [كه يادآور اوست]، پس هر كه خانه [خدا] را حج كند يا عمره گزارد، بر او گناهى نيست كه ميان آن دو سعى به جاى آورد و هر كه افزون بر فريضه كار نيكى كند خدا حق شناس و داناست.

در آیه ۱۵۸ سوره بقره، [[صفا و مروه]] از شعائر الهی دانسته شده است.  

درباره چیستی شعائر الهی در این آیه دو وجه بیان شده؛ يكى اين كه خود صفا و مروه جزء شعائر است، دوم اين كه صفا و مروه محل شعائر است.<ref>مجمع البيان، ج١، ص٢۴٠؛ تفسيركبير، ج۴، ص١٧٧.</ref> به باور برخی، معناى اول با ظاهر آيه سازش بيشترى دارد؛ زيرا نيازى به تقدير ندارد.<ref>درسنامه تفسیر آیات حج، ص۹۵.</ref>

بر اساس برخی تفاسیر، بنا بر معناى اول، شعائر الله علامت‌هايى است كه خاطره‌اى از خاطرات مقدس را یادآوری می‌کند. حضور و عبادت در صفا و مروه یادآور حوادثی مانند امتحان ابراهيم، تشنگی اسماعیل و یافتن آب،<ref>تفسير نمونه، ج١، ص ۵۴١.</ref> و نیز خاطره هبوط حضرت آدم(ع) به زمین<ref group="یادداشت">بر پایه روایتی از امام صادق(ع)، حضرت آدم بر کوه صفا و حوا بر کوه مروه هبوط کردند. (مجمع البيان، ج١، ص٢۴٠.)</ref> است.<ref>درسنامه تفسیر آیات حج، ص۹۶.</ref> بنا بر معناى دوم، خدا صفا و مروه را براى عبادت بندگان قرار داده است، تا به وسیله به‌جا آوردن اعمال به عبادت خدا بپردازند. بنا بر اين در آیه ۱۵۸ سوره بقره گفته شده كه انجام دادن سعى بين صفا و مروه از شعائر است.<ref>جامع البيان، ج٢، ص۶١. الجامع لأحكام القرآن، ج٢، ص١٨٠.</ref>

به باور علامه طباطبایی، مفسر شیعه، منظور از نشانه و شعائر بودن صفا و مروه، نشانه تكوينى نيست، بلكه علامتى تشريعى است كه خدا در مقام تشريع منسك سعى، آن را قرار داده است.<ref>الميزان، ج١، ص ٣٨۵.</ref>

در دیگر آیات قرآن، اموری مانند حرمت [[صید]] در حال [[احرام]]،<ref>سوره مائده، آیه ۲.</ref> [[حج]]، [[قربانی|قربانى]]، [[نذر]] و [[طواف]]<ref>سوره حج، آیه ۳۲.</ref> از شعائر الهی شمرده شده است.

=== منسك سعى ===

در عبارت {{آیه|فَمَنْ حَجَّ الْبَيْتَ أَوِ اعْتَمَرَ فَلاٰ جُنٰاحَ عَلَيْهِ أَنْ يَطَّوَّفَ بِهِمٰا

}} از آیه ۱۵۷ سوره بقره، به تشريع عمل [[سعی|سعى]] در حج و عمره پرداخته شده است.  

درباره اینکه تعبیر {{آیه|فَلاٰ جُنٰاح

}} بيانگر وجوب است يا استحباب اختلاف نظر وجود دارد. علامه طباطبايى، مفسر شیعه، معتقد است آيه در صدد تشريع اصلِ سعى بوده و مفيد معناى استحباب نیست.<ref>تفسير الميزان، ج١، ص ٣٨۶.</ref> در برابر، به باور برخی، اصل تشريع سعى با استحباب آن نيز سازش دارد. به اعتقاد وی، آيه متكفل تشريع اصل سعى و بيان جواز مطلق آن مى‌باشد، و وجوب آن را بايد از قرائن درون آيه، مانند شأن نزول، و از قرینه‌های بیرون آيه، مانند روایات به دست آورد.<ref>درسنامه تفسیر آیات حج، ص۹۷.</ref> مانند روایتی از امام صادق(ع) که سعی میان صفا و مروه را فریضه (واجب) دانسته است.<ref>وسائل الشيع، ج٩، ص۵١١، باب١ از ابواب سعى، ح١. و تمام احاديث اين باب به استثناى ح٧ و ١٠. و برخى از احاديث باب‌هاى ديگر.</ref>

در ادامه مى‌فرمايد: «مَنْ تَطَوَّعَ خَيْراً فَإِنَّ اللّٰهَ شٰاكِرٌ عَلِيمٌ» ، چنانكه پيش از اين نيز گفته شد: منظور از طوع انقياد و پذيرش است، و صيغه تطوع [باب تفعل] آن به معناى اختيار از روى رغبت ^٣ و يا بجاى آوردن كارى بدون درخواست اجر و مزد مى‌باشد. ^۴ در نتيجه اين فقره در صدد بيان اين مهم است كه اوامر الهى و عبادت‌ها خواه واجب يا مستحب كه همه جزء خيرات مى‌باشد، بايد از روى طوع و پذيرش باشد نه اكراه. ^۵ و خود عبارت نقشى در واجب يا مستحب بودن ندارد. ^۶ در ضمن تعبير «مَنْ تَطَوَّعَ خَيْراً فَإِنَّ اللّٰهَ شٰاكِرٌ عَلِيمٌ» ، بيانگر يك قاعده كلى است، و آن اين كه هر عملى كه از روى طوع و رغبت انجام شود، و بدون چشم‌داشت از انسان صورت گيرد، خداوند آن را مى‌پذيرد.

بر اساس روایتی از امام صادق(ع)، مسلمانان پنداشتند صفا و مروه از بدعت‌های جاهلیت است؛ بنابراین، این آیه نازل شد.<ref>مجمع البيان، ج١، ص٢۴٠.</ref> بر پایه روایتی دیگر، پس از امر به طواف خانه خدا، برخی به دلیل نیامدن دستوری درباره سعی، این عمل را دارای اشکال می‌دانستند؛ تا اینکه این آیه نازل شد.<ref>الجامع لاحكام القرآن، ج٢، ص١٨٣. وسائل الشيعه، ج٩، ص۵١١.</ref>

==پانویس==

==منابع==

 

}}'''تاريخ و آثار اسلامى مكه و مدينه'''،علی‌اصغر قائدان.

 

'''التحقيق فى كلمات القرآن'''، حسن مصطفوى، تهران، بنگاه ترجمه و نشر كتاب، ١٣۶٠ش.

 

'''جامع البيان عن تأويل آيات القرآن'''، محمد بن جرير طبرى، دارالفكر، ١۴١۵ق.

 

'''المصباح المنير'''، احمد بن محمد فيومى، قم، دارالهجرة، دوم، ١۴١۴ق.