در حال ویرایش ابن ام مکتوم

عمرو یا عبدالله بن قیس بن زائدة‌ بن اصم از تیره بنی‌عامر بن لؤی [[قریش]]، از عرب عدنانی است<ref>الطبقات، ج‌۴، ص‌۱۵۵؛ الاستیعاب، ج۳، ص۹۹۷.</ref> که با [[پیامبر(ص)]] در جدّ هشتم (لؤی) به هم می‌رسند.<ref>جمهرة انساب العرب، ص‌۱۷۱.</ref> مادرش ام‌ مکتوم عاتکه، دختر عبدالله ‌بن عنکثة بن عامر از تیره بنی‌مخزوم قریش است.<ref>الطبقات، ج‌۴، ص‌۱۵۵؛ انساب الاشراف، ج۲، ص۱۸۳-۱۸۴؛ اسد الغابه، ج۳، ص۷۶۰.</ref> از این رو، عمرو به «ابن ام مکتوم» شهرت یافت. وی پسر دایی [[حضرت خدیجه(س)]] محسوب می‌شد، زیرا مادر خدیجه(س) خواهر قیس بن زائده بود.<ref>جمهرة انساب العرب، ص‌۱۷۱؛ الاصابه، ج۴، ص۴۹۵.</ref> در منابع، از زمان تولد وی تا [[مسلمان]] شدنش، جز اشاره به نابینایی او در کودکی، گزارشی در دست نیست. برخی حدیث قدسی «پاداش [[بهشت]] از آنِ کسی است که [[خداوند]] چیز با ارزشی را از او بگیرد» را درباره وی دانسته‌اند.<ref>الطبقات، ج‌۴، ص‌۱۵۶.</ref> مردم [[مدینه]] او را عبدالله؛ و اهل [[شام]] و [[عراق]] او را عمرو می‌خواندند.<ref>الطبقات، ج۴، ص۱۵۴-۱۵۵.</ref>  

مفسران ذیل آیات ۱-۱۰ [[سوره عبس]]: {عَبَس و تَوَلّی أَنَ جاءَهُ الأعمی...} شأن نزول آن را رفتار نامناسب فردی دانسته‌اند که با دیدن ابن ام‌ مکتوم چهره ترش کرد و از او روی برگرداند. برخی [[مفسر|مفسران]] اهل‌ سنت، این رفتار را به [[پیامبر(ص)]] نسبت داده و آیات یاد شده را در شأن ایشان دانسته‌اند. به نقلی، روزی پیامبر در پی اندرز دادن به [[عتبة بن ربیعه]]، [[ابوجهل]] و [[عباس بن عبدالمطلب]] بود که ابن ام مکتوم نابینا، به سوی ایشان آمد و بی‌توجه به گفت‌وگوی پیامبر(ص) خواست تا ایشان آیه‌ای از قرآن را بدو بیاموزد. رسول خدا از وی روی برگرداند و به گفت‌و‌گوی خود با افراد یاد شده ادامه داد. در پی آن، آیات آغازین عبس نازل شد. از آن پس، پیامبر او را گرامی می‌داشت و نیاز وی را برمی‌آورد.<ref>جامع البیان، ج۳۰، ص۶۴-۶۵‌؛ کشف الاسرار، ج‌۱۰، ص‌۳۸۱-۳۸۲؛ الدر المنثور، ج۶، ص۳۱۴-۳۱۵.</ref>  

بر پایه اعتقاد بزرگان [[شیعه]]، چنین سخنی درباره پیامبراکرم(ص) پذیرفتنی نیست. [[طبرسی]] پس از بیان داستان پیشین، به نقل از [[سید مرتضی]] یادآور شده است که ظاهر این آیات هیچ دلالتی ندارد که مخاطب آن، پیامبر(ص) باشد<ref>مجمع البیان، ج‌۱۰، ص‌۶۶۴‌.</ref> ؛ بلکه قراینی می‌توان یافت که مقصود فردی غیر از رسول خداست؛ زیرا ترش‌رویی حتی در رویارویی با دشمنان سرسخت، از صفات پیامبر نیست، چه رسد با مؤمنان.

مؤید این سخن، آیات {وَإِنَّک لَعَلی خُلُقٍ عَظِیمٍ} ([[سوره قلم]]، آیه ۴) و {وَلَو کنتَ فَظًّا غَلِیظَ القَلبِ لَانفَضُّوا مِن حَولِک} ([[سوره آل‌عمران]]، آیه ۱۵۹) است. از [[امام صادق(ع)]] نیز نقل شده که آیه درباره مردی از [[بنی‌امیه]] است.<ref>مجمع البیان، ج۱۰، ص۶۶۴.</ref> [[علامه طباطبایی]]<ref>المیزان، ج‌۲۰، ص‌۲۰۳.</ref> و [[جعفر مرتضی عاملی]]<ref>نک: الصحیح من سیرة النبی، ج‌۳، ص‌۱۵۵-۱۶۷.</ref> ، به تحلیل تاریخی، کلامی و اخلاقی درباره شأن نزول این آیات پرداخته‌ و نتیجه گرفته‌اند که آن‌ها ارتباطی با رسول خدا ندارند.

ابن ام مکتوم از نخستین [[مهاجران]] به [[یثرب]] بود که در مأموریت [[مصعب بن‌ عمیر|مُصعب بن‌ عمیر]] به سال دوازدهم بعثت برای تبلیغ اسلام و آشنا ساختن مردم با [[قرآن]] به آن شهر هجرت کرد.<ref>‌الطبقات، ج‌۴، ص۱۵۵-‌۱۵۶.</ref> اما در گزارشی دیگر، او اندکی پس از [[غزوه بدر]] در سال دوم ق. به آن شهر رفته<ref>انساب الاشراف، ج۱۱، ص۲۴؛ الاستیعاب، ج‌۳، ص۹۹۷.</ref> و در خانه [[مخرمة بن نوفل]] که به [[دار القراء]] معروف بود، فرود آمده است.<ref>الطبقات، ج۴، ص۲۰۵؛ الاستیعاب، ج۳، ص۹۹۷-۹۹۸.</ref>  

ابن ام مکتوم در کنار [[بلال حبشی|بلال]] از [[مؤذن|مؤذنان]] پیامبر(ص) در [[مدینه]] بود و هر یک زودتر به جماعت می‌رسید، اذان و دیگری [[اقامه]] می‌گفت.<ref>تاریخ یعقوبی، ج‌۲، ص‌۴۲.</ref> بر پایه روایتی، امساک روزه‌داران در [[ماه رمضان]] با ندای ابن ام‌ مکتوم آغاز می‌شد.<ref>الطبقات، ج‌۴، ص‌۱۵۶.</ref> اما به روایتی از [[امام صادق(ع)]]، ابن ام مکتوم پیش از صبح اذان می‌گفت و مردم با اذان بلال، [[روزه]] خود را آغاز می‌کردند.<ref>الکافی، ج۴، ص۹۸؛ من لایحضره الفقیه، ج۱، ص۲۹۷.</ref> برخی گزارش‌ها حکایت دارند که ابن ام‌ مکتوم تنها در غیاب دیگر مؤذنان همانند بلال، اذان می‌گفت.<ref>الطبقات، ج۳، ص۱۷۷.</ref>  

ابن ام مکتوم در غزوه‌های بسیار جانشین [[پیامبر(ص)]] در [[مدینه]] بود.<ref>انساب الاشراف، ج۱۱، ص۲۴؛ الاستیعاب، ج۳، ص۹۹۸.</ref> برخی شمار آن را ۱۳ [[غزوه]] دانسته‌اند.<ref>تاریخ خلیفه، ص۴۸؛ الاصابه، ج۴، ص۴۹۵‌.</ref> بر پایه گزارشی، او نخستین کسی بود که به جانشینی ایشان گماشته شد.<ref>الادارة فی عصر الرسول، ص۹۷.</ref> غزوه‌های [[غزوه قرقرة الکدر|قرقرة الکدر]]، [[غزوه بدر|بَدر]]، [[غزوه بواط|بَواط]]، [[غزوه بنی‌سلیم|بنی‌سلَیم]]، [[غزوه سویق|سویق]]، [[غزوه ذوالعشیره|ذوالعُشَیره]]، [[غزوه ابواء|اَبواء]] در سال دوم ق.، [[غزوه احد|اُحُد]]، [[غزوه حمراء الاسد|حَمراء الاَسد]]، [[غزوه غطفان|غَطْفان]]، [[غزوه بحران|بَحْران]] در سال سوم، [[غزوه ذات الرِقاع|ذات الرِقاع]] در سال چهارم، [[غزوه بنی‌قریظه|بنی‌قرَیظه]] در سال پنجم، [[غزوه ذوقرد|ذوقَرَد]] در سال ششم، [[فتح مکه]] به سال هشتم، و [[حجة الوداع]] در سال دهم از غزوه‌ها و سفرهایی هستند که از جانشینی ابن ام‌ مکتوم در آن‌ها سخن به میان آمده است.<ref>نک: المغازی، ج۱، ص۸؛ تاریخ خلیفه، ص۴۸.</ref> به تصریح برخی، جانشینی او تنها در [[نماز]] بود؛ زیرا فرد نابینا مجاز به حکم‌کردن میان مردم نیست؛ چرا که نمی‌تواند طرفین را ببیند.<ref>الاصابه، ج۴، ص۴۹۵؛ الادارة فی عصر الرسول، ص۹۸.</ref>  

بر پایه گزارشی، وی پیش از نبرد بدر به سال دوم ق. همراه ابواحمد بن جحش اسدی که وی نیز نابینا بود، به حضور پیامبر رسید و نظر ایشان را درباره شرکت در جنگ جویا شد. در این هنگام، آیه {لایستَوِی الْقاعِدُونَ مِن‌ المُؤمنینَ غَیرُ أُولِی الضَّررِ و الْمُجاهِدُونَ فِی سَبیلِ اللهِ بأَمْوالِهِم و أنفسِهِم} ([[سوره نساء]]، آیه ۹۵) نازل شد و آن دو را از نبرد معاف نمود.<ref>جامع البیان، ج۵، ص‌۳۰۹-‌۳۱۱.</ref> در این آیه، خداوند [[جهاد|جهادگران]] را با فرونشستگان، جز ناتوانان، نابرابر دانسته است.<ref>الطبقات، ج۴، ص۱۵۹؛ الاصابه، ج۴، ص۴۹۵.</ref> طبرسی نزول این آیه را درباره متخلفان از [[غزوه تبوک]] در سال نهم دانسته که با نزول {غَیرُ أُولِی الضّررِ} ابن ام مکتوم از آن استثنا شده است.<ref>مجمع البیان، ج‌۳، ص‌۱۴۷.</ref> در غزوه بدر، نخست رسول خدا ابن ام مکتوم را جانشین خود قرار داد؛ اما در میان راه [[ابولبابه اوسی]] را بدین منظور به آن شهر بازگرداند.<ref>المغازی، ج۱، ص۱۵۹؛ السیرة النبویه، ج۱، ص۶۱۲؛ الطبقات، ج۳، ص۱۵۵، ۳۴۸.</ref> پیامبر از غنایم بدر برای ابن ام‌ مکتوم سهمی در نظر گرفت.<ref>اقضیة رسول الله، ص۴۶.</ref> وی در غزوه اُحد به سال سوم، هنگامی که شایعه کشته شدن پیامبر(ص) را شنید، با سرزنش فراریان از نبرد، از مردم خواست تا او را به اُحد ببرند. در میان راه، به هرکسی که می‌رسید، از حال پیامبر جویا می‌شد و آن‌گاه که از سلامتی پیامبر آگاهی یافت، به مدینه بازگشت.<ref>المغازی، ج‌۱، ص‌۲۷۷.</ref>  

از زندگی ابن ام مکتوم پس از رحلت [[پیامبر(ص)]] گزارشی در دست نیست، جز حضور او در [[نبرد قادسیه]] به سال ۱۶‌ق. که با [[ایران|ایرانیان]] انجام شد. بر پایه گزارشی، وی در این نبرد، پرچمی سیاه<ref>المعارف، ص۲۹۰؛ الطبقات، ج‌۴، ص‌۱۶۰.</ref> در دست داشت و طبق نقلی، در همین جنگ کشته شد.<ref>سیر اعلام النبلاء، ج‌۱، ص‌۳۶۵؛ الاصابه، ج‌۴، ص‌۴۹۵.</ref> اما برخی دیگر از بازگشت وی از قادسیه به مدینه و درگذشت وی در این شهر در زمان خلافت [[عمر بن خطاب]] سخن گفته‌اند.<ref>الطبقات، ج‌۴، ص‌۱۶۱؛ الاصابه، ج۴، ص۴۹۵.</ref> ابن شبّه از خانه او میان [[آل زمعة بن اسود]] و شرق [[دار القمقم]] در [[مدینه]] یاد کرده است.<ref>تاریخ المدینه، ج۱، ص۲۵۳-۲۵۴.</ref>  

  | آدرس = http://hzrc.ac.ir/post/9503/%d8%a7%d8%a8%d9%86-%d8%a7-%d9%85-%d9%85%d9%83%d8%aa%d9%88%d9%85

  | جعبه اطلاعات = شد<!--شد، - -->

[[رده:بنی‌عامر]]