در حال ویرایش احمد بن اقبال قزوینی

از زمان درگذشت او گزارشی در دست نیست. [[جندی]] هنگام ترک عدن، وی را پیر و شکسته وصف کرده است.<ref>السلوک، ج۲، ص۴۲۸.</ref> [[تقی الدین فاسی|فاسی]] بر پایه این گزارش، عمر وی را ۷۰ سال یا بیشتر دانسته و بر این باور است که او تا سال ۷۲۰ق. زنده بوده است.<ref>العقد الثمین، ج۳، ص۱۸-۱۹.</ref> پذیرش این ادعا از آن جهت جای درنگ دارد که با توجه به ولادت ابوالعباس در ۶۳۹ق. سن او در سال۷۲۰ق. افزون بر۸۰ سال می‌شده است.<ref>تاریخ ثغر عدن، ج۲، ص۱۱.</ref>  

مقام علمی ابوالعباس و به ویژه چیره‌دستی وی در [[تفسیر]]، [[علم حدیث|حدیث]] و دانش [[قرائت]] سبب شد تا جویندگان دانش با حضور در عدن، نزد وی به فراگیری این علوم در [[مسجد سماع]] پردازند؛ مسجدی که به دلیل فراوانی استماع کتب در آن، به این نام خوانده می‌شد. دلاصی ضمن شعری دیگران را در دانش نزد او فقیر شمرده است.<ref>السلوک، ج۲، ص۴۲۸.</ref> جَنَدی، از مورخان سده هفتم و هشتم ق. که [[منظومه حاجبیه]] و کتاب [[تفسیر الوسیط]] [[واحدی]] را نزد وی آموخت، از اهتمام او در تلاوت قرآن یاد کرده است.<ref>السلوک، ج۲، ص۴۲۸؛ تاریخ ثغر عدن، ص۱۱-۱۲، ۴۳-۴۴.</ref> درباره وی گفته‌اند کم‌نظیر است کسی که به اندازه او، در اقراء <small>(آموزش قرائت)</small> صبر و حوصله ورزیده باشد.<ref>العقد الثمین، ج۳، ص۱۸؛ میقات حج، ش۱۱، ص۱۱۲، «نقش ایرانیان در حرمین شریفین».</ref>  

  | آدرس = http://hzrc.ac.ir/post/9274