در حال ویرایش اخبار المدینه (ابن زباله)

{{در دست ویرایش|ماه=[[آذر]]|روز=[[۲۴]]|سال=[[۱۳۹۶]]|کاربر=Ahmad  }}

[[رده:مقاله‌های در دست ویرایش]]

'''اَخبار المدینه'''، نخستین کتاب تاریخ مدینه، نوشته [[ابن زباله|محمد بن حسن مخزومی]]، معروف به '''ابن زَباله''' (درگذشت حدود۲۰۰ق)

محمد بن حسن بن ابی‌الحسن قرشی مخزومی مدنی با کنیه ابوالحسن یا ابوعبدالله و شناخته شده به ابن زَباله، از تاریخ‌نگاران، راویان و نسب‌شناسان سده دوم ق. در مدینه است. گفتنی است زباله به فتح یا ضم ‌زاء<ref>معجم ما استعجم، ج۲، ص۶۹۳؛ معجم البلدان، ج۳، ص۱۲۹؛ تقریب التهذیب، ج۲، ص۶۶-۶۷.</ref> از نواحی کهن مدینه بوده است.<ref>وفاء الوفاء، ج۱، ص۳۵۲.</ref> به احتمال، وی در حدود سال ۲۰۰ق. درگذشت.<ref>الاکمال، ج۴، ص۱۷۱؛ تهذیب الکمال، ج۱۶، ص۲۰۲؛ تقریب التهذیب، ج۲، ص۶۷.</ref> بر پایه تصریح ابن حجر، او از اصحاب مالک بن انس به شمار می‌آید<ref>لسان المیزان، ج۵، ص۱۳۶؛ تهذیب التهذیب، ج۹، ص۱۰۱؛ وفاء الوفاء، ج۱، ص۶۲.</ref> و از محضر بسیاری از محدثان و دانشوران سده دوم ق. بهره برده است. مِزّی، فهرستی جامع از استادان، شاگردان و راویان ابن زباله ترتیب داده است.<ref>تهذیب الکمال، ج۱۶، ص۲۰۲-۲۰۵.</ref> برخی از استادان وی عبارتند از: ابراهیم بن قُدامه مدنی، اسامة بن حَفص مدنی، عبدالله بن محمد بن ابی‌فَروِه، و عبدالله بن وَهَب. صلاح عبدالعزیز بن سلامه، محقق کتاب، با کاوش در سلسله اسناد و متون حدیثی، به شناسایی ۱۰۵ تن از مشایخ روایی ابن زباله پرداخته است. از شاگردان نام‌آور وی می‌توان به عمر بن شَبَّه نُمَیری، زبیر بن بکار، و یحیی بن حسن علوی اشاره کرد. اینان در مدینه‌پژوهی به روش و سبک او توجه کرده، آثاری پدید آورده‌اند که تاکنون جز کتاب ابن شبه نسخه‌ای از آن‌ها یافت نشده است.

رجال‌شناسان ابن زباله را به جعل حدیث و کذب متهم نموده و او را تضعیف کرده‌اند.<ref>الضعفاء الصغیر، ص۱۰۳؛ الجرح و التعدیل، ج۷، ص۲۳۸.</ref> اما سَمهودی معتقد است در ‌گزارش‌ها و نقل شده‌های مشترک میان ابن زباله و یحیی بن حسن علوی، باید به ابن زباله اعتماد کرد؛ زیرا یحیی مورد اعتماد است.<ref>وفاء الوفاء، ج۲، ص۶۵.</ref> ‌گزارش‌های سمهودی از کتاب‌های این دو تاریخ‌نگار نشان می‌دهد که آن‌ها در بسیاری از اخبار اشتراک دارند.

جز اخبار المدینه، دو اثر دیگر به ابن زباله نسبت یافته است<ref>تهذیب التهذیب، ج۹، ص۱۱۷.</ref>: مَثالِبُ الاَنساب، و ازواج النبی. زبیر بن بکار که شاگرد و راوی ابن زباله بوده،گزیده‌ای از ازواج النبی فراهم آورده است.<ref>المنتخب من کتاب ازواج النبی، ص۱۵-۱۶.</ref> ابن ندیم به آثاری دیگر از وی در شعر و ادب اشاره کرده است.<ref>الفهرست، ص۱۲۱.</ref>

روش ابن زباله در تاریخ‌نگاری از اعتماد و توجه تاریخ‌نگاران برخوردار شده است. مصحح کتاب ابن شبه، اثر ابن زباله را نخستین تاریخ مدون مدینه و پیشتاز در مدینه‌شناسی شمرده و به اهمیت و تأثیر و نفوذ آن در تاریخ‌نگاران بعدی اشاره کرده است.<ref>تاریخ المدینه، مقدمه، صل.</ref> ابن زباله در شناسایی مطالب مربوط به مدینه و مکان‌ها و رویدادهای آن، از مشاهدات عینی تا فراگیری از دانشوران آن دوران فروگذار نکرده، تلفیقی از تاریخ و جغرافیا را در روش تاریخ‌نگاری خویش به کار گرفته است. گویا روش وی در مدینه‌شناسی، اساس کارهای مدائنی (م.۲۲۸ق.)، ابن شبه (م.۲۶۲ق.) و یحیی علوی (م.۲۷۷ق.) بوده است. به نظر می‌رسد تقسیم مباحث به فضیلت‌ها، چاه‌ها، راه‌ها، مساجد، ساکنان، نام‌ها، و خانه‌های مدینه و دیگر عنوان‌های موضوعی که بعدها رسم شد، از ابن زباله بر جای مانده است. (ص۲۵۱) دیگر ویژگی کار او توجه به سیر تاریخی تحولات اجتماعی مدینه و توسعه شهری و ثبت خانه‌ها و ساکنان آن دوران است. وی در هر موضوع به ارائه پژوهشی جامع<ref>موسوعة مکة المکرمه، ج۲، ص۱۹۷.</ref> و گسترده‌ می‌پردازد و همه ‌گزارش‌ها و اخبار را نقل می‌کند. به تعبیر صلاح عبدالعزیز بن سلامه، او به عمران شهری (ص۲۴۷) و تحولات جغرافیایی مدینه توجهی ویژه نشان می‌دهد و وضعیت محلات، قبایل، بازارها، توسعه و تعمیر خانهها و مساجد، و سرنوشت ساکنان محلات را به طور دقیق مشخص می‌کند. نیز در شناسایی نامها، کلمات و نکات ادبی بسیار دقت می‌ورزد. بر پایه روش عمومی تاریخ‌نگاران مدنی، مسائل و نکات ادبی و شعر در ‌گزارش‌های وی نیز بازتاب یافته است. (برای نمونه: ص۱۶۹، ۱۷۱، ۱۷۳، ۱۷۶، ۱۸۱)

از تاریخ‌نگاران کهن‌تر که از کتاب ابن زباله بهره برده‌اند، می‌توان به زبیر بن بکار اشاره کرد که در شناسایی نام‌های مدینه و دیگر موضوعات به دیدگاه وی استناد کرده است.<ref>التعریف بما آنست الهجره، ص۵۱، ۵۳، ۷۲، ۱۰۱، ۱۱۳، ۱۲۶، ۱۴۴، ۱۴۹.</ref> در المناسک حربی (م.۲۸۵ق.) بازتاب اطلاعات اخبار المدینه ابن زباله را به روشنی می‌توان دید<ref>المناسک، ص۳۶۰، ۳۶۸، ۳۸۲، ۳۹۶، ۴۲۵، ۶۵۵، ۶۵۶.</ref>. همچنین نویسنده الدُرَّة الثَمینه بیشتر از طریق زبیر بن بکار، نقل شده‌ها و منصوصات ابن زباله را گسترش داده است. درکتاب التعریف بما آنست الهجره نوشته مطری، ‌گزارش‌های تاریخی و جغرافیایی ابن زباله در وصف جای‌ها و مساجد و چاههای مدینه بازتاب یافته است. منابع متأخر مدینه‌شناسی مانند بهجة النفوس مرجانی (م.۷۶۹ق.)، تحقیق النصره مراغی (م.۸۱۶ق.)، المغانم المطابه فیروزآبادی (م.۸۱۷ق.)، التحفة اللطیفه سخاوی (م.۹۰۲ق.) و بیش از همه وفاء الوفای سمهودی (م.۹۱۱ق.) از ‌گزارش‌ها و آگاهی‌های تاریخی ابن زباله بهره گرفته‌اند.

 

صلاح عبدالعزیز بن سلامه از راه ‌گزارش‌های سمهودی، ابن نجار، مراغی، سخاوی، فیروزآبادی و دیگر تاریخ‌نگاران مدینه، اثر گمشده ابن زباله را به منزله رساله دکترای خویش بازسازی کرده است. این اثر شامل یک مقدمه، چهار فصل و خاتمه است. در مقدمه و فصل یکم و خاتمه، از زندگی، اسلوب تاریخ‌نگاری و ارزش ‌گزارش‌های ابن زباله سخن رفته است. فصول بعد به اصل نقل شده‌ها و نصوص ابن زباله که چکیده‌ای از آن در دو بخش کلی ارائه شده، اختصاص یافته است: ۱. ‌گزارش‌های ابن زباله درباره مسجدالنبی و دیگر مساجد مدینه و توسعه و تعمیر‌ و کیفیت ساختمان وآگاهی‌های پیرامونی. بر پایه این ‌گزارش‌ها، می‌توان نگرشی روشن‌تر به تاریخ مسجد پیامبر(ص) و نقش صحابه در ساختن آن یافت. وی با دقت، وضع مسجد و اندازه<ref>تاریخ المسجد النبوی، ص۱۱۶.</ref> و اطراف آن، خانه‌های پیرامون، و افزوده شدن هر بخش را توضیح داده است. معمولاً همین توضیحات در کتب بعدی نیز آمده است.<ref>نک: اتحاف الزائر، ص۱۰۵-۱۰۷.</ref>

ابن زباله به سیره پیامبر و کارهای او در بنای مسجدالنبی و کیفیت تغییر قبله، منبر و حجره شریف، و رفت و آمد به مسجد اشاره کرده است. نیز چند نقل درباره سازنده منبر پیامبر و اندازه و ابعاد آن به دست می‌دهد. هم اندازه اولی منبر پیامبر(ص) و هم وضعیت و اندازه آن در دوران خویش را بیان نموده است. (ص۹۰) در شرح حال ساکنان مدینه، آگاهی‌های گذشته را با دیده‌های خود، بدون تفصیل و حاشیه‌نویسی آمیخته است.

از روایت‌های گوناگون ابن زباله، وضع حجره‌های پیرامون مسجدالنبی، قبر پیامبر و نیز ستون‌های مسجد مشخص می‌شود. او باب‌ها و نیز ستون‌های گوناگون را با نام‌های مخلّقه، قرعه، توبه، وفود، مقام جبرئیل و سریر معرفی کرده است. در مجموع ۲۹۶ ستون که شش مورد آن در دیوار قبر شریف نبوی است، در سخن ابن زباله وصف شده است. (ص۹۳۱۰۳) در وصف درهای مسجد پیامبر، به سه در که پیامبر(ص) قرار داد و نیز ۲۴ در تا دوران خود، اشاره می‌کند. محقق کتاب میان این ‌گزارش ابن زباله و ‌گزارش‌های تاریخ‌نگاران بعدی که ۲۰ در برای مسجدالنبی معرفی کرده‌اند، منافاتی ندیده؛ زیرا نحوه وصف و دسته‌بندی آن‌ها متفاوت است. بر پایه این ‌گزارش، در دوم مسجد، «باب علی» خوانده شده که پشت خانه پیامبر(ص) قرار گرفته و هنگام تعمیر دیوار، بسته شده است. (ص۱۰۴۱۱۳) در گفتار پیرامون تعمیر و توسعه مسجد، از افزوده‌ها و تغییرهای مسجدالنبی هنگام حکمرانی خلیفه دوم و سوم و ولید بن عبدالملک ‌گزارش‌هایی کوتاه و سودمند آمده است. (ص۱۱۳۱۲۲) به گزارش ابن زباله و یحیی علوی، عمر بن عبدالعزیز نخستین کسی بود که برای مسجدالنبی محراب و شُرُفات (کنگره روی دیوار) ساخت، با این توجیه که این‌ها موجب زینت و زیبایی مسجد هستند. همچنین برای جلوگیری از کسب و کار در مسجد و نگهبانی و مراقبت از آن، کسی را به کار گماشت. (ص۱۲۲۱۲۳) شمار قندیل‌های مسجد در دوران ابن زباله ۲۹۰ عدد بوده است. وصف ابن زباله از مناره‌ها که نوآوری عمر بن عبدالعزیز بوده و نحوه اذان گفتن، فرستادن مصاحف به مساجد، سقایت مسجد، فرش‌های مسجد و برخی از آداب و آیین‌های همسایگی با مسجدالنبی و رفتن به آن و دیگر مساجد، از اهمیت و ارزشی ویژه برخوردار است. (ص۱۲۴۱۳۳)

در اخبار المدینه آگاهی‌ها و گزارش‌هایی پرشمار درباره مصلاها و مسجدهای مناطق گوناگون مدینه آمده که پیامبر اکرم(ص) در آن‌ها نماز ‌گزارده است؛ مانند مسجد فَضیخ، مسجد بنی‌قریظه، مسجد قُبا، مسجد قبلتین، و مسجد ذُباب. همچنین درباره مساجد مسیر مکه و مدینه و جای‌های دیگر که پیامبر(ص) در آن‌ها نماز ‌گزارده، ‌گزارش‌های گوناگون آورده است. (ص۱۳۶۱۶۳)

۲. آگاهی‌هایی درباره نخستین ساکنان، تاریخ، نام‌ها، فضیلت‌ها و احکام، مقابر، چاه‌ها، وادی‌ها، بقاع، و بازارهای مدینه. ابن زباله همراه بررسی وضعیت انصار مدینه و سرگذشت و تاریخ سیاسی آن‌ها (ص۱۶۴۱۸۳)، پاره‌ای از احکام فقهی و فضیلت‌های این شهر مقدس را بیان می‌کند. (ص۱۸۴۲۰۴) در یادکرد آرامگاه‌های مدینه، از فضیلت سرزمین بقیع و نیایش شبانه پیامبر(ص) در آن‌جا خبر می‌دهد و در معرفی قبور و دفن شدگان در بقیع، از مقبره ابراهیم فرزند پیامبر و عثمان بن مَظعون، آرامگاه آل عمر بن خطاب، قبر امام حسن(ع)، مدفن رأس الحسین(ع)، و قبرهای فاطمه بنت اسد، عبدالرحمن بن عوف، صفیه بنت عبدالمطلب، اَطهار المؤمنین، عثمان بن عفان، مالک بن سنان خِدْری، و نیز مقبره بنی‌سَلَمه یاد میکند. (ص۲۰۵۲۱۰) سپس بخشی از سیره اجتماعی را گزارش می‌نماید و به معرفی چاه‌ها و وادی‌ها و صدقات پیامبر(ص) (ص۲۱۱۲۳۱) و گزارش درباره برخی محلات و مکان‌ها و روستاها و بازارهای مدینه می‌پردازد. در مجموع ۲۱ چاه حفر شده در مدینه به دست پیامبر اکرم(ص) و نحوه حفر آن‌ها را معرفی می‌نماید.

از اخبار المدینه ابن زباله تاکنون نسخه‌ای یافت نشده است. نسخه موجود در کتابخانه آستان قدس رضوی که احتمال داده‌اند اخبار المدینه ابن زباله باشد<ref>فهرست کتب خطی کتابخانه آستان قدس رضوی، ج۸، ص۴۷۹.</ref>، همان المناسک ابواسحاق حربی (م.۲۸۵ق.) در راه‌شناسی حج و مناطق و مکان‌های مدینه است.<ref>المناسک، ص۲۷۱.</ref> سخاوی در سده نهم ق. اخبار المدینه را دیده و آن را مجلدی پُربرگ خوانده است.<ref>الاعلان، ص۲۷۴.</ref> در همان سده، سَمهودی با هدف تلخیصِ<ref>لمحات عن تاریخ جزیرة العرب، مج۲۴، ص۲۹۸.</ref> آثار اصلی درباره مدینه، به گزینش اطلاعات و ‌گزارش‌های اخبار المدینه پرداخته است. اما گویا این نسخه از کتاب در حریقی در مسجدالحرام، همراه کتابخانه و کتاب پُربرگ خود سمهودی که وفاء الوفای کنونی تلخیص آن است، از میان رفته باشد.<ref>وفاء الوفاء، ج۲، ص۴۱۵-۴۱۶.</ref> از آن پس نسخه‌ای از اخبار المدینه دیده نشده است. اما عمده اطلاعات و ‌گزارش‌های آن با انتقال به متون و منابع مدینه‌شناسی محفوظ مانده است.

عُسَیلان به نقل از کتاب ذخائر التراث العربی الاسلامی از گردآوری و نشر اخبار المدینه به دست فردیناند وستنفلد (م.۱۸۹۹م.)، خاورشناس آلمانی خبر داده که آن را از وفاء الوفای سَمهودی استخراج و تنظیم کرده است.<ref>المدینة المنورة فی آثار المؤلفین، ص۳۰؛ نک: تاریخ الادب العربی، ج۲، ص۲۳؛ تاریخ التراث العربی، مج۱، ج۲، ص۲۰۱-۲۰۲.</ref> این تصحیح در سال ۱۸۶۴م. با عنوان تاریخ المدینة لابن زباله چاپ شده است.<ref>میقات حج، ش۲۳، ص۱۷۳، «کتاب‌شناسی تاریخ مدینه».</ref> بَدَوی در معرفی آثار وستنفلد، به مشخصات کامل کتاب تاریخ المدینه به عنوان تلخیص وفاءالوفای سمهودی اشاره کرده و نامی از ابن زباله نبرده است.<ref>موسوعة المستشرقین، ص۴۰۱.</ref> در چاپی دیگر، صلاح عبدالعزیز بن سلامه به بازسازی کتاب پرداخته و آن را به دانشگاه‌ام ‌القری در مکه ارائه کرده که به همت مرکز بحوث و دراسات المدینة المنوره در ۱۴۲۴ق. منتشر شده است.