در حال ویرایش اماکن تخییر

[[پرونده:اماکن تخییر.jpeg|بندانگشتی|اماکن تخییر]]
'''اماکن تخییر''': اصطلاحی در فقه امامی، ناظر به چهار مکان [[مکه]]، [[مدینه]]، [[مسجد جامع کوفه]]، و حائر حسینی اطلاق می‌شود، که شخص [[مسافر]] مخیّر است نمازهای چهار رکعتی را شکسته (قصر) یا تمام بخواند و این حکم اختصاص به فقه امامی دارد و در فقه [[اهل سنت]] چنین حکمی وجود ندارد، همچنین این حکم مربوط به نمازهای روزانه است و در روزه جاری نمی‌شود. البته این حکم طبق مشهور فقهای [[امامیه]] است؛ ولی عده‌ای از فقها قائل به تمام خواندن نماز در حرم همه [[ائمه اطهار]] هستند، برخلاف عده‌ای دیگر که قائلند مسافر مثل همه جای دیگر باید نمازها را در این مکان‌ها هم شکسته بخوانند.

این حکم داری جزئیاتی است که فقها به آنها پرداخته‌اند از جمله؛ محدوده اماکن تخییر، استمراری بودن حکم تخییر، ساقط نشدن نوافل ظهر و عصر، قضای نماز فوت شده در اماکن تخییر، نیت نماز در اماکن تخییر، نماز جمعه در اماکن تخییر، شک در رکعات نماز در اماکن تخییر، وجوب نماز قصر در پاره‌ای موارد و  اقتدای مسافر به حاضر.

==در اصطلاح فقه==

اصطلاح فقهی اماکن تخییر، مرکب از دو واژه اماکن (جمع مکان) و تخییر (وا‌گذاری حق انتخاب<ref>لسان العرب، ج4، ص266؛ تاج العروس، ج6، ص381، «خیر. </ref> به چهار مکان یعنی [[مکه]]، [[مدینه]]، [[مسجد جامع کوفه]]، و حائر حسینی اطلاق می‌شود که [[مسافر]] غیر مقیم در آن‌ها مخیّر است نمازهای چهار رکعتی را شکسته (قصر) یا تمام بخواند.<ref>البیان، ص78؛ مدارک الاحکام، ج3، ص311؛ ج4، ص305؛ العروة الوثقی، ج2، ص439؛ ج3، ص62.</ref>این حکم تنها در فقه امامی یاد شده و در فقه اهل سنت وجود ندارد. همچنین این تخییر ویژه نمازهای روزانه است و در روزه جاری نمی‌شود. بر پایه منابع روایی، امامان نماز خود را در مکه تمام می‌خواندند.<ref>التهذیب، ج5، ص428.</ref>

==نظر مشهور فقها==

به نظر مشهور فقیهان امامی، از احکام اختصاصی مکان‌های چهارگانه مذکور، جواز و حتی استحباب تمام خواندن نماز چهار رکعتی برای مسافری است که قصد اقامت 10 روز در این مکان‌ها را ندارد.<ref>مختلف الشیعه، ج3، ص135؛ مستند الشیعه، ج8، ص304.</ref>در برابر، [[سیدمرتضی]] و [[ابن‌جنید]] بر آنند که خواندن نماز تمام در مکان‌های یاد شده و حتی حرم سایر معصومان واجب است.<ref>جمل العلم، ص77؛ مجموعه فتاوی ابن الجنید، ص90.</ref>[[شیخ صدوق]] و‌ اندکی دیگر نیز تفاوتی میان این مکان‌ها و جای‌های دیگر نمی‌بینند و وظیفه مسافر را در این مکان‌ها خواندن نماز قصر دانسته‌اند.<ref>الخصال، ص252؛ مصابیح الظلام، ج2، ص196؛ نک: جواهر الکلام، ج14، ص330؛ المسائل الشرعیه، ص302.</ref>

===دلایل فقهی===

پشتوانه نظر مشهور<ref>الروضة البهیه، ج1، ص596؛ مدارک الاحکام، ج4، ص467؛ جواهر الکلام، ج14، ص331.</ref>افزون بر احادیث دلالت‌گر بر تخییر، <ref>الکافی، ج4، ص524؛ التهذیب، ج5، ص429-430.</ref> احادیثی است که تمام خواندن نماز در این مکان‌ها را ستوده و آن را رازی نهانی در گنجینه دانش الهی<ref>الکافی، ج4، ص524؛ من لا یحضره الفقیه، ج1، ص442؛ التهذیب، ج5، ص430.</ref>یا مصداق نماز بسیار در حرمین و کاری محبوب پیامبر(ص)<ref>الکافی، ج‌4، ص524.</ref>قلمداد کرده است. به تصریح برخی فقیهان، مقتضای سازگاری این احادیث و روایاتی که مسافر را به ‌گزاردن نماز شکسته در این مکان‌ها فراخوانده<ref>من لا یحضره الفقیه، ج1، ص283؛ التهذیب، ج5، ص426.</ref>تخییر میان قصر و اتمام است.<ref>مدارک الاحکام، ج4، ص467؛ مصابیح الظلام، ج2، ص188؛ صلاة المسافر، اصفهانی کمپانی، ص169-170.</ref>پشتوانه ابن‌جنید بر وجوب تمام خواندن نماز در [[مسجدالحرام]] آیه 25 [[سوره حجّ]] است که حکم مسافر را در مکه با ساکن در آن‌جا یکسان می‌داند.<ref>نک: مختلف الشیعه، ج3، ص135.</ref>در برابر، شیخ صدوق احادیث دلالت‌گر بر تمام بودن نماز مسافر در این مکان‌ها را مربوط به موردی دانسته که او در این مکان‌ها قصد اقامت 10 روز یا بیشتر داشته باشد.<ref>من لا یحضره الفقیه، ج1، ص441.</ref>[[شیخ طوسی]] در نظری کمیاب، به پشتوانه حدیثی از [[امام باقر(ع)]] احتمال داده که از ویژگی‌های مکه و مدینه آن باشد که مسافر در آن‌جا تنها با قصد اقامت 10 روزه می‌تواند نمازش را تمام به جا آورد، حتی اگر بداند که کمتر از 10 روز خواهد ماند.<ref>التهذیب، ج5، ص427؛ الاستبصار، ج2، ص332.</ref>

==جزئیات حکم تخییر==

در منابع فقهی امامی، درباره جزئیات این حکم تخییر، شاخه‌هایی یاد شده که مهم‌ترین موارد آن‌ها عبارتند از:

===محدوده اماکن تخییر===

مصادیق یقینی این اماکن، مسجدالحرام، [[مسجد النبی(ص)]]، مسجد کوفه و حائر حسینی است.<ref>السرائر، ج1، ص343؛ تذکرة الفقهاء، ج4، ص365؛ نهایة الاحکام، ج2، ص167.</ref>به باور بسیاری از فقیهان<ref>النهایه، ص285؛ المعتبر، ج2، ص477؛ محاضرات فی فقه الامامیه، ص320.</ref>که حتی نظر مشهور به شمار رفته، <ref>الحدائق، ج11، ص455.</ref> به پشتوانه احادیثی که در آن‌ها تعبیر مکه و مدینه وجود دارد، <ref>الکافی، ج4، ص524؛ من لا یحضره الفقیه، ج1، ص442؛ التهذیب، ج5، ص426.</ref> حکم تخییر شامل تمام نقاط شهر مکه و مدینه می‌شود. آنان تعبیر «مسجدین» را در برخی احادیث<ref>الکافی، ج4، ص586-587؛ التهذیب، ج5، ص431-432.</ref>دلالت‌گر بر شرافت بیشتر این مکان‌ها دانسته یا آن را قیدی غالبی قلمداد کرده و دارای موضوعیت نمی‌دانند.<ref>مجمع الفائده، ج3، ص425؛ الحدائق، ج11، ص458؛ بحار الانوار، ج86، ص87.</ref>البته این گروه از فقیهان درباره اختصاص حکم به مکه و مدینه قدیم<ref>موسوعة الامام الخوئی، ج20، ص419؛ انوار الفقاهه، ص337؛ منهاج الصالحین، تبریزی، ج1، ص257.</ref>یا شمول آن برای مکه و مدینه کنونی<ref>مستند الشیعه، ج8، ص317؛ نموذج فی الفقه الجعفری، ص529؛ جامع الاحکام، ج1، ص142.</ref>اختلاف نظر دارند. فقیهانی که حکم تخییر را ویژه مسجدالحرام و مسجدالنبی دانسته‌اند، درباره این‌که حکم به مسجد قدیم اختصاص دارد<ref>محاضرات فی فقه الامامیه، ج1، ص321؛ العروة الوثقی فی الدین، ص55.</ref>یا شامل بخش‌های توسعه یافته این دو مسجد در طول تاریخ نیز می‌شود، <ref>العروة الوثقی، ج3، ص517.</ref> تفاوت دیدگاه دارند. درباره گستره تخییر در مسجد کوفه و حائر حسینی نیز اختلاف است.<ref>الحدائق، ج11، ص462؛ العروة الوثقی، ج3، ص516-517.</ref>

===استمراری بودن حکم تخییر===

به تصریح بسیاری از فقیهان امامی، حکم تخییر در مکان‌های یاد شده استمراری است؛ یعنی نماز‌گزاری که به نیت قصر آغاز به نماز کرده، می‌تواند از نماز قصر به نماز تمام عدول کند و نیز نماز‌گزاری که با نیت نماز تمام، آن را آغاز کرده، می‌تواند نمازش را دو رکعتی سلام دهد<ref>کشف الغطاء، ج3، ص378؛ جواهر الکلام، ج12، ص270؛ العروة الوثقی، ج3، ص518.</ref>یا مثلاً نماز ظهر را قصر و نماز عصر را تمام به جا آورد.<ref>العروة الوثقی، ج3، ص518؛ سفینة النجاه، ج2، ص83؛ صلاة المسافر، سید اصفهانی، ص172، 204.</ref>

===ساقط نشدن نوافل ظهر و عصر===

بر پایه فقه امامی، نافله ظهر و عصر از مسافر برداشته شده است.<ref>الحدائق، ج11، ص468.</ref>اما به تصریح شماری از فقیهان، ‌گزاردن نافله‏‌های ظهر و عصر برای مسافر در مکان‏‌های یاد شده مستحب است.<ref>ذکری، ج4، ص335؛ مجمع الفائده، ج3، ص427؛ جواهر الکلام، ج14، ص342.</ref>پشتوانه آنان در این‌باره، روایاتی<ref>وسائل الشیعه، ج8، ص535.</ref>است که خواندن نماز بسیار و نیز به جا آوردن نمازهای مستحبی در مکان‌های تخییر را ترغیب کرده‌اند.<ref>نک: بحار الانوار، ج86، ص91؛ الحدائق، ج11، ص468؛ مستند الشیعه، ج8، ص320.</ref>اندکی از فقیهان، ‌گزاردن نوافل را تنها در صورت تمام ‌گزاردن نماز جائز ‌شمرده‌اند.<ref>الحدائق، ج11، ص468؛ النجم الزاهر، ص109؛ کتاب الصلاة، کاشف الغطاء، ص4-5.</ref>

===قضای نماز فوت شده===

اگر نماز مسافر در یکی از مکان‌های تخییر قضا شود، فقیهان امامی در این زمینه که در قضای آن نیز میان قصر و اتمام تخییر وجود دارد<ref>ذخیرة المعاد، ج2، ص413؛ رسائل الکرکی، ج1، ص124؛ جامع عباسی، ص234.</ref>یا تنها نماز قصر واجب است<ref>منهاج الصالحین، حکیم، ج1، ص276؛ جامع الاحکام، ص142؛ کلمة التقوی، ج1، ص549.</ref>یا فقط در صورت به جا آوردن قضا در یکی از این مکان‌‏ها، میان نماز قصر و اتمام تخییر است، <ref>ایضاح الفوائد، ج1، ص160؛ وسیلة النجاة، ص195؛ مسائل فقهیه، ص56-57.</ref> اختلاف نظر دارند. پشتوانه گروه نخست، روایاتی<ref>وسائل الشیعه، ج8، ص321.</ref>است که به قضای نماز همان‌گونه که فوت شده، فرمان داده است و از آن‌جا که نماز‌گزار در ادای نماز مخیر بوده، در قضای آن نیز مخیر است.<ref>ذخیرة المعاد، ج2، ص413؛ مستند الشیعه، ج8، ص320.</ref>گروه دوم استدلال کرده‌اند که وظیفه اصلی مسافر، شکسته خواندن نماز است و در موارد تردید میان تعیین و تخییر، اصل معین بودن تکلیف حاکم است؛ زیرا حکم عام وجوب نماز قصر برای مسافر، تنها در زمینه نماز ادا در مکان‌های تخییر، تخصیص خورده است. بر پایه این حکم، قضای نماز همچنان ذیل حکم عام وجوب قصر بر مسافر باقی می‌ماند.<ref>مهذب الاحکام، ج7، ص300.</ref>پشتوانه نظر سوم آن است که علت حکم، یعنی شرافت مکان، تنها در نمازهایی جاری است که در این مکان‌ها ادا شود. پس حکم تخییری درباره دیگر نمازها، از جمله قضای نماز در مکان‌های دیگر، وجود ندارد.<ref>ایضاح الفوائد، ج1، ص160؛ کنز الفوائد، ج1، ص158.</ref>

===نیت نماز===

به باور‌ اندکی از فقیهان امامی، مسافر در این مکان‌ها باید نیت قصر یا اتمام کند.<ref>الدروس، ج1، ص166؛ غنائم الایام، ج2، ص130؛ سداد العباد، ص169-170.</ref>ولی به باور مشهور، نیت قصر یا اتمام در این مکان‌ها لازم نیست.<ref>المختصر النافع، ج1، ص29؛ مدارک الاحکام، ج3، ص311؛ مفتاح الکرامه، ج6، ص621.</ref>

===نماز جمعه===

به رغم واجب نبودن نماز جمعه بر مسافر بر پایه اعتقاد به وجوب نماز جمعه، برخی فقیهان درباره مسافر در مکان‌های تخییر به وجوب نماز جمعه باور دارند.<ref>تذکرة الفقهاء، ج4، ص91-92.</ref>البته بیشتر فقیهان به استحباب نماز جمعه برای چنین کسی باور دارند.<ref>جامع المقاصد، ج2، ص421؛ الحدائق، ج10، ص149؛ مدارک تحریر الوسیله، ج3، ص186.</ref>

===شک در رکعات نماز===

به تصریح برخی فقیهان، برخی احکام شک در نماز برای مسافر در مکان‌های یاد شده با احکام شک نماز‌گزار در دیگر مکان‌ها تفاوت دارد؛ از جمله در شک میان رکعت دوم و چهارم در نمازهایی که میان قصر و اتمام آن‌ها تخییر وجود دارد، خواندن نماز احتیاط لازم نیست.<ref>قواعد الاحکام، ج1، ص323؛ رسائل الکرکی، ج2، ص139؛ کشف الغطاء، ج2، ص66.</ref>شک در این نمازها حتی اگر با نیت قصر باشد، نماز را باطل نمی‌سازد؛ بلکه نماز‌گزار می‌تواند با عدول به نماز تمام، به قصد نماز چهار رکعتی، نماز را پایان دهد.<ref>کتاب الصلاة، حائری، ص380؛ الواجبات فی الصلاة، ص67-68.</ref>

===وجوب نماز قصر در پاره‌ای موارد===

اگر وقت ‌گزاردن نماز چهار رکعتی در یکی از مکان‌های تخییر کم باشد، باید نماز به صورت شکسته ادا شود.<ref>قواعد الاحکام، ج1، ص323؛ رسائل الشهید، ج2، ص1226؛ صلاة المسافر، سید اصفهانی، ص210.</ref>همچنین اگر دیگر شرایط نماز مانند ستر تنها به‌اندازه نماز قصر فراهم باشد، شکسته خواندن نماز واجب است.<ref>کشف الغطاء، ج3، ص16؛ جواهر الکلام، ج8، ص195؛ جامع المسائل، ج1، ص314.</ref>به تصریح برخی فقیهان، نذر خواندن نماز قصر یا اتمام در این مکان‌ها نیز موجب وجوب نماز قصر یا اتمام است.<ref>البیان، ص159.</ref>

===اقتدای مسافر به حاضر===

به باور مشهور فقهی، اقتدای مسافر به حاضر و نیز حاضر به مسافر کراهت دارد. اما مسافر در مکان‌های تخییر در صورت گزینش نماز تمام، از این قاعده مستثنا است.<ref>العروة الوثقی، ج3، ص197؛ کلمة التقوی، ج1، ص608.</ref>حتی برخی فقیهان به پشتوانه روایات<ref>علل الشرایع، ج2، ص454.</ref>حکمت سفارش امامان به نماز تمام خواندن در مکان‌های یاد شده را جلوگیری از بیرون آمدن [[شیعیان]] از این مساجد به سبب کراهت اقتدای مسافر به حاضر دانسته‌اند.<ref>محاضرات فی فقه الامامیه، ص313؛ النجم الزاهر، ص102.</ref>

==پیوند به بیرون==

[https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/1058861/نماز-مسافر-در-اماکن-مقدسه-چهارگانه-از-دیدگاه-فقهای-امامیه?q= نماز مسافر در اماکن مقدسه چهارگانه از دیدگاه فقهای امامیه؛  مصدق صدقی، صدیقه، قنبری سرداری، اشرف، مجله پژوهش های فقه و حقوق اسلامی، بهار 1392 - شماره 31 علمی-پژوهشی/ISC (16 صفحه - از 165 تا 180)]

[https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/859956/فقه-حج---نماز-مسافر-در-مکان-های-چهارگانه---2?q= فقه حج: نماز مسافر در مکان‌های چهارگانه؛  درگاهی، مهدی، مجله میقات حج، زمستان 1389 - شماره 74 (28 صفحه - از 19 تا 46)]

==پانویس==
{{پانویس}}
==منابع ==
{{منابع}}
{{دانشنامه
 | آدرس = http://phz.hajj.ir/422/9005
 | عنوان = اماکن تخییر
 | نویسنده = حميدرضا خراسانی
}}

* '''الاستبصار''': الطوسی (م. 460ق.)، به کوشش موسوی، تهران، دار الکتب الاسلامیه، 1363ش؛

* '''انوار الفقاهه (کتاب الصلاة)''':  کاشف الغطاء (م. 1262ق.)، نجف، مؤسسه کاشف الغطاء، 1422ق؛

* '''ایضاح الفوائد''': محمد بن الحسن بن یوسف الحلی (م. 771ق.)، به کوشش اشتهاردی و دیگران، قم، العلمیه، 1387ق؛

* '''بحار الانوار''': المجلسی (م. 1110ق.)، بیروت، دار احیاء التراث العربی، 1403ق؛

* '''البیان''': الشهید الاول (م. 786ق.)، قم، مجمع الذخائر الاسلامیه؛

* '''تاج العروس''': الزبیدی (م. 1205ق.)، به کوشش علی شیری، بیروت، دار الفکر، 1414ق؛

* '''تذکرة الفقهاء''': العلامة الحلی (م. 726ق.)، قم، آل البیت:، 1414ق؛

* '''تهذیب الاحکام''': الطوسی (م. 460ق.)، به کوشش موسوی و آخوندی، تهران، دار الکتب الاسلامیه، 1365ش؛

* '''جامع الاحکام الشرعیه''': سید عبدالاعلی سبزواری (م. 1414ق.)، قم، مؤسسه انصار؛

* '''جامع المسائل''': محمد تقی بهجت (م. 1430ق.)، قم، دفتر معظم له، 1426ق؛

* '''جامع المقاصد''': الکرکی (م. 940ق.)، قم، آل البیت:، 1411ق؛

* '''جامع عباسی''': العاملی البهائی (م. 1031ق.)، قم، النشر الاسلامی، 1429ق؛

* '''جمل العلم و العمل''': السید المرتضی (م. 436ق.)، نجف، مطبعة الآداب، 1387ق؛

* '''جواهر الکلام''': النجفی (م. 1266ق.)، به کوشش قوچانی و دیگران، بیروت، دار احیاء التراث العربی؛

* '''الحدائق الناضره''': یوسف البحرانی (م. 1186ق.)، به کوشش آخوندی، قم، نشر اسلامی، 1363ش؛

* '''الخصال''': الصدوق (م. 381ق.)، به کوشش غفاری، قم، نشر اسلامی، 1416ق؛

* '''الدروس الشرعیه''': الشهید الاول (م. 786ق.)، قم، نشر اسلامی، 1412ق؛

* '''ذخیرة المعاد''': محمد باقر السبزواری (م. 1090ق.)، آل البیت؛

* '''ذکری''': الشهید الاول (م. 786ق.)، قم، آل البیت:، 1419ق؛

* '''رسائل الشهید''': الشهید الثانی (م. 965ق.)، قم، بصیرتی؛

* '''رسائل الکرکی''': الکرکی (م. 940ق.)، به کوشش الحسون، قم، مکتبة النجفی، 1409ق؛

* '''الروضة البهیة فی شرح اللمعه''': الشهید الثانی (م. 965ق.)، به کوشش کلانتر، قم، مکتبة الداوری، 1410ق؛

* '''سداد العباد و رشاد العباد''': حسین بن محمد آل عصفور البحرانی (م. 1216ق.)، قم، کتابفروشی محلاتی، 1421ق؛

* '''السرائر''': ابن ادریس (م. 598ق.)، قم، نشر اسلامی، 1411ق؛

* '''سفینة النجاة و مشکاة الهدی''': احمد بن علی کاشف الغطاء (م. 1344ق.)، نجف، مؤسسه کاشف الغطاء، 1423ق؛

* '''صلاة المسافر''': سید ابوالحسن الاصفهانی (م. 1365ق.)، به کوشش علوی خوانساری، قم، النشر الاسلامی، 1415ق؛

* '''صلاة المسافر''': محمد حسین الاصفهانی کمپانی (م. 1361ق.)، قم، النشر الاسلامی، 1409ق؛

* '''العروة الوثقی''': سید محمد کاظم یزدی (م. 1337ق.)، قم، النشر الاسلامی، 1420ق؛

* '''العروة الوثقی فی الدین''': عباس بن حسن کاشف الغطاء (م. 1323ق.)، نجف، مؤسسه کاشف الغطاء؛

* '''علل الشرایع''': الصدوق (م. 381ق.)، به کوشش بحر العلوم، نجف، المکتبة الحیدریه، 1385ق؛

* '''غنائم الایام''': میرزا ابوالقاسم القمی (م. 1221ق.)، به کوشش تبریزیان، الاعلام الاسلامی، 1417ق؛

* '''قواعد الاحکام''': العلامة الحلی (م. 726ق.)، قم، النشر الاسلامی، 1413ق؛

* '''کتاب الصلاة''': حسن بن جعفر کاشف الغطاء (م. 1262ق.)، نجف، مؤسسه کاشف الغطاء، 1422ق؛

* '''کتاب الصلاة''': عبدالکریم الحائری (م. 1355ش.)، قم، دفتر تبلیغات، 1362ش؛

* '''کنز الفوائد فی حل مشکلات القواعد''': سید عمید الدین بن محمد حسینی (م. 754ق.)، به کوشش واعظی، قم، النشر الاسلامی، 1416ق؛

* '''الکافی''': الکلینی (م. 329ق.)، به کوشش غفاری، تهران، دار الکتب الاسلامیه، 1375ش؛

* '''کشف الغطاء''': کاشف الغطاء (م. 1228ق.)، قم، دفتر تبلیغات، 1422ق؛

* '''کلمة التقوی (فتاوی)''':  محمد امین زین الدین، قم، مهر، 1413ق؛

* '''لسان العرب''': ابن منظور (م. 711ق.)، قم، ادب الحوزه، 1405ق؛

* '''مجمع الفائدة و البرهان''': المحقق الاردبیلی (م. 993ق.)، به کوشش عراقی و دیگران، قم، انتشارات اسلامی، 1416ق؛

* '''مجموعه فتاوی ابن الجنید''': محمد ابن الجنید الاسکافی (م. 381ق.)، قم، نشر اسلامی، 1416ق؛

* '''محاضرات فی فقه الامامیه (صلاة المسافر)''':  سید محمد‌هادی حسینی المیلانی (م. 1395ق.)، مشهد، دانشگاه فردوسی، 1395ق؛

* '''المختصر النافع''': المحقق الحلی (م. 676ق.)، تهران، البعثه، 1410ق؛

* '''مختلف الشیعه''': العلامة الحلی (م. 726ق.)، قم، النشر الاسلامی، 1412ق؛

* '''مدارک تحریر الوسیله''': مرتضی بنی‌فضل (م. 1428ق.) ؛

* '''مدارک الاحکام''': سید محمد بن علی الموسوی العاملی (م. 1009ق.)، قم، آل البیت:، 1410ق؛

* '''المسائل الشرعیه''': شبیری زنجانی، قم، نشر الفقاهه، 1428ق؛

* '''المسائل الفقهیه''': شرف الدین عاملی (م. 1377ق.)، تهران، مکتبة نینوی الحدیثه؛

* '''مستند الشیعه''': احمد النراقی (م. 1245ق.)، قم، آل البیت:، 1415ق؛

* '''مصابیح الظلام''': محمد باقر بهبهانی (م. 1206ق.)، قم، مؤسسة العلامة المجدد الوحید البهبهانی، 1424ق؛

* '''المعتبر''': المحقق الحلی (م. 676ق.)، مؤسسه سید الشهداء، 1363ش؛

* '''مفتاح الکرامه''': سید محمد جواد العاملی (م. 1226ق.)، به کوشش خالصی، قم، نشر اسلامی، 1419ق؛

* '''من لا یحضره الفقیه''': الصدوق (م. 381ق.)، به کوشش غفاری، قم، نشر اسلامی، 1404ق؛

* '''منهاج الصالحین''': جواد بن علی تبریزی (م. 1427ق.)، قم، مجمع الامام المهدی[، 1426ق؛

* '''منهاج الصالحین''': سید محسن حکیم (م. 1390ق.)، بیروت، دار التعاریف، 1410ق؛

* '''موسوعة الامام الخوئی''' (م. 1413ق.)، قم، احیاء آثار الخوئی؛

* '''مهذب الاحکام''': سید عبدالاعلی سبزواری (م. 1414ق.)، قم، مؤسسة المنار، 1413ق؛

* '''النجم الزاهر فی صلاة المسافر''': سید محمد بن علی حجت کوه‌کمره‌ای (م. 1373ق.)، به کوشش موسوی، تبریز، طلوع، 1410ق؛

* '''نموذج فی فقه الجعفری''': سید عباس مدرسی یزدی (م. 1404ق.)، قم، داوری، 1410ق؛

* '''نهایة الاحکام''': العلامة الحلی (م. 726ق.)، به کوشش رجایی، قم، اسماعیلیان، 1410ق؛

* '''النهایه''': الطوسی (م. 460ق.)، بیروت، دار الکتاب العربی، 1400ق؛

* '''الواجبات فی الصلاة''': سید مصطفی موسوی خمینی (م. 1398ق.)، تهران، نشر آثار الامام1؛

* '''وسائل الشیعه''': الحر العاملی (م. 1104ق.)، قم، آل البیت:، 1412ق؛

* '''وسیلة النجاة''': سید ابوالحسن اصفهانی (م. 1365ق.)، به شرح امام خمینی1، قم، نشر آثار الامام1، 1422ق.

{{پایان}}
{{احکام}}

[[رده:احکام]]