در حال ویرایش انصار
این ویرایش را میتوان خنثی کرد. لطفاً تفاوت زیر را بررسی کنید تا تأیید کنید که این چیزی است که میخواهید انجام دهید، سپس تغییرات زیر را ذخیره کنید تا خنثیسازی ویرایش را به پایان ببرید.
نسخهٔ فعلی | متن شما | ||
خط ۸: | خط ۸: | ||
انصار جمع ناصر به معنای یاریکننده است.<ref>العین، ص808؛ معجم مقاییس اللغه، ج5، ص435؛ لسانالعرب، ج14، ص160، «نصر.</ref> هر کمکی را نصرت نمیگویند<ref>العین، ص808؛ معجم مقاییس اللغه، ج5، ص435؛ لسانالعرب، ج14، ص160، «نصر.</ref> ؛ بلکه یاریرسانی بهگروهی در برابر گروهی دیگر را نصرت گویند.<ref>معجم الفروق اللغویه، ص540.</ref> بر این اساس، پیوستن اهالی [[یثرب]] به [[پیامبر]] در مواجهه او با [[قریش]] و دیگر [[کافران]] را نصرت دانستهاند. | انصار جمع ناصر به معنای یاریکننده است.<ref>العین، ص808؛ معجم مقاییس اللغه، ج5، ص435؛ لسانالعرب، ج14، ص160، «نصر.</ref> هر کمکی را نصرت نمیگویند<ref>العین، ص808؛ معجم مقاییس اللغه، ج5، ص435؛ لسانالعرب، ج14، ص160، «نصر.</ref> ؛ بلکه یاریرسانی بهگروهی در برابر گروهی دیگر را نصرت گویند.<ref>معجم الفروق اللغویه، ص540.</ref> بر این اساس، پیوستن اهالی [[یثرب]] به [[پیامبر]] در مواجهه او با [[قریش]] و دیگر [[کافران]] را نصرت دانستهاند. | ||
==معرفی انصار== | ==معرفی انصار== | ||
واژه انصار در آیات 100 و 117 [[سوره توبه|توبه]] که پس از سال ششم ق. نازل شده، کنار نام [[مهاجران]] آمده که بیانگر رواج این نام در آن دوره است. در پی [[هجرت پیامبر]] به یثرب، مسلمانان آن شهر به دو دسته بومیان و مهاجران تقسیم شدند. به عبارت دیگر، یثرب در یک دوره تنها مکان امن [[شبه جزیره]] برای [[مسلمانان]] بود و انصار تنها حامیان قابل اعتماد بودند. در چنین وضعیتی مفهوم «هجرت» و «نصرت» شکل گرفت. اما با تغییر وضعیت و تسلط پیامبر بر شبه جزیره در سالهای پایانی و نامهنگاریهای او با حاکمان دوردست، واژه هجرت برای مهاجران به یثرب بهکار نرفت، چنان که واژه نصرت نیز منحصر به یثربیان نبود، گرچه بر دیگران نیز اطلاق نشد. بر این اساس، واژه انصار در نخستین دوره در معنای حامیان بومی پیامبر در برابر کافران شبه جزیره بهکار رفت و به قبیله و آیین خاصی محدود نمیشد. بهتدریج واژه انصار در فضای اداری ـ اقتصادی به سهمیهگیران [[اوس|اوسی]] و [[خزرج|خزرجی]] [[مدینه]] اطلاق شد. این امر با | واژه انصار در آیات 100 و 117 [[سوره توبه|توبه]] که پس از سال ششم ق. نازل شده، کنار نام [[مهاجران]] آمده که بیانگر رواج این نام در آن دوره است. در پی [[هجرت پیامبر]] به یثرب، مسلمانان آن شهر به دو دسته بومیان و مهاجران تقسیم شدند. به عبارت دیگر، یثرب در یک دوره تنها مکان امن [[شبه جزیره]] برای [[مسلمانان]] بود و انصار تنها حامیان قابل اعتماد بودند. در چنین وضعیتی مفهوم «هجرت» و «نصرت» شکل گرفت. اما با تغییر وضعیت و تسلط پیامبر بر شبه جزیره در سالهای پایانی و نامهنگاریهای او با حاکمان دوردست، واژه هجرت برای مهاجران به یثرب بهکار نرفت، چنان که واژه نصرت نیز منحصر به یثربیان نبود، گرچه بر دیگران نیز اطلاق نشد. بر این اساس، واژه انصار در نخستین دوره در معنای حامیان بومی پیامبر در برابر کافران شبه جزیره بهکار رفت و به قبیله و آیین خاصی محدود نمیشد. بهتدریج واژه انصار در فضای اداری ـ اقتصادی به سهمیهگیران [[اوس|اوسی]] و [[خزرج|خزرجی]] [[مدینه]] اطلاق شد. این امر با تاسیس دیوان عطا در دهه دوم از سوی خلیفه دوم همراه بود.<ref>الطبقات، ج3، ص6، 296.</ref> بعدها در سده دوم و در کاربرد نسبشناسان، انصار معادل اوس و خزرج به کار رفت. ویژگی اصلی این واژه در این دوره، روابط نَسَبی است.<ref>تاریخ طبری، ج2، ص106؛ المعارف، ص109؛ صبح الاعشی، ج6، ص48.</ref> | ||
==روابط مؤثر یثربیان با پیامبر== | ==روابط مؤثر یثربیان با پیامبر== |