در حال ویرایش بنی‌زهره

{{جعبه اطلاعات خاندان
| نام             = بنی‌زهره
| تصویر           = 
| اندازه تصویر    = 
| نام کامل        = بنی‌زهرة بن کلاب
| نسب             = [[حضرت اسماعیل]]
| محل حکومت       = 
| مدت حکومت       = 
| مکان قبیله      = [[مکه]]
| سرسلسله         = [[زهرة بن کلاب]]
| اشخاص مهم       = [[وهب بن عبدمناف]]، [[آمنه]]، [[سعد بن ابی‌وقاص]]، [[هاشم بن عتبه]]، [[عبدالرحمن بن عوف]]
| جمعیت           = 
| جنگ‌ها           = 
| شاخه‌ای از       = [[قریش]]
| زیرشاخه‌ها       = 
| مهم‌ترین اقدامات = 
| مناصب مهم       = 
| مذهب            = [[بت‌‌‌ پرستی]]، [[اسلام]]
}}

'''بنی‌زُهره'''، از تیره‌های [[قریش]] و خاندان مادری [[پیامبر(ص)]] بودند.

نسب آنان با چند واسطه به [[حضرت اسماعیل(ع)]] می‌رسد. [[آمنه]] مادر پیامبر(ص) نیز از این خاندان است به همین خاطر آنان خود را دایی‌های پیامبر می‌دانستند. در دوران جاهلی آنان بت‌پرست بودند و در کنار خانه خدا سکونت داشتند. درگیری با عبدالدار، شرکت در جنگ‌های [[فجار]]، شرکت در [[حلف الفضول]] برای حمایت از ستم‌دیدگان و نیز تعمیر خانه خدا از اقدامات قبل از [[اسلام]] آنان است.

پس از ظهور اسلام برخی از بنی‌زهره اسلام آوردند و برخی دیگر به آیین قبلی خود ماندند. آنانی که مسلمان شده بودند جزء مهاجرین به [[حبشه]] بودند و بعد از هجرت به [[مدینه]] در کنار [[مسجد نبوی]] و نیز منطقه حره سکونت داده شدند و در برخی از جنگ‌های صدر اسلام شرکت داشتند و در [[نبرد حنین]] جزء [[مؤتلفة قلوبهم]] بودند. اما آنانی که در آیین خود باقی ماندند، از استهزاءکنندگان پیامبر بودند و در [[نبرد احد]] مشرکان را همراهی کردند.

پس از رحلت پیامبر(ص) برخی از آنان با [[ابی‌بکر]] در [[سقیفه]] بیعت کردند. شمار اندکی هم در زمره پیروان [[امام علی(ع)]] باقی ماندند. در دوران خلافت امام علی‌(ع)برخی مانند هاشم بن عتبه در کوفه به صورت غیابی با امام بیعت کرد و در جنگ صفین به شهادت رسید. افرادی مانند سعد بن ابی‌وقاص هم با تخطئه کردن امام راه اعتزال را پیش گرفت. 

در عصر [[امویان]] [[عمر بن سعد]] در ماجرای کربلا فرمانده سپاه [[یزید]] بود و [[امام حسین(ع)]] و یارانش را به شهادت رساندند. از بنی‌زهره مشاهیر و صاحب منصبان زیادی در تاریخ ثبت شده است.

==نسب‌شناسی==
بنی‌زهره فرزندان زهرة (مغیره)<ref>انساب الاشراف، ج1، ص54.</ref> بن کِلاب بن مُرَّة بن کعب هستند که به [[حضرت اسماعیل(ع)]] نسب می‌برند و در [[کلاب]]، جد پنجم [[پیامبر(ص)]] با هم مشترکند.<ref>المنمق، ص20-21؛ جمهرة انساب العرب، ص12-14.</ref> نسل [[زهرة بن کلاب]] از طریق دو پسرش [[عبدمناف]] و حارث که مادرشان فاطمه دختر [[سعد بن سیل]] (خیر بن حماله) از طایفه [[ازد|اَزد]] [[یمن]] (شنوءه) بود،<ref>السیرة النبویه، ج1، ص104؛ انساب الاشراف، ج1، ص48.</ref>  ادامه یافت.<ref>انساب الاشراف، ج10، ص7؛ جمهرة انساب العرب، ص128.</ref> منسوبان به این تیره را زُهری می‌گویند.<ref>الاکمال، ص193؛ شرح مسند ابی حنیفه، ص206.</ref>
در منابع از خاندان‌هایی دیگر با نام بنی‌زهره یاد شده که جز اینان هستند. خاندانی از [[سادات حسینی]] [[شیعه]] در [[حلب]] که به نام جدشان ابوالحسن زهره، از نوادگان [[امام صادق(ع)]] به همین نام خوانده می‌شدند، از آن جمله به شمار می‌روند.<ref>بغیة الطلب، ج5، ص2349؛ بغیة الطلب، ج6، ص2946.</ref>

[[آمنه]] مادر پیامبر(ص)، دختر [[وهب بن عبدمناف بن زهره]]<ref>نسب قریش، ص261.</ref> از بنی‌زهره بود و از این رو، آن‌ها خود را دایی‌های پیامبر می‌دانستند و به این خویشاوندی افتخار می‌کردند.<ref>المعارف، ص129.</ref> نجابت زنان بنی‌زهره را از دلیل‌های ازدواج عبدالله با آمنه دانسته‌اند.<ref>انساب الاشراف، ج10، ص7.</ref> پیامبر(ص) از بنی‌زهره در کنار [[بنی‌قصی]] به عنوان دو بطن خالص قریش یاد کرده است.<ref>تاریخ یعقوبی، ج1، ص237.</ref>

منابع از حکم اخراج بنی‌زهره از [[مکه]] به دست سران قریش گزارش داده‌اند که پس از درگیری وهب بن عبدمناف بن زهره با [[امیة بن عبد شمس]] روی داد. چشم‌چرانی و مزاحمت امیه برای کنیزان یا همسران زیبا روی وهب، موجب درگیری آن دو و جراحت امیه شد. اما اجرای حکم با وساطت برخی از بزرگان قریش منتفی شد و آن روز «[[یوم عز الرکب|یوم عِزّ الرَکب]]» نام گرفت؛ یعنی روزی که کاروان بنی‌زهره عزیز شد.<ref>انساب الاشراف، ج10، ص271-272؛ المنمق، ص48.</ref>

==بنی‌زهره در عصر جاهلی==

بنی‌زهره همانند بسیاری از مردم [[حجاز]] [[بت‌پرست]] بودند.<ref>الاصنام، ص122-129.</ref> هنگامی که قصی، برادر زهره، ریاست مکه را به دست گرفت و تیره‌های قریش را در آن شهر ساکن کرد، فرزندان زهره هم در مجاورت خانه خدا ساکن شدند و از این رو، قریش از [[بطاح|بِطاح]] به شمار رفتند.<ref>الطبقات، ج1، ص58؛ المنمق، ص31-32؛ انساب الاشراف، ج1، ص58.</ref>

بنی‌زهره در دسته‌بندی‌های سیاسی عصر جاهلی با [[بنی‌عبدمناف]] همراه بودند. از این رو، در اختلاف فرزندان عبدمناف و [[عبدالدار]] بر مناصب مکه که به انعقاد پیمان‌های [[حلف المطیبین]] و [[حلف الاحلاف]] (لَعقةُ الدَم) انجامید، آنان کنار فرزندان عبدمناف قرار گرفتند.<ref>المغازی، ج1، ص69؛ السیرة النبویه، ج1، ص130-132؛ انساب الاشراف، ج1، ص62.</ref>

دو طرف ستیزجو بر آن شدند که دو به دو با یکدیگر مبارزه کنند. بر این اساس، بنی‌زهره و [[بنی‌جمح|بنی‌جُمَح]]، از تیره‌های قریش، رودرروی هم قرار گرفتند. اما سرانجام جنگی رخ نداد و آنان با تقسیم مناصب میان عبدمناف و عبدالدار صلح کردند.<ref>السیرة النبویه، ج1، ص132.</ref>

آنان همچنین در برخی از نبردهای [[فجار|فِجار]] که پیش از [[بعثت پیامبر]] در [[ماه‌های حرام]] میان قبایل عرب مکه و پیرامون آن رخ داد، <ref>التنبیه و الاشراف، ص179.</ref> به فرماندهی [[مخرمة بن نوفل]] شرکت داشتند.<ref>انساب الاشراف، ج1، ص112-113؛ انساب الاشراف، ج11، ص88.</ref> بنی‌زهره همراه [[بنی‌هاشم]]، [[بنی‌مطلب]]، [[بنی‌اسد]] و [[بنی‌تیم]] در [[حلف الفضول]] که با هدف یاری ستمدیدگان بی‌پناه منعقد شد، حضور داشتند. پیامبر(ص) که 20 سال از سنش می‌گذشت، نیز در این پیمان حضور داشت.<ref>السیرة النبویه، ج1، ص133؛ المحبر، ص167؛ المنتظم، ج2، ص311.</ref>

پس از ویرانی بخشی از خانه [[کعبه]] (5 سال پیش از بعثت<ref>انساب الاشراف، ج1، ص108.</ref> و تصمیم قریش به بازسازی آن، ویران ساختن و بازسازی هر یک از چهار دیوار میان تیره‌های گوناگون قریش تقسیم شد. در این میان، تعمیر دیواری که در خانه کعبه در آن قرار داشت، به بنی‌زهره و فرزندان عبدمناف واگذار شد.<ref>السیرة النبویه، ج1، ص195-197؛ انساب الاشراف، ج1، ص108.</ref>

==بنی‌زهره در دوران نبوی==

بنی‌زهره پس از ظهور [[اسلام]] همانند دیگران موضع‌گیری‌های گوناگون در برابر آیین جدید نشان دادند. برخی از آن‌ها [[مسلمان]] شدند و بسیاری بر آیین خود ماندند؛ گزارش‌هایی از اسلام آوردن برخی از بنی‌زهره و همراهی آن‌ها با پیامبر در دوران مکی حکایت دارند. [[عبدالرحمن بن عوف]]، [[سعد بن ابی‌وقاص]] (مالک) و [[مطلب بن ازهر|مُطّلب بن اَزهر]] را از جمله نخستین مسلمانان بنی‌زهره دانسته‌اند.<ref>السیرة النبویه، ج1، ص251؛ الطبقات، ج4، ص93.</ref>

پس از شدت یافتن آزار [[مشرکان]] و تصمیم برخی از مسلمانان برای مهاجرت به [[حبشه]]، شماری از بنی‌زهره از مهاجران بودند. عبدالرحمن بن عوف، [[عبدالله بن شهاب]]، [[عبدالجان بن شهاب]]، [[عامر بن ابی‌وقاص]]، طُلَیب و مطلب<ref>جمهرة انساب العرب، ص130-131؛ الاستیعاب، ج2، ص799؛ الاستیعاب، ج2، ص844؛ الاستیعاب، ج2، ص927.</ref> بن ازهر همراه همسرش رَمله دختر ابی‌عوف را در جمع مهاجران به حبشه برشمرده‌اند.<ref>السیرة النبویه، ج1، ص322-325؛ اسد الغابه، ج3، ص289؛ انساب الاشراف، ج1، ص232.</ref> به گزارشی، فرزند رمله، عبدالله، نخستین نوزاد مسلمانی بود که در حبشه زاده شد. آورده‌اند که مطلب در حبشه درگذشت.<ref>السیرة النبویه، ج2، ص361-363؛ انساب الاشراف، ج1، ص232.</ref>

هنگامی که مشرکان برای بازداشتن [[ابوطالب]] از حمایت پیامبر(ص) نزد او رفتند و پیشنهاد فرزندی [[عمارة بن ولید]] را به جای رسول خدا به او دادند تا وی را به قتل رسانند، بنی‌زهره به حمایت از ابوطالب برخاستند.<ref>انساب الاشراف، ج2، ص290.</ref> همچنین هنگامی که [[عمر بن خطاب]] پیش از اسلام آوردنش قصد کشتن پیامبر(ص) را کرده بود، با اخطار یکی از بنی‌زهره که وی را از انتقام بنی‌هاشم و بنی‌زهره برحذر داشت، از تصمیم خود منصرف شد.<ref>انساب الاشراف، ج10، ص289؛ تاریخ المدینه، ج2، ص657؛ تاریخ الاسلام، ج1، ص174.</ref>

===دشمنی با پیامبر===

از دشمنان پیامبر می‌توان به [[اسود بن عبد یغوث زهری]] اشاره کرد که از استهزاء کنندگان او بود. آیات 94-96 [[حجر]]/15 درباره وی و برخی از مشرکان نازل شده است.<ref>السیرة النبویه، ج1، ص408-409؛ انساب الاشراف، ج1، ص148؛ جمهرة انساب العرب، ص129.</ref> خداوند در این آیات پیامبر را به اظهار ماموریت خود و روی بازگرداندن از مشرکان دستور فرموده و به او وعده پاسداری از شرّ استهزاءکنندگان را داده است.<ref>تفسیر سمرقندی، ج2، ص263؛ جامع البیان، ج14، ص51؛ التبیان، ج6، ص355-356.</ref>

پس از مهاجرت مسلمانان به [[یثرب]]، برخی از بنی‌زهره در کوشش‌های مشرکان برای نجات کاروان تجاری قریش شرکت داشتند؛ چنان‌که گزارش‌هایی از حضور [[مخرمة بن نوفل]] در میان نگاهبانان کاروان تجاری مکه به سرکردگی [[ابوسفیان]] حکایت دارد.<ref>السیرة النبویه، ج1، ص606.</ref> بر پایه این گزارش‌ها، بنی‌زهره پس از آگاهی از نجات کاروان، به رغم اصرار [[ابوجهل]] به ادامه مسیر برای رویارویی با مسلمانان که به نبرد [[بدر]] انجامید، با مشورت [[اخنس بن شریق ثقفی]]، از هم‌پیمانان بنی‌زهره، و با توجه به پیوند خویشاوندی با پیامبر(ص) از همراهی با مشرکان خودداری کردند و به مکه بازگشتند.<ref>المغازی، ج1، ص44؛ السیرة النبویه، ج1، ص619.</ref>

منابع از همراهی بنی‌زهره با مشرکان در [[نبرد احد|نبرد اُحد]] (3ق.) <ref>المعارف، ص158.</ref> گزارش داده‌اند.<ref>جمهرة انساب العرب، ص130.</ref> در این نبرد، [[عتبة بن ابی‌وقاص زهری]] دندان مبارک پیامبر(ص) را شکست.<ref>انساب الاشراف، ج10، ص26؛ السیرة النبویه، ج2، ص79-80؛ جمهرة انساب العرب، ص129.</ref>

پس از ساخت [[مسجد نبوی]]، بخشی از آخر مسجد برای مهاجران بنی‌زهره در نظر گرفته شد.<ref>الطبقات، ج3، ص93-94.</ref> همچنین منطقه‌ای به نام حرّه واقم در مدینه متعلق به بنی‌زهره بود که پیامبر(ص) وقوع رخداد [[حره]] را که به سال 63 ق. در آن روی داد، پیش‌بینی کردند.<ref>الامامة و السیاسه، ج1، ص242؛ المنمق، ص317.</ref>
===شرکت در جنگ‌های اسلام===
برخی از مسلمانان بنی‌زهره در سریه‌ها و غزوه‌ها هم‌چون دیگر مسلمانان حضور داشتند. از فرماندهی سعد بن ابی‌وقاص در [[سریه خرّار]] (9 ماه پس از هجرت)<ref>المغازی، ج1، ص11.</ref> و فرماندهی عبدالرحمن بن عوف در [[سریه دومة الجندل]] (6ق.) <ref>المغازی، ج2، ص560؛ انساب الاشراف، ج1، ص484.</ref> و حضور آن‌ها در [[غزوه بنی‌قریظه]] (5ق.) و [[حدیبیه]]<ref>المغازی، ج2، ص498.</ref> یاد شده است.

[[عمیر بن ابی‌وقاص]]برادر سعد بن ابی‌وقاص، <ref>جمهرة انساب العرب، ص129.</ref> [[مسعود بن ربیعه]]<ref>السیرة النبویه، ج2، ص344.</ref> و [[ابوجبیر عبدالرحمن]]<ref>جمهرة انساب العرب، ص131.</ref> از [[شهدای بدر]]، [[خیبر]] (7ق.) و [[حنین]] (8ق.) بودند؛ حَمنَن بن عوف<ref>جمهرة انساب العرب، ص131.</ref> و‌ هاشم بن عتبة بن ابی‌وقاص (مِرقال)<ref>الاستیعاب، ج4، ص1546.</ref> و مخرمة بن نوفل بن اهیب<ref>المغازی، ج2، ص855؛ اسد الغابه، ج4، ص349.</ref> در رویداد [[فتح مکه]] (8ق.) اسلام آوردند و پیامبر(ص) سهمی از غنیمت‌های غزوه حنین را به آنان بخشید. از این رو، از [[مؤلفة قلوبهم]] به شمار می‌آیند.

==بنی‌زهره پس از رحلت پیامبر(ص)==

پس از رویداد [[سقیفه]] و بیعت مسلمانان با [[ابوبکر]]، بنی‌زهره هم با او بیعت کردند. برخی از بنی‌زهره از جمله‌ هاشم بن عتبه<ref>جمهرة انساب العرب، ص129؛ تاریخ طبری، ج3، ص90.</ref> و عامر بن ابی‌وقاص در زمره پیروان [[علی(ع)]] باقی ماندند.<ref>نسب قریش، ص264.</ref> از نقش آن‌ها در نبردهای ردّه گزارشی در دست نیست؛ در فتوحات، برخی از بنی‌زهره حضور داشتند؛ چنان‌که از سعد بن ابی‌وقاص به عنوان فرمانده نبرد [[قادسیه]] و [[جلولاء]] (17ق.) و فتح [[مدائن]] که در برابر ایرانیان صورت گرفت، نام برده‌اند.<ref>الاخبار الطوال، ص119-127؛ نسب قریش، ص263؛ الاستیعاب، ج4، ص1547.</ref>

همچنین به حضور‌ هاشم بن عتبه در فتوحات [[شام]]، [[عراق]]، قادسیه و جلولاء<ref>الاستیعاب، ج4، ص1546.</ref> و نیز شرکت عمرو بن عتبه در جلولاء اشاره شده است.<ref>انساب الاشراف، ج10، ص11.</ref> عروه، <ref>نسب قریش، ص267.</ref> عبدالله اکبر و سالم فرزندان عبدالرحمن بن عوف در [[افریقیه]]؛ و اسماعیل بن سعد بن ابراهیم در [[روم]] کشته شدند.<ref>جمهرة انساب العرب، ص131-133.</ref>

[[عمر]] در آستانه مرگ، سعد بن ابی‌وقاص و عبدالرحمن بن عوف را در شورای شش نفره برای تعیین جانشین خود برگزید و به عبدالرحمن که داماد [[عثمان بن عفان]] و نیز‌ [[ام‌کلثوم]] خواهر رضاعی او<ref>الطبقات، ج8، ص182-183.</ref> بود، حق رای ویژه داد. نتیجه این شورا انتخاب عثمان به عنوان خلیفه بود که با حمایت عبدالرحمن حاصل شد.

انتخاب دو تن از بنی‌زهره در این شورا با امتیاز ویژه برای عبدالرحمن، بیانگر جایگاه مهم آن‌ها در این دوره است.<ref>الامامة و السیاسه، ج1، ص42، 45؛ نسب قریش، ص263-265.</ref> روابط نیکوی بنی‌زهره با عثمان دیری نپایید و آن‌ها پس از ضرب و شتم [[عبدالله بن مسعود]]، هم‌پیمان بنی‌زهره، به دست عثمان به صف ناراضیان او پیوستند. حضور بنی‌زهره میان مخالفان عثمان و محاصره‌کنندگان خانه او، بیانگر عمق شکاف میان این تیره و خلیفه است.<ref>مروج الذهب، ج2، ص344؛ البدء و التاریخ، ج5، ص25.</ref>
===دوران خلافت امام علی===
پس از خلافت [[امام علی(ع)]]، بنی‌زهره رفتاری یکسان نداشتند. شماری چون‌ هاشم بن عتبة بن ابی‌وقاص، <ref>جمهرة انساب العرب، ص129.</ref> حمایتی چشمگیر از او کردند؛ به گونه‌ای که می‌توان‌ هاشم را نخستین فردی دانست که در [[کوفه]] پس از تعلل [[ابوموسی اشعری]] در بیعت با امام ضمن توبیخ او با امام غیاباً بیعت کرد<ref>انساب الاشراف، ج3، ص14؛ الفتوح، ج2، ص438-439.</ref> و در نبردهای امام از فرماندهان و پرچم‌دارانش بود.<ref>تاریخ خلیفه، ص6-11؛ انساب الاشراف، ج2، ص31؛ الاخبار الطوال، ص171.</ref> او همراه پسرش عبدالله در [[صفّین]] حضور داشت. در این نبرد، عبدالله مجروح شد و‌ هاشم به شهادت رسید.<ref>الاخبار الطوال، ص183-184؛ الفتوح، ج3، ص124-125.</ref> اما سعد بن ابی‌وقاص که با توجه به عضویت در شورای خلافت عمر از جایگاهی ویژه برخوردار شده بود، با تخطئه امام علی(ع) همراه شماری دیگر از [[صحابه]] چون [[عبدالله بن عمر]] و [[محمد بن مسلمه انصاری]] راه اعتزال را در پیش گرفت.<ref>الاخبار الطوال، ص141؛ تاریخ طبری، ج4، ص431؛ شرح نهج البلاغه، ج18، ص115.</ref>
===عصر امویان===
بنی‌زهره در جریانات سیاسی و مذهبی عصر [[امویان]] حضور داشتند. [[عمر بن سعد|عمر]] بن [[سعد بن ابی‌وقاص]] کسی بود که در [[کربلا]] در نقش فرمانده سپاه، [[امام حسین(ع)]] را به شهادت رساند و سرانجام وی و فرزندش حفص به دست [[مختار]] کشته شدند.<ref>انساب الاشراف، ج10، ص25؛ جمهرة انساب العرب، ص129-130؛ نسب قریش، ص265.</ref> برخی از آن‌ها هم‌چون [[زید بن عبدالرحمن]]، [[ابان بن عبدالله]]، [[عیاض بن حسن]]، [[حسن بن عوف]]<ref>تاریخ خلیفه، ص150-151.</ref> و [[مسور بن مخرمه|مُسَّوَر بن مَخرَمه]]<ref>نسب قریش، ص263.</ref> که همراه با مردم [[مدینه]] بر ضد حکومت [[یزید]] قیام کرده بودند، در رخداد [[حرّه]] (64ق.) کشته شدند.

گزارش‌هایی از نقش بنی‌زهره در دوران [[عباسیان]] در دست است؛ چنان‌که از [[محمد بن عبدالعزیز زهری]] به عنوان قاضی مدینه در حکومت [[منصور دوانقی|منصور]] (136-156ق.) یاد کرده‌اند. هنگامی که محمد بن عبدالله ([[نفس زکیه]]) در مدینه بر ضد منصور قیام کرد، برخی از بنی‌زهره همراه قاضی مدینه در دستگیری قیام کنندگان مشارکت داشتند.<ref>الکامل، ج5، ص553-557.</ref>

==مشاهیر==

ابوعبدالرحمن بن زید، [[فقیه مالکی]]<ref>جمهرة انساب العرب، ص132.</ref> و محمد بن مسلم بن عبیدالله بن عبدالله بن شهاب زهری از سیره‌نگاران مشهور و از مشهورترین [[تابعان]]، از بنی‌زهره هستند. همچنین برخی از تاریخ‌نگاران، [[محمد بن سعد]] (م. 230ق.) نویسنده کتاب [[الطبقات الکبری]] را به قبیله بنی‌زهره منتسب ساخته‌اند؛ اما شماری این نسبت را صحیح نمی‌دانند.<ref>الطبقات، ج5، ص348.</ref> [[مخرمة بن اهیب|مخرمة بن اُهَیب]] نیز از نسب‌شناسان دانسته شده است.<ref>نسب قریش، ص262.</ref>
==صاحب منصبان==
از دانشوران و محدثان بنی‌زهره که مناصبی را در [[حرمین شریفین]] بر عهده داشتند، می‌توان به این کسان اشاره کرد:

طلحة بن عبدالله بن عوف پس از پسرعمویش جابر از سوی [[ابن‌زبیر]] حکمران مدینه شد؛ عبدالله بن عبدالرحمن رئیس شرطه‌های مدینه؛ سعد بن ابراهیم بن عبدالرحمن که مادرش دختر سعد بن ابی‌وقاص بود و ریاست شرطه‌های مدینه را بر عهده داشت و چند بار نیز بر منصب قضاوت نشست؛ احمد بن ابی‌بکر بن حارث از فقیهان و دوستان [[مالک بن انس]] که منصب قضاوت را در مدینه بر عهده داشت<ref>جمهرة انساب العرب، ص131-133.</ref>؛ سَلَمة بن ابی‌سلمه قاضی مدینه<ref>جمهرة انساب العرب، ص132.</ref>؛‌ هارون بن عبدالله بن محمد بن کثیر که از سوی [[مهدی عباسی|مهدی]]، [[مامون]] و [[معتصم عباسی]] در [[بغداد]] و [[مصر]] قاضی بود<ref>جمهرة انساب العرب، ص134-135.</ref>؛ [[عبدالرحمن بن‌ هارون]] که از سوی معتضد عباسی قاضی [[مکه]] بود؛ یحیی بن عبدالرحمن که از جانب [[مقتدر عباسی|مقتدر]] منصب قضاوت مکه را بر عهده داشت<ref>جمهرة انساب العرب، ص135.</ref>؛ [[عبدالله بن ارقم]] کارگزار بیت‌المال در دوره عثمان<ref>انساب الاشراف، ج6، ص172.</ref>؛ جابر بن اسود بن عوف و طلحة بن عبدالله بن عوف [[والیان مدینه]] از سوی ابن‌زبیر<ref>جمهرة انساب العرب، ص131.</ref>؛ مصعب بن عبدالرحمن بن عوف رئیس شرطه مدینه در دوران [[معاویه]] از سوی [[مروان بن حکم]]؛ [[مسور بن مخرمه]] که تا پایان حکومت معاویه، جانشین مصعب شد<ref>نسب قریش، ص268-269.</ref>؛ محمد بن عبدالعزیز بن عمر، قاضی منصور در مدینه<ref>جمهرة انساب العرب، ص134.</ref>؛ اسماعیل بن سعد بن ابراهیم بن عبدالرحمن<ref>نسب قریش، ص270.</ref> و اسحق بن عبدالرحمن از نزدیکان مهدی عباسی و جانشینان او؛ یوسف بن یعقوب بن غریر، کارگزار بیت‌المال‌ [[هارون الرشید|هارون]].<ref>نسب قریش، ص271؛ جمهرة انساب العرب، ص133.</ref>
==پانویس==
{{پانویس}}
==منابع ==
{{منابع}}
{{دانشنامه
 | آدرس = http://phz.hajj.ir/422/7847
 | عنوان = بنی‌زهره
 | نویسنده = منیره شریعت‌جو
}}


* '''الاخبار الطوال''': ابن داود الدینوری (م. 282ق.)، به کوشش عبدالمنعم، قم، الرضی، 1412ق.

* '''الاستیعاب''': ابن عبدالبر (م. 463ق.)، به کوشش البجاوی، بیروت، دار الجیل، 1412ق.

* '''اسد الغابه''': ابن اثیر (م. 630ق.)، بیروت، دار الفکر، 1409ق.

* '''الاصنام (تنکیس الاصنام)''':  هشام بن محمد کلبی (م. 204ق.)، به کوشش احمد زکی، تهران، تابان، 1348ش.

* '''الاکمال فی اسماء الرجال''': الخطیب التبریزی (م. 741ق.)، تعلیق ابی‌اسد الله بن الحافظ، قم، مؤسسه اهل بیت.

* '''الامامة و السیاسه''': ابن قتیبه (م. 276ق.)، به کوشش علی شیری، بیروت، الرضی، 1413ق.

* '''انساب الاشراف''': البلاذری (م. 279ق.)، به کوشش زکار و زرکلی، بیروت، دار الفکر، 1417ق.

* '''البدء و التاریخ''': المطهر المقدسی (م. 355ق.)، بیروت، دار صادر، 1903م.

* '''بغیة الطلب فی تاریخ حلب''': عمر بن احمد ابن العدیم (م. 660ق.)، به کوشش زکار، بیروت، دار الفکر.

* '''تاریخ الاسلام و وفیات المشاهیر''': الذهبی (م. 748ق.)، به کوشش عمر عبدالسلام، بیروت، دار الکتاب العربی، 1410ق.

* '''تاریخ خلیفه''': خلیفة بن خیاط (م. 240ق.)، به کوشش فواز، بیروت، دار الکتب العلمیه، 1415ق.

* '''تاریخ طبری (تاریخ الامم و الملوک)''':  الطبری (م. 310ق.)، به کوشش محمد ابوالفضل، بیروت، دار احیاء التراث العربی.

* '''تاریخ المدینة المنوره''': ابن شبّه (م. 262ق.)، به کوشش شلتوت، قم، دار الفکر، 1410ق.

* '''تاریخ الیعقوبی''': احمد بن یعقوب (م. 292ق.)، بیروت، دار صادر، 1415ق.

* '''التبیان''': الطوسی (م. 460ق.)، به کوشش العاملی، بیروت، دار احیاء التراث العربی.

* '''تفسیر سمرقندی (بحر العلوم)''':  السمرقندی (م. 375ق.)، به کوشش عمر بن غرامه، بیروت، دار الفکر، 1416ق.

* '''التنبیه و الاشراف''': المسعودی (م. 345ق.)، بیروت، دار صعب.

* '''جامع البیان''': الطبری (م. 310ق.)، بیروت، دار المعرفه، 1412ق.

* '''جمهرة انساب العرب''': ابن حزم (م. 456ق.)، به کوشش گروهی از علما، بیروت، دار الکتب العلمیه، 1418ق.

* '''السیرة النبویه''': ابن هشام (م. 213/218ق.)، به کوشش السقاء و دیگران، بیروت، دار المعرفه.

* '''شرح مسند ابی‌حنیفه''': ملا علی القاری (م. 1014ق.)، بیروت، دار الکتب العلمیه.

* '''شرح نهج البلاغه''': ابن ابی‌الحدید (م. 656ق.)، به کوشش محمد ابوالفضل، دار احیاء الکتب العربیه، 1378ق.

* '''الطبقات الکبری''': ابن سعد (م. 230ق.)، به کوشش محمد عبدالقادر، بیروت، دار الکتب العلمیه، 1418ق.

* '''الفتوح''': ابن اعثم الکوفی (م. 314ق.)، به کوشش علی شیری، بیروت، دار الاضواء، 1411ق.

* '''الکامل فی التاریخ''': ابن اثیر (م. 630ق.)، بیروت، دار صادر، 1385ق.

* '''المحبّر''': ابن حبیب (م. 245ق.)، به کوشش ایلزه لیختن شتیتر، بیروت، دار الآفاق الجدیده.

* '''مروج الذهب''': المسعودی (م. 346ق.)، به کوشش اسعد داغر، قم، دار الهجره، 1409ق.

* '''المعارف''': ابن قتیبه (م. 276ق.)، به کوشش ثروت عکاشه، قم، الرضی، 1373ش.

* '''معجم قبائل العرب''': عمر کحّاله، بیروت، الرساله، 1405ق.

* '''المغازی''': الواقدی (م. 207ق.)، به کوشش مارسدن جونس، بیروت، اعلمی، 1409ق.

* '''المنتظم''': ابن جوزی (م. 597ق.)، به کوشش محمد عبدالقادر و دیگران، بیروت، دار الکتب العلمیه، 1412ق.

* '''المنمق''': ابن حبیب (م. 245ق.)، به‏کوشش احمد فاروق، بیروت، عالم ‏الکتب، 1405ق.

* '''نسب قریش''': مصعب بن عبدالله الزبیری (م. 236ق.)، به کوشش بروفسال، قاهره، دار المعارف.
{{پایان}}
{{قبایل عرب}}

[[رده:قبایل صاحب منصب]]
[[رده:قبایل مکه]]
[[رده:خاندان‌های تاثیرگذار در حرمین]]
[[رده:قبیله قریش]]