در حال ویرایش ثویه (کوفه)

::''با دیگر [[ثویه (ابهام‌زدایی)|دیگر کاربردهای ثویه]] اشتباه نشود.''

'''ثَوِیّه''' محدوده‌ای بیابانی، که پشت دو شهر [[کوفه]] و [[حیره]] و در شرق منطقه [[غری]] قرار داشت. امروزه، [[نجف|شهر نجف]] منطقه ثویه را دربرگرفته است.شش هزار مسلمان و گروه زیادی از [[صحابه]]، [[تابعین]] و یاران نزدیک [[امام علی(ع)]] در ثویه دفن شده‌اند. [[مرقد کمیل بن زیاد]] نیز در این منطقه قرار دارد.

واژه ثویه، مؤنث ثوی و به معنای اقامت کردن است.<ref>لسان العرب، ج ۱۴، ص۱۲۵.</ref> در [[قرآن]]، مشتقّات «ثواء» ذکر شده؛ مانند{{آیه|النَّارُ مَثْوَاکمْ

}}(آتش دوزخ محل اقامت شما است).<ref>انعام، آیه ۱۲۸.</ref> زندانی شدن<ref>معجم البلدان، ج۲، ص۸۷.</ref> و مدفون شدن<ref>تاج العروس، ج۱۹، ص۲۶۳؛ لسان العرب، ج۱۴، ص۱۲۶.</ref> معانی دیگری است که برای این واژه بیان شده است.

واژه ثویه، به دو گونه، ثُویّه و ثَوِیّه تلفظ شده است. [[احمد بن عبدالله بکری]]، جغرافی‌دان، ثَوِیّه را دقیق‌تر می‌داند.<ref>معجم ما استعجم، ج۱، ص۳۵۰.</ref>

گستره ثویه از خندق شهر [[کوفه]]{{یادداشت|در حال حاضر خندق شهر کوفه، به خندق «سعده» شناخته می‌شود.}} آغاز می‌شد و به طرف شهر [[نجف]] و در امتداد خط مستقیمی که موازی خندق شهر کوفه است، به طرف جنوب، به شهر [[حیره]] می‌رسید. ثویه در طرف صحر و پشت دو شهر کوفه و حیره، در شرق منطقه [[غری]] واقع می‌شد.<ref>المفصل فی التاریخ النجف الاشرف، ج۱، ص۱۸۶.</ref> امروزه شهر نجف، منطقه ثویه و غری را دربرگرفته است.<ref>المفصل فی التاریخ النجف الاشرف، ج۱، ص۱۸۶.</ref>

برخی معتقدند [[خطیب بغدادی]]، تاریخ‌نگار، بین دو منطقه ثویه و غری خلط کرده است. شاید علت اشتباه او، این باشد که هر دو منطقه در پشت شهر کوفه و در کنار یکدیگر قرار دارند.<ref>المفصل فی التاریخ النجف الاشرف، ج۱، ص۱۸۶؛ تاریخ بغداد، ج ۱، ص۱۳۸.</ref> برخی نیز ثویه را خرابه‌ای دانسته‌اند که با شهر حیره یک ساعت فاصله داشته است.<ref>تاریخ الکوفه، ص۱۶۲.</ref>

مردم [[کوفه]] مردگانشان را در ثویه دفن می‌کردند؛ به همین دلیل به «ثویه» که یکی از معانی‌اش مدفون شدن است، شهرت یافت. به نظر برخی، ثویه در گذشته زندان نعمان بن منذر، آخرین پادشاه از سلسله لخمی‌ها در حیره، بوده است. او کسی را که قصد کشتنش را داشت به آن زندان می‌فرستاد. پس به هر کسی که در آنجا می‌افتاد گفته می‌شد:«بها ثوی» یعنی در آنجا ماند. از این رو به نام ثویه خوانده شد.<ref>معجم البلدان، ج۲، ص۸۷؛ وفیات الاعیان، ج ۲، ص۵۰۶.</ref>

ثویه بیابانی در بیرون کوفه بود، که شش هزار مسلمان<ref>الکامل فی التاریخ، ج ۲، ص۴۸۲.</ref> و گروه زیادی از [[صحابه]]، [[تابعین]]<ref>وفیات الاعیان، ج ۲، ص۵۰۶.</ref> و یاران نزدیک [[امام علی(ع)]]<ref>تاریخ الکوفه، ص۶۸.</ref> در آن دفن شدند؛ از جمله: [[خباب بن ارت]]،<ref>طبقات ابن سعد، ج ۳، ص۱۶۷.</ref> قنبر،{{یادداشت|البته در شهر حمص سوریه نیز قبری وجود دارد که منسوب به قنبر است.}} زید بن صوحان، صعصعة بن صوحان<ref>عتبات عالیات عراق، ص۵۴-۵۶</ref> و [[کمیل بن زیاد]].

منطقه ثویه و مرقد کمیل بن زیاد، در جریان انقلاب نجف، سال ۱۹۱۸م، پایگاه نظامیان [[انگلیس|انگلیسی]] به فرماندهی فرانک بالفور شده بود. آن‌ها پس از کشته شدن کاپیتان مارشال، حاکم [[نجف]]<ref>العراق فی رسائل المس بیل، ص۸۱، ۸۷ و ۸۸.</ref> به این منطقه فرستاده شده بودند.<ref>ثورة النجف، ص۳۵.</ref>

| پس از لینک = فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره پنجم، زمستان ۱۳۸۸ش، ص۱۳۲

* '''الامالی'''، محمد بن الحسن الطوسی، تحقیق قسم الدراسات الاسلامیة مؤسسة البعثة، دار الثقافة، قم،‌ ۱۴۱۴ق.  

* '''تاج العروس من جواهر القاموس'''، محمد بن محمد مرتضی زبیدی، دار الفکر، بیروت، ۱۴۱۴ق.

* '''تاریخ بغداد'''، احمد بن علی خطیب بغدادی، تحقیق عطا مصطفی عبدالقادر، دار الکتب العلميه، بیروت، ۱۴۱۷ق.

* '''تاریخ الکوفه'''، حسین براقی،‌ دار الاضواء، بیروت، ۱۴۰۷ق.

* '''تاریخ النجف'''، حسین براقی،‌ دار المورخ العربی، بیروت، چاپ اول، ۲۰۰۹م.

* '''ثورة النجف'''، حسن الاسدی، دار الحریة للطباعة، بغداد، ۱۹۷۵م.

* '''عتبات عالیات عراق'''، اصغر قائدان، مشعر، تهران، ۱۳۸۷ش.

* '''فرحة الغری فی تعیین قبر أمیر المؤمنین(ع)'''، عبد الکریم بن احمد ابن طاووس، قم، بی‌تا.

* '''الکامل فی التاریخ'''، علی بن محمد ابن اثیر، دار صادر، بیروت، ۱۳۸۰ق.

* '''لسان العرب'''، محمد بن مکرم ابن منظور، دار صادر، بیروت، الطبعة الثالثة، ۱۴۱۴ق، ۱۹۹۴م.

* '''مراقد المعارف'''، محمد حرز الدین، منشورات سعید بن جبیر، بی‌جا، الطبعة الاولی، ۱۳۷۱ش.

* '''معجم ما استعجم من اسماء البلاد والمواضع'''، عبد الله بن عبد العزیز البکری، تحقیق مصطفی السقا، عالم الکتب، بیروت، الطبعة الثالثة، ۱۴۰۳ق، ۱۹۸۳م‌.

* '''معجم البلدان'''، یاقوت بن عبدالله حموی،‌ دار صادر، بیروت، الطبعة الثانیة، ۱۹۹۵م.

* '''المفصل فی تاریخ النجف الأشرف'''، حسن عیسی حکیم، المکتبه الحیدریه، قم، ۱۳۸۵ش.

* '''وفیات الأعیان و أنباء أبناء الزمان'''، احمد بن محمد ابن خلکان، تحقیق عباس احسان،‌ دار صادر، بیروت، بی‌تا.

[[رده:قبرستان‌های عراق]]

[[رده:مقاله‌های تکمیل‌شده]]

[[رده:قبرستان‌های نجف]]