در حال ویرایش جاهلیت

'''جاهلیت''' اصطلاحی قرآنی و حدیثی که ناظر به نوعی از ویژگی‌های اخلاقی، اعتقادی و سنت‌های غیرالهی پیش از [[اسلام]] در [[حجاز]] است. جاهلیت به معنای نادانی، خشونت، و تکبر همراه عصبیت در تضاد با علم یا حِلم است، بنابراین مردم عرب پیش از اسلام در ناآگاهی و غرور و خشونت غوطه‌ور بودند و نوعی خودسری در رفتار و روح تکبرآمیز که از سر فرود آوردن در برابر هر قدرتی، خواه انسانی و خواه الاهی و خواه به حق یا ناحق و پیروی از هدایت الهی سرباز می‌زده و حکومت خدا را در امور زندگی نمی‌پذیرفتند.

اشکال دیگر آن است که استناد به اشعار پیش از اسلام در این زمینه سزاوار نیست؛ زیرا افزون بر این‌که بر مقصود دلالت ندارد، در قدمت این شعرها تردید نموده و آن‌ها را سروده سده‌های دوم و سوم ق. دانسته‌اند.<ref>نک: جزیرة العرب قبل الاسلام، ص267-271؛ الادب الجاهلی، ص55-58.</ref> دیگر آن‌که نمی‌توان توضیحی سودمند درباره مفاهیم اخلاقی اسلام در برابر اخلاق جاهلی به دست داد و بازگرداندن مفاهیم قرآنی [[ایمان]] و [[کفر]] و [[شرک]]<ref>نک: خدا و انسان در قرآن، ص257-263؛ مفاهیم اخلاقی، ص373-464.</ref> به عقیده و باور، پذیرفتنی‌تر از آن است که آن‌ها را تنها به جنبه اخلاقی فرو بکاهیم. وانگهی در دوره پیش از اسلام، ارزش‌هایی همچون سخاوت، مهمان‌نوازی، جوانمردی و شجاعت در رفتار اجتماعی مردم عرب‌ جریان داشته<ref>نک: مفاهیم اخلاقی، ص127-128؛ دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج18، ص687-692، «جود. </ref>و به آسانی نمی‌توان گفت که مشکل اصلی آن دوره، نابسامانی‌های اخلاقی بوده و اسلام با هدف دگرگونی آن ظهور کرده است. در قلمرو دانش نیز مردم عرب از آگاهی و دانش تجربی ارزنده‌ای در نجوم و هیئت، پزشکی و درمان، نسب و قیافه‌شناسی، جانورشناسی، شعر و ادبیات، معاملات و تجارت، و صنعت و کشاورزی برخوردار بوده‌اند.<ref>نک: المفصل.</ref>

[[محمد قطب]]، عنوان جاهلیت را برای انسان مدرن و جوامع اروپایی فرورفته در فردگرایی افراطی و فساد و فحشا به‌کار برد؛ با این توضیح که جاهلیت با تمدن، ترقی، توسعه دانش‌ها، و زمانه خاص ارتباط ندارد، بلکه «حالتی نفسانی» است که هدایت الهی را پس می‌راند و گمراهی را برمی‌گزیند.<ref>جاهلیة القرن العشرین، ص9، 11.</ref> این بیان‌ اندکی به معنای خاص جاهلیت نزدیک می‌شود؛ اما با این ایراد مواجه است که آن را به «وضع نفسانی» فرد بازمی‌گرداند.

===معنای دینی جاهلیت===

منابع، دین جاهلیت را با چنین ویژگی‌هایی یاد می‌کنند: پرستش بت‌ها،<ref>نک: انساب الاشراف، ج10، ص469.</ref> شرک و کفر، و داشتن شریعت غیر الهی.<ref>الاستغاثه، ص111؛ مشارق انوار الیقین، ص326؛ کشف الارتیاب، ص135.</ref> نیز احکام جاهلیت را از این دست می‌شمارند: [[ربا]]،<ref>احکام القرآن، کیاهراسی، ج1، ص232؛ من احکام الفقه الاسلامی، ص42، 55.</ref> سوگند خوردن به بت‌ها و بتخانه‌ها،<ref>الدلائل فی غریب الحدیث، ج1، ص110.</ref> [[قمار]] و باده‌نوشی و [[زنا]]، ازدواج هم‌زمان با دو خواهر، ازدواج با همسر پدر، و ارث نبردن کودکان<ref>احکام القرآن، کیاهراسی، ج2، ص42، 443.</ref> و زنان.<ref>اعلام النبوه، ص258-259؛ التوضیح الانور، ص311-312؛ احقاق الحق، ج19، ص161.</ref>  

قرآن در اشاره به باورها و سنت‌های جاهلی، تعبیر «دین» ([[سوره کافرون]]، آیه 6) را به‌کار برده است.<ref>نک: البدایة و النهایه، ج2، ص281.</ref> گاه در اشاره به آیین جاهلیت از عنوان «دین قریش» استفاده شده است.<ref>انساب الاشراف، ج10، ص470.</ref> از شواهدی دیگر نیز در این زمینه می‌توان یاد کرد؛ از جمله: اسلام احکام و سنن جاهلیت را [[نسخ]] کرد<ref>الانصاف، ج2، ص222؛ الاستیعاب، ج1، ص64.</ref> یا از میان برد<ref>اعلام الوری، ص113، 127؛ نک: اعلام النبوه، ص83.</ref> ؛ [[مخضرم|مُخَضرم]] را کسی دانسته‌اند که از کفر جدا شده و به اسلام پیوسته باشد<ref>الصاحبی فی فقه اللغه، ص53؛ الاوائل، ص45؛ المزهر، ج2، ص415.</ref> ؛ کسانی نزد پیامبر(ص) می‌آمدند و می‌خواستند از جاهلیت خارج شوند و به اسلام وارد گردند.<ref>اسد الغابه، ج1، ص175-177؛ ایسر التفاسیر، ج1، ص375.</ref> لقب جاهلی یا عبارت «ادرک الجاهلیة»<ref>الاستیعاب، ج1، ص101.</ref> برای اشاره به فردی که در نظام آیینی جاهلیت می‌زیست یا عناوین برخی کتاب‌ها همچون مَا کَانَت الْجَاهِلِیَّة تَفْعَلهُ و َوَافَقَ حکم الْاِسْلَام<ref>الوافی بالوفیات، ج27، ص213.</ref> و المسائل التی خالف فیها رسول الله اهلَ الجاهلیه<ref>الشیخ محمد بن عبدالوهاب، ص39.</ref> نیز نشان می‌دهند که جاهلیت در مفهوم شریعت و سنن غیرالهی به‌کار رفته است.

واژه جاهلیت در اشاره به دوره و سلسله زمانی خاصی نیز به کار می‌رود.<ref>نک: الاستیعاب، ج1، ص303.</ref> که با تعابیر «فی الجاهلیه»،<ref>الاستیعاب، ج2، ص616؛ البدایة و النهایه، ج2، ص241.</ref> «زمن الجاهلیه»<ref>البدایة و النهایه، ج3، ص25.</ref> و «عصر الجاهلیه»<ref>امتاع الاسماع، ج4، ص212.</ref> بیان ‌شده است. تعبیر قرآنی {{قلم رنگ|سبز|﴿الجاهلیة الاولی﴾}} که به دوره پیش از اسلام تفسیر ‌شده،<ref>اسد الغابه، ج3، ص728؛ التحقیق، ج2، ص133، «جهل. </ref> در شکل دادن به این مفهوم تاریخی بی‌تاثیر نبوده است.<ref>نک: الاستیعاب، ج1، ص344.</ref>  

آغاز دوران جاهلیت از چه زمانی بوده است؟ زمان‌های مختلف از دوره [[آدم]] تا [[نوح]]،<ref>تاریخ طبری، ج1، ص167؛ المنتظم، ج1، ص235.</ref> عصر نوح تا ظهور [[موسی]]، یا نبوت [[عیسی]] تا عصر اسلام را دوران جاهلی خوانده‌اند. معمولاً پایان آن را [[بعثت]] پیامبر(ص) و برخی نیز فتح مکه می‌دانند.<ref>نک: المفصل، ج1، ص41.</ref> محققانی چون جواد علی،<ref>نک: المفصل.</ref> ‌هاشم یحیی ‏الملاح<ref>نک: الوسیط فی تاریخ العرب قبل الاسلام.</ref> و برهان‌الدین دلو<ref>نک: جزیرة العرب قبل الاسلام.</ref> که درباره دوره پیش از اسلام پژوهش نموده‌اند، در عناوین آثارشان کلمه جاهلیت را به‌کار نبرده‌اند.

در آیه 33 سوره احزاب از [[زنان پیامبر(ص)]] خواسته شده تا در خانه‏‌های خود بمانند و از نشان دادن زیبایی‌‏های خویش به دیگران که خودنمایی جاهلیت نخستین است، خودداری کنند. برخی گفته‌اند که موضوع این آیه، کیفیت پوشش زنان نیست؛ بلکه درباره زنانی است که زیورهایی را بر خود بسته، در راه رفتن، برای مردان نمایان می‌کردند.<ref>المراة العربیه، ص108-109.</ref> در گزارشی، جاهلیت نخستین را زمانی میان مسیح تا بعثت نبوی دانسته‌اند.<ref>احکام القرآن، ابن عربی، ج3، ص1537.</ref> مشابه این مفهوم در متون سیره با تعبیر «زیّ الجاهلیه» کاربرد داشته است.<ref>اسد الغابه، ج1، ص177.</ref>  

آیه 26 سوره فتح پافشاری [[قریش]] بر حذف «الرحیم» و عنوان «رسول الله» ‏ از پیمان‏‌نامه [[صلح حدیبیه]] را حمیّت جاهلیت خوانده است.<ref>جامع البیان، ج26، ص134-135؛ التبیان، ج9، ص334.</ref> بر اساس گزارشی دیگر، قریش که خود را متولی امور مکه می‌دانست، حضور مقتدرانه پیامبر(ص) در [[مراسم حج]] را نشانه ضعف و ننگ خود می‏‌شمرد.<ref>مجمع البیان، ج9، ص210.</ref> قرآن این باور آن‌ها را که سنتی نیاکانی بود، نکوهش کرد.

در تفسیر آیه 45 سوره مائده گفته‌اند که مردم عرب در [[قصاص]] به جای یک نفر، جان دو تن یا به جای یک چشم، دو چشم را می‌گرفتند.<ref>احکام القرآن، ابن عربی، ج2، ص625.</ref> قرآن این «حکم جاهلیت» را بد شمرده و از پیامبر(ص) خواسته است تا [[وحی]] و «حکم الله» را معیار رفتار قرار دهد. شان نزول‌ها نیز به این رویارویی داوری جاهلی و داوری وحیانی اشاره دارند.<ref>جامع البیان، ج5، ص212؛ اسباب النزول، ص108-109؛ زاد المسیر، ج2، ص287.</ref> استناد به این آیه در بیان تقابل احکام جاهلیت و اسلام، در رخدادهای پس از رحلت پیامبر(ص) مانند دفاع [[حضرت زهرا(س)]] از حق ارث خود به چشم می‌خورد.<ref>احقاق الحق، ج19، ص166.</ref>

سواد و نوشتن در میان عرب رواج نداشت<ref>نک: المزهر، ج2، ص301.</ref> و تنها ابزار انتقال دانش و تجربه، از بر کردن و خطابه و شعر بود<ref>الآثار الباقیه، ص180.</ref> ؛ اما نام برخی سنت‌ها و عقاید مرسوم جاهلی در منابع آمده است.<ref>المفصل، ج1، ص66-68.</ref>  

عرب جاهلی به زمان و فصول توجه ویژه داشت و پیوند مکان و زمان نزد آن‌ها موجب پیدایش سنت‌هایی شد.<ref>نک: الازمنة و الامکنه، ص18؛ الازمنة و تلبیة الجاهلیه، ص16-37؛ التلخیص، ص266-270.</ref> آن‌ها در ثبت نام روزها و ماه‌ها دقت می‌کردند.<ref>المزهر، ج1، ص174-175، 239.</ref> یکی از سنت‌های جاهلیت، انجام نسیء و به تاخیر ‌انداختن ماه‌های حج به سبب وجود [[کبیسه]] هر ساله بود.<ref>التنبیه و الاشراف، ص186.</ref>

موسم حج برای مردم [[قریش]] و دارندگان کالا، فصلی تجاری بود؛ به‌ویژه که اختلاف دو قرنه [[ایران]] و [[روم]] باعث تعطیلی یا کم رونقی بازرگانی میان [[شام]] و [[هند]] به سوی ایران و خراسان شده و زمینه رونق بازرگانی را در [[شبه جزیره عربستان]] فراهم ساخته بود.<ref>تاریخ العرب القدیم، ص238.</ref> دو کاروان زمستانه و تابستانه که‌ [[هاشم بن عبدمناف]] برنهاده بود، بازرگانی میان شبه جزیره به‌سوی [[یمن]] و شام را رونق بخشیده بود.<ref>تاریخ العرب القدیم، ص239.</ref>  

در موضوع حج، قبایل عرب چند سنت و آیین متفاوت داشتند. آیین [[حمس|حُمس]] را قریش برنهاده بود و همه قبایل آن را لازم می‌شمردند. [[حل|آیین حِله]] به رفتار و رسوم مردم بیرون از [[حرم]] اطلاق می‌گردید. اینان ناچار بودند سنت مکیان را در خوراک و پوشاک و مسکن بپذیرند.<ref>نک: اخبار مکه، ازرقی، ج1، ص179-182.</ref> عریان طواف کردن، شیوه برخی از همین حله‌ای‌ها بود که گاه در مکه [[لباس احرام]] مخصوص حُمسی نمی‌یافتند.<ref>اخبار مکه، ازرقی، ج1، ص182.</ref> این‌که [[اهل حرم]]، [[اهل حل]] و قبایل بیرون از [[حرم]] را به رعایت سنت‌های خود وامی‌داشتند، به سبب مجبور ساختن آن‌ها برای خرید کالای مکیان بود.<ref>جزیرة العرب قبل الاسلام، ج2، ص272-280.</ref> بسیاری از قبایل، [[تلبیه|تَلبیه‌ای]] ویژه برای خود برنهاده، آن را در موسم حج اجرا می‌کردند.<ref>نک: الازمنة و تلبیة الجاهلیه، ص38-45.</ref> 

برپایه برخی گزارش‌ها، نوحه خواندن بر مرده، طعن زدن در نسب، و [[استسقاء]] به یاری کواکب از سنن جاهلی بوده است.<ref>الاستیعاب، ج1، ص249؛ الازمنة و الامکنه، ص69.</ref> سنت جاهلی دیگر، طواف پیرامون [[مروه]] و [[صفا]] به سبب نصب دو [[بت]] در آن‌جا بود.<ref>تاریخ یعقوبی، ج1، ص254؛ اخبار مکه، فاکهی، ج2، ص240-242.</ref> با تخریب این بت‌ها، تنها اصل [[سعی]] و طواف پیرامون صفا و مروه در [[اسلام]] حفظ شد.<ref>اسد الغابه، ج2، ص170؛ اثارة الترغیب، ج1، ص48؛ اضواء البیان، ج4، ص421.</ref> گفته می‌شود که در روزگار جاهلیت، [[مردار]] را حلال می‌دانستند<ref>احکام القرآن، ابن عربی، ج1، ص52.</ref> و افزون بر این‌که [[ذبح]] را برای غیر خدا انجام می‌دادند،<ref>نک: اصلاح المنطق، ج1، ص43.</ref> خون حیوان ذبح شده را بر سنگ‌ها و انصابی که پیرامون [[کعبه]] نهاده بودند، می‌ریختند و خون و گوشت آن را وسیله تقرب به بت‌ها می‌شمردند.<ref>احکام القرآن، ابن عربی، ج1، ص134؛ اسد الغابه، ج3، ص198؛ جزیرة العرب قبل الاسلام، ج2، ص286-287.</ref> نیز نماز آن‌ها در [[مسجدالحرام]]، سوت زدن و کف زدن بود.<ref>تاویل الدعائم، ج1، ص52.</ref>  

قریش برای پوشاندن کعبه و ساخت [[پرده کعبه|پرده]] مرغوب و مناسب، از قبایل پیرامون مکه کمک گرفت و هزینه این‌کار را به شکل نوعی مالیات از همه آن‌ها دریافت می‌نمود.<ref>اخبار مکه، ازرقی، ج1، ص251؛ الاغانی، ج1، ص80.</ref>

مردم روزگار جاهلیت فرزند پسر را بر دختر ترجیح می‌دادند؛ زیرا دختر را مایه ننگ می‌دانستند. در منابع متقدم، کسانی را نام برده‌اند که چهار تن از دخترانشان را زنده به گور کردند.<ref>اسد الغابه، ج1، ص323؛ آثار ابن بادیس، ج1، ص252-253.</ref> سنت فرزندخواندگی نیز در جاهلیت رواج داشت.<ref>الاستغاثه، ص122؛ الهدی الی دین المصطفی، ج1، ص184.</ref> پدر بر همه امور خانه سلطه داشت و [[ارث]] بردن فقط حق مرد بود و زنان و کودکان از ارث محروم می‌شدند.<ref>تاریخ العرب القدیم، ص268-270.</ref> پس از مرگ پدر، فرزندش می‌توانست با زن او ازدواج کند.<ref>الاغانی، ج1، ص48.</ref>  

روش‌های گوناگون ازدواج در میان عرب روزگار جاهلیت رواج داشت که در بیشتر آن‌ها نابرابری و ستم و زورگویی حاکم بود.<ref>نک: الاعتصام، ص336؛ جزیرة العرب قبل الاسلام، ج1، ص189-203؛ نک: اخبار النساء، ص46-47، 140.</ref> از گزارش‌ها برمی‌آید که [[زنا]] در میان آن‌ها رواج داشت و البته همواره کسانی با این ناهنجاری اجتماعی مبارزه می‌کردند.<ref>اخبار النساء، ص171.</ref> [[ظهار|ظِهار]] نیز سنتی شناخته شده‌ بود که در حکم [[طلاق]] شمرده می‌شد.<ref>فقه النکاح، ص264.</ref> طلاق حدود مشخص نداشت و تابع دلخواه مرد بود.<ref>المحبر، ص309-310.</ref> اسلام با این سنن جاهلیت مبارزه کرد و برای زنان حقوق مختلف مانند حق ارث را تشریع نمود.<ref>الانصاف، ج2، ص222؛ فقه النکاح، ص282.</ref>

عرب جاهلی تنها به قوم و قبیله‌اش که همه چیز خود را از آن کسب می‌کرد، متعهد بود. بخش عمده ادبیات عرب جاهلی یا «ایام العرب» به حماسه‌سرایی و خاطره‌گویی درباره جنگ‌های قبیله‌ای اختصاص دارد.<ref>نک: مروج الذهب، ج2، ص101؛ الکامل، ج1، ص502.</ref> آنان بسیاری از معاهدات را با روشن کردن آتش و کنار آن می‌بستند.<ref>الاوائل، ص35-36.</ref> پیامبر(ص) نظام مؤاخات را جایگزین روابط قبیله‌ای مبتنی بر خون و نژاد کرد<ref>الادارة فی عصر الرسول، ص78.</ref> ؛ اما گاه که میان [[مهاجران]] و [[انصار]] کدورتی رخ می‌نمود، انتقام‌گیری به سبک جاهلیت اتفاق می‌افتاد.<ref>آثار ابن بادیس، ج2، ص158-159.</ref>  

هر یک از قبایل عرب جاهلی به پرستش یکی از اجرام آسمانی گرایش داشت. از جمله، [[حمیر|حِمیر]]، [[کنانه]]، [[بنی‌لخم|لَخم]]، [[قبیله طی|طی]] و [[بنی اسد|اسد]] به ترتیب آفتاب، ماه، مشتری، سهیل و عطارد را می‌‏پرستیدند.<ref>المفصل، ج6، ص57-58.</ref> باور به نیروهای غیبی جلوه‌گر در جانوران، گیاهان و حتی جمادات نیز رواج داشت.<ref>تاریخ تحقیقی اسلام، ج1، ص100.</ref> تقدیس درختان و اهدای هدیه به آن‌ها از دیگر باورهای جاهلی بود.<ref>نک: الاصنام، ص26-27؛ معجم البلدان، ج4، ص117-118.</ref> آن‌ها جن و ارواح ناشناخته را عامل شرور و بیماری‌ها می‌شمردند.<ref>الازمنة و الامکنه، ص409؛ تاریخ العرب القدیم، ص276.</ref>  

در [[قرآن کریم]] از بت‌پرستی [[قوم نوح]] (سوره نوح، آیه 21-24)،<ref>نک: البدایة و النهایه، ج1، ص105.</ref> قوم عاد ([[سوره اعراف]]، آیه 70)، [[ثمود]] (سورههود، آیه 61-62) که‌ 70 بت داشتند و میان مدینه و شام ساکن بودند، اصحاب مدین، اهل ‌سبا، اصحاب القریه ([[سوره انبیاء]]، آیه 52،59)، و مردم زمان [[لوط]] و [[یونس]] (سوره انبیاء، آیه 25) در دوران جاهلیت سخن رفته است.<ref>تاریخ ابن خلدون، ج2، ص23؛ البدایة و النهایه، ج1، ص123، 130، 229.</ref> [[حضرت ابراهیم]] نخستین‌‏بار در دوران جاهلیت در [[جزیرة العرب]] از خدای یگانه و طرد بت‏‌پرستی سخن گفت.<ref>جامع البیان، ج7، ص323؛ تفسیر سورآبادی، ج2، ص1234؛ تفسیر مراغی، ج1، ص220.</ref> مردم عرب جزیرة العرب به‌رغم حضور [[دین ابراهیم]] و بنای [[کعبه]]، به تدریج به [[شرک]] گراییدند و پرستش بت‌ها را وسیله تقرب به خدا شمردند.<ref>السیرة النبویه، ج1، ص77-78؛ الاعتصام، ص26.</ref>  

گزارش [[ابن کلبی]] (درگذشت 204ق.) نشان می‌دهد که کسانی هنگام ترک [[حرم مکی]] قطعه سنگی را با خود برده، در زیستگاه جدید می‌نهادند و گرد آن [[طواف]] می‌کردند.<ref>الاصنام، ص6.</ref> اما از بیشتر گزارش‌ها بر می‌آید که نخستین‌بار [[عمرو بن لحی خزاعی|عمرو بن لُحَی خزاعی]]، سرپرست مکه، در پی بازگشت از سفر [[شام]]، سنگ‌هایی باران‌زا را همراه خود آورد که به تدریج به بت‌هایی پیرامون کعبه که مورد تکریم مردم بود، تبدیل شدند.<ref>تاریخ یعقوبی، ج1، ص254؛ مروج الذهب، ج2، ص29؛ سبل الهدی، ج1، ص257.</ref> در گزارش دیگر آمده که عمرو بن لحی به سفارش یکی از جنیان به [[جده|جدّه]] رفت و پنج بت قوم نوح را یافت و به مکه آورد.<ref>الاصنام، ص8؛ المفصل، ج11، ص79-81.</ref> همچنین معبد [[منات]] در [[قدید|قُدَید]]، میان [[مکه]] و [[مدینه]]، را به وی نسبت داده‌اند.<ref>تاریخ یعقوبی، ج1، ص254؛ امتاع الاسماع، ج4، ص331.</ref>  

عرب روزگار جاهلیت، معابدی برای این بت‌ها می‌ساخت.<ref>نک: الاصنام.</ref> بیت به معنای معبد، محل پرستش بت‌ها بود و معابدی که برای مقابله با [[بیت ‌الله الحرام]] ساخته می‌شدند، [[طاغوت]] نام داشتند.<ref>الدلائل فی غریب الحدیث، ج1، ص110-111.</ref> کعبات یا ذوالکعبات محل [[عبادت]] ربیعه بود که پیرامون آن طواف می‌کردند. گفته‌اند نام کعبه پس از [[اسلام]] به بیت الله الحرام اختصاص یافت.<ref>جزیرة العرب قبل الاسلام، ج2، ص261-262.</ref> عرب جاهلی برخی فرزندان خود را عبدالکعبه نام می‌نهادند.<ref>اسد الغابه، ج3، ص376.</ref> مردم روزگار جاهلیت، در موسم سالانه به [[زیارت]] بت‌ها می‌رفتند و با [[قربانی]] و [[نذر]] در برابر آن‌ها کرنش می‌کردند و فرو فرستادن باران و پیروزی بر دشمنان و اجابت دعاها و شفای بیماران را درخواست می‌نمودند.<ref>جزیرة العرب قبل الاسلام، ج2، ص31-33.</ref> گزارش شده که در [[فتح مکه]]، پیامبر 360 بت نصب شده در کعبه را نابود کرد.<ref>امتاع الاسماع، ج5، ص73؛ ج7، ص239.</ref>  

===حنفاء===

بت‌پرستی در جزیرة العرب فراگیر بود. از این‌رو، کسانی که بت‌پرستی را وانهاده، یگانه‌پرستی پیشه می‌کردند، شهرت می‌یافتند و نامشان در تاریخ ثبت می‌شد.<ref>نک: الاغانی، ج5، ص10.</ref> کسانی هم به آیین ابراهیم پایبند بودند و به [[توحید]] باور داشتند و با انجام دادن [[روزه]]، به شیوه حنفاء زندگی می‌کردند.<ref>اسد الغابه، ج4، ص516.</ref> حنفاء افزون بر اهتمام به [[مناسک حج]]، پاره‌ای از سنت‌های ابراهیمی را پاس می‌داشتند.<ref>الامالی، ص2.</ref>  

در میان سرشناسان روزگار جاهلیت، [[عبدالمطلب]] را از کسانی شمرده‌اند که از [[استسقام|اِستِقسام]] اَزلام و پرستش بت‌ها دوری کردند و به دین ابراهیم باور داشتند.<ref>المصابیح، ج1، ص170-171.</ref> درباره امضایی بودن پاره‌ای از سنت‌های جاهلی در [[دین اسلام]]، گفته‌اند که این سنت‌ها دارای خاستگاه وحیانی و پیشینه در دین ابراهیم بوده‌اند.<ref>نک: امتاع الاسماع، ج8، ص349.</ref>  

* [http://lib.eshia.ir/23019/1/4443 بنیاد دائرةالمعارف اسلامی، دانشنامه جهان اسلام، جاهلیت.]

* [https://hawzah.net/fa/Magazine/View/5211/5247/47932/مفهوم-جاهلیت-در-قرآن-و-متون-تاریخی مجله معارف، مفهوم جاهلیت در قرآن و متون تاریخی، تیر 1386، شماره 47.]

* [https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/1251098/جاهلیت-در-مقابل-عقلانیت-و-خرد-ورزی سارلی، زبیده، اسمعیلی، زهره، مجله تحقیقات جدید در علوم انسانی، جاهلیت در مقابل عقلانیت و خرد ورزی، تابستان 1396 - شماره 25 (14 صفحه - از 184 تا 197).]

* [https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/426635/عقاید-و-اخلاق-جاهلی-از-منظر-قرآن-کریم ویسی کرمی، مهرداد، مجله قرآنی کوثر، عقاید و اخلاق جاهلی از منظر قرآن کریم، پاییز و زمستان 1387 - شماره 29 (7 صفحه - از 62 تا 68).]

* [https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/44435/بررسی-اقوال-پیرامون-جاهلیت حسنی، علی‌اکبر، مجله درس‌هایی از مکتب اسلام، بررسی اقوال پیرامون جاهلیت، آذرماه 1375، سال 36 - شماره 9 (5 صفحه - از 33 تا 37).]

==منابع==

  | آدرس = http://hzrc.ac.ir/post/7388/%d8%ac%d8%a7%d9%87%d9%84%d9%8a%d8%aa