در حال ویرایش جنگ بنی‌قریظه (بخش)

==غنایم==
پیامبر در پی فراغت از غزوه بنی‌قریظه، خمس غنیمت‌ها و اسیران را جدا ساخت و باقی‌مانده را میان جنگجویان مسلمان بخش کرد. برای سواره نظام سه سهم (دو سهم برای اسب و یک سهم برای صاحبش) و برای پیاده نظام یک سهم در نظر گرفت.<ref>السیرة النبویه، ابن هشام، ج3، ص724؛ تاریخ یعقوبی، ج2، ص53.</ref>

[[واقدی]]<ref>المغازی، ج2، ص521.</ref> شمار سواره نظام را 36 و [[یعقوبی]] 38<ref>تاریخ یعقوبی، ج2، ص53.</ref> تن دانسته‌اند. به موجب گزارشی، سلاح‌هایی که در این غزوه به غنیمت گرفته شد، شامل 1500 شمشیر، 300 زره و 1000 نیزه بوده است.<ref>المغازی، ج2، ص510؛ الطبقات، ج2، ص57.</ref>

تعداد اسیران به اختلاف 170،<ref>مجمع البیان، ج8، ص150؛ غرر التبیان، ص420.</ref> 171، 700 و 750<ref>المغازی، ج2، ص518.</ref> تن گزارش شده است. این آمار حاکی از کمی جنگجویان بنی‌قریظه است.

بر پایه سخنی، پیامبر از میان اسیران، شش دختر را به مساکین [[بنی‌هاشم]] تملیک و خود نیز [[ریحانه بنت شمعون|ریحانه]] دختر [[شمعون بن زید]]<ref>اسد الغابه، ج6، ص120.</ref> یا دختر [[عمرو بن خناقه]]<ref>البدایة و النهایه، ج5، ص305؛ تاریخ طبری، ج11، ص596؛ نهایة الارب، ج17، ص195.</ref> را به تملک خود درآورد<ref>المحبر، ص93-94؛ السیرة النبویه، ابن کثیر، ج4، ص604؛ سبل الهدی، ج11، ص219.</ref> که تا رحلت پیامب(ص) در ملک او قرار داشت.<ref>الطبقات، ج8، ص103؛ تاریخ یعقوبی، ج2، ص52-53.</ref>

گزارش‌ها درباره دیگر اسیران متفاوت است. سخنی حاکی از فروش آن‌ها در [[نجد]]<ref>المحبر، ص93؛ تاریخ طبری، ج2، ص253.</ref> برای فراهم کردن اسب و سلاح برای مسلمانان<ref>السیرة النبویه، ابن هشام، ج3، ص725؛ تاریخ یعقوبی، ج2، ص53.</ref> و به گزارش برخی، حکایت‌گر تقسیم آن‌ها میان جنگجویان حاضر در غزوه بنی‌قریظه است.<ref>فتوح البلدان، ص30.</ref>

مفسران مقصود از (ارض) در آیه {{قلم رنگ|سبز|﴿وَ اَوْرَثَکُمْ اَرْضَهُمْ وَ دِیارَهُمْ وَ اَمْوالَهُمْ وَ اَرْضاً لَمْ تَطَؤُها﴾}} (سوره احزاب، آیه 27) را سرزمین و املاک یهود بنی‌قریظه، شامل [[عقار|عِقار]] و [[نفیل]]، [[برقه]]، [[مثیب|مُثیب]] و [[اعواف]] و متعلق به خنافه از بنی‌قریظه دانسته‌اند.<ref>تاریخ المدینه، ج1، ص175، 212.</ref>

بر پایه گزارشی، پیامبر [[اعواف]]، برقه، مُثیب، [[دلال]]، [[حسنی]]، [[صافیه]]، و [[مشربه‌ ام ابراهیم|مَشربه‌ ام ابراهیم]] را به سال هفتم ق. وقف کرد.<ref>تاریخ المدینه، ص175.</ref> مقصود از اموال در آیه یاد شده نیز اثاث، چارپایان، سلاح و درهم و دینار بنی‌قریظه است.<ref>فتح القدیر، ج4، ص274.</ref>