در حال ویرایش حج پیاده

متون حدیثی و تفسیری، از [[حج]] پیاده [[حضرت آدم(ع)]] به صورت پیاپی و با شمار گوناگون{{یادداشت|۳۰، ۷۰، ۱,۰۰۰.}}<ref>من لایحضره الفقیه، ج2، ص229؛ عیون اخبار الرضا، ج1، ص220.</ref> و نیز حج پیاده [[حضرت ابراهیم(ع)]] و [[حضرت اسماعیل(ع)]]<ref>علل الشرائع، ج2، ص423؛ تفسیر سمرقندی، ج2، ص456؛ التبیان، ج7، ص309.</ref> گزارش داده‌اند. بر پایه روایتی از [[عبدالله بن عباس|ابن عباس]]، حواریون [[حضرت عیسی(ع)|عیسی(ع)]] در سفر حجشان هنگامی که به محدوده حرم رسیدند به احترام آن پیاده‌روی کردند.<ref>اخبار مکه، الازرقی، ج2، ص137؛ تاریخ دمشق، ج68، ص70.</ref> بر پایه برخی روایات، [[حضرت محمد(ص)]] و [[صحابه]] نیز مسیر [[مدینه]] تا [[مکه]] را پیاده پیمودند.<ref>اخبار مکه، الفاکهی، ج1، ص392-393.</ref>

منابع حدیثی [[شیعه]]<ref>الامالی، ص244؛ الاستبصار، ج2، ص141-142.</ref> و [[اهل سنت]]<ref>اخبار مکه، الفاکهی، ج1، ص394-397؛ المستدرک، ج3، ص169؛ السنن الکبری، ج4، ص331.</ref> از سفرهای پرشمار حج [[امام حسن(ع)]]{{یادداشت|۲۰ تا ۲۵ بار.}} با پای پیاده و گاه با پای برهنه حکایت دارند. درباره [[امام حسین(ع)]] نیز گزارش‌هایی مشابه وجود دارد.<ref>المحاسن، ج1، ص70؛ اخبار مکه، الفاکهی، ج1، ص397؛ المعجم الکبیر، ج3، ص115.</ref> بنا بر منابع تاریخی و حدیثی، [[امام سجاد(ع)]] نیز، مسیر میان مکه و مدینه را با پای پیاده{{یادداشت|در مدت ۲۰ روز.}} می‌پیموده است.<ref>الارشاد، ج2، ص144؛ منافب، ج3، ص280-281؛ مستدرک الوسائل، ج8، ص31.</ref>

از احادیث بر می‌آید که حکمت پابرهنگی هنگام زیارت، فروتنی و خشوع در برابر خداوند است.<ref>الکافی، ج4، ص398؛ تهذیب، ج5، ص97.</ref> [[حج]] با پای برهنه از بارزترین نشانه‌های خضوع و تذلّل در پیشگاه خداوند به شمار رفته است<ref>فقه الحج، ج2، ص66-67.</ref> همچنان که سفر حج با پای پیاده نمایانگر فروتنی بنده و انقطاع او از مظاهر دنیا دانسته شده است.<ref>اخلاق و آداب در حج، ص88؛ جرعه‌ای از صهبای حج، ص43.</ref>

در احادیث، به فضیلت حج پیاده تصریح شده است.<ref>الاستبصار، ج2، ص141-142؛ الفصول المهمه، ج2، ص175-176.</ref> در برخی روایات، پیاده‌روی به سوی [[کعبه]] محبوب‌ترین عبادت نزد خداوند خوانده شده و پاداشی بزرگ برای حج پیاده ذکر شده است.<ref>من لایحضره الفقیه، ج2، ص218؛ الخصال، ج1، ص35؛ المحاسن، ج1، ص70.</ref> بر پایه روایتی، [[امام صادق(ع)|امام صادق(ع)]] برای شماری از اصحاب خود که پیاده رهسپار [[مکه]] بودند، دعا کرد.<ref>المحاسن، ج2، ص355؛ وسائل الشیعه، ج11، ص408.</ref> بر پایه روایات، [[امام مهدی(ع)]] نیز هر ساله با پای پیاده حج می‌گزارد.<ref>الکافی، ج1، ص332؛ کمال الدین، ص472-473؛ مستدرک الوسائل، ج8، ص32ـ33.</ref> از حج پیاده برخی عالمان نیز نمونه‌هایی گزارش شده است.<ref>النجوم الزاهره، ج9، ص327؛ مستدرکات اعیان الشیعه، ج3، ص68؛ موسوعه طبقات الفقهاء، ج3، ص84.</ref>

سوار بر شتران باریک اندامِ [چالاک].}} یاد شده است. برخی مفسران، تقدّم آن را بر حج سواره در این آیه، دلیل برتری آن بر حج سواره دانسته‌اند.<ref>احکام القرآن، ج5، ص65؛ البرهان، ج3، ص249؛ زبدة البیان، ص224.</ref> در روایتی از [[حضرت محمد(ص)]] برتری پیادگان در حج بر سواران، به برتری ماه شب چهارده بر ستارگان تشبیه شده است.<ref>اخبار مکه، الفاکهی، ج1، ص398.</ref>

با این همه، در برتری حج پیاده بر حج سواره در منابع فقهی و روایی [[شیعه]] و نیز میان دیگر مذاهب اسلامی اختلاف وجود دارد. اختلاف میان عالمان شیعه، ناشی از وجود روایاتی دالّ بر برتری هر یک از این دو بر دیگری است.<ref>نک: تهذیب، ج5، ص11-13.</ref> برخی فقیهان، در مقام جمع میان این دو دسته روایات گفته‌اند که حج پیاده چنانچه موجب ضعف و اخلال به ادای عبادت نشود، بهتر از حج سواره است؛<ref>المقنعه، ص385؛ المبسوط فی فقه الامامیه، ج1، ص302؛ تذکرة الفقهاء، ج7، ص94-95.</ref> ولی در غیر این صورت یا در صورتی که پیاده‌روی ناشی از بخل و فرار از پرداخت هزینه وسیله نقلیه باشد، حج سواره برتر است.<ref>من لایحضره الفقیه، ج2، ص218-219؛ منتهی المطلب، ج10، ص116-117؛ مسالک الافهام، ج2، ص150، 151.</ref> همچنین برخی، روایات دال بر برتری حج پیاده را بر افضل بودن ادای مناسک با پای پیاده پس از رسیدن به [[مکه]] حمل کرده‌اند.<ref>شرح فروع الکافی، ج5، ص321.</ref> وجوه دیگری نیز در مقام جمع میان این روایات در فقه شیعه مطرح شده است.<ref>نک: تهذیب، ج5، ص12-13؛ لوامع صاحبقرانی، ج7، ص126-128.</ref>

در فقه [[حنفی]] و [[حنبلی]] به استناد ذکر پیادگان پیش از سوارگان در آیه ۲۷ سوره حج/۲۲ و احادیث،<ref>المستدرک، ج1، ص461.</ref> حج پیاده برتر از حج سواره به شمار رفته است<ref>المبسوط، سرخسی، ج4، ص131؛ کشاف القناع، ج2، ص572-573؛ حاشیة رد المحتار، ج2، ص681.</ref>؛ ولی فقهای [[مذهب شافعی|شافعی]] و [[مالکی]] به استناد حج سواره حضرت محمد(ص)، حج سواره را برتر از حج پیاده دانسته‌اند.<ref>المجموع، ج7، ص91؛ مواهب الجلیل، ج3، ص514-515؛ حاشیة الدسوقی، ج2، ص10.</ref> به تصریح شماری از منابع فقهی، اختلاف نظر درباره فضیلت ادای حج پیاده در عمره نیز وجود دارد.<ref>مواهب الجلیل، ج3، ص516.</ref>

به نظر مشهور فقیهان [[شیعه]]، وجود مَرکب برای سفر [[حج]]{{یادداشت|راحله.}} شرط تحقّق [[استطاعت]] و وجوب حج است و با نبود آن حج واجب نمی‌شود. اما در صورت دارا بودن شرائط وجوب و استطاعت، به جا آوردن حج بدون استفاده از وسیله نقلیه و با پای پیاده مُجزی و صحیح است.<ref>المبسوط فی فقه الامامیه، ج1، ص302؛ المختصر النافع، ص75-76؛ مدارک الاحکام، ج7، ص79-80.</ref>

از منظر فقیهان [[مذاهب شافعی|شافعی]]،<ref>فتح العزیز، ج7، ص7-12؛ مغنی المحتاج، ج1، ص463؛ الحاوی الکبیر، ج4، ص13.</ref> [[حنفی]]<ref>بدائع الصنائع، ج2، ص122؛ البحر الرائق، ج2، ص548؛ حاشیة رد المحتار، ج2، ص506.</ref> و [[حنبلی]]<ref>الشرح الکبیر، ج3، ص170؛ کشاف القناع، ج2، ص450؛ الانصاف، ج3، ص402-403.</ref> ادای [[حجة الاسلام]] با پای پیاده، بر کسی که توانایی تأمین وسیله نقلیه را ندارد واجب نیست؛ مگر اینکه به نظر شافعیان و حنبلیان، فاصله فرد تا [[مکه]] کمتر از مسافت قصر{{یادداشت|شکسته شدن نماز.}} باشد یا به نظر حنفیان، حج‌گزار از [[جارالله|اهالی مکه]] باشد. دلیل آنان تفسیر استطاعت به زاد{{یادداشت|توشه.}} و راحله{{یادداشت|وسیله نقلیه.}} در سخن [[حضرت محمد(ص)]] است. اما [[مالکی|مالکیان]]<ref>نک: بدائع الصنائع، ج2، ص122؛ مواهب الجلیل، ج3، ص457-458؛ البیان و التحصیل، ج4، ص12.</ref> و شمار اندکی از فقیهان شیعه<ref>المعتبر، ج2، ص752؛ منتهی المطلب، ج10، ص77؛ مناسک حج، ص10-12.</ref> انجام دادن حجة الاسلام را با پای پیاده بر کسی که توانایی راه رفتن داشته باشد، واجب شمرده‌اند، هرچند توانایی تهیه وسیله نقلیه را نداشته باشد. برخی مالکیان در این باره به آیه {{آیه|یَأۡتُوکَ رِجَالٗا وَعَلَیٰ کُلِّ ضَامِرٖ}}{{یادداشت|و در میان مردم برای [ادای] حج بانگ برآور تا [زائران] پیاده و [سوار] بر هر شتر لاغری که از هر راه دوری می‌آیند به سوی تو روی آورند.}}<ref name=":12" /> استناد کرده‌اند.<ref>البیان و التحصیل، ج4، ص12.</ref>

از دیدگاه مشهور فقیهان [[شیعه]]، نذر حج پیاده صحیح و ادای آن واجب است.<ref>مرآة العقول، ج17، ص164؛ الروضة البهیه، ج2، ص182.</ref> شماری از فقیهان شیعه، انعقاد نذر حج پیاده را وابسته به برتر بودن حج پیاده بر حج سواره دانسته‌اند.<ref>غایة المراد، ج3، ص446-447؛ عیون الحقائق، ج2، ص262؛ جواهر الکلام، ج35، ص383.</ref> به نظر برخی فقیهان شیعه، اگر در زمان نذر، همه یا بخشی از مسیر حج به گونه‌ای است که نذرکننده ناچار است سواره برود، نذر او منعقد نمی‌شود.<ref name=":0" /> به نظر برخی فقیهان [[حنفی]]<ref name=":1">البحر الرائق، ج3، ص132-133؛ حاشیة رد المحتار، ج2، ص507.</ref> و [[مالکی]]<ref name=":2">المدونة الکبری، ج1، ص465-466؛ رساله ابن ابی زید، ص433؛ الثمر الدانی، ص433.</ref> پیاده‌روی در حج با نذر یا قسم واجب می‌شود.

گفتنی است بر پایه فقه شیعه، نذر پیاده‌روی به سوی [[مسجد النبی(ص)]] و حرم [[امامان(ع)]] و نیز برای ادای مناسک [[عمره]] نیز الزام‌آور است.<ref>الجامع للشرائع، ص424-425؛ تحریر الاحکام، ج4، ص356.</ref>

اگر نذرکننده با وجود توان برای پیاده‌روی، حج را سواره ادا کند، به استناد احادیث<ref>الاستبصار، ج2، ص149.</ref> نذر او ساقط نشده و اعاده حج بر او، در صورتی که سال حج را در نذر معین نکرده باشد، واجب است. در حجی که اعاده می‌شود، لازم است مسافتی که در حج اول سواره طی شده، پیاده پیموده شود.<ref>المقنعه، ص441، 565؛ السرائر، ج3، ص61؛ جواهر الکلام، ج35، ص384.</ref> به باور برخی از فقیهان شیعه، در اعاده حج باید همه مسیر، چه مسافتی که در حج نخست پیاده طی شده و چه مسافتی که سواره طی شده، با پای پیاده پیموده شود.<ref>المختصر النافع، ص76؛ مختلف الشیعه، ج4، ص379؛ جواهر الکلام، ج35، ص385.</ref>  

به نظر بیشتر فقیهان شیعه، اگر حج‌گزار توانایی پیاده‌روی بخشی از راه را نداشته باشد و آن بخش را سواره طی کند، کفاره‌ای بر عهده او نخواهد بود؛<ref>المقنعه، ص441، 565؛ السرائر، ج3، ص61.</ref> ولی شمار اندکی از آنان، در چنین صورتی پرداخت کفاره را واجب دانسته‌اند.<ref>المبسوط فی فقه الامامیه، ج1، ص302؛ وسائل الشیعه، ج23، ص322.</ref>  

ناتوانی از حج پیاده به سبب وجود موانع، وجوب آن را ساقط می‌کند.<ref>العروة الوثقی، ج4، ص527؛ تحریر الوسیله، ج1، ص390.</ref> به تصریح برخی فقیهان شیعه، در غیر موارد اضطرار، سوار شدن بر کشتی در مقام ادای نذر حج پیاده جایز نیست و در فرض اضطرار نیز، لازم است حج‌گزار در کشتی بایستد.<ref>العروة الوثقی، ج4، ص527.</ref> به نظر برخی فقیهان شیعه، چنانچه این اضطرار از زمان نذر موجود باشد، نذر منعقد نمی‌شود.<ref name=":0">تحریر الوسیله، ج1، ص390.</ref>

از دیگر موضوعات درباره نذر حج پیاده، تعیین نقطه آغاز و پایان پیاده‌روی در ادای این نذر است. به تصریح برخی فقیهان، موضوع ابتدا و انتهای مسیر پیاده‌روی در حج نذری هنگامی مطرح می‌شود که نذر کننده در نذر خود این دو مکان را مشخص نکرده باشد.<ref>تحریر الوسیله، ج1، ص390؛ معتمد العروه، ج1، ص449؛ جامع المسائل، ج2، ص223.</ref> بیشتر فقیهان شیعه<ref>قواعد الاحکام، ج3، ص287؛ کشف اللثام، ج9، ص86؛ الروضة البهیه، ج2، ص181.</ref> و [[اهل سنت]]<ref>المبسوط، سرخسی، ج4، ص131؛ مختصر المزنی، ص297؛ مواهب الجلیل، ج4، ص512، 515.</ref> به دلائلی چون احادیث و فهم عرفی، نقطه آغاز حرکت در حج پیاده را محل سکونت نذرکننده شمرده و برخی هم آن را محل نذر دانسته‌اند.<ref>مختلف الشیعه، ج8، ص189-190؛ مجمع الفائده، ج6، ص122؛ عیون الحقائق، ج2، ص262.</ref> شماری از فقیهان شیعه<ref>مدارک الاحکام، ج7، ص103؛ جواهر الکلام، ج35، ص383؛ العروة الوثقی، ج4، ص526.</ref> و اهل سنت<ref>فتح الباری، ج11، ص511؛ نیل الاوطار، ج9، ص148؛ الکافی فی فقه اهل المدینه، ص201.</ref> آغاز وجوب پیاده‌روی را زمان [[احرام]] تعیین کرده‌اند. در این باره نظرهای دیگری نیز مطرح شده است.<ref>نک: مصباح الهدی، ج11، ص276؛ کتاب الحج، ج1، ص419-420؛ فقه الصادق، ج9، ص326.</ref> درباره پایان موضع پیاده‌روی نیز اقوال گوناگونی ذکر شده است، از جمله طواف افاضه<ref>الکافی فی فقه اهل المدینه، ص201.</ref>؛ طواف نساء<ref>الدروس الشرعیه، ج1، ص319؛ غایة المرام، ج1، ص398.</ref> و [[رمی جمره|رمی جمرات]].<ref>الروضة البهیه، ج2، ص181؛ مدارک الاحکام، ج7، ص103؛ جواهر الکلام، ج35، ص386.</ref>  

#ورود به [[مکه]]؛<ref>الوسیله، ص172؛ المجموع، ج8، ص6؛ الحاوی الکبیر، ج4، ص308.</ref>

#[[طواف]]؛<ref>المجموع، ج8، ص14، 27؛ کشاف القناع، ج2، ص564.</ref>

#[[سعی]]؛<ref>المبسوط فی فقه الامامیه، ج1، ص361؛ مواهب الجلیل، ج3، ص516.</ref>

#رفتن به سوی مواقف؛<ref>مواهب الجلیل، ج3، ص516.</ref>

#[[وقوف در مشعر|وقوف در مشعر الحرام]] (برای صروره{{یادداشت|صروره، به کسی می‌گویند که نخستین حج خود را به جا می‌آورد.}})؛<ref>لوامع صاحبقرانی، ج8، ص440.</ref>

#[[رمی جمره|رمی جمرات]]؛ به نظر مشهور فقیهان [[شیعه]] به استناد احادیث<ref>الکافی، ج4، ص486؛ تهذیب، ج5، ص267.</ref> رمی پیاده مستحب و برتر از رمی به صورت سواره است.<ref>تحریر الاحکام، ج2، ص11؛ مدارک الاحکام، ج8، ص13؛ جواهر الکلام، ج19، ص110.</ref> به باور شماری از [[حنفی|حنفیان]] رمیی که پس از آن رمی دیگران باشد مستحب است پیاده انجام شود<ref>المبسوط، سرخسی، ج4، ص23؛ البحر الرائق، ج2، ص612؛ الدر المختار، ج2، ص574.</ref> و برخی فقیهان متأخر حنفی، به استناد وجود حالت خشوع، رمی پیاده را مطلقاً برتر شمرده‌اند.<ref>البحر الرائق، ج2، ص613؛ حاشیة رد المحتار، ج2، ص574.</ref> [[مذهب شافعی|شافعیان]]، رمی روزهای ۱۱ و ۱۲ [[ذی حجه]] و [[مالکی|مالکیان]]، رمی روزهای ۱۱ تا ۱۳ ذی حجه را بصورت پیاده مستحب دانسته‌اند.<ref>المدونة الکبری، ج1، ص423؛ المجموع، ج8، ص242؛ مواهب الجلیل، ج4، ص178-179.</ref>

#همه [[مناسک حج]]؛ به نظر مالکیان پیاده بودن در تمام مناسک حج، جز [[وقوف در عرفات]] و رمی جمره عقبه مستحب است.<ref>مواهب الجلیل، ج3، ص516.</ref>

بر پایه احادیث، برهنه بودن پا هنگام ورود به حرم و نیز در حال طواف دارای پاداش است و سیره [[معصومان(ع)]] نیز چنین بوده است.<ref>المحاسن، ج1، ص68؛ الکافی، ج4، ص398، 412.</ref> بنا بر روایتی از [[حضرت محمد(ص)]]، ۷۰ تن از پیامبران در حج‌گزاری خود به احترام حرم، مسیر ذی طوی تا [[مکه]] را با پای برهنه پیموده‌اند.<ref>تلخیص الحبیر، ج7، ص275.</ref> به نظر برخی روایتگران، از جای پای موجود در [[مقام ابراهیم(ع)]] نیز بر می‌آید که وی هنگام بنای [[کعبه]] و قرار گرفتن بر روی این سنگ پابرهنه بوده است.<ref>مکه و مدینه تصویری از توسعه و نوسازی، ص162.</ref>

}}{{یادداشت|پاى‌پوشِ خويش بيرون آور، كه تو در وادى مقدس «طُوىٰ » هستى.}}<ref>سوره طه (۲۰)، آیه ۱۲؛ ترجمه قرآن (فولادوند)، ص۳۱۲.</ref> استنباط شده است.<ref>جواهر الکلام، ج19، ص283؛ جرعه‌ای از صهبای حج، ص258.</ref> برهنگی پا از آداب زیارتِ برخی معصومان(ع) نیز بوده<ref>کامل الزیارات، ص255، 363، 392؛ تهذیب، ج6، ص54، 86.</ref> و پیاده‌روی به سوی مزار آنان دارای ثواب بسیار شمرده شده است.<ref>الانوار الالهیه، ص130.</ref>

بسیاری از فقیهان [[شیعه]]، نذر حج با پای برهنه به شرط توانایی و ضرر نداشتن را صحیح شمرده و آن را منعقد می‌دانند.<ref>ذخیرة المعاد، ج1، ق3، ص566؛ العروة الوثقی، ج4، ص524-525.</ref> به تصریح بسیاری از آنان [[وصیت]] به چنین حجی نیز نافذ است.<ref>العروة الوثقی، ج4، ص588؛ مصباح الهدی، ج11، ص351-352؛ براهین الحج، ج2، ص194-195.</ref> ولی شمار اندکی از آنان به استناد حدیثی{{یادداشت|بر پایه این حدیث، حضرت محمد(ص) زنی را که نذر کرده بود با پای برهنه رهسپار مکه شود، به سوار شدن بر مَرکب امر کرد.}} این نذر را نامشروع دانسته و بر آن‌اند که چنین نذری منعقد نمی‌شود.<ref>الدروس الشرعیه، ج1، ص317؛ الرسائل العشر، ص196.</ref>

به نظر برخی فقیهان [[اهل سنت]]، التزام به نذر حج با پای برهنه ضروری نیست و نذرکننده می‌تواند با کفش مسیر حج را بپیماید.<ref>مغنی المحتاج، ج4، ص364؛ حواشی الشروانی، ج10، ص89.</ref>

#'''ورود به حرم''': فقیهان [[شیعه]]، برهنگی پا به هنگام وارد شدن به حرم را مستحب دانسته‌اند. از جمله مستندات آنان، روایت ابان بن تغلب است که طبق آن، [[امام صادق(ع)]] هنگام ورود به حرم کفش‌های خود را درآورد و برهنه بودن پا را در این موقعیت، دارای پاداشی فراوان دانست. روایتی مشابه از سیره [[امام باقر(ع)]] نیز نقل شده است.<ref>الکافی، کلیینی، ج4، ص398؛ تهذیب، ج5، ص97؛ تذکرة الفقهاء، ج8، ص79.</ref>

#'''ورود به مکه''': به نظر فقیهان شیعه<ref>المبسوط فی فقه الامامیه، ج1، ص355؛ الوسیله، ص172؛ تحریر الاحکام، ج1، ص579.</ref> و بسیاری از [[مذهب شافعی|شافعیان]]<ref>فتح العزیز، ج7، ص276-375؛ المجموع، ج8، ص6؛ مغنی المحتاج، ج1، ص483.</ref> مستحب است حج‌گزار هنگام ورود به [[مکه]] پابرهنه باشد. برخی از فقیهان شیعه، مستند این حکم را روایاتی<ref>الکافی، کلینی، ج4، ص401.</ref> دانسته‌اند که بر ورود به مکه همراه با فروتنی تأکید کرده‌اند.<ref>جواهر الکلام، ج19، ص283؛ جامع المدارک، ج2، ص491.</ref>

#'''ورود به مسجدالحرام''': فقیهان شیعه، به استناد احادیث<ref>الکافی، کلینی، ج4، ص401؛ من لایحضره الفقیه، ج2، ص204؛ تهذیب، ج5، ص167.</ref> برآن‌اند که مستحب است احرام‌گزار با پای برهنه به [[مسجدالحرام]] وارد شود.<ref>النهایه، ص235؛ تحریر الاحکام، ج1، ص585-586؛ الدروس الشرعیه، ج1، ص319.</ref>

#'''ورود به کعبه''': به باور فقیهان شیعه،<ref>المقنع ص290؛ المهذب ج1، ص263؛ السرائر، ج1، ص614؛ جواهر الکلام، ج20، ص61-62.</ref> [[حنفی]]،<ref>درر الحکام، ج1، ص232؛ تبیین الحقائق، ج2، ص37؛ الفتاوی الهندیه، ج1، ص235.</ref> شافعی،<ref>التنبیه، ج1، ص79؛ المجموع، ج8، ص269.</ref> و [[حنبلی]]<ref>مطالب اولی النهی، ج2، ص439؛ المحرر فی الفقه، ج1، ص248.</ref> به استناد احادیث<ref>الکافی، کلینی، ج4، ص528؛ تهذیب، ج5، ص276؛ تلخیص الحبیر، ج7، ص275.</ref> ورود به [[کعبه]] با پای برهنه مستحب است. برخی از فقیهان شیعه، این استحباب را به مردان اختصاص داده<ref>احکام النساء، ص33.</ref> و برخی دیگر بر استحباب پا برهنگی در خصوص صروره{{یادداشت|صروره، به کسی می‌گویند که نخستین حج خود را به جا می‌آورد.}} تأکید کرده‌اند.<ref>قواعد الاحکام، ج1، ص449؛ ریاض المسائل، ج7، ص145-146.</ref>

#'''طواف''': به نظر فقیهان شیعه<ref>المهذب، ج1، ص233؛ السرائر، ج1، ص570؛ دلیل الناسک، ص264.</ref> و شافعی<ref>مغنی المحتاج، ج1، ص487؛ حواشی الشروانی، ج10، ص89.</ref> [[طواف]] با پای برهنه مستحب است.

#'''وقوف در مشعر الحرام''': فقهای شیعه با استناد به احادیثی<ref>الکافی، کلینی، ج4، ص468-469؛ من لایحضره الفقیه، ج2، ص545.</ref> [[وقوف در مشعر الحرام]] با پای برهنه را برای صروره مستحب دانسته‌اند.<ref>تذکرة الفقها، ج8، ص201-202؛ جامع المقاصد، ج3، ص227-228؛ جواهر الکلام، ج19، ص83.</ref> برخی فقیهان، این استحباب را برای غیر صروره نیز قائل شده‌اند.<ref>جامع المدارک، ج2، ص544؛ مستند الشیعه، ج13، ص84.</ref> [[شیخ مفید]] عالم شیعی، این استحباب را به مردان اختصاص داده است.<ref>احکام النساء، ص33.</ref>

افزون بر موارد یاد شده، پابرهنه بودن هنگام به جا آوردن برخی عبادات، از جمله هنگام خارج شدن برای نماز عید فطر و نماز [[عید قربان]] و نیز نماز جمعه مستحب به شمار رفته است.<ref>دعائم الاسلام، ج1، ص182؛ منتهی المطلب، ج6، ص44.</ref>

*'''احکام القرآن'''، احمد بن علی الجصاص (-۳۷۰ق)، به کوشش قمحاوی، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۴۰۵ق.

*'''اخبار مکه و ما جاء فیها من الآثار'''، محمد بن عبدالله الازرقی(-۲۴۸ق)، به کوشش رشدی الصالح ملحس، مکه، دارالثقافه، ۱۴۱۵ق.

*'''اخبار مکه فی قدیم الدهر و حدیثه'''، محمد بن اسحق الفاکهی (-۲۷۵ق)، به کوشش عبدالملک بن عبدالله بن دهیش، بیروت، دارخضر، ۱۴۱۴ق.

*'''اخلاق و آداب در حج و زیارت'''، محمد تقی رهبر، تهران، انتشارات مشعر، ۱۳۸۳ش.

*'''الارشاد فی معرفه حجج الله علی العباد'''، شیخ مفید محمد بن محمد بن النعمان (۳۳۶–۴۱۳ق)، تحقیق موسسه آل البیت لاحیاء التراث، بیروت، دارالمفید، ۱۴۱۴ق.

*'''الاستبصار فیما اختلف من الاخبار'''، محمد بن حسن الطوسی (۳۸۵–۴۶۰ق)، به کوشش سید حسن موسوی الخرسان، تهران، انتشارات دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۶۳ش.

*'''الامالی'''، شیخ صدوق محمد بن علی بن بابویه (۳۱۱–۳۸۱ق)، تصحیح قسم الدراسات الاسلامیه موسسه البعثه، تهران، انتشارات بنیاد بعثت، ۱۴۱۷ق.

*'''الانصاف فی معرفه الراجح من الخلاف علی مذهب الامام احمد بن حنبل'''، علی بن سلیمان المرداوی (-۸۸۵ق)، به کوشش محمد حامد فیقی، بیروت، دار احیاءالتراث العربی، ۱۳۷۷ق.

*'''الانوار البهیه فی تاریخ الحجج الالهیه'''، عباس قمی (۱۲۵۴–۱۳۱۹ش)، قم، دفتر انتشارات اسلامی، ۱۴۱۷ق.

*'''البحر الرائق (شرح کنز الدقائق)'''، زین‌الدین بن ابراهیم بن نجیم (-۹۷۰ق)، به کوشش زکریا عمیرات، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۸ق.

*'''بدائع الصنائع فی ترتیب الشرائع'''، ابوبکر بن مسعود الکاسانی (-۵۸۷ق)، پاکستان، المکتبه الحبیبیه، ۱۴۰۹ق.

*'''براهین الحج للفقهاء و الجج'''، رضا مدنی کاشانی، کاشان، المدرسة العلمیة المدنی.

*'''البرهان فی علوم القرآن'''، بدرالدین محمد بن عبدالله الزرکشی (-۷۹۴ق)، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، قاهره، احیاءالکتب العربیه، ۱۳۷۶ق.

*'''البیان و التحصیل'''، محمد بن احمد القرطبی (- ۴۵۰ق)، به کوشش محمد حجی و دیگران، بیروت، دارالغرب الاسلامی، ۱۴۰۸ق.

*'''تاریخ مدینه دمشق'''، علی بن الحسن ابن عساکر (-۵۷۱ق)، به کوشش علی شیری، بیروت، دارالفکر، ۱۴۱۵ق.

*'''التبیان فی تفسیر القرآن'''، محمد بن حسن الطوسی (۳۸۵–۴۶۰ق)، به کوشش احمد حبیب قصیر عاملی، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۹۶۳م.

*'''تبیین الحقائق شرح کنز الدقائق'''، عثمان بن علی الزیعلی (- ۷۴۳ق)، القاهره، دارالکتب الاسلامی، ۱۳۱۳ق.

*'''تحریر الاحکام الشرعیه علی مذهب الامامیه'''، حسن بن یوسف حلی (۶۴۸–۷۲۶ق)، به کوشش ابراهیم بهادری، قم، انتشارات موسسه امام صادق، ۱۴۲۰ق.

*'''تحریر الوسیله'''، روح الله خمینی (-۱۳۶۸ش)، نجف، دارالکتب العلمیه، ۱۳۹۰ق.

*'''تذکرة الفقهاء'''، حسن بن یوسف حلی (۶۴۸–۷۲۶ق)، قم، انتشارات موسسه آل البیت لاحیاء التراث، ۱۴۱۴–۱۴۲۳ق.

*'''تفسیر سمرقندی (بحرالعلوم)'''، محمد بن احمد السمرقندی (-۳۷۵ق)، به کوشش محمود مطرجی، بیروت، دارالفکر.

*'''تلخیص الحبیر فی تخریج احادیث الرافعی الکبیر'''، ابن حجر العسقلانی، بیروت، دارالفکر، بی تا.

*'''التنبیه فی الفقه الشافعی'''، ابی اسحاق فیروز آبادی(- ۴۷۶ق)، به کوشش احمد حیدر، بیروت، عالم الکتب، ۱۴۰۳ق.

*'''الثمر الدانی علی رساله القیروانی'''، صالح بن عبدالله الآبی الازهری (-۱۳۳۰ق)، بیروت، مکتبه الثقافیه، بی تا.

*'''جامع المدارک'''، سید احمد الخوانساری (-۱۴۰۵ق)، به کوشش غفاری، تهران، مکتبة الصدوق، ۱۴۰۵ق.

*'''جامع المسائل'''، محمد تقی بهجت، قم، ۱۴۲۶ق.

*'''جامع المقاصد فی شرح القواعد'''، علی بن حسین الکرکی (-۹۴۰ق)، انتشارات موسسه آل البیت لاحیاء التراث، ۱۴۱۱ق.

*'''الجامع للشرائع'''، یحیی بن سعید حلی (۶۰۱–۶۹۰ق)، قم، انتشارات موسسه سیدالشهداء، ۱۴۰۵ق.

*'''جرعه‌ای از صهبای حج'''، جوادی آملی، تهران، انتشارات مشعر، ۱۳۸۶ ش.

*'''جواهر الکلام فی شرح شرائع الاسلام'''، محمد حسین نجفی (-۱۲۶۶ق)، بیروت، دار احیاء التراث العربی، بی‌تا.

*'''حاشیة الدسوقی'''، محمد بن احمد الدسوقی (-۱۲۳۰ق)، احیاء الکتب العربیه.

*'''حاشیة رد المحتار ع‍ل‍ی الدر ال‍م‍خ‍ت‍ار'''، ش‍رح ال‍ت‍ن‍وی‍ر الاب‍ص‍ار ف‍ی ف‍ق‍ه م‍ذه‍ب الام‍ام اب‍ی‌ح‍ن‍ی‍ف‍ه ال‍ن‍ع‍م‍ان، محمد امین ابن عابدین (-۱۲۵۲ق)، بیروت، دارالفکر، ۱۴۱۵ق.

*'''الحاوی الکبیر فی فقه مذهب الامام الشافعی'''، علی بن محمد الماوردی (-۴۵۰ق)، بیروت، دارالفکر، بی تا.

*'''احکام النساء'''، شیخ مفید محمد بن محمد بن النعمان (۳۳۶–۴۱۳ق)، تحقیق مهدی نجف، بیروت، دارالمفید، ۱۴۱۴ق.

*'''حواشی العلامتین عبدالحمید الشروانی و احمد بن قاسم العبادی علی تحفه المنهاج بشرح المنهاج ابن حجر الهیثمی'''، الشروانی (-۱۳۰۱ق)و العبادی (-۹۹۴ق)، بیروت، دار احیاء التراث العربی، بی تا.

*'''الخصال المحموده و المذمومه'''، شیخ صدوق محمد بن علی بن بابویه (۳۱۱–۳۸۱ق)، به کوشش علی اکبر غفاری، قم، دفتر انتشارات اسلامی، ۱۴۱۰ق.

*'''الدر المختار'''، علاءالدین محمد بن علی الحصکفی (-۱۰۸۸ق)، بیروت، دارالفکر، ۱۴۱۵ق.

*'''درر الحکام شرح غرر الاحکام'''، ملا خسرو محمد بن فرامرز (- ۸۸۵ق)، دارالاحیاء الکتب العربیه.

*'''الدروس الشرعیه فی فقه الامامیه'''، محمد بن مکی (-۷۸۶ق)، قم، دفتر انتشارات اسلامی، ۱۴۱۲ق.

*'''دعائم الاسلام و ذکر الحلال و الحرام و القضایا و الاحکام'''، نعمان بن محمد المغربی (-۳۶۳ق)، تحقیق آصف بن علی اصغر فیضی، قاهره، دارالمعارف، ۱۳۸۳ق.

*'''دلیل الناسک'''، السید محسن الطباطبائی، به کوشش السید محمد القاضی، نجف، دارالحکمه، ۱۴۱۶ق.

*'''ذخیرة المعاد'''، محمد باقر السبزواری (-۱۰۹۰ق)، آل البیت،

*'''رساله ابن ابی زید'''، القیراوانی (- ۳۸۹ ق)، به کوشش صالح عبدالسمیع، بیروت، المکتبه الثقافة.

*'''الرسائل العشر'''، احمد بن محمد بن فهد الحلی (۷۵۷–۸۴۱ق)، به کوشش سید مهدی رجایی، قم، انتشارات کتابخانه بزرگ حضرت آیت الله العظمی مرعشی نجفی، ۱۴۰۹ق.

*'''الروضه البهیه فی شرح اللمعه الدمشقیه'''، زین الدین بن علی، شهید ثانی (۹۱۱–۹۶۶ق)، تحقیق سید محمد کلانتر، قم، انتشارات مکتبه داوری، ۱۴۱۰ق.

*'''ریاض المسائل فی بیان احکام الشرع بالدلائل'''، سید علی طباطبائی (-۱۲۳۱ق)، قم، دفتر انتشارات اسلامی، ۱۴۱۲ق.

*'''السرائر الحاوی لتحریر الفتاوی'''، محمد بن احمد ابن ادریس (-۵۹۸ق)، قم، دفتر انتشارات اسلامی، ۱۴۱۱ق.

*'''السنن الکبری'''، احمد بن الحسین البیهقی (۳۸۴–۴۵۸ق)، بیروت، دارالفکر، ۱۴۱۶ق.

*'''الشرح الکبیر'''، عبدالرحمن بن قدامه (-۶۸۲ق)، بیروت، دارالکتب العلمیه.

*'''شرح فروع الکافی'''، محمد هادی بن محمد صالح مازندرانی (-۱۱۲۰ق)، به کوشش محمد جواد محمودی و محمد حسین درایتی، قم، انتشارات دارالحدیث، ۱۴۲۹ق.

*'''العروة الوثقی'''، سید محمد کاظم طباطبایی یزدی (۱۲۴۷–۱۳۳۷ق)، بیروت، موسسه الاعلمی، ۱۴۰۹ق.

*'''علل الشرائع و الاحکام'''، شیخ صدوق محمد بن علی بن بابویه (۳۱۱–۳۸۱ق)، به کوشش سید محمد صادق بحرالعلوم، نجف، مکتبه الحیدریه، ۱۳۸۵ق.

*'''عیون اخبار الرضا'''، شیخ صدوق محمد بن علی بن بابویه (۳۱۱–۳۸۱ق)، تحقیق حسین اعلمی، بیروت، موسسه الاعلمی، ۱۴۰۴ق.

*'''عیون الحقائق الناظره'''، حسین آل عصفور (-۱۲۱۶ق)، قم، النشر الاسلامی، ۱۴۱۰ق.

*'''غایه المراد فی شرح نکت الارشاد'''، محمد بن مکی (۷۳۴–۷۸۶ق)، تحقیق گروهی از محققان، قم، انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم، ۱۴۱۴ – ۱۴۲۱ق.

*'''غایة المرام و حجة الخصام'''، هاشم بن سلیمان البحرانی (-۱۱۰۷ق)، به کوشش عاشور.

*'''الفتاوی الهندیه فی مذهب الامام الاعظم ابی حنیفه النعمان'''، گروهی از علما زیر نظر نظام الدین بلخی، بیروت، دارالفکر، ۱۳۱۰ق.

*'''فتح الباری ش‍رح ص‍ح‍ی‍ح الام‍ام اب‍ی‌عبدالله م‍ح‍م‍د ب‍ن اس‍م‍اع‍ی‍ل ال‍ب‍خ‍اری'''، ابن حجر العسقلانی (۷۷۳–۸۵۲ق)، شرح عبدالعزیز بن عبدالله بن باز، تحقیق محمد فواد عبدالباقی و محب الدین خطیب، بیروت، دارالمعرفه، بی‌تا.

*'''فتح العزیز'''، عبدالکریم بن محمد الرافعی (-۶۲۳ق)، دارالفکر.

*'''الفصول المهمة فی تألیف الامه'''، سید عبدالحسین شرف الدین (-۱۳۷۶ق)، تهران، بعثت.

*'''فقه الحج بحوث استدلالیه فی الحج'''، لطف الله صافی گلپایگانی، قم، موسسه سیده المعصومه، ۱۴۲۳ق.

*'''فقه الصادق علیه السلام'''، سید محمد صادق حسینی روحانی، قم، دارالکتاب، ۱۴۱۳ق.

*'''قواعد الاحکام فی معرفه الحلال و الحرام'''، حسن بن یوسف حلی (۶۴۸–۷۲۶ق)، قم، دفتر انتشارات اسلامی، ۱۴۱۳ق.

*'''الکافی فی فقه اهل المدینه'''، یوسف بن عبدالله ابن عبدالبر (۳۶۸–۴۶۳ق)، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۰۷ق.

*'''کتاب الحج'''، سید محمود الحسینی الشاهرودی، النجف الاشرف، مطبعة القضاء، ۱۳۸۲ ش.

*'''الکافی فی فقه الامام احمد'''، عبدالله بن قدامة (-۶۲۰ق)، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۴ق.

*'''الکافی'''، محمد بن یعقوب کلینی (-۳۲۹ق)، به کوشش علی اکبر غفاری، تهران، انتشارات دارالکتب اسلامیه، ۱۳۷۵ش.

*'''کامل الزیارات'''، ابن قولویه القمی (-۳۶۸ق)، به کوشش القیومی، قم، نشر الفقاهه، ۱۴۱۷ق.

*'''کشاف القناع عن متن الاقناع'''، منصور بن یونس البهوتی (-۱۰۵۲ق)، به کوشش محمد حسن محمد اسماعیل شافعی، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۸ق.

*'''کشف اللثام'''، محمد بن الحسن الفاضل الهندی (-۱۱۳۷ق)، قم، دفتر انتشارات اسلامی، ۱۴۱۶ق.

*'''کمال الدین و تمام النعمه'''، شیخ صدوق محمد بن علی بن بابویه (۳۱۱–۳۸۱ق)، به کوشش علی اکبر غفاری، قم، دفتر انتشارات اسلامی، ۱۴۰۵ق.

*'''لوامع صاحبقرانی'''، محمد تقی المجلسی، قم، اسماعیلیان، ۱۴۱۴

*'''المبسوط فی فقه الامامیه'''، محمد بن حسن الطوسی (۳۸۵–۴۶۰ق)، به کوشش محمد باقر بهبودی و سید محمد تقی کشفی، تهران، انتشارات مکتبه المرتضویه، ۱۳۵۱ش.

*'''المبسوط'''، محمد بن احمد السرخسی (-۴۸۳ق)، بیروت، دارالمعرفه، ۱۴۰۶ق.

*'''مجمع الفائده و البرهان فی شرح ارشاد الاذهان'''، مقدس اردبیلی احمد بن محمد (-۹۹۳ق)، به کوشش مجتبی عراقی و حسین یزدی و علی پناه اشتهاردی (۱۲۹۶–۱۳۸۷ش)، قم، دفتر انتشارات اسلامی، ۱۴۰۳ق.

*'''المجموع شرح المهذب'''، یحیی بن شرف النووی (۶۳۱–۶۷۶ق)، بیروت، دارالفکر.

*'''المحاسن'''، احمد بن محمد بن خالد البرقی (-۲۷۴ق)، به کوشش سید جلال الدین محدث ارموی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۲۶ش.

*'''المحرر فی الفقه'''، عبدالسلام بن عبدالله (- ۶۵۲ق)، الریاض، مکتبة المعارف، ۱۴۰۴ق.

*'''مختصر المزنی'''، اسماعیل بن یحیی المزنی (-۲۶۳ق)، بیروت، دارالمعرفه، بی تا.

*'''المختصر النافع فی فقه الامامیه (النافع فی مختصر الشرائع)'''، جعفر بن حسن محقق حلی (۶۰۲–۶۷۶ق)، تهران، انتشارات بنیاد بعثت، ۱۴۱۰ق.

*'''مختلف الشیعه فی احکام الشریعه'''، حسن بن یوسف حلی (۶۴۸–۷۲۶ق)، قم، دفتر انتشارات اسلامی، ۱۴۱۲ق.

*'''مدارک الاحکام فی شرح شرائع الاسلام'''، سید محمد بن علی موسوی عاملی (۹۵۶ – ۱۰۰۹ق)، قم، انتشارات موسسه آل البیت لاحیاء التراث، ۱۴۱۰ق.

*'''المدونه الکبری'''، روایت سحنون بن سعید التنوخی عن عبدالرحمن بن قاسم عن ابی عبدالله مالک بن انس، قاهره، دارالسعاده، بی تا.

*'''مراه العقول فی شرح اخبار آل الرسول'''، محمد باقر المجلسی (۱۰۳۷–۱۱۱۰ق)، به کوشش سید هاشم رسولی محلاتی، تهران، انتشارات دارالکتب اسلامیه، ۱۳۶۳ش.

*'''مسالک الافهام الی تنقیح شرائع الاسلام'''، زین الدین بن علی، شهید ثانی (۹۱۱–۹۶۶ق)، قم، انتشارات معارف اسلامی، ۱۴۱۶ق.

*'''مستدرکات اعیان الشیعه'''، سید حسن امین، بیروت، دارالتعارف، ۱۴۰۸ق.

*'''مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل'''، حسین نوری الطبرسی (۱۲۵۴–۱۳۲۰ق)، قم، انتشارات موسسه آل البیت لاحیاء التراث، ۱۴۰۸ق.

*'''المستدرک علی الصحیحین'''، محمد بن عبدالله الحکام النیسابوری (-۴۰۵ق)، به کوشش مرعشلی، بیروت، دارالمعرفه، ۱۴۰۶ق.

*'''مستند الشیعه فی احکام الشریعه'''، احمد بن محمدمهدی النراقی (۱۱۸۵–۱۲۴۵ق)، قم، انتشارات موسسه آل البیت لاحیاء التراث، ۱۴۱۵ق.

*'''مصباح الهدی فی شرح العروة الوثقی'''، محمد تقی آملی (-۱۳۹۱ق)، تهران، انتشارات فردوسی، ۱۳۸۰ق.

*'''مطالب اولی النهی'''، مصطفی الرحیبانی(- ۱۲۴۳ق)، دمشق، المکتب الاسلامی، ۱۹۶۱م.

*'''المعتبر فی شرح المختصر'''، جعفر بن حسن محقق حلی (۶۰۲–۶۷۶ق)، قم، انتشارات سید الشهداء، ۱۳۶۴ش.

*'''معتمد العروة الوثقی'''، محاضرات الخویی (۱۳۱۷–۱۴۱۳ق)، به کوشش رضا خلخالی، قم، انتشارات مدرسه دارالعلم، ۱۴۰۴ق.

*'''المعجم الکبیر'''، سلیمان بن احمد الطبرانی (۲۶۰–۳۶۰ق)، به کوشش حمدی عبدالمجید السلفی، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۴۰۵ق.

*'''مغنی المحتاج الی معرفه معانی الفاظ المنهاج'''، محمد بن احمد الشربینی (-۹۷۷ق)، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۳۷۷ق.

*'''المقنع'''، شیخ صدوق محمد بن علی بن بابویه (۳۱۱–۳۸۱ق)، قم، انتشارات موسسه الامام الهادی، ۱۴۱۵ق.

*'''المقنعه'''، شیخ مفید محمد بن محمد بن النعمان (۳۳۶–۴۱۳ق)، قم، دفتر انتشارات اسلامی، ۱۴۱۰ق.

*'''مکه و مدینه تصویری از توسعه و نوسازی'''، عبیدالله محمد امین کردی، تهران، انتشارات مشعر، ۱۳۸۰ ش.

*'''مکه و مدینه تصویری از توسعه و نوسازی'''، عبیدالله محمد امین کردی، ترجمه صابری، مشهد، ۱۳۸۲ش.

*'''من لایحضره الفقیه'''، شیخ صدوق محمد بن علی بن بابویه (۳۱۱–۳۸۱ق)، تحقیق و تصحیح علی اکبر غفاری، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، ۱۴۰۴ق.

*'''مناسک حج'''، محمد اسحاق الفیاض، قم، عزیزی، ۱۴۱۸ق.

*'''مناقب آل ابی طالب'''، ابن شهر آشوب (-۵۸۸ق)، به کوشش گروهی از اساتید نجف، نجف، المکتبه الحیدریه، ۱۳۷۶ق.

*'''منتهی المطلب فی تحقیق المذهب'''، حسن بن یوسف حلی (۶۴۸–۷۲۶ق)، مشهد، انتشارات بنیاد پژوهشهای اسلامی آستان قدس رضوی، ۱۴۱۴ق.

*'''مواهب الجلیل'''، محمد بن محمد الحطاب الرعینی (-۹۵۴ق)، به کوشش زکریا عمیرات، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۶ق.

*'''موسوعه طبقات الفقهاء'''، جعفر سبحانی، قم، مؤسسه امام صادق، ۱۴۱۸ق.

*'''المهذب'''، عبدالعزیز بن نحریر البراج (-۴۸۱ق)، قم، دفتر انتشارات اسلامی، ۱۴۰۶ق.

*'''النجوم الظاهره'''، ابن تغری بردی الاتابکی (-۸۷۴ق)، مصر، وزارة الثقافة والارشاد القومی.

*'''النهایه فی مجرد الفقه و الفتاوی'''، محمد بن حسن الطوسی (۳۸۵–۴۶۰ق)، بیروت، دارالکتاب العربی، ۱۴۰۰ق.

*'''نیل الاوطار: شرح منتقی الاخبار من الحادیث سید الاخیار'''، محمد بن علی الشکوکانی (-۱۲۵۵ق)، بیروت، دارالجیل، ۱۹۷۳م.

*'''وسائل الشیعه (تفصیل وسائل الشیعه الی تحصیل مسائل الشریعه)'''، محمد بن الحسن الحر العاملی (۱۰۳۳–۱۱۰۴ق)، به کوشش عبدالرحیم ربانی شیرازی، بیروت، داراحیاء التراث العربی، ۱۴۰۳ق.

*'''الوسیلة الی نیل الفضیله'''، محمد بن علی بن حمزه (-۵۶۰ق)، به کوشش الحسون، قم، مکتبة النجفی، ۱۴۰۸ق.

*'''الهدایه (فی الاصول و الفروع)'''، شیخ صدوق محمد بن علی بن بابویه (۳۱۱–۳۸۱ق)، قم، انتشارات موسسه الامام الهادی، ۱۴۱۸ق.

{{پایان}}

[[رده:مستحبات حج]]

[[رده:انواع حج بر پایه زاد و راحله]]