در حال ویرایش سجده

'''سجده'''، گذاشتن پیشانی بر زمین، به‌قصد تعظیم خداوند است. سجده احکامی دارد که در کتاب‌های فقهی از آن بحث می‌شود؛ از جمله، به‌فتوای فقیهان شیعه، سجده باید بر زمین یا چیزی باشد که از آن می‌روید، به‌جز خوردنی‌ها و پوشیدنی‌ها. سجده‌کردن بر خاک [[کربلا]]، سفارش شده است . از امامان شیعه هم روایت شده که بر خاک کربلا سجده می‌کردند.

در [[حج]]، در هنگام انجام دادن مناسک آن، در مواردی سجده مستحب است. از آن میان است بعد از [[طواف]] و [[نماز طواف]]، هنگام وداع با خانه خدا. اذکار و دعاهایی هم برای خواندن در این سجده‌ها، در روایات نقل شده است.

فقیهان، سجده برای غیر خداوند را هرچند اولیای الهی باشند، حرام می دانند. به‌فتوای آنان، سجده در برابر مرقد معصومان و اولیای الهی اگر برای غیرخداوند باشد، حرام است؛ اما اگر برای شکر خداوند به جهت توفیق زیارت اولیای خدا باشد، جایز و بلکه مستحب و دارای پاداش است.

==تعریف فقهی==
سجده در فقه، به معنای گذاشتن پیشانی بر زمین<ref>. تحریر الاحکام، ج1، ص253؛ معجم الفاظ الفقه، ص225؛ القاموس الفقهی، ص166-167، «السجود».</ref> و آنچه بر آن می روید، به‌جز خوردنی‌ها و پوشیدنی‌ها، به قصد تعظیم خداوند است.<ref>. جواهر الکلام، ج10، ص123 - 124؛ کتاب الصلاة، کاظمی، ج2، ص152.</ref>
==احکام سجده==
به نظر فقیهان امامیه<ref>. الخلاف، ج 1، ص 355؛ تذکرة الفقهاء، ج 3، ص 188؛ الحدائق الناضره، ج 8، ص 276.</ref>و برخی از فقیهان اهل سنت،<ref>. المغنی، ج1، ص555؛ المجموع، ج3، ص422. </ref>در سجده، مکلف باید هفت عضو خود، یعنی پیشانی، دو کف دست، دو انگشت شصت پاها و دو زانوی خود را بر زمین بگذارد.<ref>. منتهی المطلب، ج 5، ص 142؛ </ref>
به فتوای فقیهان امامیه، نمازگزار هنگام سجده، باید بر زمین، یعنی خاک، سنگ، ریگ، شن و مانند آن‌ها یا آنچه از زمین می روید، مانند علف، چوب، برگ درختان، به‌جز خوردنی‌ها و پوشیدنی‌ها سجده کند. <ref>الخلاف، ج1، ص357؛ تذکرة الفقهاء، ج2، ص434 </ref>
در مقابل فقیهان اهل‌سنت، سجده بر غیر زمین، همچون لباس و عمامه و فرش را جایز می‌شمارند.<ref>. المجموع، ج3، ص423 ، 456؛ تحفة الفقهاء، ج1، ص135؛ المغنی، ج1، ص557.  </ref>

==سجده بر تربت امام حسین==
فقیهان شیعه سجده بر تربت امام حسین(ع) را مشروع و تربت امام حسین را بهترین سجده‌گاه می دانند.<ref>الحدائق الناضره، ج7، ص260؛ مستند الشیعه، ج5، ص266؛ جواهر الکلام، ج8، ص437.</ref> در روایتی، آمده است که امام صادق(ع) جز بر خاک کربلا سجده نمی کرد.<ref>وسائل الشیعه، ج5، ص366؛ بحار الانوار، ج82، ص158؛ جامع احادیث الشیعه، ج5، ص267.</ref> نیز روایت شده است که آن حضرت هنگام نماز، پارچه‌ای را که در آن تربت امام حسین قرار داشت، پهن و بر آن سجده کرد و گفت: سجده بر تربت کربلا حجاب‌های هفتگانه را پاره می کند.<ref>وسائل الشیعه، ج5، ص366؛ مکارم الاخلاق، ص302؛ بحار الانوار، ج82، ص153.</ref> در برابر، برخی از فقیهان اهل سنت از جمله پیروان [[ابن تیمیه|ابن‌تیمیه]] این عمل را بدعت و حرام دانسته‌اند.<ref>مناظرات فی العقائد والاحکام، ج2، ص111؛ الشیعه الفرقة الناجیه، ج1، ص357.</ref>

==سجده در مسجد الحرام==
فقیهان امامیه بر اساس روایات منقول از [[اهل بیت|اهل‌بیت(ع)]]، سجده در موارد و مکان‌های مختلفی از مسجد الحرام را مستحب شمرده‌اند. از جمله موارد یادشده، سجده بعد از طواف و نماز طواف است. مستند این عمل روایتی از سیره امام صادق(ع) است که طبق آن، وی پس از [[طواف]] و [[نماز طواف]] سر به سجده گذاشت و اذکار و دعایی بر زبان جاری کرد.<ref>مناسک الحج، گلپایگانی، ص120؛ مناسک الحج، فیاض، ص182؛ جامع احادیث الشیعه، ج11، ص386.</ref> همچنین هنگام ورود به خانه [[کعبه]] و سجود در این مکان، قرائت دعای «لا یَرِدُ غَضَبَکَ اِلّٰا حِلمُک ، و لا یُجیرُ مِن عذابِکَ اِلا رحمتُک ...» در حال سجده مستحب است.<ref>4. مستند الشیعه، ج13، ص89؛ جواهر الکلام، ج20، ص62؛ دلیل الناسک، ص471. </ref>مورد دیگر سجده هنگام وداع با خانه خداست که مستحب است زائر قبل از خروج از [[مسجد الحرام]]، نزد در خروج، رو به کعبه سر به سجده گزارد و از خداوند طلب قبولی اعمال کند و سفر حجش را سفر آخر او قرار ندهد و ذکر و دعای «سَجَدتُ لَکَ تَعَبُّداً وَ رِقّاً ، وَ لا اِلهَ اِلّا اَنت رَبّی حَقّاً حَقّاً ، اللّهُمَّ اغْفِر لی ذُنوبی و تَقَبَّلْ حَسَناتی وَ تُبْ عَلَیَّ، اِنَّکَ اَنتَ التَّوابُ الرَّحیم» را بخواند.<ref>5. جواهر الکلام، ج20، ص67؛ کشف اللثام، ج6، ص271. </ref>

==سجده در برابر مرقد معصومان==
سجده برای غیر خداوند، هرچند برای اولیای الهی باشد، حرام است.<ref>جواهر الکلام، ج10، ص124-126؛ مهذب الاحکام، ج7، ص144. </ref> دلیل این امر آیاتی است که تنها خدا را شایسته عبادت دانسته‌اند:<ref>کتاب الصلاة، محقق داماد، ج4، ص298.</ref> «أَمَرَ أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا إِیَّاهُ» (یوسف: ۴۰) و انسان‌ها را از سجده برای غیر خدا نهی کرده و آنان را به سجده برای خدا فرمان داده است:<ref>تفصیل الشریعه فی شرح تحریر الوسیله(کتاب النجاسات والاحکام) ص236.</ref> «لَا تَسْجُدُوا لِلشَّمْسِ وَلَا لِلْقَمَرِ وَاسْجُدُوا لِلَّهِ الَّذِی خَلَقَهُنَّ»(فصلت: ۳۷) در روایاتی از اهل‌بیت(ع) نیز سجده تنها شایسته خداوند دانسته شده<ref>. المزار، مشهدی، ص464؛ مستدرک الوسائل، ج4، ص480؛ بحار الانوار، ج98، ص200.</ref> و از سجده برای غیرخدا نهی شده است.<ref>. وسائل الشیعه، ج6، ص388؛ بحار الانوار، ج11، ص138.</ref>

بر پایه ادله یادشده، فقیهان امامیه گفته‌اند که سجده در برابر مرقد معصومان و اولیای الهی، اگر برای غیرخداوند باشد، حرام است؛ اما اگر برای شکر خداوند به جهت توفیق زیارت اولیای خدا باشد، جایز و بلکه مستحب و دارای پاداش است.<ref>اجوبة المسائل المهنائیه، ص24؛ العروة الوثقی، ج2، ص587؛ المسائل الواضحه، ج1، ص190.</ref> از این رو فقیهان امامیه شیعیان را از سجده کردن در مشاهد مشرفه برای صاحبان قبور نهی کرده و برآنند که سجده در این مکان‌ها باید تنها برای خداوند باشد.<ref>منهاج الصالحین، حکیم، ج1، ص251؛ منهاج الصالحین،خوئی، ج1، ص179.</ref>

==پانویس==
{{پانویس}}

==منابع==
{{منابع}}
{{دانشنامه
 | آدرس = https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/1725792/%D8%B3%D8%AC%D8%AF%D9%87
 | عنوان = سجده
 | نویسنده = سید جعفر صادقی فدکی
}}
* '''اجوبة المسائل المنهاجیه''': حسن بن یوسف حلی(علامه حلی) (درگذشت ۷۲۶ق)، قم، خیام، ۱۴۰۱ق.
* '''بحار الانوار الجامعة لدرر اخبار الائمة الاطهار''': محمدباقر المجلسی (درگذشت ۱۱۱۱ق)، تصحیح محمدباقر بهبودی و سید ابراهیم میانجی و سید محمدمهدی موسوی خرسان، بیروت، دار احیاء التراث العربی و مؤسسة الوفاء، ۱۴۰۳ق.
* '''تحریر الوسیله''': امام خمینی (درگذشت ۱۳۶۸ش)، نجف، دار الکتب العلمیه، ۱۳۹۰ق.
* '''تحفة الفقهاء''': علاءالدین محمد السمرقندی (درگذشت  ۵۳۹ق)، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۴ق.
* '''تذکرة الفقهاء''': حسن بن یوسف حلی (درگذشت  ۷۲۶ق)، قم، مؤسسة آل البیت لاحیاء التراث، ۱۴۱۶ق. 
* '''تفصیل الشریعه فی شرح تحریر الوسیله''': محمد فاضل لنکرانی، قم، مرکز فقه الائمه الاطهار، ۱۴۲۱ق.
* '''جامع احادیث الشیعه''': اسماعیل معزی ملایری، قم، مطبعة العلمیه، ۱۳۹۹ق.
* جواهر الکلام فی شرح شرائع الاسلام: محمد حسین نجفی الجواهری (درگذشت ۱۲۶۶ق)، تحقیق عباس قوچانی، تهران، دار الکتب الاسلامیه، ۱۳۶۵ش. 
* '''الحدائق الناضرة فی احکام العترة الطاهره''': یوسف بن احمد البحرانی (درگذشت ۱۱۸۶ق)، تحقیق محمدتقی ایروانی و علی آخوندی، قم، النشر الاسلامی، ۱۳۶۳ش.
* '''الخلاف فی الاحکام''': محمد بن حسن الطوسی (۳۸۵-۴۶۰ق)، تحقیق خراسانی و دیگران،  قم، النشر الاسلامی، ۱۴۰۷ق.
* '''دلیل الناسک''': سید محسن حکیم طباطبایی، تحقیق سید محمدعلی قاضی طباطبایی، نجف، مدرسه دار الحکمه، ۱۴۱۶ق.
* '''العروة الوثقی''': سید محمدکاظم طباطبایی یزدی (۱۲۴۷-۱۳۳۷ق)، قم، النشر الاسلامی، ۱۴۱۹ق. 
* '''القاموس الفقهی''': سعدی ابوحبیب، دمشق، دار الفکر، ۱۴۰۸ق.
* '''کشف اللثام و الاِبهام عن قواعد الاحکام''': محمد بن الحسن الفاضل الهندی (درگذشت ۱۱۳۷ق)، قم، نشر الاسلامی، ۱۴۱۶ق. 
* '''کلمة التقوی (فتاوی)''': محمدامین زین‌الدین، قم، مهر، ۱۴۱۳ق. 
* '''کتاب الصلاة''': تقریر بحث المحقق الداماد (للآملی)، قم، مؤسسة النشر الاسلامی، ۱۴۱۶ق.
* '''المجموع شرح المهذب''': محیی بن شرف النووی (درگذشت ۶۷۶ق)، بیروت، دار الفکر، ۱۴۳۲ق.
* '''المزار الکبیر''': محمد بن جعفر المشهدی (درگذشت ۶۱۰ق)، تحقیق جواد القیّومی، قم، انتشارات الاسلامی، ۱۴۱۹ق.
* '''المسائل الواضحه''': محمدعلی اراکی، قم، مکتب الاعلام الاسلامی، ۱۴۱۴ق.
* '''مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل''': حسین نوری الطبرسی (درگذشت ۱۳۲۰ق)، قم، مؤسسة آل البیت، ۱۴۰۸ق.
* '''مستند الشیعة فی احکام الشریعه''': احمد بن محمدمهدی نراقی (درگذشت ۱۲۴۵ق)، قم، مؤسسة آل البیت لاحیاء التراث، ۱۴۱۵ق.  
* '''معجم الفاظ الفقه الجعفری''': احمد فتح الله، الدمام، مطابع المدخول، ۱۴۱۵ق.
* '''المغنی''': عبدالله بن قدامه (درگذشت ۶۲۰ق)، بیروت، دار الکتب العلمیه.
* '''مفردات الفاظ القرآن''': حسین بن محمد الراغب الاصفهانی (درگذشت ۴۲۵ق)، تحقیق صفوان عدنان داودی، قم، طلیعه نور، ۱۴۲۷ق.
* '''مکارم الاخلاق''': الفضل بن الحسن الطبرسی (قرن ششم قمری)، قم، شریف الرضی، ۱۳۹۲ق.
* '''مناسک الحج''': محمداسحاق الفیاض، قم، عزیزی، ۱۴۱۸ق. 
* '''مناسک الحج''': سید محمدرضا گلپایگانی، قم، دار القرآن الکریم،۱۴۱۳ق.
* '''مناظرات فی العقائد والأحکام''': الشیخ عبدالله الحسن، قم، انتشارات دلیل.
* '''منتهی المطلب فی تحقیق المذهب''': حسن بن یوسف حلی (درگذشت ۷۲۶ق)، مشهد، مجمع البحوث الاسلامیة، ۱۴۱۹ ق.
* '''منهاج الصالحین''': سید ابوالقاسم موسوی خویی (درگذشت ۱۴۱۳ق)، قم، مدینة العلم آیة الله العظمی السید الخوئی،۱۴۱۰.
* '''منهاج الصالحین''': سید محمدسعید الحکیم، بیروت، دار الصفوة،  ۱۴۱۵ق.
* '''مهذب الاحکام فی بیان الحلال و الحرام''': ‏ سید عبدالاعلی‌سبزواری (درگذشت ۱۴۱۴ق)، مکتبة آیةالله سبزواری، ‏۱۴۱۶ق. 
* '''وسائل الشیعه (تفصیل وسائل الشیعة الی تحصیل مسائل الشریعه)''': محمد بن الحسن الحر العاملی (درگذشت ۱۱۰۴ق)، قم، آل البیت، ۱۴۱۴ق.
{{پایان}}

[[رده:مقاله‌های در حال ویرایش]]