در حال ویرایش سکینه دختر امام حسین(ع)

'''سکینه بنت الحسین''' از دختران [[امام حسین(ع)]] است که در حادثه کربلا حضور داشته است.

== معرفی و جایگاه ==
سکینه بنت الحسین، دختر [[امام حسین(ع)]] و [[رباب بنت امرؤ القیس|رَباب بِنت اِمرؤ القیس]]<ref>ابوالفرج اصفهانی، بیتا، ص۹۴؛ ابن عماد حنبلی، بیتا، ج۲، ص۸۲.</ref> در سال ۴۷ یا ۵۱ هجری قمری، متولد شد.<ref>مقرم، ۱۴۱۹ق، ص۱۴۱.</ref> نام او را آمنه، آمینه و امیمنه ذکر کرده‌اند.<ref>ابن عباد حنبلی، بیتا، ج۲، ص۸۲.</ref> گفته‌اند وی زنی با آرامش و وقار بود و از همین جهت مادرش او را سکینه لقب داد.<ref>ابوالفرج اصفهانی، ۱۴۱۵ق، ج۱۶، ص۳۶۰.</ref> با توجه به گزارش ابن شهرآشوب در کتاب مناقب، سکینه در کربلا حضور داشت و پس از واقعه کربلا جزو اسرا بود.<ref>ابن شهر آشوب، ۱۳۷۹ق، ج۳، ص۱۲۵۷.</ref> در کتاب ریاحین الشریعه عمر سکینه را هشتاد سال ذکر کرده‌اند.<ref>محلاتی، بیتا، ج۳، ص۲۵۷.</ref> و در وفیات الأعیان وفات ایشان را در روز پنجشنبه پنجم ربیع‌الاول سال ۱۱۷ هجری در مدینه دانسته‌اند.<ref>ابن خلکان، بیتا، ج۲، ص۳۹۶.</ref>

سکینه یکی از راویان حدیث به شمار می‌رود که ابن حبان نامش را در کتاب الثقات آورده است؛ با این توضیح که سکینه بنت الحسین، از اهل‌بیت خویش روایت کرده و کوفیان از طریق او اخبار واصله را نقل کرده‌اند.<ref>ابن حبان، ۱۳۹۳ق، ج۴، ص۳۵۲ .</ref> در منابع دیگر به نقل حدیث از پدرش اشاره شده است.<ref>ذهبی، ۱۴۲۷ق، ج۴، ص۳۴۸؛ ابن عسا کر، بیتا، ج۶۹، ص۲۰۴.</ref> گفته شده سکینه از نوادر عصر خود در شعر بود؛ به گونه‌ای که اهل شعر پس از سرودن شعر خود نزد ایشان می‌رفتند تا ایراد شعریشان را بفهمند.<ref>(ابوالفرج اصفهانی، ۱۴۱۵ق، ج۱۶، ص۳۶۳)</ref> درباره شخصیت وی نقل شده که از زیرک‌ترین و بااخلاق‌ترین زنان زمان خود بود؛ چنان‌که او را سیده نساء عصر خود می‌دانستند.<ref>ابن خلکان، بیتا، ج۲، ص۳۹۴؛ الصفدی، ۱۴۲۰ق، ج۱۵، ص۱۸۲.</ref> همچنین او در زیبایی و حسن خلق نیز مشهور بود.<ref>ابن عماد حنبلی، بیتا، ج۲، ص۸۲.</ref> 

== ازدواج ==
مورخان درباره ازدواج حضرت سکینه اختلاف نظر دارند؛ بعضی معتقدند امام حسین سکینه را به ازدواج پسرعموی خود، عبدالله بن حسن، درآورد.<ref>بالذری، ۱۴۱۷ق، ج۲، ص۱۹۵؛ ابوالفرج اصفهانی، ۱۴۱۵ق، ج۱۶، ص۳۶۶.</ref> اما شیخ مفید، عبدالله بن حسن را در زمان واقعه کربلا کودکی که به سن بلوغ و ازدواج نرسیده توصیف می‌کند.<ref>مفید، بیتا، ص۴۶۵.</ref> برخی منابع همسر سکینه را ابوبکر بن حسن بن علی معرفی کرده‌اند؛ البته بر اساس منابع ابوبکر کنیه عبدالله بن حسن بوده است.<ref>ابن حزم، ۱۹۸۳م، ص۱۰۵.</ref> برخی مورخان معتقدند پیش از آنکه ازدواج آنان به زفاف بینجامد عبدالله در واقعه کربلا به شهادت رسید.<ref>ابن عساکر، بیتا، ج۶۹، ص۲۰۵.</ref> در ریاحین الشریعه عبدالله بن مسلم بن عقیل همسر وی معرفی شده است.<ref>محالتی، بیتا، ج۴، ص۲۵۵.</ref>

برخی مورخان مانند ابوالفرج اصفهانی در کتاب الأغانی و ابن عماد حنبلی به تعدد همسران سکینه بنت الحسین تصریح می‌کنند. اولین همسر وی پسرعمویش عبدالله بن حسن بن علی بود و پس از آن به ترتیب به همسری مصعب بن زبیر، عبدالله بن عثمان حزامی، زید بن عمرو بن عثمان، اصبغ بن عبدالعزیز بن مروان و ابراهیم بن عبدالرحمن بن عوف  درآمد.<ref>ابوالفرج اصفهانی، ۱۴۱۵ق، ج۱۷، ص۳۶۶؛ ابن عماد حنبلی، . ، ج۲، ص۸۲.</ref> اما مورخان معاصر ازدواج های مکرر حضرت سکینه را رد می‌کنند.

سیدمحمد علی الحلو در کتابی به نام عقیله قریش آمنه بنت الحسین به تفکیک نقل چهار نفر از مورخان - ابوالفرج اصفهانی، ابن خلکان، ابن سعد و سبط بن جوزی- درباره تعدد همسران حضرت سکینه آورده و به نقد و بررسی آن پرداخته و اعلام کرده است که افراد نامبرده اغلب زبیریاند. این نقل را زبیر بن بکار به نقل از عمویش، مصعب، آورده که وثاقت هر دو مخدوش است. علاوه بر اینکه آل زبیر با آل علی و اهل بیت دشمنی دارند. پس این روایت از اعتبار ساقط است و می‌توان گفت جعل این روایات برای کاستن از شخصیت‌های تأثیرگذار است.<ref>حلو، ۱۴۲۳ق، ص۹۵–۹۸.</ref> بنابراین گزارش‌های درباره تعدد ازدواج‌های ایشان در کتب تاریخی آمده که به تهمت تاریخی شبیه‌تر است تا واقعیت. 

== محل دفن ==
مورخان درباره محل وفات حضرت سکینه اتفاق نظر ندارند؛ اما نقل مشهور آن است که حضرت سکینه در مدینه وفات یافته و به خاک سپرده شده است.<ref>ابن خلکان، بیتا، ج2 ،ص396؛ امین، بیتا، ج3 ،ص492؛ شراب، بیتا، ص362 )</ref> البته تصریح نشده که قبر او در بقیع است. قبری که امروزه در قبرستان باب الصغیر دمشق سوریه واقع است و به گمان برخی منسوب به سکینه است - همان گونه که مرحوم سیدمحسن امین تصریح و تأ کید کرده - هیچ ارتباطی به حضرت سکینه جز تشابه اسمی ندارد و بی‌شک مربوط به سکینه دیگری است که دختر یکی از ملوک بوده است؛ چنان‌که بر صندوقی که بر این قبر نهاده بودند به خط کوفی مشجر عنوان «سکینه بنت الملک» را نوشته بودند. و حاج شیخ عباس قمی نیز آن را دیده و برای مرحوم سیدمحسن امین بازگو کرده بود. مرحوم امین نیز آن را مشاهده، و تصریح کرده است که مربوط به دختر یکی از ملوک است که سکینه نام داشته و چون صندوق از کلمه «الملک» به بعد دچار شکستگی شده، معلوم نیست کدام شاه و حاکم مراد است.<ref>ابن خلکان، بیتا، ج2 ،ص396؛ امین، بیتا، ج3 ،ص492؛ شراب، بیتا، ص362 )</ref>

دیدگاه‌های دیگری درباره محل وفات و دفن ایشان وجود دارد؛ از جمله وفات ایشان در راه مکه،<ref>ابن عماد حنبلی، بیتا، ج۲، ص۸۲.</ref>کوفه،<ref>ابن بطوطه، ج۱، ص۱۶۷.</ref> دمشق،<ref>همان، ج۱، ص۷۵؛ نوو ی، ج۱، ص۱۶۳)</ref> و قاهره<ref>شراب، بیتا، ص۳۶۲.</ref> دانسته‌اند.

با توجه به دیدگاه مشهور مورخان مبنی بر وفات و دفن سکینه بنت الحسین در مدینه تصریحی به دفن ایشان در بقیع وجود ندارد؛ اما با توجه به اهمیت بقیع نزد پیامبر و اهل‌بیت، بعید به نظر می‌رسد که بنی‌هاشم حضرت سکینه را در مکانی غیر از بقیع به خاک سپرده باشند. افزون بر این دلیلی نداریم که پیکر حضرت را پس از وفات به بیرون شهر برده و در جای دیگری به خاک سپرده باشند.<ref>مهرجویی، «سکینه بنت الحسین سلام الله علیها ، شخصیتی کم نظیر خفته در خاک بقیع (بررسی اسناد تاریخی وفات و محل دفن سکینه بنت الحسین ع)»، ص۸۲.</ref>

== پانویس ==
{{پانویس}}

== منابع ==
{{برگرفتگی
| پیش از لینک = 
| منبع = مقاله «سکینه بنت الحسین» در مجله میقات حج است.
| لینک = https://miqat.hajj.ir/article_220726.html| توضیحات منبع = 
}}
* مهرجویی، زهرا، و مریم زارعی، «سکینه بنت الحسین سلام الله علیها ، شخصیتی کم‌نظیر خفته در خاک بقیع (بررسی اسناد تاریخی وفات و محل دفن سکینه بنت الحسین)»، میقات حج، شماره ۱۲۷، ۱۴۰۳ش.
* ابوالفرج اصفهانی، علی بن حسین، االغانی، چ1 ،بیروت، دار احیاء التراث العربی. 1415ق.
* ابن بطوطه، محمد بن عبداهلل )1968م(، رحلة ابن بطوطة، بیروت، انتشارات دار التراث
* ابن خلکان، احمد بن محمد )بیتا(، وفيات األعيان، بیروت، دار صادر .
* ابن حبان، محمد بن حبان )1393ق/1973م(، الثقات؛ حیدرآباد، انتشارات دائرة المعارف العثمانیه.
* ابن عماد حنبلی، عبدالحی بن احمد، شذرات الذهب فی اخبار من ذهب، بیجا.
* ابن عساکر ، علی بن حسن )بى‌تا(، تاريخ مدينة دمشق، محقق: علی شیری، بیروت، دار الفکر .
* الصفدی، صالحالدین )1420ق(، الوافى بالوفيات، بیروت، دار إحیاء التراث.
* بالذر ی، احمد بن یحیی )1977م(، انساب االشراف، تحقیق: محمدباقر محمودی، بیروت، چ1 ،دارالتعارف.
* ابن عسا کر ، علی بن حسن )بى‌تا(، تاريخ مدينة دمشق، محقق: علی شیری، بیروت، دار الفکر .
* شراب، محمدحسن )بى‌تا(، نور االبصار فی مناقب آل البیت المختار، بیروت، انتشارات دار القلم، دار الشامیه.
* ذهبی، محمد بن احمد )1427ق/ 2006م(، سیر اعالم النبالء، قاهره، انتشارات دارالحدیث.
* مقرم، عبدالرزاق، السیدة سکینة، بیروت، انتشارات دار االضواء.
* الحلو ، محمد علی )1423ق(، عقیلة قریش آمنة بنت الحسین7 ،چ1 ،قم، انتشارات مؤسسة السبطین8 .
* ابن شهرآشوب، محمد بن علی )1379ق(، مناقب آل ابی طالب، تحقیق محمدحسین آشتیانی، چ1 ،قم، انتشارات عالمه.
* مفید، محمد بن محمد )بیتا(، اإلرشاد فى معرفة حجج اهلل على العباد )فارسى(، مترجم: محال تی، تهران، انتشارات علمیه اسالمیه.
* محلاتی، ذبیح الله، رياحين الشريعة در ترجمه دانشمندان بانوان شيعه )فارسی(، تهران، دار الکتب االسالمیة.
* نوو ی، ابوزکریا )بى‌تا(، تهذیب االسماء و اللغات، بیروت، انتشارات دار الکتب العلمیه.
{{منابع}}
{{پایان}}