در حال ویرایش شعب ابی‌طالب

"والشِّعْبُ (بِالْکَسْرِ) ما انْفَرَجَ بَیْنَ جَبَلَیْن و قِیل: هُوَ الطّریٖقُ فِی الْجَبَلِ و الجَمْعُ الشّعٰابْ؛ «شِعْب» (به کسر شین) شکاف بین دو کوه را گویند. به راه کوهستانی نیز گفته شده است. جمع آن «شِعاب» می‌باشد".<ref>ابن منظور، لسان العرب، ج4، ص٢٢٧٠، چاپ مصر - دارالمعارف - قاهره.</ref>  

[[جوهری]] (م ٣٩٣ ه‌. ق.) در [[صحاح اللغة|صحاح]] می‌نویسد: "والشِعْبُ (بالکسر) الطَّریقُ فِی الْجَبَل وَ الْجَمْع «الشِّعٰاب؛ «شِعْب» (به‌کسر شین) راه‌ در کوه را گویند، جمع آن نیز «شِعٰاب» است".<ref>جوهری، صحاح، ج١، ص١56، بیروت، ١4٠4 ه‌. ق.</ref>  

[[فخرالدین طریحی]] (م ١٠٨5 ه‌. ق.) در [[مجمع البحرین]] می‌نویسد: «شِعْب» (به کسر شین) راه در کوه را گویند جمع آن «شِعٰاب» مانند کِتٰاب است.<ref>طریحی، مجمع‌البحرین، ج١، ص5١٣.</ref>  

در [[فرهنگ معین]] نیز آمده است: شِعْب: راهی در کوه باشد، دره.<ref>دکتر معین، فرهنگ معین، ج٢، ص٢٠4٧، تهران ١٣6٠ ه‌. ش.</ref>  

از نظر تاریخی مسلم است که رسول خدا(ص) تقریباً در سال 5٣ قبل از هجرت ([[عام الفیل]]) در شِعْبِ ابی‌طالب که امروزه به شِعْبِ علی معروف است، به دنیا آمد و به خاطر ازدحام مردم و شوق آنان نسبت به تبرک‌جویی از آن خانه، هم‌اینک به کتابخانه تبدیل شده است.<ref>فضائل مکه، ص٢٣٢، دار مکه ١4١٠ ه‌. ق.</ref>  

تا قبل از سلطه [[وهابیان]] بر حرمین شریفین، محل ولادت رسول خدا(ص)، زیارتگاه مؤمنان و مسلمانانی بود که از گوشه و کنار جهان به مکه می‌آمدند.<ref>السیرة الحلبیه، ج١، ص5٧.</ref>  

محمد بن علوی مالکی مکّی می‌نویسد: "مکان ولادت رسول خدا(ص) در سوق اللیل مکانی شناخته شده است و ساکنین مکه درباره آن اختلاف نظر ندارند، هریک از آنها از نسل قبل از خود شنیده و تردیدی در آن ندارند".<ref>فی رحاب بیت‌اللّٰه الحرام، ص٢6٢.</ref>  

بنابراین پیامبر اکرم(ص) در شِعْبِ ابی‌طالب متولد گردیده‌اند و شِعْبِ ابی‌طالب در مکّه مکانی نزدیک مسجدالحرام بوده و با مکانی که فعلاً در حجون به این نام معروف است، فاصله دارد. طریحی پس از آن که شِعْب را معنی می‌کند، می‌نویسد: "وشِعْب ابی‌طالب بمکّة مکان مولد النّبی(ص) و شِعْبُ الدُّبّ ایضا بِمَکّة و انْتَ خٰارِجٌ الیٰ مِنیٰ؛ شِعْبِ ابی‌طالب در مکّه، زادگاه نبی اکرم(ص) است و شِعْب دُبّ نیز در مکّه در مسیر [[منا]] قرار دارد.»<ref>طریحی، مجمع‌البحرین، ج2، ص5١٣.</ref>  

بنابر نقل سیره‌نویسان، چون [[قریش]] دیدند که [[اصحاب رسول خدا]](ص) در [[سرزمین حبشه]] در کمال امنیت و آرامش قرار دارند و [[نجاشی]] هم ایشان را گرامی داشته و از آنها دفاع می‌کند و از سوی دیگر [[حمزة بن عبدالمطلب]] و عمر نیز مسلمان شده‌اند و [[اسلام]] در قبایل آشکار می‌گردد، جمع شدند و به چاره‌اندیشی پرداختند و تصمیم گرفتند پیمان نامه‌ای بنویسند و متعهد شوند که از بنی‌هاشم و بنی‌مطلب زن نگیرند و به آنها زن ندهند و نیز چیزی به آنها نفروشند و چیزی از آنها نخرند. پس از این که جمع شدند، پیمان‌نامه نوشتند و جملگی بر آن موافقت کردند و سپس برای تاکید، پیمان‌نامه را از سقف کعبه آویختند.<ref>سیره ابن هشام، ج١، ص٣٧5؛ سیرة الحلبیه، ج١، ص٣66.</ref>  

مشرکان، بنی‌هاشم را در اول ماه محرم سال هفتم بعثت تحریم کرده، اعلام داشتند هیچکس حق معامله، ازدواج و معاشرت با آنان را ندارد. به دنبال آن تمامی بنی‌هاشم اعم از مسلمان و کافر جز [[ابی‌لهب]] و [[ابوسفیان بن حارث]] وارد شِعْبِ شده و آنجا اجتماع کردند. فرزندان [[مطلب بن عبدمناف]] که چهل نفر بودند از شِعْبِ حراست نموده، شب و روز به نگهبانی آن مشغول بودند و در طول سال جز [[موسم حج]] در ماه ذی‌الحجه، و [[عمره]] در ماه رجب از آنجا بیرون نمی‌آمدند. قریش از ورود خواروبار به شِعْبِ جلوگیری کرده، فقط مقدار کمی بصورت پنهانی به دست محاصره شدگان می‌رسید که کفافشان را نمی‌داد. در نتیجه وضعیت سخت شد؛ به شکلی که مردم صدای گریه بچه‌ها را ازبیرون شِعْب می‌شنیدند واین دوران سخت‌ترین لحظات زندگی پیامبر(ص) و اهل بیت بزرگوارش در مکه بود.<ref>اعیان‌الشیعه، ج١، ص٢٣5.</ref>  

اسامی برخی از بنی‌هاشم که همراه پیامبر(ص) در شِعْب محاصره شدند از این قرار است: [[ابوطالب بن عبدالمطلب]]، [[علی بن ابی‌طالب(ع)]]، [[حمزة بن عبدالمطلب]]، [[عبیدة بن حارث]]، [[عباس بن عبدالمطلب]]، [[عقیل بن ابی‌طالب]]، [[طالب بن ابی‌طالب]]، [[نوفل بن حارث]]، [[حارث بن نوفل]]، [[خدیجه بنت خویلد]].<ref>شرح نهج‌البلاغه، ابن ابی‌الحدید، ج١4، ص5٩.</ref>  

[[علامه مجلسی]] می‌نویسد: "شِعْبِ شکاف بین دو کوه است و شِعْبِ ابیٖ‌طٰالِب در مکه معروف و شناخته شده است و آن همان مکانی است که رسول خدا(ص) و ابوطالب و دیگر بنی‌هاشم پس‌از آن که قریش آنها را از بین خود راند، در آنجا بودند.<ref>مجلسی، مرآةالعقول، ج5، ١٧4 دارالکتب الاسلامیه - تهران ١٣6٣ ه‌. ش.</ref>  

[[حضرت خدیجه(س)]] نیز که اموال فراوانی داشت، همه را برای مسلمانان محاصره شده در شِعْب خرج و مصرف نمود.<ref>اعلام الوری، ص6٠.</ref> گاهی نیز علی بن ابی‌طالب(ع) مخفیانه از شِعْب خارج شده، غذا و امکانات تهیه و آن را با خود به درون شِعْب می‌آورد.<ref>الصحیح من سیرةالنبی، ج٢، ص١٠٩، قم ١4٠٠ ه‌. ق.</ref>  

سرانجام پس از گذشت حدود سه سال، ابوطالب خبر خورده شدن پیمان‌نامه سران قریش به واسطه موریانه را به مشرکان اطّلاع داد. او همراه آنان به کنار کعبه آمد و پس از گشودن آن، صحّت سخن رسول خدا(ص) بر همگان پدیدار گشت و در سال دهم بعثت، محاصره اقتصادی مسلمانان شکسته شد.<ref>نهایةالارب، ج١، ص٢4٨؛ دلائل النبوه، ج٢، ص6٨، تهران ١٣6١ ه‌. ق.</ref>  

شِعْبِ ابی‌طالب در دهانه شمالی کوه ابوقبیس و بین این‌ کوه و خندمه قرار دارد. ولادت رسول خدا(ص) در همین مکان بوده و حدود سیصد متر با مسجدالحرام فاصله دارد. اینک تبدیل به کتابخانه شده و سپس در سال ١٣٩٩ هجری قمری در طرح توسعه خیابان غزّه از بین رفته است.<ref>معجم معالم الحجاز، ص5٧. دار مکّه.</ref>  

[[ابراهیم رفعت پاشا]] می‌نویسد: در طرف شرق منطقه قشاشیه، شِعْبِ علی یا شِعْبِ بنی‌هاشم قرار دارد... خانه خدیجه بنت خویلد یا محل ولادت فاطمه(س) دختر رسول اکرم(ص) نیز آنجاست.<ref>مرآةالحرمین، ج١، ص١٨٠ و١٨١، دارالمعرفه - بیروت.</ref>  

در حال حاضر، محل شعب شامل فضای وسیعی است که سنگفرش شده و محل خواندن نماز و استراحت حجاج در ایام حج است. زمانی که زائر از مسجدالحرام خارج می‌‌‌‌شود و از [[باب‌العباس]]، [[باب علی]] یا [[باب‌السلام]] بیرون می‌‌‌‌آید و از [[مسعی]] هم عبور می‌‌‌‌کند، به فضای بازی می‌‌‌‌رسدکه در پایین کوه ابوقبیس سنگفرش شده است. در حال حاضر، تنها بخشی از محلّه شعب ابی‌طالب باقی مانده که نام آن سوق اللیل و بر فراز کوه است. محله سوق اللیل شامل خانه‌هایی است که در روی کوه، مقابل مسعی ساخته‌ شده‌اند. خانه‌ها و اماکن تاریخی موجود در شعب، در توسعه‌های مختلف مسجد، جزو مسجد شده است. گفتنی است که بخشی از شعب در این سوی مسعی، یعنی در فاصله مسجد تا مسعی بوده که اکنون جزو مسجد شده است. طبعا خانه [[ام‌هانی]]، دختر ابوطالب که در توسعه مسجد در زمان مهدی عباسی جزو مسجد شد، در محدوده شعب قرار داشته است. در این صورت، باید شعب ابی طالب را محله‌ای بزرگ تصور کرد که اطراف آن را به طور عمده کوه خندمه، کوه ابوقبیس و مسجدالحرام در محاصره داشته است. در کنار شعب ابی‌طالب، شعب عامر بوده که هنوز نیز به همین نام از آن یاد می‌‌‌‌شود، در حال حاضر شعب ابی طالب به نام شعب علی(ع) شهرت دارد.<ref>آثار اسلامي مکّه و مدينه، ج1، ص151.</ref>  

در ابتدای خیابان حجون، گورستانی وجود دارد که در گذشته آن را «مقبرةالمعلاة» می‌نامیدند و هم اکنون در میان اهل مکّه به «جنةالمعلاة»<ref>فقه العبادات (الحج)، ص٢٠5.</ref> و در بین ایرانیان به «قبرستان ابوطالب» معروف است.<ref>ازرقی، اخبار مکه، ج٢، ص٢٧٣.</ref> درّه‌ای که این گورستان در آن قرار دارد به نام «شِعْب ابِی‌دُبّ» معروف است.<ref>ازرقی، اخبار مکه، ج٢، ص٢٧٢؛ معجم معالم الحجاز، ص56.</ref> حجاج و زائران محترم بیت‌اللّٰه الحرام همه ساله پس از انجام اعمال عمره و یا حج، کنار این قبرستان آمده و مدفونین در آن، از جمله [[حضرت خدیجه(س)]] و [[ابوطالب(ع)]] و... را زیارت می‌کنند.

شعب ابی‌طالب در مکانی غیر از قبرستان ابوطالب قرار داشته، و چنین اشتباهی از چه زمان و براساس چه دلیل و مدرکی رخ داده، معلوم نیست. تنها کسی که احتمال داده شِعْبِ ابی‌طالب در منطقه حجون قرار گرفته، حلبی است.<ref>السیرة الحلبیه، ج١، ص63.</ref> لیکن دلیلی بر صحّت این نقل وجود نداشته است. متون تاریخی مؤید این معناست و این نکته‌ای است که برخی به آن توجه نداشته‌اند. در نقشه‌های موجود از حجاز قدیم و جدید، دقیقاً محل شِعْبِ علی و شِعْبِ بنی‌هاشم، و شِعْبِ بنی‌عامر، در نزدیکی مسجدالحرام مشخص گردیده و هیچکس قبرستان ابی‌طالب را که در شِعْبِ ابی‌دُبّ واقع شده، شِعْبِ ابی‌طالب نام ننهاده است.