در حال ویرایش شفاعت
این ویرایش را میتوان خنثی کرد. لطفاً تفاوت زیر را بررسی کنید تا تأیید کنید که این چیزی است که میخواهید انجام دهید، سپس تغییرات زیر را ذخیره کنید تا خنثیسازی ویرایش را به پایان ببرید.
نسخهٔ فعلی | متن شما | ||
خط ۶: | خط ۶: | ||
واژه شفاعت در لغت، به معنای «میانجیگری و واسطه شدن برای جلب سود یا ضرر» است.<ref>ابن اثیر، ۱۴۱۴ق، ج۲، ص۳۹۹.</ref> | واژه شفاعت در لغت، به معنای «میانجیگری و واسطه شدن برای جلب سود یا ضرر» است.<ref>ابن اثیر، ۱۴۱۴ق، ج۲، ص۳۹۹.</ref> | ||
[[جعفر سبحانی]] فقیه و متکلم [[شیعة العراق و بناء الوطن (کتاب)|شیعه]] | [[جعفر سبحانی]] (زاده ۱۳۰۸ش)، فقیه و متکلم [[شیعة العراق و بناء الوطن (کتاب)|شیعه]]، شفاعت را درخواست وسیله برای کسی دانسته است که در مقام ایمان و اطاعت، کوتاهی کرده و خود را نیازمند آمرزش خدا میداند. او برای نجات، به بندگان صالح خدا، مانند [[پیامبران]] و اولیای الهی [[توسل|متوسل]] میشود و آنان را شفیع خود قرار میدهد تا برای آمرزش گناهان او [[دعا]] کنند.<ref>الالهیات علی هدی الکتاب و اسنة و العقل، ۱۴۱۲ق، ج۲، ص۳۴۴.</ref> | ||
[[شیخ طوسی]] (درگذشت ۴۶۰ق) و [[سید مرتضی]] (درگذشت ۴۳۶ق) از عالمان [[شیعه]]، در معنای اصطلاحی شفاعت، آن را به معنای «درخواست برای برداشته شدن مجازات از فردی که مستحق عقاب است» دانستهاند. به باور آنها شفاعت برای بالا بردن درجه و منفعت بیشتر نیست؛ بلکه تنها برای برداشته شدن عقاب است.<ref>التبیان فی تفسیر القرآن، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۲۱۳؛ رسائل المرتضی، ۱۴۰۳ق، ج۱، ص۱۵۰.</ref> در برابر، برخی از متکلمان [[اهل سنت]]، مانند قاضی عبدالجبار معتزلی (درگذشت ۴۱۵ق)، شفاعت را واسطه قرار دادن برای به دست آوردن منفعت نیز دانستهاند.<ref>قاضی عبدالجبار، ۱۴۰۸ق، ص۶۸۸.</ref> | [[شیخ طوسی]] (درگذشت ۴۶۰ق) و [[سید مرتضی]] (درگذشت ۴۳۶ق)، از عالمان [[شیعه]]، در معنای اصطلاحی شفاعت، آن را به معنای «درخواست برای برداشته شدن مجازات از فردی که مستحق عقاب است» دانستهاند. به باور آنها شفاعت برای بالا بردن درجه و منفعت بیشتر نیست؛ بلکه تنها برای برداشته شدن عقاب است.<ref>التبیان فی تفسیر القرآن، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۲۱۳؛ رسائل المرتضی، ۱۴۰۳ق، ج۱، ص۱۵۰.</ref> در برابر، برخی از متکلمان [[اهل سنت]]، مانند قاضی عبدالجبار معتزلی (درگذشت ۴۱۵ق)، شفاعت را واسطه قرار دادن برای به دست آوردن منفعت نیز دانستهاند.<ref>قاضی عبدالجبار، ۱۴۰۸ق، ص۶۸۸.</ref> | ||
== | ==اثبات== | ||
در آیات [[قرآن]]، گاهی به صورت صریح و گاه به صورت اشاره، «شفاعت» یاد شده است. در آیات ۲۲۵ سوره بقره و ۲۳ سوره سبأ، مقام شفاعت برای کسانی که خدا به آنها اجازه شفاعت داده، ثابت شده است. | در آیات [[قرآن]]، گاهی به صورت صریح و گاه به صورت اشاره، «شفاعت» یاد شده است. در آیات ۲۲۵ سوره بقره و ۲۳ سوره سبأ، مقام شفاعت برای کسانی که خدا به آنها اجازه شفاعت داده، ثابت شده است. | ||
در روایات پرشماری نیز، به حق شفاعت پیامبر(ص) اشاره شده است، که برخی از این روایات مورد قبول شیعه و اهلسنت هستند.<ref>المنهاج شرح صحیح مسلم بن الحجاج، ۱۴۰۸ق، ج۳، ص۳۵؛ فتح الباری شرح صحیح البخاری، ۱۳۷۹ق، ج۱۱، ص۴۲۶؛ لوامع الانوار البهیه، ۱۴۰۲ق، ج۲، ص۲۰۸؛ المیزان فی تفسیر القرآن، ۱۴۱۷ق، ج۱، ص۱۸۳.</ref> برای نمونه در روایتی، حضرت محمد(ص) خود را نخستین شفاعت کننده و نخستین کسی که شفاعتش پذیرفته میشود دانسته است.<ref>سنن الترمذی، ۱۴۰۸ق، ج۵، ص۲۴۸؛ سنن الدارمی، ۱۴۱۲ق، ج۱، ص۲۶.</ref> | بر اساس آیه ۷۹ سوره اسراء، به [[حضرت محمد(ص)]]، [[مقام محمود]] داده شده است. مفسّران شیعه و سنی مراد از مقام محمود در این آیه را مقام شفاعت دانستهاند.<ref>طبری، ۱۴۲۰ق، ج۱۷، ص۵۲۶؛ الکشف و البیان عن تفسیر القرآن،۱۴۲۲ق، ج۶، ص۱۲۳؛ تفسیر البغوی، ۱۴۲۰ق، ج۳، ص۱۵۴؛ الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۱۳۶؛ التفسیر الکبیر، ۱۴۲۰ق، ج۲۱، ص۳۸۷؛ تفسیر القرآن العظیم، ۱۴۲۰ق، ج۳، ص۳۸۱ و ج۳، ص۳۴۲؛ المستدرک علی الصحیحین، ۱۴۱۶ق، ج۲، ص۵۸؛ الدر المنثور، ۱۴۱۴ق، ج۵، ص۳۲۵؛ فتح القدیر، ۱۴۱۴ق، ج۳، ص۲۰۳-۲۹۹؛ المیزان فی تفسیر القرآن، ۱۴۱۷ق، ج۱، ص۱۷۵. </ref> در روایات پرشماری نیز، به حق شفاعت پیامبر(ص) اشاره شده است، که برخی از این روایات مورد قبول شیعه و اهلسنت هستند.<ref>المنهاج شرح صحیح مسلم بن الحجاج، ۱۴۰۸ق، ج۳، ص۳۵؛ فتح الباری شرح صحیح البخاری، ۱۳۷۹ق، ج۱۱، ص۴۲۶؛ لوامع الانوار البهیه، ۱۴۰۲ق، ج۲، ص۲۰۸؛ المیزان فی تفسیر القرآن، ۱۴۱۷ق، ج۱، ص۱۸۳.</ref> برای نمونه در روایتی، حضرت محمد(ص) خود را نخستین شفاعت کننده و نخستین کسی که شفاعتش پذیرفته میشود دانسته است.<ref>سنن الترمذی، ۱۴۰۸ق، ج۵، ص۲۴۸؛ سنن الدارمی، ۱۴۱۲ق، ج۱، ص۲۶.</ref> | ||
ابوحفص النَسفی (درگذشت 462ق) فقیه [[مذهب حنفیه|حنفی]] | ابوحفص النَسفی (درگذشت 462ق)، فقیه [[مذهب حنفیه|حنفی]] شفاعت پیامبران و بندگان صالح را ثابت دانسته است.<ref>العقائد النفسیه، ۱۲۷۴ق، ص۱۴۸.</ref> به گفته قاضی عیاض، عالم [[مذهب مالکی|مالکی]] نیز، جواز شفاعت مورد قبول همه عالمان اهل سنت است.<ref>قاضی عیاض، بیتا، ج۳، ص۳۵.</ref> | ||
==دیدگاهها== | ==دیدگاهها== |