در حال ویرایش عبدالله بن مسعود

{{در دست ویرایش|ماه=[[شهریور]]|روز=[[۲۵]]|سال=[[۱۳۹۶]]|کاربر=Ahmad}}

'''ابن مسعود'''، از نخستین مسلمانان و مهاجران حبشه، راوی حدیث، قاری و مفسر قرآن کریم، مدفون در بقیع

عبدالله‌ بن‌ مسعود بن‌ غافل بن حبیب هُذَلی<ref> التنبیه و الاشراف، ص۲۵۵؛ جمهرة انساب العرب، ص۱۹۷.</ref> از تیره بنی مخزوم [[قریش]] است.<ref>الطبقات، ج۳، ص۱۵۰.</ref> از آن رو که به هُذَیل بن مدرکه از عرب [[عدنانی]] نسب می‌بُرد، به هُذَلی مشهور بود.<ref>السیرة النبویه، ج۱، ص۲۵۵؛ الطبقات، ج۳، ص۱۵۰.</ref> کنیه‌اش ابوعبدالرحمن<ref> الطبقات، ج۳، ص۱۵۰؛ سیر اعلام النبلاء، ج۱، ص۴۶۱؛ اسد الغابه، ج۳، ص۲۸۰.</ref> و ابن ام‌ عبد ثبت گشته است؛ زیرا مادرش ام‌ عبد بنت عَبدِودّ بن سواء از هُذیل بود.<ref>سیر اعلام النبلاء، ج۱، ص۴۶۲.</ref> بر پایه گزارشی، [[پیامبر(ص)]] کنیه ابوعبدالرحمن را به او داد.<ref>سیر اعلام النبلاء، ج۱، ص۴۶۲.</ref> به‌ سبب هم‌پیمانی پدرش با [[بنی‌زهره]] از تیره‌های قریش، وی را «حلیف‌ بنی‌زهره» خوانده‌اند.<ref>الطبقات، ج۳، ص۱۵۰؛ اسد الغابه، ج۳، ص۲۸۰.</ref>

گفته‌اند: قامتی کوتاه داشت و ساق پاهایش لاغر بود؛ به گونه‌ای که چون به دستور [[پیامبر اسلام(ص)]] بالای درختی رفت، نازکی پاهایش برخی را به خنده‌انداخت. پیامبر گفت: «رِجْلُ عبدِالله فی المیزان أثقَلُ مِن أُحُد»؛ «پای عبدالله در قیامت از کوه [[احد|اُحد]] سنگین‌تر است».<ref>انساب الاشراف، ج۱۱، ص۲۲۰؛ الاستیعاب، ج۳، ص۹۸۹-۹۹۰؛ اسد الغابه، ج۳، ص۲۸۴.</ref> او در رفتارش به پیامبر تشبّه می‌ورزید.<ref>انساب الاشراف، ج۱۱، ص۲۱۸.</ref> برخی وی را نحیف دانسته و در وصفش گفته‌اند: موی سر تا پشت گوش فرومی‌گذاشت و خضاب نمی‌کرد.<ref>انساب الاشراف، ج۱، ص۲۳۳.</ref> نیز لباسش سفید، پاکیزه و خوشبو بود.<ref>انساب الاشراف، ج۱۱، ص۲۱۵، ۲۲۴.</ref>

درباره زمان اسلام‌آوردن ابن‌ مسعود اختلاف است. برخی او را ششمین پذیرنده اسلام دانسته و از این رو او را «سادسُ سِتَّة» گفته‌اند؛<ref>المستدرک، ج۳، ص۳۱۳؛ اسد الغابه، ج۳، ص۲۸۱؛ الاصابه، ج۴، ص۱۹۹.</ref> اما ابن‌ اسحاق و برخی دیگر او را بیست و دومین اسلام آورنده شمرده‌اند.<ref>سیر اعلام النبلاء، ج۱، ص۴۶۴.</ref> در نحوه اسلام او آمده است که هنگام چراندن گوسفندان، اعجازی از پیامبر اسلام دید و مسلمان شد<ref>مسند احمد، ج۱، ص۳۷۹؛ الاستیعاب، ج۳، ص۹۸۷-۹۸۸؛ اسد الغابه، ج۳، ص۲۸۱.</ref> و از پیامبر خواست که به او دانش بیاموزد. پیامبر فرمود: «إنّک لَغلامٌ مُعَلَّم» (تو پسری تعلیم یافته‌ای).<ref>الطبقات، ج۳، ص۱۵۰-۱۵۱؛ اسد الغابه، ج۳، ص۲۸۱؛ الاصابه، ج۴، ص۱۹۹.</ref> با توجه به این گزارش‌ها، اسلام آوردنش پیش از دعوت پیامبر در‌ [[دار ارقم|دارُ اَرقم]] بوده است؛ چنانکه واقدی بدان اشاره دارد.<ref>انساب الاشراف، ج۱۱، ص۲۱۰.</ref>

ابن‌ مسعود نخستین‌ نومسلمانی بود که داوطلبانه [[سوره الرحمن]] را با‌ صدای‌ بلند بر مشرکان‌ [[مکه]] خواند و به همین سبب [[قریش]] او را زیر ضرب و شتم گرفتند؛ ولی از تلاوت دست برنداشت تا خواندن آن آیات را به پایان رساند.<ref>السیرة النبویه، ج۱، ص۳۱۴-۳۱۵؛ انساب الاشراف، ج۱۱، ص۲۱۱؛ اسد الغابه، ج۳، ص۲۸۱-۲۸۲.</ref>

او همراه مادرش که اسلام آورده بود، در منزل پیامبر خدمت می‌کرد و در سفر و حضر همراه وی بود و به نگهداری لوازم شخصی او همچون جامه و کفش و فراهم‌آوردن بسترش اهتمام داشت.<ref>اسد الغابه، ج۳، ص۲۸۲؛ الاصابه، ج۴، ص۱۹۹-۲۰۰.</ref> ازاین رو، او را «صاحبُ النَّعلَینِ و السِّواکِ و الوَساد» (صاحب کفش و مسواک و بستر) لقب داده‌اند.<ref>انساب الاشراف، ج۱۱، ص۲۱۷؛ الاستیعاب، ج۳، ص۹۸۸؛ الاصابه، ج۴، ص۲۰۰.</ref>

ابن‌ مسعود در همه غزوه‌های رسول خدا۹ حاضر بود.<ref>الطبقات، ج۳، ص۱۵۲؛ الاصابه، ج۴، ص۱۹۹.</ref> در جنگ بدر ابوجهل را به دست خویش کشت. پیامبر۹ که‌ از کشته‌ شدن‌ ابوجهل‌ خشنود شده بود، شمشیر او را به‌ ابن مسعود بخشید.<ref>المغازی، ج۱، ص۸۹-۹۱؛ السیرة النبویه، ج۱، ص۶۳۵-۶۳۶، ۷۱۰-۷۱۱.</ref> از گفت‌وگوی وی با ابوسلمه بر سر کشتن ابوجهل گزارشی در دست است<ref>المغازی، ج۱، ص۹۰.</ref> که نخست ابوسلمه آن را باور نداشت؛ ولی با توضیح او آن را پذیرفت. ابن‌ عباس‌ وی‌ را از اندک یاران‌ پیامبر۹ می‌داند که‌ در جنگ‌ اُحد در کنار پیامبر پایداری کردند.<ref>سیر اعلام النبلاء، ج۱، ص۴۶۷.</ref> او در غزوه حدیبیه، اعجاز رسول خدا۹ و نیز گم شدن ناقه ایشان را گزارش کرده است.<ref>مسند احمد، ج۱، ص۳۹۱.</ref> گویند: پیامبر به او بشارت بهشت داده است.<ref>الاستیعاب، ج۳، ص۹۸۸.</ref>

ابن مسعود پس از رحلت پیامبر۹: درباره رویکرد او در برابر سقیفه، گزارش‌ها متفاوتند. شیخ صدوق او را از ۱۲ نفری دانسته که خلافت ابوبکر را نپذیرفتند.<ref>الخصال، ص۴۶۱.</ref> نیز علی۷ به سبب حضور در نماز بر جنازه حضرت زهرا۳ او را ستایش کرد.<ref>الخصال، ص۴۶۱.</ref> در دوره خلفا به همکاری با آنان روی آورد و در نبردهای ردّه شرکت جست.<ref>فتوح البلدان، ص۹۹-۱۰۰.</ref> به نقل سیف بن عمر، او محافظت از غنایم یرموک را بر عهده داشت.<ref>تاریخ طبری، ج۳، ص۳۹۷.</ref>

ابن‌ مسعود در زمان‌ عمر در فتح‌ شام‌ و حِمْص شرکت‌ داشت. همو خبر فتح حمص و خمس غنایم را از سوی ابوعبیده به مدینه آورد.<ref>تاریخ طبری، ج۳، ص۶۰۱.</ref> در سال ۲۱ق.‌ همراه‌ عمار که از جانب خلیفه دوم به حکمرانی کوفه منصوب شده بود، برای‌ نظارت‌ بر بیت‌ المال‌ و قضاوت به‌ کوفه‌ فرستاده شد<ref>انساب الاشراف، ج۱۱، ص۲۱۴؛ الاستیعاب، ج۳، ص۹۹۲.</ref> و مدتی نیز در مداین به تعلیم‌ فقه‌ و قرآن‌ پرداخت.<ref>تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۱۵۱.</ref> گویند: مقرری سالانه او ۶۰۰۰ درهم بود و سپس به ۱۵۰۰۰ درهم افزایش یافت.<ref>الطبقات، ج۳، ص۱۶۰.</ref> برخی مشاجره میان عمار و او را سبب عزل عمار از حکمرانی کوفه دانسته‌اند.<ref>انساب الاشراف، ج۱، ص۱۹۱.</ref>

پس از خلافت عثمان، زمینی با دو نهر در عراق به او واگذار شد.<ref>فتوح البلدان، ص۲۶۸.</ref> هنگامی‌که عثمان سعد بن ابی‌وقاص را از حکمرانی کوفه عزل کرد و به جای او ولید بن عقبه را برگزید که در قرآن فاسق نامیده شده و خدا به پیامبر فرمان داد به او اعتماد نکند، ابن‌ مسعود که به فرمان عثمان کلید بیت‌ المال را به ولید سپرد، به حکمرانی وی اعتراض کرد. ولید به عثمان نوشت که ابن‌ مسعود مردم را بر ضدّ او تحریک می‌کند.<ref>انساب الاشراف، ج۵، ص۱۴۵-۱۴۷؛ تاریخ طبری، ج۴، ص۲۷۶.</ref> در پی‌ این‌ درگیری‌ و شکایت، عثمان، ابن‌ مسعود را به‌ مدینه‌ فراخواند.<ref>انساب الاشراف، ج۵، ص۱۴۷.</ref> هنگامی که وی به مسجد پیامبر رسید، عثمان بر منبر بود. عثمان با دیدن عبدالله، او را به حشره‌ای کثیف تشبیه کرد و پس از اهانت به او دستور داد از مسجد پیامبر بیرونش افکنند. غلام عثمان یا عبدالله بن زمعه این فرمان را با خشونت بسیار اجرا کرد؛ به گونه‌ای که دنده‌های ابن‌ مسعود شکست. امام علی۷ و عایشه به این رفتار عثمان اعتراض کردند.<ref>انساب الاشراف، ج۵، ص۱۴۷-۱۴۸.</ref> ابن‌ مسعود درخواست کرد تا برای جهاد با کافران به شام برود؛ اما عثمان به توصیه مروان اجازه نداد او از مدینه بیرون رود؛ با این استدلال که وی هر جا رود، مردم را ضدّ عثمان تحریک خواهد کرد؛ چنان‌که در کوفه همین کار را انجام داده بود.<ref>انساب الاشراف، ج۵، ص۱۴۷-۱۴۸.</ref> به دستور عثمان، مقرری او از بیت المال دو سال قطع شد.<ref>انساب الاشراف، ج۱۱، ص۲۲۷.</ref> اختلاف او با عثمان عوامل دیگر نیز داشت؛ از جمله آن که وی دستور عثمان را در انحصاری شمردن مصحف زید بن ثابت، نپذیرفت؛ زیرا او مصحف و قرائت خود را صحیح‌تر از زید می‌دانست و می‌گفت: آن‌گاه که زید با کودکان مکه بازی می‌کرد، من۷۰ سوره قرآن را از زبان پیغمبر حفظ کرده بودم.<ref>انساب الاشراف، ج۱۱، ص۲۱۱؛ الاستیعاب، ج۳، ص۹۹۳.</ref>

ابن‌ مسعود همراه گروهی بر جنازه ابوذر در ربذه که عثمان او را به آن‌جا تبعید کرده بود، حاضر شد و پس از غسل و کفن وی، بر او نماز گزارد.<ref>تاریخ طبری، ج۴، ص۳۰۹؛ الاستیعاب، ج۴، ص۱۶۵۵.</ref> نیز میان او و سعد بن‌ ابی‌وقاص‌، حکمران وقت‌ کوفه،‌ که‌ وام‌ خود را به‌ بیت‌ المال‌ نمی‌پرداخت، بگومگویی رخ داد. چون‌ این خبر به‌ عثمان‌ رسید، سعد را عزل‌ کرد و بر ابن‌ مسعود نیز خشم‌ گرفت.<ref>تاریخ طبری، ج۴، ص۲۷۱.</ref> وی هنگام مرگ از عثمان خشمگین بود و در عیادت عثمان از خود، از خدا خواست تا حقش را از وی بازستاند.<ref>انساب الاشراف، ج۵، ص۱۴۷-۱۴۸؛ تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۱۷۰.</ref> از این رو، به عمار وصیت کرد مخفیانه به خاک سپرده شود تا عثمان بر او نماز نگزارد. عمار به سفارش او عمل کرد و بر وی نماز گزارد.<ref> انساب الاشراف، ج۱، ص۲۰۴.</ref> جفای عثمان بر او را سبب کینه‌ورزی قبیله‌اش هذیل و بنی‌زهره با عثمان دانسته‌اند.<ref>الفتوح، ج۲، ص۴۱۲؛ البدء و التاریخ، ج۵، ص۲۰۵.</ref> بر پایه برخی گزارش‌ها، زبیر بر او نماز گزارد و وصی وی زبیر و فرزندش عبدالله بودند که سرپرستی خانواده و ازدواج دخترانش را عهده‌دار شدند.<ref>انساب الاشراف، ج۱۱، ص۲۲۵؛ الاستیعاب، ج۳، ص۹۹۴.</ref> گفته‌اند شصت و اندی سال زیست و به سال ۳۲ یا ۳۳ق. درگذشت.<ref>انساب الشراف، ج۱۱، ص۲۲۶؛ اسد الغابه، ج۳، ص۲۸۶؛ الاصابه، ج۴، ص۲۰۰.</ref>

خانه ابن‌ مسعود در جهت شمالی مسجد پیامبر در همسایگی خانه ابوالغیث بن مغیره، نواده عبدالرحمن بن عوف، قرار داشت و‌دار القراء خوانده می‌شد.<ref>موسوعة مکة المکرمه، ج۱، ص۴۴۴.</ref> بخشی از این خانه در روزگار عبدالملک بن مروان (حکومت: ۶۰-۸۵ق.) و بخشی دیگر در دوران ولید بن عبدالملک (حکومت: ۸۵-۹۵ق.) به دست حاکم مدینه، عمر بن عبدالعزیز، ویران و به مسجد پیامبر افزوده شد. در سال ۱۶۱ق. مهدی عباسی به جعفر بن سلیمان دستور داد مسجد را وسعت بخشد. بدین سان، مسجد به سوی شمال گسترش یافت و خانه ابن‌ مسعود کاملا در محدوده مسجد جای گرفت.<ref> نک: وفاء الوفاء، ج۲، ص۹۲-۱۰۷.</ref> اکنون جای دقیق این خانه مشخص نیست.<ref>موسوعة مکة المکرمه، ج۱، ص۴۴۴.</ref> او در کوفه نیز کنار مسجد خانه‌ای داشت.<ref>انساب الاشراف، ج۱۱، ص۲۲۶.</ref>

اهل‌ سنت بر فضل و جلالت قدر او اتفاق‌نظر دارند و او را از عَشَره مُبَشَّره می‌دانند.<ref>الاستیعاب، ج۳، ص۹۸۸؛ اسد الغابه، ج۳، ص۲۸۴.</ref> دانشوران شیعه درباره وی اتفاق‌نظر ندارند. برخی در شیعه بودن او تردید کرده‌اند، با استناد به ادله‌ای از جمله روایت منقول از فضل بن شاذان در مورد «مخلط» (راوی‌ای که صحیح و ناصحیح را نقل می‌کند) بودن ابن‌ مسعود<ref>رجال کشی، ج۱، ص۱۷۸-۱۷۹.</ref> و نیز فتاوای فقهی وی و تخطئه‌اش در برخی روایت‌ها و ترجیح قرائت ابی ‌بن کعب بر قرائت او از جانب امام صادق۷.<ref>الکافی، ج۲، ص۶۳۴؛ معجم رجال الحدیث، ج۱۱، ص۳۴۵.</ref> اینان روایت‌های صدوق را ضعیف دانسته‌اند که ابن‌ مسعود را از ۱۲ مخالف ابوبکر شمرده و به نقل او از پیامبر۹ روایتی در معرفی امامان دوازده‌گانه جانشین ایشان آورده است. نیز اینان برآنند که فرض محبت‌ورزی وی با اهل بیت، با مخلط بودنش منافات ندارد.<ref>الخصال، ص۴۶۱، ۴۶۷؛ معجم رجال الحدیث، ج۱۱، ص۳۴۵-۳۴۶.</ref> گروهی دیگر با استناد به برخی منابع، وی را توثیق کرده‌اند؛ زیرا ابن قولویه در کامل الزیارات از او نقل کرده است.<ref>کامل الزیارات، ص۱۱۴؛ معجم رجال الحدیث، ج۱۱، ص۳۴۴-۳۴۵.</ref> به هر روی، در آثار امامیه از‌ ابن‌ مسعود همواره‌ به‌ عنوان‌ یکی‌ از بزرگان‌ صحابه‌ به احترام‌ یاد و به روایت‌های او به‌ ویژه‌ احادیثش در تأیید فضیلت‌های اهل‌ بیت: توجه‌ شده است.<ref> نک: الخصال، ص۱۷۳، ۴۶۴، ۴۶۷-۴۶۹.</ref>

ابن‌ مسعود در برخی از مناسبت‌های‌ نزول‌ قرآن‌ حضور داشت.<ref>انساب الاشراف، ج۱۱، ص۲۱۲.</ref> وی از زمان‌ پیامبر۹ تعلیم‌ قرآن‌ را آغاز کرد و یکی‌ از چهار تنی‌ بود که‌ ایشان فراگرفتن‌ قرآن‌ را از آنان‌ سفارش‌ کرد.<ref>تاریخ الاسلام، ج۳، ص۳۸۵.</ref> البته معنای این سخن ایشان انحصار یادگیری قرآن از این چهار نفر نیست؛ زیرا در روایت‌ها، امام علی۷ عالم‌ترین فرد امت به قرآن معرفی شده است.<ref>الارشاد، ج۱، ص۳۵؛ مناقب، ج۱، ص۳۲۱.</ref> ابن‌ مسعود از نخستین حافظان و مشهورترین قاریان و مفسران قرآن بودکه قرآن را همان‌گونه که نازل شده بود، تلاوت می‌کرد. وی در علم قرآن و ناسخ و منسوخ سرآمد و در میان صحابه به فضل، عقل و زهد مشهور بود.<ref>نک: دائرة المعارف تشیع، ج۱، ص۳۶۳.</ref>

در جریان‌ فراهم‌ آوردن‌ مصحف‌ رسمی و محوسازی دیگر مصاحف ‌در زمان عثمان،‌ از نسخه‌ای‌ با عنوان‌ مصحف‌ ابن‌ مسعود سخن‌ به‌ میان‌ آمده‌ که به آن توجهی نشده است. عثمان‌ او را که در کوفه بود، امر کرد‌ که مصحف‌ خود را تحویل‌ دهد تا همراه‌ دیگر مصاحف‌ محو گردد.گویا نخست ابن‌ مسعود به‌ این‌ امر تن‌ درنداد و در پی نامه عثمان به مدینه آمد و پس از شنیدن سخنان درشت، به فرمان عثمان‌ مضروب‌ شد.<ref> تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۱۷۱.</ref> بر پایه‌ برخی‌ روایت‌ها، مصحف وی سوزانده شد.<ref>تاریخ الخمیس، ج۲، ص۲۷۳.</ref> اما بر پایه گزارشی، مصحف او در سده‌های بعد در عراق یافت شده است.<ref>المنتظم، ج۱۵، ص۵۹؛ تاریخ الاسلام، ج۲۷، ص۲۳۷.</ref> در سده سوم ق. فضل بن شاذان و در سده چهارم ق. ابن ندیم به نقل از فضل، نسخه‌ای از مصحف وی را روایت کرده‌اند.<ref>الفهرست، ص۲۹.</ref> مصحف او ۱۱۱ سوره داشت و به دلیل قرائت فاتحه در نمازها و اعتقاد وی به این که مُعَوَّذَتَین (فلق و ناس) ازتعویذات پیامبر۹ است، این مصحف فاقد فاتحه ومعوذتین بود.<ref>الاتقان، ج۱، ص۲۰۳؛ التمهید، ج۱، ص۱۷۰-۱۷۱.</ref>

ابن‌ مسعود در روزگار خود فردی‌ آگاه‌ به‌ مفاهیم‌ قرآن‌ و اسباب‌ نزول‌ آیات‌ شناخته‌ می‌شد.‌<ref> صحیح مسلم، ج۷، ص۱۴۷-۱۴۹.</ref> او بخشی از تفسیر قرآن را از علی۷ فراگرفت<ref>سعد السعود، ص۲۸۵؛ بحار الانوار، ج۸۹، ص۱۰۵.</ref> و در دوره‌های‌ بعد، آرای او را‌ مفسران مذاهب‌ گوناگون‌ برگرفته‌اند. سُدّی‌ در تفسیر خود غالباً روایت‌های‌ او را نقل‌ کرده‌ است‌.<ref>البدایة و النهایه، ج۱، ص۱۰، ۱۸، ۵۹؛ ج۲، ص۴.</ref> ابن‌ مسعود با تربیت شاگردانی چون علقمة بن قیس نخعی، اسود بن یزید نخعی، مسروق بن اجدع، و عبیدة بن عمرو سلمانی، مکتب تفسیری کوفه را پایه‌گذاری کرد<ref>الاصابه، ج۱، ص۵۸؛ التفسیر و المفسرون، ج۱، ص۱۱۸؛ نک: عبدالله بن مسعود، ص۲۸۵-۲۹۸.</ref> که پس از مکتب تفسیری مکه مهم‌ترین مکتب به شمار می‌آمد.

ابن‌ مسعود که مدتی دراز در محضر پیامبر بود، احادیثی فراوان‌ از ایشان روایت کرده‌ است که شمار آن‌ها در کتب‌ روایی به ۸۴۸ می‌رسد.‌ از این میان،‌ ۶۴ حدیث مورد اتفاق‌ بخاری‌ و مسلم‌، ۲۱ حدیث‌ از منفردات‌ بخاری‌ و ۳۵ حدیث‌ از منفردات‌ مسلم‌ است. او جز روایات مستقیم از پیامبر۹، برخی‌ احادیث‌ را از صحابه دیگر نقل کرده‌ است.<ref>سیر اعلام النبلاء، ج۱، ص۱۳۶-۱۳۷، «مقدمه»؛ عمدة القاری، ج۱، ص۱۱۵.</ref> بسیاری از صحابه‌ چون‌ ابن‌ عباس، عبدالله‌ بن‌ عمر، عبدالله‌ بن‌ زبیر، جابر بن‌ عبدالله‌ و نیز بسیاری‌ از تابعین چون‌ علقمه، ابووائل، اسود، مسروق، عبیده و قیس بن ابی‌حازم از او حدیث‌ فراگرفته‌اند.<ref>اسد الغابه، ج۳، ص۲۸۲.</ref> بسیاری از احادیث‌ وی را در مسانید مختلف‌ به‌ ویژه مسند احمد بن‌ حنبل‌ می‌توان‌ یافت.<ref>مسند احمد، ج۱، ص۳۷۴-۴۶۶.</ref> یحیی‌ بن‌ محمد بن‌ صاعد در اثری مستقل با عنوان مسند عبدالله‌ بن‌ مسعود احادیث‌ او را گرد آورده است.<ref>تاریخ الاسلام، ج۴۵، ص۲۶۳.</ref> نیز مزّی‌ احادیث پراکنده وی در صحاح سته را گرد آورده‌ و طبقه‌بندی کرده‌ است.<ref>تحفة الاشراف، ج۷، ص۳ به بعد.</ref>

احادیث‌ ابن‌ مسعود موضوعاتی‌ متنوع‌ چون فقه‌ به‌ ویژه نماز، و نیز زهد و اخلاق، تفسیر، تاریخ‌ و سیره، و مَلاحِم‌ و فِتَن را شامل می‌شود. می‌توان‌ او را از اندک صحابه‌ای‌ دانست که‌ احادیث‌ ملاحم‌ و فتن‌ را نقل کرده‌اند. از مشهورترین‌ احادیث‌ وی در این‌ زمینه‌ می‌توان‌ حدیث‌ بشارت‌ به‌ مهدی۷ را یاد کرد که‌ از طرق‌ بسیاری‌ روایت‌ شده‌ است.<ref>مسند احمد، ج۱، ص۳۷۶؛ سنن الترمذی، ج۳، ص۳۴۳؛ الغیبه، ص۱۳۳-۱۳۴، ۱۸۱-۱۸۲.</ref> او احادیث فراوان از رسول خدا در فضیلت‌های امیرمؤمنان علی۷ روایت کرده است که از پایه‌های باورهای شیعه به شمار می‌روند. احادیث سبقت اسلام علی۷، خلافت و ولایت، تقرب، حکمت، و قتال با ناکثین و مارقین و قاسطین از آن جمله‌اند که در صحاح ستّه و منابع معتبر نیز نقل شده‌اند.<ref>نک: الغدیر، ج۱، ص۳۳۷.</ref> مجلسی حدیثی را در ۱۸ صفحه با عنوان وصیة النبی إلی عبدالله بن مسعود از وی نقل کرده است.<ref>بحار الانوار، ج۷۴، ص۹۲-۱۱۰.</ref>

ابن‌ مسعود به سبب آگاهی از احکام‌ شرعی، در پایه‌گذاری‌ مکتب‌ فقهی‌ کوفه‌ نقشی بسزا‌ داشت. او در شمار صحابه‌ای‌ بود که‌ فتوا می‌دادند و مردم‌ در مسائل‌ فقهی‌ به آنان‌ رجوع‌ می‌کردند.<ref>نک: الاحکام، ج۲، ص۲۴۰.</ref> روایت‌هایی از او نقل‌ شده‌ که‌ به یافتن‌ حکم، تنها در کتاب‌ و سنت‌ سفارش نموده و به‌ کارگیری‌ رأی‌ را نهی‌ کرده‌ است.<ref>سنن دارمی، ج۱، ص۴۶.</ref> شاید بتوان گفت مکاتب‌ مختلف‌ کوفه‌، خواه اصحاب‌ رأی‌ و خواه اصحاب‌ حدیث،‌ از او اثر پذیرفته‌اند. مقدسی‌ مهم‌ترین‌ دلیل حنفی‌ شدن‌ خود را اعتماد ابوحنیفه‌ بر روایات حضرت علی۷ و ابن‌ مسعود می‌داند.<ref>احسن التقاسیم، ص۱۲۷.</ref>

ابن‌ مسعود در حج‌گزاری به شیوه پیامبر سخت پایبند بود و شروط حج پیامبر را گوشزد کرده، با بیان احادیثی از پیامبر گرامی۹ اعمال حج را تبیین می‌کرد. از او احادیثی درباره رمی جمرات و محل رمی و تعداد آن از پیامبر۹ نقل شده است.<ref>صحیح البخاری، ج۲، ص۱۹۳؛ عبدالله بن مسعود، ص۲۲۱.</ref> او با بدعت‌های عثمان به مخالفت برخاست. از جمله درباره نماز چهار رکعتی عثمان در منا به او اعتراض کرد و سیره پیامبر، ابوبکر و عمر را یادآور شد.<ref>صحیح البخاری، ج۲، ص۳۵؛ صحیح مسلم، ج۲، ص۱۴۶.</ref> وی همیشه نمازهای چهار رکعتی را در منا دو رکعتی می‌گزارد. درباره خروج از عرفات و افاضه به مشعر در ایام خاص حج نیز میان آن دو اختلاف بود.<ref>مسند احمد، ج۱، ص۴۱۰، ۴۴۹؛ صحیح البخاری، ج۲، ص۱۷۹؛ عبدالله بن مسعود، ص۳۲۶، ۳۳۰-۳۳۱.</ref>

 

مادر ابن‌ مسعود نیز از راویان حدیث پیامبر بود.<ref>الاستیعاب، ج۴، ص۱۹۴۶؛ اسد الغابه، ج۶، ص۳۶۳.</ref> عمر مقرری او را که از زنان مهاجر بود، ۱۰۰۰ درهم تعیین کرد.<ref>الطبقات، ج۳، ص۲۹۸.</ref> همسر وی، زینب بنت عبدالله ثقفیه، نیز راوی حدیث رسول خدا بود.<ref>الاستیعاب، ج۴، ص۱۸۵۶.</ref> او دو پسر به نام عبدالرحمن و ابوعبیده داشت.<ref>الطبقات، ج۶، ص۲۱۰؛ نک: تهذیب التهذیب، ج۶، ص۱۹۵.</ref> نواده ابن‌ مسعود، قاسم بن عبدالرحمن، از قضات کوفه بود.<ref>الطبقات، ج۶، ص۳۰۳.</ref>

*الاتقان: السیوطی (م.۹۱۱ق.)، به کوشش دیب البغاء، دمشق،‌دار ابن کثیر، ۱۴۱۶ق

*احسن التقاسیم: المقدسی البشاری (م.۳۸۰ق.)، قاهره، مکتبة مدبولی، ۱۴۱۱ق؛

*الاحکام فی اصول الاحکام: ابن حزم الاندلسی (م.۴۵۶ق.)، به کوشش احمد شاکر، قاهره، زکریا یوسف، *مطبعة العاصمه؛ الارشاد: المفید (م.۴۱۳ق.)، به کوشش آل‌ البیت:، بیروت،‌دار المفید، ۱۴۱۴ق؛

*الاستیعاب: ابن عبدالبر (م.۴۶۳ق.)، به کوشش البجاوی، بیروت،‌دار الجیل، ۱۴۱۲ق؛

*اسد الغابه: ابن اثیر علی بن محمد الجزری (م.۶۳۰ق.)، بیروت،‌دار الفکر، ۱۴۰۹ق؛

*الاصابه: ابن حجر العسقلانی (م.۸۵۲ق.)، به کوشش علی محمد و دیگران، بیروت،‌دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۵ق؛

*انساب الاشراف: البلاذری (م.۲۷۹ق.)، به کوشش سهیل زکار و ریاض زرکلی، بیروت،‌دار الفکر، ۱۴۱۷ق؛ *بحار الانوار: المجلسی (م.۱۱۱۰ق.)، بیروت،‌دار احیاء التراث العربی، ۱۴۰۳ق؛

*البدء و التاریخ: المطهر المقدسی (م.۳۵۵ق.)، بیروت،‌دار صادر، ۱۹۰۳م؛

*البدایة و النهایه: ابن کثیر (م.۷۷۴ق.)، به کوشش علی شیری، بیروت،‌دار احیاء التراث العربی، ۱۴۰۸ق؛

*تاریخ الاسلام و وفیات المشاهیر: الذهبی (م.۷۴۸ق.)، به کوشش عمر عبدالسلام، بیروت،‌دار الکتاب العربی، ۱۴۱۰ق؛

*تاریخ الامم و الملوک: الطبری (م.۳۱۰ق.)، به کوشش محمد ابوالفضل، بیروت،‌دار احیاء التراث العربی؛ *تاریخ الخمیس: حسین بن محمد الدیار بکری (م.۹۶۶ق.)، بیروت، مؤسسة شعبان، ۱۲۸۳ق؛

*تاریخ الیعقوبی: احمد بن یعقوب (م.۲۹۲ق.)، بیروت،‌دار صادر، ۱۴۱۵ق؛

*تحفة الاشراف: یوسف المزی (م.۷۴۲ق.)، به کوشش عبدالصمد، بیروت،‌دار الکتب العلمیه، ۱۴۲۰ق؛

*التفسیر و المفسرون: الذهبی، قاهره،‌دار الکتب الحدیثه، ۱۳۹۶ق؛

*التمهید فی علوم القرآن: معرفت، قم، نشر اسلامی، ۱۴۱۱ق؛

*التنبیه و الاشراف: المسعودی (م.۳۴۵ق.)، بیروت،‌دار صعب؛

*تهذیب التهذیب: ابن حجر العسقلانی (م.۸۵۲ق.)، بیروت،‌دار الفکر، ۱۴۰۴ق؛

*جمهرة انساب العرب: ابن حزم (م.۴۵۶ق.)، به کوشش گروهی از علما، بیروت،‌دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۸ق؛ *الخصال: الصدوق (م.۳۸۱ق.)، به کوشش غفاری، قم، نشر اسلامی، ۱۴۱۶ق؛

*دائرة المعارف تشیع: زیر نظر سید جوادی و دیگران، تهران، نشر شهید سعید محبی، ۱۳۷۵ق؛

*دلائل النبوه: البیهقی (م.۴۵۸ق.)، به کوشش عبدالمعطی، بیروت،‌دار الکتب العلمیه، ۱۴۰۵ق؛

*رجال کشی (اختیار معرفة الرجال): الطوسی (م.۴۶۰ق.)، به کوشش میرداماد و رجائی، قم، آل‌ البیت:، ۱۴۰۴ق؛

*سعد السعود: ابن طاووس (م.۶۶۴ق.)، قم، الرضی، ۱۳۶۳ش؛

*سنن الترمذی: الترمذی (م.۲۷۹ق.)، به کوشش عبدالوهاب، بیروت،‌دار الفکر، ۱۴۰۲ق؛

*سنن الدارمی: الدارمی (م.۲۵۵ق.)، احیاء السنة النبویه؛

*سیر اعلام النبلاء: الذهبی (م.۷۴۸ق.)، به کوشش گروهی از محققان، بیروت، الرساله، ۱۴۱۳ق؛

*السیرة النبویه: ابن هشام (م. ۲۱۸ق.)، به کوشش السقاء و دیگران، بیروت، المکتبة العلمیه؛

*صحیح البخاری: البخاری (م.۲۵۶ق.)، بیروت،‌دار الفکر، ۱۴۰۱ق؛

*صحیح مسلم: مسلم (م.۲۶۱ق.)، بیروت،‌دار الفکر؛

*الطبقات الکبری: ابن سعد (م.۲۳۰ق.)، بیروت،‌دار صادر؛

*عبدالله بن مسعود: عبدالستار الشیخ، دمشق بیروت،‌دار القلم، ۱۴۰۲ق؛

*عمدة القاری: العینی (م.۸۵۵ق.)، بیروت،‌دار احیاء التراث العربی؛

*الغدیر: الامینی (م.۱۳۹۰ق.)، تهران،‌دار الکتب الاسلامیه، ۱۳۶۶ش؛

*الغیبه: الطوسی (م.۴۶۰ق.)، به کوشش الطهرانی و ناصح، قم، المعارف الاسلامیه، ۱۴۱۱ق؛

*فتح الباری: ابن حجر العسقلانی (م.۸۵۲ق.)، بیروت،‌دار المعرفه؛ الفتوح: ابن اعثم الکوفی (م.۳۱۴ق.)، به کوشش علی شیری، بیروت،‌دار الاضواء، ۱۴۱۱ق؛

*فتوح البلدان: البلاذری (م.۲۷۹ق.)، بیروت،‌دار الهلال، ۱۹۸۸م؛

*الفهرست: ابن الندیم (م.۴۳۸ق.)، به کوشش تجدد؛ الکافی: الکلینی (م.۳۲۹ق.)، به کوشش غفاری، تهران،‌دار *الکتب الاسلامیه، ۱۳۷۵ش؛

*کامل الزیارات: ابن قولویه القمی (م.۳۶۸ق.)، به کوشش القیومی، قم، نشر الفقاهه، ۱۴۱۷ق؛

*المستدرک علی الصحیحین: الحاکم النیشابوری (م.۴۰۵ق.)، به کوشش مرعشلی، بیروت،‌دار المعرفه، ۱۴۰۶ق؛

*مسند احمد: احمد بن حنبل (م.۲۴۱ق.)، بیروت،‌دار صادر؛

*معجم رجال الحدیث: الخوئی (م.۱۴۱۳ق.)، بیروت، ۱۴۰۹ق؛

*المغازی: الواقدی (م.۲۰۷ق.)، به کوشش مارسدن جونس، بیروت، اعلمی، ۱۴۰۹ق؛

*مناقب آل‌ ابی‌طالب: ابن شهر آشوب (م.۵۸۸ق.)، به کوشش گروهی از اساتید، نجف، المکتبة الحیدریه، ۱۳۷۶ق؛

*المنتظم: ابن جوزی (م.۵۹۷ق.)، به کوشش محمد عبدالقادر و دیگران، بیروت،‌دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۲ق؛

*موسوعة مکة المکرمة و المدینة المنوره: احمد زکی یمانی، الفرقان، ۱۴۲۹ق؛

*وفاء الوفاء: السمهودی (م.۹۱۱ق.)، به کوشش محمد عبدالحمید، بیروت،‌دار الکتب العلمیه، ۲۰۰۶م.