در حال ویرایش مجاور

[[پرونده:شهر کربلا۲.jpg|بندانگشتی|نمایی از [[بین الحرمین]]، شهر [[کربلا]] و خانه‌های مجاوران.]]
'''مجاور'''، در اصطلاح دینی، کسی است که در یک شهر زیارتی، سکونت داشته باشد. سکونت در شهرهای مقدس، امری پسندیده دانسته شده است؛ از این رو، برخی افراد در مکان‌های دینی و مذهبی مانند [[مکه]]، [[مدینه]]، [[نجف]] و [[کربلا]] ساکن می‌شوند. به مجاور مکه، [[جارالله|جار الله]] گفته می‌شود.

== واژه‌شناسی ==
مجاور، واژه‌ای عربی و اسم فاعل از «جاوَرَ» بوده و جاور به همسایه شدن،<ref>مقدمة الأدب، ص231؛ المصباح المنیر، ج‏1، ص114؛ تاج العروس، ج‏6، ص220.</ref> نزدیک کسی سکونت کردن<ref>معجم الأفعال المتداولة، ص118.</ref> و مسکن دادن به کسی{{یادداشت|جاور الرجلَ مجاورة، و جِوارا: ساکنه.}}<ref>المحکم و المحیط الأعظم، ج‏7، ص543.</ref> معنا شده است. برای این واژه، در واژه‌نامه‌های فارسی، معانی همسایه، همجوار، در کنار دیگری،<ref name=":0">فرهنگ فارسی معین، ذیل واژه مجاور.</ref> معتکف،<ref name=":1">لغت‌نامه دهخدا، ذیل واژه مجاور.</ref> کسی که به قصد ثواب در کنار یک بنای مقدس اقامت می‌کند<ref name=":0"/> آمده است. دهخدا نیز، یکی از معانی مجاور را کسی دانسته که در مکان‌های مقدس و مشاهد متبرک مانند [[مکه]]، [[مدینه]]، [[نجف]] و [[کربلا]] اقامت گزیند.<ref name=":1"/>

== معرفی ==
مجاور، به کسی گفته می‌شود که در یک شهر زیارتی، سکونت داشته باشد. در مقابل، [[زائر]] و مسافر است که از جای دیگر به[[زیارت]] آمده است. زائر و مجاور، معمولاً با هم به کار برده می‌شوند. سکونت در شهرهای مقدس، امری پسندیده دانسته شده است؛ از این رو، برخی افراد در مکان‌های دینی و مذهبی مانند [[مکه]]، [[مدینه]]، [[نجف]]، [[کربلا]] ساکن می‌شوند. به کسی که مقیم شهر مکه شده باشد، [[جارالله|جار الله]] گفته شده که به معنای همسایه خدا است. به سکونت در سرزمین‌های مقدس و شهرهای زیارتی، «مجاورت» گفته می‌شود.<ref>فرهنگ‌نامه زیارت، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۱۸، ص39.</ref>

== پانوشت ==
{{پانویس}}

== منابع ==

{{برگرفتگی
| پیش از لینک = مقاله
| منبع = فرهنگ نامه زیارت،
| پس از لینک = جواد محدثی، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره هجدهم، بهار ۱۳۹۳، ص۳۹
| لینک = http://lib.hajj.ir/View/fa/Book/BookView/Image/1365/1/39
}}
* '''تاج العروس من جواهر القاموس'''، محمد بن محمد مرتضی زبیدی، دار الفکر، بیروت، ۱۴۱۴ق.
* '''معجم الأفعال المتداولة و مواطن استعمالها'''، محمد حیدری، المرکز العالمی للدراسات الاسلامیه، قم، ۱۳۸۱ش.
* '''المحکم و المحیط الأعظم'''، علی بن اسماعیل ابن سیده، دار الکتب العلمیة، بیروت، ۱۴۲۱ق.
* '''المصباح المنیر فی غریب الشرح الکبیر للرافعی'''، احمد بن محمد فیومی، مؤسسه دار الهجرة، قم، ۱۴۱۴ق.
* '''مقدمة الأدب'''، محمود بن عمر زمخشری، مؤسسه مطالعات اسلامی دانشگاه تهران، تهران، ۱۳۸۶ش.
{{پایان}}

[[رده:مقاله‌های در دست ویرایش]]