در حال ویرایش محمد بن علی النقی(ع)

{{جعبه اطلاعات اشخاص

|عنوان            =

|محل زندگی        = [[مدینه]]

|خویشاوندان سرشناس = [[امام هادی(ع)]]، [[امام حسن عسکری(ع۹]]

|مذهب              = [[شیعه]]

|شهر درگذشت        =  <!-- تهران --> بلد

|زمان اسلام آوردن  =  

|نحوه اسلام آوردن  =  

|حضور در جنگ‌ها    =

|هجرت به           =  

|دلیل شهرت        =  

|نقش‌های برجسته    =  

|دیگر فعالیت‌ها    =  

|نام زیارتگاه      = [[مزار سید محمد بن علی النقی(ع)|مرقد السید محمد]]

|سفر              = از [[مدینه]] به [[سامراء]]

نام او محمد بوده و برای وی کنیه‌های بسیاری مانند ابوجعفر، ابوجاسم، ابواشارات، ابوبرهان، ابوعلی و ابواحمد برشمرده‌اند. او با لقب‌هایی چون سَبْعُ الدّجیل، اسَد الدجیل، سَبع الجزیره، باب الحوائج، حامی الجار{{یادداشت|پشتیبان همسایگان.}} و أخوالعباس شناخته شده است. کنیه‌ها و لقب‌های او را نشانه ویژگی‌های اخلاقی او مانند شجاعت، سخاوت و گذشت دانسته‌اند. شناخته شده‌ترین کنیه او «ابوجعفر» و معروف‌ترین لقب وی «سَبْعُ الدجیل»{{یادداشت|شیر دجیل.}} است.<ref>سیدمحمود غریفی، سبع‌الدجیل مناخ القاصد الی سامراء، ص 4-5.</ref> علت شهرت وی به این لقب را محل دفن او در منطقه دجیل و ویژگی شجاعت او در برابر ظالمان دانسته‌اند.<ref>سعید ملامحسن اککیم، کرامات السیدمحمدبن الامام علی الهادی المعروف بسبع الدجیل، ص 11- 12؛ مجلس السیدمحمد سبع الدجیل، ص 25- 26.</ref>

پدر وی، [[امام هادی(ع)|علی بن محمد(ع)]]، امام دهم [[شیعه|شیعیان]] و مشهور به امام هادی(ع) است؛ از این رو، حافظ ابونعیم اصفهانی، نسب او را دارای منزلتی آسمانی<ref>حافظ ابونعیم اصفهانی، حلیة الاولیاء، ج 5، ص 71.</ref> و برخی، نسب او را از آفتاب صبحگاه نورانی و  بر آن ستون نوری از فجر دانسته‌اند.<ref>باقر شریف القرشی، موسوعة سیرة اهل البیت، ج 34، ص 17.</ref>

امام حسن عسکری(ع)، مادر خود سلیل را وصی خود قرار داد و او را از زمان شهادت خود با خبر کرد. سلیل با شنیدن این خبر به شدت گریه کرده و ناله کشید و امام(ع) او را به آرامش دعوت کرد.{{یادداشت|ای مادر! جزع مکن که تقدیر الهی جاری خواهد شد.}} پس از شهادت و دفن امام حسن عسکری(ع) در [[سامراء]]، سلیل در این شهر ساکن شده و وصیت کرد پس از مرگ، او را کنار شوهر و فرزندانش دفن کنند.<ref>شیخ مفید، الارشاد، ج 2، ص 279؛ اعلام الوری، ص 366، شیخ عباس قمی، منتهی الآمال، ج 2، ص 443، شیخ ذبیح‌الله محلاتی، ریاحین الشریعه، ج 3، ص 24- 25؛ محمدباقر مجلسی، بحارالانوار، ج 50، ص 235؛ طبری آملی، دلایل الامامه، ص 424؛ علی بن عیسی اربلی، کشف الغمه، ج 3، ص 271؛ شیخ حسین بن عبدالوهاب، عیون المعجزات، ص 134، اعیان الشیعه، ج 3، ص 289.</ref> او را پس از شهادت امام حسن عسکری(ع) پناه و دادرس شیعیان دانسته‌اند. امام هادی(ع) و امام حسن عسکری(ع)، به برخی اصحاب و پیروان خود سفارش می‌کردند در برخی امور، هنگامی که به آن دو دسترسی نداشتند، به سلیل مراجعه کنند.<ref>شیخ حسین بن عبدالوهاب، عیون المعجزات، ص 134، اعیان الشیعه، ج 3، ص 289.</ref>

در سال ۲۳۳ قمری، با سعایت عبدالله بن محمد، امام جمعه [[مدینه]] و دستور [[متوکل عباسی]]، [[امام هادی(ع)]] از مدینه به پایتختِ حکومت، [[سامراء]] منتقل شد، تا تحت نظارت حکومت باشد. در این زمان، محمد بن علی النقی(ع)، که در سن کودکی بود، در مدینه ماند. برخی، تبعید امام(ع) به سامراء را، سال ۲۴۳ قمری دانسته و برخی دیگر، این تاریخ را رد کرده‌اند.<ref>مروج الذهب، ج 2، ص 512- 513، تاریخ یعقوبی، ج 2، ص 512- 513، سبط بن جوزی، تذکرة الخواص، ص 359 و مرآة الزمان، ج 9، ص 553، دائرة المعارف تشیع، ج 2، ص 370..</ref>

==برادارن==

*[[امام حسن عسکری(ع)|حسن بن علی(ع)]]: امام یازدهم شیعیان و معروف به امام حسن عسکری(ع) است. او در سال ۲۳۲ قمری، در [[سامراء]] زاده شده و در ۲۲ سالگی به امامت رسید. مدت امامت وی، نزدیک به شش سال بوده و در سال ۲۶۰ قمری، در ۲۹ سالگی به شهادت رسید.<ref>بحارالانوار، ج 50، ص 235، 239 و 325؛ ابن‌صباغ مالکی، الفصول المهمة، ص 290.</ref>

*سید حسین: وی را عابد، زاهد، جلیل القدر و عظیم الشأن خوانده‌اند. به او و برادرش امام حسن عسکری(ع) سبطین می‌گفتند. سبب آن، شباهت آن دو، به دو سبط جدشان [[امام حسن(ع)]] و [[امام حسین(ع)]] بوده است. او به امامت امام حسن عسکری(ع) اعتراف داشت. بر پایه روایت ابوالطیب، صدای [[امام مهدی(ع)]] به صدای او شباهت داشته است. حسین، چهار فرزند به نام‌های جعفر، محمود، باقر و زین العابدین داشته که توسط [[بنی‌عباس|حکومت عباسی]] به شهادت رسیدند. مرقد سیدحسین، نزدیک قبر پدرش امام هادی(ع) و قبر برادرش امام حسن عسکری(ع) در [[سامراء]] است.<ref>منتهی الامال، ج 2، ص 687؛ محمدرسول دریائی، امام هادی و نهضت علویان، ص 57، به نقل از سید عبدالوهاب بدوی، عمدة الطالب فی انساب آل ابی‌طالب، طبع هند.</ref>

*جعفر کذّاب: وی ادعای امامت کرده و به حمایت از کسانی که توسط پدر و برادرش طرد شده بودند، از جمله فارس بن حاتم قزوینی پرداخت. به گفته برخی، او آشکارا مرتکب فسق و فجور شده است. جعفر تا پایان زندگی امام حسن عسکری(ع)، به فتنه‌انگیزی ادامه داد. در پاره‌ای از روایات، امام هادی(ع) از شیعیان خواسته از او دوری کرده و او را نسبت به خود، مانند نسبت نمرود به [[حضرت نوح(ع)]] دانسته است. امام حسن عسکری(ع) نیز، به اصحاب خود هشدار داده، جعفر از رازهای آن‌ها آگاه نشود. او خود و جعفر را مانند هابیل و قابیل دانسته است.{{یادداشت|هرگز مبادا که برادرم جعفر از رازهای شما مطلع گردد. مَثَل من و او چون هابیل و قابیل فرزندان آدم است. اگر جعفر بتواند، مرا به قتل می‌رساند، ولی خداوند بر امور خود غالب است.}}<ref>سیدهاشم بحرانی، مدینة معاجز الائمة الائنی عشر و دلائل الحجج علی البشر، ج 8، ص 134 و 664؛ المجدی، ص 136؛ سید حمال‌الدین احمد بن عنبه، الفصول الفخریه، ص 134؛ منتهی الامال، ج 2، ص 690.</ref>

*به او خواهری نیز نسبت داده شده که [[شیخ مفید]]، او را عایشه<ref>الارشاد، ج۲، ص۳۱۲.</ref> و ابن شهر آشوب، عِلِّیّه خوانده است.<ref>ابن شهرآشوب، مناقب آل ابی‌طالب، ج۴، ص۴۰۲.</ref>

==فرزندان==

در شمار فرزندان وی اختلاف است. به باور برخی او تشکیل خانواده نداد. برخی دیگر، این مطلب را رد کرده و به اختصاص دادن بخشی از درآمد موقوفات زمین‌های محل دفن وی، به خانواده و فرزندان او، توسط [[امام هادی(ع)]] استدلال کرده‌اند. برخی، بر این باورند که سید محمد ازدواج کرده و دارای دخترانی شده است. برخی تاریخ‌نگاران محلی، نسب «[[امامزاده هارون ولایت]]»، در [[اصفهان]] را به سید محمد رسانده‌اند. در برخی منابع، برای سیدمحمد نُه پسر شمرده‌اند که چهار نفر از آنها به منطقه آذربایجان و شمال غربی [[ایران|ایران]] رفته و در خوی و سلماس ساکن شده و همان‌جا توسط حاکمان منصوب از سوی [[بنی‌عباس|عباسیان]] به شهادت رسیدند. پنج نفر دیگر نیز، در خطه [[فارس]] کشته شدند.

به باور سید ضامن بن شدقم (م.۱۰۹۰ ق)، نسب‌شناس، سید شمس‌الدین محمد، از نوادگان او اوست. نسب سید شمس‌الدین محمد، به طریق روبه‌رو به محمد بن علی النقی(ع) می‌رسد: محمد بن علی بن محمد بن حسین بن محمد بن علی بن محمد بن الامام الهادی(ع). او زاده و رشد یافته شهر بخارا، از توابع جمهوری [[ازبکستان]] بوده و به میرسلطان بخاری شهرت یافته بود. او را عابد، پرهیزکار و همنشین عالمان معرفی کرده و کرامات زیادی از او نقل کرده‌اند. سید شمس‌الدین محمد، از بخارا به مرکز [[عثمانی|حکومت عثمانی]]، [[ترکیه]] کنونی، هجرت کرده و در شهر بورسا ساکن شد. او در سال ۸۳۲ق. در همان‌جا، درگذشته و دفن شد. مزار او از کانون‌های زیارتی آن دیار به شمار می‌رود. به گفته سیدحسن براقی، نسل محمد بن علی النقی(ع)، از طریق سید شمس‌الدین محمد ادامه یافته و نوادگانش در نقاط گوناگون جهان اسلام منتشر شده‌اند. علاءالدین ابراهیم، یکی از پسران وی بوده که پسرش علی و نواده اش یوسف است و به سید محمد بعّاج منتهی می‌شوند.<ref>منتهی الامال، ج 2، ص 689-690.</ref> سیدمحمد بعّاج، نسبش این گونه به شمس الدین محمد می‌رسد: سید محمد بن حمزه بن یوسف بن علاءالدین ابراهیم بن سید شمس‌الدین محمد.{{یادداشت|علت نامیدن سیدمحمد به بعّاج این است که فرزند حاکم عثمانی به اختلالی در دستگاه گوارش مبتلا گردید و بر اثر این عارضه شکمش بسیار متورم گردید و با کرامت سیدمحمد مذکور، وی از این بیماری رهایی یافت.}}<ref>محمدعلی اردوبادی، ستاره دجیل، ص 187؛ نگین دجیل، ص 30.</ref>

به گفته ابن طقطقی (م.۷۰۹ق)، «آل نازوک» از نوادگان علی بن محمد النقی(ع) هستند.<ref>ابن‌طقطقی، الاصیلی فی انساب الطالبیین، ص۱۶۱.</ref> برخی از نسب‌شناسان، نسب این خاندان را به جعفر کذاب رسانده<ref>ابن‌صوفی، المجدی، ص131.</ref> و برخی این انتساب را رده کرده و نوادگان جعفر را به «اباکرین» مشهور دانسته‌اند.<ref>ستاره درخشان منطقه دجیل عراق، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۲۴، ص۱۲۵.</ref>

محمد بن علی النقی(ع)، نزد [[امام هادی(ع)]] و شیعیان، جایگاه بلندی داشته است؛ آنقدر که اصحاب و برخی علویان گمان می‌کردند وی جانشین پدر در امر امامت خواهد بود؛ ولی او پیش از شهادت پدر درگذشت و در مجلس تعزیت او، [[امام حسن عسکری(ع)]]، توسط امام هادی(ع)، به عنوان جانشین پس از خود معرفی شد.<ref>شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص 55- 56 و نیز ص 120- 121، کافی، ج 1، ص 327، ابوعبدالله حسین بن حمدان خصیبی چنبلاتی، الهدایة الکبری، ص 385..</ref> امام حسن عسکری(ع)، هنگام مرگ وی، گریبان چاک داده و در پاسخ کسی که از این کار شگفت‌زده شده بود، [[حضرت موسی(ع)]] را نمونه آورد که برای برادرش هارون گریبان پاره کرد.<ref>شیخ طوسی، الغیبة، ص 122.</ref>

محمد بن علی النقی(ع)، نزد مردم [[عراق]]، حتی [[اهل سنت]]، اعراب بادیه و عشایر منطقه دجیل، بسیار محترم است. بخ بت.ر آنها اگر کسی سوگند دروغ به سید محمد بخورد، به شدت مجازات می‌شود؛ از این رو، بیشتر نزاع‌های منطقه دجیل و حوالی آن با سوگند به مقام وی، کاهش یا به آشتی می‌انجامد.<ref>محدث نوری، النجم الثاقب، ص 161.</ref> به گفته برخی، امامزاده سید محمد برای شیعیان عرب‌زبان، همان مقامی را دارد که [[حضرت عباس(ع)]] نزد [[ایران|ایرانیان]] شیعه دارد.<ref name=":1" />

به باور شجاع الدین موصلی، از سرشناسان سده هفتم قمری، بزرگیِ جایگاه محمد بن علی النقی(ع) چنان است که نمی‌توان به همه جنبه‌های کمالات او پرداخت.<ref>عمر بن شجاع موصلی، نعیم المقیم لعترة النبأ العظیم، ص 86.</ref> [[محمد حرزالدین]]، او را جلیل القدر، دارای منزلت بلند و عالمِ عامل خوانده است.<ref>محمد حرزالدین، مراقد المعارف، ج 2، ص 81.</ref> سید محمدمهدی صدر، او را دارای سینه‌ای آکنده از علوم و مکارم و سرچشمه معارف دانسته است. به باور وی، گذشتن امامت از او، چیزی از فضایلش کم نکرده است.<ref>نگین دجیل، ص 39.</ref> [[میرزا حسین نوری]]، سید محمد را از بزرگان سادات و صاحب کرامات، حتی نزد [[اهل سنت]] و اعراب بادیه دانسته و مدتی که در [[سامراء]] توقف داشته چند کرامت از او دیده است.<ref name=":2">النجم الثاقب، ص 161.</ref> محمدرضا سیبویه،<ref>سبع الدجیل مناخ القاصد الی السامراء، ص 13.</ref> [[سید جعفر بحرالعلوم]]، در «تحفة العالم فی شرح خطبة المعالم»،<ref>سبع الدجیل مناخ القاصد الی السامراء، ص 7.</ref> [[سید محسن امین]] در «اعیان الشیعه»<ref name=":3">سید محسن امین عاملی، اعیان الشیعه، ج 10، ص 5.</ref> و [[شیخ عباس قمی]] در منتهی‌الامال او را ستوده‌اند.<ref>منتهی الامال، ج 2، ص 688- 689.</ref>

*ابوجعفر محمد بن علی الهادی سبع الدجیل، تألیف [[محمدعلی اردوبادی]]؛

*ذکری ابی جعفر محمد بن الامام الهادی، نوشته [[علی بن حسن خاقانی]]؛

افراد زیادی نیز در مدح او شعر سروده‌اند؛ برخی از آنها عبارتند از: [[محمدحسین غروی اصفهانی]] معروف به کمپانی؛ سید جعفر ثقدی (م.۱۳۶۹ق)؛ [[عبدالحسین حویزی|عبدالحسین حویزی کربلایی]]؛ [[رازی آل یاسین|رازی آل یاسین کاظمی]]؛ سید محمدمهدی صدر؛ کاظمی طایی؛ محمدصالح خادم؛ محمدعلی یعقوبی؛ سید محمدحسن صدر{{یادداشت|سروده‌های وی،  بر سردر ورودی صحن اصلی آستان سید محمد، حک شده است.}}؛ ابومحمد فتلاوی نجفی؛ عبدالحسین صفّار کربلایی؛ سید صادق هندی؛ علی نصیف بلداوی و ایاد عیدان بلداوی.<ref>الذریعه، ج 10، ص 38 و ج 17، ص 289؛ ستاره درخشان منطقه دجیل عراق، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۲۴، ص۱۲۲؛ خاتمه کتاب نگین دجیل، ص 158.</ref>

وی در سال ۲۵۲ قمری، از [[مدینه]] به [[سامراء]] رفته و با پدرش، [[امام هادی(ع)]] دیدار کرد. امام(ع)، او را مسئول رسیدگی به زمین‌های وقفی اطراف سامراء کرد؛ وی چند روزی به نظارت آن زمین‌ها پرداخته و عازم بازگشت به مدینه شد. به باور برخی، او توسط [[بنی‌عباس|عباسیان]]، زمانی که نظارتش بر زمین‌های وقفی تمام شده و عازم مدینه بود، مسموم شد و به سبب تأثیر زهر، دچار کسالت شدید شده و ناگزیر در حوالی «بلد» توقف نمود و سرانجام در اواخر [[ربیع الثانی]] ۲۵۲ قمری، در ۲۴ سالگی به شهادت رسید. سبب به شهادت رساندن او را این دانسته‌اند که عباسیان تصور کردند وی برای جانشینی پدرش به سامراء آمده است.

امام هادی(ع)، پس از غسل، کفن و نماز میت، او را دفن کرد و زمین‌های اطراف را وقف مزار او کرده، امور آنها را به دوستِ محمد سپرد تا درآمد آنها را خرج بنای ساختمان مرقد کرده و بخشی از آن، برای تأمین معاش بازماندگان او (همسر و فرزندان) اختصاص یابد.<ref>اردوبادی، ابوجعفرمحمدبن الامام الهادی( ع) سبع الدجیل، ص 32- 33؛ سیدمحمدحسین حسینی جلالی، خاک پاکان، ص 165؛ نگین دجیل، ص 34 و 40.</ref>

مزار محمد بن علی النقی(ع)، در شهر بلد، از توابع استان صلاح الدین، واقع در ۸۰ کیلومتری [[بغداد]]، ۴۰ کیلومتری جنوب [[سامراء]] و پنجاه کیلومتری مرکز بلد قدیمی قرار دارد.<ref>ستاره درخشان منطقه دجیل عراق، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۲۴، ص۱۱۹.</ref>

نخستین قبر او، توسط پدرش [[امام هادی(ع)]] و نخستین بنا، در سال ۳۷۲ق. توسط [[عضدالدوله دیلمی]]، از فرمانروایان [[آل بویه]] ساخته شد. پس از آن، چندین بار بازسازی و تکمیل شد؛ برخی از آن ساخت و سازها عبارتند از:

 

بنای کنونی آستان، در سال ۱۳۲۹ق. با هدایا و نذورات عموم شیعیان ساخته شده و پس از آن با تلاش افرادی مانند [[سید محسن حکیم]]، [[سید ابوالقاسم خویی]]، آقا حسین طباطبایی و خلیل ابورسول بغدادی گسترش یافت. عمارت جدید آستان، دارای صحنی مربع شکل به مساحت ۶۰۰ متر مربع، گنبدی به ارتفاع ۴۵ متر و محیط ۵۰ متر، [[گلدسته|مناره‌ای]] به ارتفاع ۴۰ متر و ایوانی سرپوشیده می‌باشد. روی قبر، صندوقی نفیس و ضریحی نقره‌ای قرار گرفته است.<ref>شیخ ذبیح‌الله محلاتی، مأثر الکبری فی تاریخ سامرا، ج 2، ص 299- 303؛ کلیات مفاتیح الجنان، ص 912؛ اعیان الشیعه، ج 2، ص 37؛ سیدحسن امین، مراقد المعارف دائرة المعارف الاسلامیة الشیعه، ج 10، ص 31؛ شیخ یوسف بحرانی، مشاهده العترة الطاهره، ص 57، دائرة المعارف تشیع، ج 1، ص 98؛ آقابزرگ تهران، الذریعه الی تصانیف الشیعه، ج 17، ص 289، ابوجعفرمحمدبن الامام علی الهادی سبع الدجیل، ص 5351؛ ستاره درخشان منطقه دجیل عراق، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۲۴، ص۱۲۱.</ref>

| منبع = ستاره درخشان منطقه دجیل عراق، درباره زندگی فضایل و مکارم امامزاده سید محمد فرزند امام هادی(ع)،

| لینک =