در حال ویرایش مسجد عرفه

'''مسجد عرفه'''، شاخص‌ترین بنای دینی موجود در [[عرفات]] به شمار می‌آید و از دیرباز تاکنون محل خطبه خطیب و اقامه نماز ظهر و عصر در [[روز عرفه]] بوده است. <ref>رحله ابن جبیر، ابن جبیر، محمد بن احمد، ص152.</ref> این مسجد در سمت غرب سرزمین عرفات واقع شده و در تاريخ با نام‌های مسجد عرفه، مسجد جامع ابراهيم و يا مسجد ابراهيم از آن ياد شده است.

این مسجد امروزه به نام "مسجد نمره" شناخته می‌شود و در دوره سعودی توسعه ساختمانی وسیعی یافت به نحوی که مساحت آن به حدود 18،000 متر مربع می‌‌‌‌رسد. مسجد عرفه در حال حاضر دارای رواق‌های متعدد و نیز 4 مناره است که در شرق و غربِ آن بر سرپا است.

مورخان کهن، همچون [[محمد بن عبدالله ازرقی|ازرقی]]، از این مسجد به نام مسجد عرفه یاد کرده‌اند. <ref>اخبار مکه وما جاء فیها من الآثار، ازرقی، محمد بن عبدالله، 1403ق، ج2، ص187؛ کتاب المناسک واماکن طرق الحجّ ومعالم الجزیره، حربی، ابواسحاق، 1401ق، ص509.</ref> [[محمد بن احمد مقدسی|مقدسی]] از این مسجد، به نام «مصلّی» یاد کرده است. <ref>احسن التقاسیم فی معرفه الاقالیم، مقدسی، محمد بن احمد، 1906م، ص77.</ref>

در رساله کهن وصف مکه و مدینه، از این مسجد به نام «شریعه ابراهیم»(ع) <ref>«رساله فی وصف مکة والمدینة و بیت المقدس»، صص349-348.</ref> و در شمار دیگری از متون کهن، از آن به نام مسجد ابراهیم(ع) یاد شده است. <ref>الاعلاق النفیسه، ابن رسته، احمد بن عمر، 1891م، ص57 ؛ لطائف الاذکار للحُضّار والسُفّار، ابن مازه، محمدبن عمر، 1392ش، تصحیح: رسول جعفریان، ص198؛ رحله ابن جبیر، ابن جبیر، محمد بن احمد، ص152؛ العبدری، ص387.</ref> در [[سفرنامه ناصرخسرو]] نیز از آن به عنوان مسجدی که ابراهیم(ع) ساخته، یاد شده است. <ref>سفرنامه، ناصرخسرو، 1389ش، ص139.</ref>

با این حال، ازرقی به وجود مسجد دیگری به نام ابراهیم(ع)، جز مسجد عرفه که امام در آن نماز می‌خواند، در سمت راست موقف اشاره کرده است. <ref>اخبار مکه وما جاء فیها من الآثار، ازرقی، محمدبن عبدالله، 1403ق، ج2، ص202؛ کتاب المناسک واماکن طرق الحجّ ومعالم الجزیره، حربی، ابواسحاق، 1401ق، تحقیق: حمد الجاسر، ص510.</ref>

بر اساس این دیدگاه، مسجد عرفه در محلی که در صدر اسلام «[[منبر عرفه]]» نصب بوده، ساخته شده است. [[محمد بن اسحاق فاکهی|فاکهی]] به سند خود نقل کرده است که [[پیامبر(ص)]] در عرفه به منبر رفت و آنجا بین دو نماز ظهر و عصر جمع کرد. <ref>اخبار مکه فی قدیم الدهر وحدیثه، فاکهی، محمد بن اسحاق، 1407ق، ج5 ، ص34.</ref>

به گفته [[عمرو بن دینار]] (درگذشته 126ق.)، تا زمان [[عبدالله بن زبیر| ابن زبیر]]، این منبر ساخته شده از سنگ‌های کوچکی بود که سیل آن را ویران کرد و ابن زبیر، منبر جدیدی از عود در آنجا نصب کرد. <ref>اخبار مکه فی قدیم الدهر وحدیثه، فاکهی، محمد بن اسحاق، 1407ق، ج5، ص34 ؛ اخبار مکه وما جاء فیها من الآثار، ازرقی، محمدبن عبدالله، 1403ق، ج2، ص195.</ref>

در برخی از اخبار دینی، منبر عرفه در مرز محل وقوف عرفه دانسته و از وقوف در آن نهی شده است. <ref>اخبار مکه فی قدیم الدهر وحدیثه، فاکهی، محمد بن اسحاق، 1407ق، ج5، صص35-34.</ref> به تبع این اخبار، فقهای اهل سنت نیز درباره اینکه مسجد عرفه جزو موقف بوده، با یکدیگر مناقشه و اختلاف نظر داشته‌اند.

[[شافعی]] این مسجد را خارج از زمین عرفه دانسته، اما [[محبّ‌الدین طبری]] آن را جزو زمین عرفه شمرده است. <ref>شفاء الغرام بأخبار البلد الحرام، فاسی، محمد بن احمد، 1999م، ج1، ص565.</ref> شماری از فقهای مشهور شافعی، همچون [[جوینی]] و فرزندش [[امام الحرمین جوینی|امام الحرمین]] و [[رافعی]]، ابتدای این مسجد (از سمت قبله آن) را جزو [[وادی عرنه]]، و انتهای آن را جزو عرفات دانسته‌اند که بنا بر این نظر، وقوف در ابتدای مسجد صحیح نیست؛ اما وقوف در انتهای آن صحیح است. برخی از فقهایی که  این مسجد را خارج از زمین عرفه می‌دانسته‌اند، از آن به نام مسجد عُرَنه یاد کرده‌اند.<ref>شفاء الغرام بأخبار البلد الحرام، فاسی، محمد بن احمد، 1999م، ج1، صص568-565.</ref>

در ضلع قبله مسجد نیز محرابی برروی سکویی به ارتفاع 2 ذراع قرار داشته که امام و برخی دیگر روی آن، و سایر نمازگزاران، در پایین آن نماز می‌خواندند. <ref>اخبار مکه وما جاء فیها من الآثار، ازرقی، محمدبن عبدالله، 1403ق، ج2، صص188-187؛ کتاب المناسک واماکن طرق الحجّ ومعالم الجزیره، حربی، ابواسحاق، 1401ق، صص510-509.</ref>

در رساله وصف مکه و مدینه، بنای محصوری به طول 170 و عرض 150 ذرع توصیف شده که بیشتر آن فرو ریخته یا ویران شده و تنها دیوار قبله باقی مانده است و در سمت راست کسی که به سمت [[محراب]] ایستاده، سه طاق به عنوان ورودی‌های بنا وجود دارد که محراب نیز همانجا واقع است. <ref>«رساله فی وصف مکة والمدینة و بیت المقدس»، ص 349.</ref>

به گفته [[ناصرخسرو]]، <ref>سفرنامه، ناصرخسرو، 1389ش، ص138.</ref> در زمان وی از این مسجد تنها منبری خراب از خشت، و به گفته [[ابن جبیر]]، <ref>رحله ابن جبیر، ابن جبیر، محمد بن احمد، ص152.</ref> در زمان وی تنها دیوار ضلع قبله آن باقی مانده بود.

همچنین [[تقی‌الدین فاسی]] (م.832ق.)، مورخ مکّه، اشاره کرده که در زمان وی (اوایل سده نهم)، مسجد فاقد رواق و کاملاً به صورت رو باز و بدون سقف بوده است، <ref>شفاء الغرام بأخبار البلد الحرام، فاسی، محمد بن احمد، 1999م، ج1، ص567.</ref> اما در سال 874ق، در دوره [[سلطان قایتبای مملوکی]]، این مسجد به شکل گسترده‌ای بازسازی شد که [[ابن فهد مکی]] (م. 885ق.)، شرح مفصل اقدامات انجام شده و توصیف معماری مسجد را پس از این بازسازی به دست داده است.

به گفته ابن فهد، در این بازسازی دو رواق بزرگ در سمت قبله برای ایجاد سایه برای حاجیان ایجاد شد که این رواق‌ها دارای 50 ستون مربع، با 83 طاق بر فراز آنها و تیرهای چوبی در بالای طاق‌ها بود. در وسط مسجد نیز سکویی با چهار ستون مرّبع وجود داشت. <ref>اِتحاف الوری بأخبار اُمّ القری، ابن فهد، عمربن محمد، ج4، صص514-513.</ref>

مسجد عرفه امروزه به مسجد نمره شناخته می‌شود و دست‌کم از سده دهم هجری به این نام شهرت یافته است. <ref>فتوح الحرمین، محیی لاری، 1373، ص64 ؛ الرحله السامیه الی الاسکندریه ومصر والحجاز والبلاد الشامیه، َکتّانی، محمد بن جعفر، 1426ق، ص184.</ref>

[[رفعت پاشا]] در اواخر دوره عثمانی، آن را مسجد بزرگی به طول 90 و عرض 80 متر، با رواق‌هایی در گرداگرد آن توصیف کرده که دارای محرابی به ارتفاع 3 و عرض 5/1 و عمق 1 متر و منبری با 10 پله و به ارتفاع 5/10 متر بوده است. <ref>مرآه الحرمین، رفعت پاشا، ابراهیم، 1344ق، ج1، ص336.</ref>