| نسخهٔ فعلی |
متن شما |
| خط ۱: |
خط ۱: |
| {{جعبه اطلاعات بنای مذهبی | | {{در دست ویرایش|ماه=[[مهر]]|روز=[[۱۶]]|سال=[[۱۳۹۸]]|کاربر=Abbasahmadi1363 }} |
| | تصویر = نخل مریم (کربلا).jpg
| |
| | توضیح تصویر = سنگ مرمر گردی که وسط و بالای مقام نخل مریم نصب شده بود.
| |
| | بنيانگذار = سلطان اويس جلائرى
| |
| | تأسیس = ۷۶۷ق
| |
| | کاربری = زیارت
| |
| | مکان = [[حرم امام حسین(ع)]]، دیوار جانب بالاسر، روبه‌روی ضریح | |
| | نام‌های دیگر = نخلة مریم، جذغ النخلة
| |
| | وضعیت = از میان رفته | |
| }}
| |
| '''مقام نخل مریم''' یا '''جِزْعِ النَّخلة'''، جایگاهی بود در [[آستان مقدس امام حسین(ع)|حرم امام حسین(ع)]]، دیوار جنوبی بالاسر، رو به روی [[ضریح قبر امام حسین(ع)|ضریح]] که توسط سلطان اویس جلائری، در سال ۷۶۷ق. ساخته و توسط طاهر قیسی، در سال ۱۳۶۶ق. تخریب شد.
| |
| | |
| این مقام اشاره به درختی داشت که حضرت مریم هنگام به دنیا آوردن [[حضرت عیسی(ع)]] به آن پناه جست. روایات درباره مکان تولد حضرت عیسی(ع) گوناگون است. بر پایه روایتی از [[امام سجاد(ع)]]، مکان تولد او در [[کربلا]]، در محل قبر امام حسین(ع) بوده است. امروزه (۱۳۹۸ش.) اثری از این مقام نیست.
| |
| | |
| ==نام== | |
| مقام نخل مریم، با نام‌های نخلة مریم و جذع النخلة نیز خوانده شده است. <ref>گفت و گو با نويسنده سخت‌كوش استاد سيد سلمان هادى آل طعمه، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۴، ص۵۰.</ref> نخل مریم، به درخت خرمایی اشاره دارد که [[حضرت مریم]] هنگام به دنیا آوردن [[حضرت عیسی(ع)]] به آن پناه برد. بر پایه روایتی از [[امام سجاد(ع)]]، مکان به دنیا آمدن حضرت عیسی(ع)، [[کربلا]]، در محل [[آستان مقدس امام حسین(ع)|قبر امام حسین(ع)]] بود.<ref name=":1" /> نام جذع النخلة نیز، به واژگان «جذع النخلة» به معنای تنه درخت خرما، در آیه ۲۳ سوره مریم اشاره دارد.
| |
|
| |
|
| | [[رده:مقاله‌های در دست ویرایش]] |
| ==موقعیت== | | ==موقعیت== |
| مقام نخل مریم، در [[آستان مقدس امام حسین(ع)|حرم امام حسین(ع)]]، ديوار جنوبى بالاسر، رو به روی ضریح، به فاصله تقريبى دو متر از آن، در محل خواندن دو رکعت نماز زیارت قرار داشت.<ref>گفت و گو با نويسنده سخت‌كوش استاد سيد سلمان هادى آل طعمه، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۴، ص۵۰؛ حاشیه و متن حائر حسینی، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۳ و ۴، ص 232.</ref> عضد الدوله نیز، در سفرنامه خود، در سال ۱۲۸۴ق. نخل مریم را در «پيش روى مبارک و بالا سر مطهر» دانسته است.<ref>سفرنامه عضد الملك به عتبات، ص161. </ref> | | مقام نخل مریم یا نخلة مریم یا جذع النخلة،<ref>گفت و گو با نويسنده سخت‌كوش استاد سيد سلمان هادى آل طعمه، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۴، ص۵۰.</ref> در [[آستان مقدس امام حسین(ع)|حرم امام حسین(ع)]]، ديوار جنوبى بالاسر، رو به روی ضریح، به فاصله تقريبى دو متر از آن، در محل خواندن دو رکعت نماز زیارت قرار داشت.<ref>گفت و گو با نويسنده سخت‌كوش استاد سيد سلمان هادى آل طعمه، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۴، ص۵۰؛ حاشیه و متن حائر حسینی، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۳ و ۴، ص 232.</ref> عضد الدوله نیز، در سفرنامه خود، در سال ۱۲۸۴ق. نخل مریم را در «پيش روى مبارک و بالا سر مطهر» دانسته است.<ref>سفرنامه عضد الملك به عتبات، ص161. </ref> |
|
| |
|
| ==بنا== | | ==بنا== |
| این مقام، محرابی با سنگ‌های مرمر و دارای دو ستون به درازای نزدیک به نیم‌متر بود؛ وسط و بالای این دو ستون، سنگ مرمر گردی، به رنگ سیاه مایل به قرمز نصب بود و روی آن آیه‌ای از [[قرآن]] نوشته شده بود که به [[حضرت مریم(س)]] پس از به دنیا آوردن [[حضرت عیسی(ع)|عیسی(ع)]] می‌گفت: «هُزّى اِلَيكِ بِجِزعِ النَّخلِ تُساقِط عَلَيكِ رَطباً جَنياً»{{یادداشت|ماجرای به دنیا آمدن حضرت عیسی(ع) است که حضرت مریم(س) به تنه درخت خرمایی پناه برد. پس از به دنیا آمدن عیسی(ع) ندایی به مریم(س) گفت: «تنه درخت را تکان بده تا خرمای تازه برایت بیافتد!»}} بر پایه گزارشی، این سنگ سیاه، در حفاری‌های حرم پیدا شده بود، البته مردم بر این باور بودند که این سنگ، با امداد غیبی، بدون دخالت بشر، به این مکان آمده است.<ref>تاریخ مرقد الحسین و العباس(ع)، ص۸۳؛ حاشیه و متن حائر حسینی، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۳ و ۴، ص 232؛ تاریخ مرقد الحسین و العباس(ع)، ص۸۳؛ سفرنامه عضد الملك به عتبات، ص161؛ تاریخ مرقد الحسین و العباس(ع)، ص۸۳؛ شهریار جاده‌ها، سفرنامه ناصرالدین شاه به عتبات، ص۱۱۹ و ۱۲۰.</ref> | | این مقام، محرابی بود،<ref>تاریخ مرقد الحسین و العباس(ع)، ص۸۳؛ حاشیه و متن حائر حسینی، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۳ و ۴، ص 232.</ref> که با سنگ‌های مرمر خالص زینت داده شده بود، به گونه‌ای که بیننده درآغاز می‌پنداشت جنس آنها آینه است. در وسط این محراب سنگ سیاهی به شکل دایره با قطر نزدیک به ۴۰ سانتی‌متر قرار داشت. این سنگ در حفاری‌های حرم پیدا شده بود و برای تیمن در آن محل نصب شده بود.<ref>تاریخ مرقد الحسین و العباس(ع)، ص۸۳.</ref> به گزارش برخی، در سال ۱۲۱۶ق. تاریخ بازسازی حرم که سلطان اویس جلائری انجام داده بود، از روی دیوار برداشته شد و به جای آن سنگ مرمر معروف به نخل مریم نصب شد.<ref name=":0">دائرة‌المعارف الحسینیة، تاریخ المراقد، ج۲، ص۴۳.</ref> بر پایه گزارشی در سال ۱۲۸۴ق. این سنگ سیاه، میان دو ستون باريك تراشيده به ارتفاع يك ذراع، نصب شده بود.<ref>سفرنامه عضد الملك به عتبات، ص161. </ref> |
|
| |
|
| این مقام، با سنگ‌های مرمر خالص زینت داده شده بود، به گونه‌ای که بیننده درآغاز می‌پنداشت جنس آنها آینه است. در وسط این محراب، سنگ سیاهی به شکل دایره با قطر نزدیک به ۴۰ سانتی‌متر قرار داشت.<ref>تاریخ مرقد الحسین و العباس(ع)، ص۸۳.</ref> بر پایه گزارشی در سال ۱۲۸۴ق. این سنگ سیاه، میان دو ستون باريك تراشيده به ارتفاع يك ذراع، نصب شده بود.<ref>سفرنامه عضد الملك به عتبات، ص161. </ref> [[ناصرالدین شاه قاجار]]، در سال ۱۲۸۷ق. (۱۲۴۹ش)، از این دو ستون کوتاه یاد کرده و سنگ گرد را به رنگ سیاه مایل به قرمز گزارش کرده است. وی از زبان مردم گفته این سنگ ۱۵سال پیش خودش از خراسان با زائران می‌غلتیده و تا این جا آمده است.<ref>شهریار جاده‌ها، سفرنامه ناصرالدین شاه به عتبات، ص۱۱۹ و ۱۲۰.</ref> بنا بر گزارشی در سال ۱۲۸۴ق. مردم بر این باور بودند که این سنگ بدون امداد بشر به آن آستان آمده است.<ref>سفرنامه عضد الملك به عتبات، ص161. </ref> برخی گزارش کرده‌اند روی سنگ مرمر سیاه، نوشته شده بود: «هُزّى اِلَيكِ بِجِزعِ النَّخلِ تُساقِط عَلَيكِ رَطباً جَنياً»<ref>حاشیه و متن حائر حسینی، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۳ و ۴، ص 232.</ref> سید سلمان هادی آل طعمه (ت.۱۳۵۴ق) <ref>گفت و گو با نويسنده سخت‌كوش استاد سيد سلمان هادى آل طعمه، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۴، ص۵۰.</ref> گفته این سنگ را دیده است.<ref>گفت و گو با نويسنده سخت‌كوش استاد سيد سلمان هادى آل طعمه، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۴، ص۵۴.</ref> | | در دیوار، سنگ مرمری بود که این آیه روی آن نوشته شده بود: هُزّى اِلَيكِ بِجِزعِ النَّخلِ تُساقِط عَلَيكِ رَطباً جَنياً ندایی پس از به دنیا آمدن حضرت عیسی(ع) به حضرت مریم(س) گفت: «تنه درخت را تکان بده تا خرمای تازه برایت بیافتد!» <ref>حاشیه و متن حائر حسینی، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۳ و ۴، ص 232.</ref> ناصرالدین شاه قاجار، در سال ۱۲۸۷ق. (۱۲۴۹ش)، در سفر خود به کربلا، دو نیم‌ستون کوچک از مرمر که سر گردی دارند و کمتر از یک ذراع درازا دارند، گزارش کرده است. وی از یک سنگ گرد، به رنگ سیاه مایل به قرمزی خبر داده است که گفته‌اند ۱۵سال پیش خودش از خراسان با زائران می‌غلتیده و تا این جا آمده است.<ref>شهریار جاده‌ها، سفرنامه ناصرالدین شاه به عتبات، ص۱۱۹ و ۱۲۰.</ref> |
| | |
| | ناصرالدین شاه که در سال ۱۲۸۴ق. به کربلا رفت، درباره این سنگ که به دیوار نصب شده بود پرسید؛ گفتند: ۱۵ سال پیش، (سال ۱۲۷۲ق) خراسانی‌ها آوردند. سید سلمان هادی آل طعمه (ت.۱۳۵۴ق) <ref>گفت و گو با نويسنده سخت‌كوش استاد سيد سلمان هادى آل طعمه، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۴، ص۵۰.</ref> گفته این سنگ را دیده است. <ref>گفت و گو با نويسنده سخت‌كوش استاد سيد سلمان هادى آل طعمه، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۴، ص۵۴.</ref> این سنگ مرمر، دایره‌ای شکل بوده و بنا بر گزارشی در سال ۱۲۸۴ق. مردم بر این باور بودند که این سنگ بدون امداد بشر به آن آستان آمده است. <ref>سفرنامه عضد الملك به عتبات، ص161. </ref> |
|
| |
|
| ==ساخت== | | ==ساخت== |
| محراب نخل مريم، به دستور سلطان اويس جلائرى (م.۷۷۴ق)، در ضمن دیگر بازسازی‌های او، در سال ۷۶۷ق.<ref name=":0">دائرة‌المعارف الحسینیة، تاریخ المراقد، ج۲، ص۴۳.</ref> ساخته شد. تاریخ ساخت آن، در همان محل نوشته شده و حتی پس از [[حمله وهابیان به کربلا|یورش وهابیان به کربلا]]، در سال ۱۲۱۶ق. باقی بود. هنگامی که [[بنی عثمان|عثمانیان]] حکومت را به دست گرفتد، آن تاریخ را برداشتند.<ref>تاریخ مرقد الحسین و العباس(ع)، ص۸۳.</ref> به گزارش برخی، در سال ۱۲۱۶ق. تاریخ بازسازی حرم که سلطان اویس جلائری انجام داده بود، از روی دیوار برداشته شد و به جای آن سنگ مرمر معروف به نخل مریم نصب شد.<ref name=":0" /> | | محراب نخل مريم، به دستور سلطان اويس جلائرى (م.۷۷۴ق)، در ضمن دیگر بازسازی‌های او، در سال ۷۶۷ق.<ref name=":0" /> ساخته شد. تاریخ ساخت آن در همان محل نوشته شده و حتی پس از سال ۱۲۱۶ق. که وهابیان به کربلا یورش بردند باقی بود. هنگامی که عثمانیان حکومت را به دست گرفتد، آن تاریخ را برداشتند.<ref>تاریخ مرقد الحسین و العباس(ع)، ص۸۳.</ref> به گزارش برخی، در سال ۱۲۱۶ق. تاریخ بازسازی حرم که سلطان اویس جلائری انجام داده بود،از روی دیوار برداشته شد و به جای آن سنگ مرمر معروف به نخل مریم نصب شد.<ref name=":0" /> |
|
| |
|
| ==تخریب== | | ==تخریب== |
| در سال ١٣۶۶ق (١٩۴۶م)، طاهر قیسی، برای نابودی مکان تاریخی نخل مریم بسیار پافشاری کرده،<ref>حاشیه و متن حائر حسینی، فصلنامه فرهنگ زیارت، سوم و چهارم، تابستان و پاییز 1389، ص 232؛ ترجمه تاریخ کربلا و حائر حسینی، ص۲۵۱. </ref> آن را از بین برد. او اهل سنت بوده و بر این باور بود که مردم نباید به این سنگ [[تبرک]] بجویند. پیش از تخریب، مردم به این سنگ تبرک کرده، سپس به زیارت [[قبر حبیب بن مظاهر اسدی|قبر حبیب بن مظاهر]] می‌رفتند. <ref>گفت و گو با نويسنده سخت‌كوش استاد سيد سلمان هادى آل طعمه، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۴، ص۵۰.</ref> | | در سال ١٣۶۶ق (١٩۴۶م) طاهر قیسی، برای نابودی مکان تاریخی نخل مریم بسیار پافشاری کرده،<ref>حاشیه و متن حائر حسینی، فصلنامه فرهنگ زیارت، سوم و چهارم، تابستان و پاییز 1389، ص 232؛ ترجمه تاریخ کربلا و حائر حسینی، ص۲۵۱. </ref> آن را از بین برد. او اهل سنت بوده و بر این باور بود که مردم نباید به این سنگ تبرک کنند. پیش از تخریب، مردم به این سنگ تبرک کرده، سپس به زیارت قبر حبیب بن مظاهر می‌رفتند. <ref>گفت و گو با نويسنده سخت‌كوش استاد سيد سلمان هادى آل طعمه، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۴، ص۵۰.</ref> |
|
| |
|
| ==مکان ولادت حضرت عیسی== | | ==مکان ولادت حضرت عیسی== |
| بر پایه [[قرآن]]، [[حضرت مریم]](س)، پس از این که به مکانی دور رفت، درد زایمان او را به سمت تنه درخت خرمایی کشاند. مریم(س) آرزو کرد کاش پیش از این می‌مرد و از فراموش‌شدگان می‌بود. [[حضرت عیسی(ع)]] به دنیا آمده، به امر خدا از زیر پای مریم(س) نهر آبی جاری شد و درخت خرما به بار نشست.<ref>سوره مریم، ۲۲-۲۵.</ref> در قرآن، به مکان دقیق ولادت حضرت عیسی(ع) اشاره نشده و تنها گفته شده مریم به مکانی دور، کناره گرفت.<ref>سوره مریم، ۲۲.</ref> روایات، در این‌باره گوناگون است؛ برخی از مکان‌های گفته شده در روایات عبارتند از: بیت لحم،<ref>بحارالانوار، ج۱۴، ص۲۰۸.</ref> کربلا در محل [[آستان مقدس امام حسین(ع)|قبر امام حسین(ع)]]<ref>تهذیب الاحکام، ج۶، ص۷۳.</ref> و صخره‌ای سفید در زمین براثا که محل [[مسجد براثا (جدید)|مسجد براثا]]<nowiki/>ی کنونی است.<ref>بحارالانوار، ج۱۴، ص۲۱۰.</ref> بر پایه روایتی، [[امام سجاد(ع)]] پس از خواندن آیه «پس مریم به عیسی باردار شد و با او به مکان دوری پناه جست»،{{یادداشت| فَحَمَلَتْهُ فَانْتَبَذَتْ بِهِ مَكَانًا قَصِيًّا}}<ref>سوره مریم، ۲۲.</ref> مکان دور را کربلا دانسته است. بنا بر این روایت، حضرت مریم(س) از [[دمشق]] بیرون رفت تا این که به کربلا رسید. او عیسی را در محل [[آستان مقدس امام حسین(ع)|قبر امام حسین(ع)]] به دنیا آورد و همان شب بازگشت.<ref name=":1">تهذيب الأحكام، ج6، ص73.</ref> | | بر پایه قرآن، حضرت مریم(س)، پس از این که به مکانی دور رفت، درد زایمان او را به سمت تنه درخت خرمایی کشاند. مریم(س) آرزو کرد کاش پیش از این می‌مرد و از فراموش‌شدگان می‌بود. حضرت عیسی(ع) به دنیا آمده، به امر خدا از زیر پای مریم(س) نهر آبی جاری شد و درخت خرما به بار نشست. <ref>سوره مریم، ۲۲-۲۵.</ref> |
| | در قرآن، به مکان دقیق ولادت حضرت عیسی(ع) اشاره نشده و تنها گفته شده مریم به مکانی دور کناره گرفت.<ref>سوره مریم، ۲۲.</ref> روایات، در این‌باره گوناگون است؛ برخی از مکان‌های گفته شده عبارتند از: بیت لحم،<ref>بحارالانوار، ج۱۴، ص۲۰۸.</ref> کربلا در محل قبر امام حسین(ع) <ref>تهذیب الاحکام، ج۶، ص۷۳؛ وسائل الشیعه، ج۱۴، ص۵۱۷.</ref> و صخره‌ای سفید در زمین براثا که محل مسجد براثای کنونی است. <ref>بحارالانوار، ج۱۴، ص۲۱۰.</ref> |
|
| |
|
| ==پانوشت== | | ==پانوشت== |
| {{پانویس}} | | {{پانویس}} |
| ==منابع== | | ==منابع== |
| {{منابع}}
| | |
| {{برگرفتگی | | {{برگرفتگی |
| | پیش از لینک = مقاله [http://lib.hajj.ir/View/fa/Book/BookView/Image/931/1/50 گفت و گو با نويسنده سخت‌كوش استاد سيد سلمان هادى آل طعمه]، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۴، ص۵۰ و مقاله | | | پیش از لینک = مقاله |
| | منبع = حاشیه و متن حائر حسینی، | | | منبع = |
| | پس از لینک = فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره سوم و چهارم، تابستان و پاییز 1389، ص 232 | | | پس از لینک = فصلنامه فرهنگ زیارت، |
| | لینک = http://lib.hajj.ir/View/fa/Book/BookView/Image/931/1/103 | | | لینک = |
| }} | | }} |
| *'''بحار الأنوار'''، محدباقر مجلسى، دار إحياء التراث العربي، بيروت، 1403ق.
| | |
| *'''تاریخ مرقد الحسین و العباس(ع)'''، سلمان هادی آل طعمه، مؤسسة الاعلمی للمطبوعات، بیروت، ۱۴۱۶ق. سفرنامه عضد الملك به عتبات، علیرضا عضدالملك، موسسه پژوهشي و مطالعات فرهنگي، تهران، 1370ش. | | *'''تاریخ مرقد الحسین و العباس(ع)'''، سلمان هادی آل طعمه، مؤسسة الاعلمی للمطبوعات، بیروت، ۱۴۱۶ق. سفرنامه عضد الملك به عتبات، علیرضا عضدالملك، موسسه پژوهشي و مطالعات فرهنگي، تهران، 1370ش. |
| *'''تهذيب الأحكام'''، محمد بن الحسن طوسی، تحقيق خرسان، دارالکتب الاسلامیه، تهران، 1407ق.
| |
| *'''دائرة المعارف الحسینیة، تاریخ المراقد، الحسین و اهل بیته و انصاره'''، محمدصادق محمد کرباسی، المرکز الحسینی للدراسات، لندن، ۱۴۱۴ق. | | *'''دائرة المعارف الحسینیة، تاریخ المراقد، الحسین و اهل بیته و انصاره'''، محمدصادق محمد کرباسی، المرکز الحسینی للدراسات، لندن، ۱۴۱۴ق. |
| *'''سفرنامه عضد الملك به عتبات'''، علیرضا عضدالملك، موسسه پژوهشي و مطالعات فرهنگي، تهران، 1370ش.
| |
| *'''شهریار جاده‌ها، سفرنامه ناصرالدین شاه به عتبات'''، به کوشش محمدرضا عباسی، پرویز بدیعی، انتشارات سازمان اسناد ملی ایران، ۱۳۷۲ش. | | *'''شهریار جاده‌ها، سفرنامه ناصرالدین شاه به عتبات'''، به کوشش محمدرضا عباسی، پرویز بدیعی، انتشارات سازمان اسناد ملی ایران، ۱۳۷۲ش. |
| {{پایان}} | | {{پایان}} |
| {{زیارتگاه‌ها و مقبره‌های عراق}}
| |
|
| |
| [[رده:حرم امام حسین]]
| |
| [[رده:مقام‌های کربلا]]
| |
