| نسخهٔ فعلی |
متن شما |
| خط ۱: |
خط ۱: |
| '''مَقتَل'''، به معنای جای کشته شدن است و برای اشاره به [[قتلگاه]] [[امام حسین(ع)]]، مقاتل الشهدا، مقتل‌نگاری و مقتل‌خوانی استفاده می‌شود. مقتل، در روایات نیز به کار رفته و گاه معنای مصدری آن اراده شده است.
| | {{در دست ویرایش|ماه=[[آذر]]|روز=[[۱]]|سال=[[۱۳۹۸]]|کاربر=Abbasahmadi1363 }} |
|
| |
|
| ==واژه‌شناسی==
| | [[رده:مقاله‌های در دست ویرایش]] |
| مقتل، واژه‌ای عربی و اسم مکان از «قتل»،<ref>المخصص، ج14، ص193.</ref> به معنای جای کشتن<ref name=":0">فرهنگ ابجدی، ص849.</ref> و جای کشته شدن بوده،<ref>فرهنگ‌نامه زیارت، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۲۱، ص93.</ref> گاهی به معنای اسم زمان<ref>النهایة فی غریب الحدیث و الأثر، ج4، ص15.</ref> و گاهی به معنای مصدری به کار رفته است.<ref>أساس البلاغة، ص492.</ref> یکی دیگر از معانی این واژه، بخشی از بدن است که اگر صدمه‌ای به آن برسد، باعث کشته شدن انسان می‌شود؛<ref>المحکم و المحیط الأعظم، ج6، ص334.</ref> مانند گیجگاه.<ref name=":0" /> این واژه، در واژه‌نامه‌های فارسی، به معنای جایی که کسی در آن کشته شده، جای کشتن،<ref>فرهنگ فارسی عمید، ذیل واژه مقتل.</ref> کشتن‌گاه و قتلگاه آمده است.<ref>لغت‌نامه دهخدا، ذیل واژه مقتل.</ref>
| | محل قتل و كشته شدن؛ قتلگاه؛ مكانى در حرم سيدالشهداء (عليه السلام) كه جايگاه شهادت آن حضرت در روز عاشورا بود. پس از انتقال بدن مطهرش به محلّ فعلى ضريح، آن محلّ به عنوان جاى كشته شدن حضرتش مشخص گشته و ضريح گونه‌اى دارد و زيارت مى‌شود. |
| ==قتلگاه==
| |
| {{اصلی|قتلگاه}}
| |
| قتلگاه یا گودال قتلگاه ''''''و به عربی المذبح یا المنحر، مکانی زیارتی است، در کربلا، در [[آستان مقدس امام حسین(ع)|حرم امام حسین(ع)]]، در جنوب غربی رواق حبیب بن مظاهر، که گفته شده محل به شهادت رسیدن [[امام حسین(ع)]] است.<ref>زیارتگاههای عراق، ص۱۸۶ و ۱۸۷؛ مدینة الحسین(ع)،ج 1 ،ص 54؛ تاریخ جغرافیایی کربلا، ص ۱۱۰.</ref> این مکان، از راه دو پنجره، که بر دیوار آن نصب شده، [[زیارت]] می‌شود.<ref>[http://www.non14.net/7731 نصب شباکین جدیدین من الذهب و الفضة الخالصة فی موقع مذبح]، وکالة نون الخبریة؛ قتلگاه حسین بن علی(ع)، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۱۸، ص۱۲۵.</ref>
| |
|
| |
|
| ==مقاتل الشهدا==
| | مقتل به معناى قتل هم هست. امام حسين (عليه السلام) در كربلا به كسى از سپاه دشمن كه سابقۀ خوبى داشت و دوست نداشت در آن ظلم شريك باشد، فرمود: «از اين مكان بگريز و دور شور تا مقتل ما را نبينى. به خدا قسم هيچ كس نيست كه امروز شاهد مقتل (كشته شدن) ما باشد، ولى ما را يارى نكند، مگر آن‌كه به دوزخ رود.»<ref>بحارالأنوار، ج۴١ ص٣٣٨ و ج٣٢، ص۴١٩.</ref> همين تعبير از زبان پيامبر نيز در پيش‌گويى از شهادت امام حسين (عليه السلام) آمده است.{{یادداشت|فيرتحل عنها إلى ارض مقتله.}}<ref>بحارالأنوار، ج٢٨، ص٣٩.</ref> و رسيدن خبر مقتل امام حسين (عليه السلام) به مدينه نيز در منابع ديده مى‌شود.<ref>بحار الأنوار، ج۴۵، ص١٩٢.</ref> |
| مقاتل الشهدا، به مزارهایی که محل شهادت اولیای الهی است، گفته شده است. بر پایه روایتی از [[امام صادق(ع)|امام صادق(ع)]]، خدا از همه زمین‌ها شش مکان را برگزیده است که یکی از آنها «مقاتل الشهداء» است.<ref>ج٩٨، ص ۶۶۶.</ref>
| |
|
| |
|
| ==مقتل‌نگاری==
| | امام حسين (عليه السلام) وقتى وارد سرزمين كربلا شد، از آن سرزمين به عنوان «مقتل مردان ما و محل ريخته شدن خون‌هاى ما» ياد كرد: «هيهنا مناخ ركابنا و محطّ رحالِنا و مقتل رجالِنا و مَسفك دمائنا».<ref>بحار الأنوار، ج۴۴، ص٣٨٣.</ref> |
| به کتاب‌هایی که رویدادهای [[عاشورا]] و کیفیت شهادت [[امام حسین(ع)]] را بیان کرده‌اند، مقتل و به نگاشتن آنها مقتل‌نگاری گفته شده است. مقتل خوارزمی، مقتل ابی‌مخنف و مقتل مقرّم برخی از کتاب‌های مقتل‌اند.
| |
|
| |
|
| ==مقتل‌خوانی==
| | به كتاب‌هايى كه وقايع عاشورا و كربلا و كيفيت شهادت امام حسين (عليه السلام) را نوشته‌اند نيز «مقتل» گفته مى‌شود و آثارى چون مقتل خوارزمى، مقتل ابى‌مخنف، مقتل مقرّم و... از اين نمونه است و مقتل‌نگارى، عرصه‌اى وسيع است. مقتل‌خوانى نيز روضه و مرثيه‌خوانى از روى كتاب‌هاى مقتل و نقل آن حوادث است. حتى در حديثى آمده است كه اميرالمؤمنين (عليه السلام) |
| مقتل‌خوانی، مرثیه‌خوانی از روی کتاب‌های مقتل است. بر پایه روایتی، [[امام علی(ع)]]، ماجرای شهادت [[اهل بیت|اهل‌بیت(ع)]] را از روی صحیفه‌ای که به املای [[حضرت محمد(ص)]] نگاشته بود، برای [[عبدالله بن عباس|ابن عباس]] می‌خواند و هنگامی که به رویداد شهادت امام حسین(ع) و نام قاتلش رسید، بسیار گریست.{{یادداشت|فلمّا قرء مقتل الحسین() وَ مَن یقتُله اکثر البکاء.}}<ref>بحار الأنوار، ج٢٨، ص٧٣.</ref>
| | |
| | ماجراى مظلوميت و شهادت اهل‌بيت را از روى صحيفه‌اى كه به املاى حضرت رسول(صلى الله عليه و آله) و نگارش حضرت على (عليه السلام) بود، براى ابن عباس مى‌خواند و چون ماجراى شهادت اباعبدالله و نام قاتلش را از روى آن صحيفه خواند، بسيار گريست: «فلمّا قرء مقتل الحسين (عليه السلام) وَ مَن يقتُله اكثر البكاء...».<ref>ج٢٨، ص٧٣.</ref> |
| | |
| | «مقاتل شهدا» به مزاراتى كه محل شهادت اولياى الهى است، گفته شده است. در حديثى از امام صادق (عليه السلام) آمده است كه خداوند از همۀ زمين‌ها شش مكان را برگزيده است كه يكى از آنها «مقاتل الشهداء» است.<ref>ج٩٨، ص ۶۶۶.</ref> |
|
| |
|
| ==در روایات==
| |
| مقتل به معنای جای کشته شدن، در برخی از روایات مانند سخن امام حسین(ع)، هنگام ورود به کربلا آمده است. وی در این روایت، سرزمین کربلا را، «مقتل مردانش» شمرده است.{{یادداشت|هیهنا مناخ رکابنا و محطّ رحالِنا و مقتل رجالِنا و مَسفک دمائنا.}}<ref>بحار الأنوار، ج۴۴، ص٣٨٣.</ref>مقتل به معنای قتل نیز در برخی از روایات آمده است؛ مانند روایتی از [[حضرت محمد(ص)]]، که از شهادت امام حسین(ع) در آینده خبر داده و از کشته شدن او با واژه مقتل تعبیر کرده است.{{یادداشت|فیرتحل عنها إلی ارض مقتله.}}<ref>بحارالأنوار، ج٢٨، ص٣٩.</ref> رسیدن خبر کشته شدن امام حسین(ع) به مدینه نیز با واژه مقتل در منابع آمده است.<ref>بحار الأنوار، ج۴۵، ص١٩٢.</ref> امام حسین(ع) در کربلا به کسی از سپاه دشمن که سابقه خوبی داشته و دوست نداشت در کشتن او شریک باشد، سفارش کرد از آن مکان دور شده و شاهد مقتل (کشته شدن) او و اصحابش نباشد.{{یادداشت|فَقَالَ الْحُسَیْنُ: فَوَلِّ هَرَباً حَتَّی لَا تَرَی لَنَا مَقْتَلًا فَوَ الَّذِی نَفْسُ مُحَمَّدٍ بِیَدِهِ لَا یَرَی مَقْتَلَنَا الْیَوْمَ رَجُلٌ وَ لَا یُغِیثُنَا إِلَّا أَدْخَلَهُ اللَّهُ النَّارَ قَالَ فَأَقْبَلْتُ فِی الْأَرْضِ هَارِباً حَتَّی خَفِیَ عَلَیَّ مَقْتَلُهُ.}}<ref>وقعة صفین، ص141؛ بحارالأنوار، ج۴١ ص٣٣٨ و ج٣٢، ص۴١٩.</ref>
| |
| ==پانوشت== | | ==پانوشت== |
| {{پانویس}} | | {{پانویس}} |
| ==منابع== | | ==منابع== |
| {{منابع}}
| | |
| {{برگرفتگی | | {{برگرفتگی |
| | پیش از لینک = مقاله | | | پیش از لینک = مقاله |
| خط ۲۸: |
خط ۲۴: |
| | لینک = http://lib.hajj.ir/View/fa/Book/BookView/Image/1374/1/93 | | | لینک = http://lib.hajj.ir/View/fa/Book/BookView/Image/1374/1/93 |
| }} | | }} |
|
| |
| *'''أساس البلاغة'''، محمود بن عمر زمخشری، دار صادر، بیروت، ۱۹۷۹م.
| |
| *'''بحار الأنوار'''، محمد باقر بن محمد تقی مجلسی، دار إحیاء التراث العربی، بیروت، ۱۴۰۳ق.
| |
| *'''[https://ebookshia.com/books/view/3209/%D8%AA%D8%A7%D8%B1%DB%8C%D8%AE+%D8%AC%D8%BA%D8%B1%D8%A7%D9%81%DB%8C%D8%A7%DB%8C%DB%8C+%DA%A9%D8%B1%D8%A8%D9%84%D8%A7%DB%8C+%D9%85%D8%B9%D9%84%DB%8C+%28%D8%A7%D9%85%D8%A7%DA%A9%D9%86+%D9%85%D8%AA%D8%A8%D8%B1%DA%A9%D9%87+%D9%88+%D8%B9%D8%AA%D8%A8%D8%A7%D8%AA+%D8%B9%D8%A7%D9%84%DB%8C%D8%A7%D8%AA+%D9%88+%D9%85%D8%B4%D8%A7%D9%87%D8%AF+%D9%85%D8%B4%D8%B1%D9%81%D9%87%29 تاریخ جغرافیایی کربلای معلی]'''، حسین عمادزاده، بی‌نا، تهران، ۱۳۲۶ش.
| |
| *'''زیارتگاههای عراق'''، محمدمهدی فقیه بحرالعلوم، احمد خامه‌یار، مشعر، تهران، ۱۳۹۵ش.
| |
| *'''فرهنگ ابجدی'''، فواد افرام بستانی، اسلامی، تهران، ۱۳۷۵ش.
| |
| *'''فرهنگ فارسی'''، حسن عمید، سرپرست تألیف و ویرایش فرهاد قربان‌زاده، اَشجَع، ۱۳۸۹ش.
| |
| *'''قتلگاه حسین بن علی(ع)'''، احمد نبوی، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره هجدهم، ص۱۱۹.
| |
| *'''لغت نامه'''، علی‌اکبر دهخدا، نظارت جعفر شهیدی، محمد معین، انتشارات دانشگاه تهران، روزنه، تهران، ۱۳۷۳ش.
| |
| *'''المحکم و المحیط الأعظم'''، علی بن اسماعیل بن سیده، دار الکتب العلمیة، بیروت، ۱۴۲۱ق.
| |
| *'''المخصص'''، علی بن اسماعیل بن سیده، دار الکتب العلمیة، بیروت، بی‌تا.
| |
| *'''النهایة فی غریب الحدیث و الأثر'''، مبارک بن محمد بن اثیر، موسسه مطبوعاتی اسماعیلیان، قم، ۱۳۶۷ش.
| |
| *'''[http://www.non14.net/ وکالة نون الخبریة]'''.
| |
| *'''وقعة صفین'''، نصر بن مزاحم، قم، ۱۴۰۴ق.
| |
| {{پایان}}
| |
|
| |
| [[رده:مفاهیم مرتبط به زیارت]]
| |
