در حال ویرایش چاه اهاب

'''چاه اِهاب'''، در [[حره وبره|حره غربی]] شهر [[مدینه]] قرار داشته و به سبب [[تبرک|متبرک]] بودن آن، چاه [[زمزم]] نیز خوانده می‌شود. این چاه در حرم مدینه واقع شده، [[حضرت محمد(ص)]] از آب آن نوشیده و آن را متبرک دانسته است.

 

 

چاه اهاب، در نزدیکی [[مدینه]]،<ref name=":0"/> در [[حره وبره|حره غربی]] قرار داشته و یکی از چاه‌های [[تبرک|متبرک]] مدینه بوده است.<ref>وفاء الوفا ج4، ص17.</ref>

== نام ==

نام این چاه بیشتر با عنوان اِهاب شناخته می‌شود؛ ولی صورت‌های مختلف وهاب،<ref>هدایة الحجاج ص213.</ref> یهاب، نهاب<ref>معالم الاثیره ص33.</ref> و الهاب<ref>سبل الهدی ج7، ص223؛ وفاء الوفا ج3، ص126.</ref> هم ضبط یا خوانده شده که به نظر می‌رسد ناشی از تصحیف باشد. آگاهی از وجه نامگذاری این چاه به اهاب و نیز تاریخ حفر و نام حفرکننده آن در دست نیست.

گاه ناحیه و زمین‌های پیرامون چاه، «اهاب» خوانده شده و از باب تسمیه جزء به کل، چاه را نیز اهاب نامگذاری کرده‌اند.<ref>بهجة النفوس ج1، ص246؛ موسوعه مرآة الحرمین ج4، ص850.</ref> چاه اهاب، با نام چاه [[زمزم]] نیز شناخته می‌شود.<ref>بهجة النفوس ج1، ص320-321؛ تاریخ معالم المدینه، ص268.</ref> سبب نامگذاری این چاه به زمزم به جهت [[تبرک]] جستن به آب آن،<ref>وفاء الوفاء، ج4، ص21.</ref> و نیز آب زیاد آن<ref>تاریخ المدینه، نهروالی، ص68.</ref> یا بر اثر انتقال آب آن به شهرهای دور<ref>وفاء الوفا ج4ص21.</ref> بوده است. برخی، سبب نامگذاری آن به زمزم را گفته [[حضرت محمد(ص)]] درباره متبرک بودن این چاه دانسته‌اند.<ref>الجواهر الثمینه، ص122؛ موسوعه مرآة الحرمین، ج4، ص776</ref>

== پیشینه ==

چاه اهاب در زمین متعلق به سعد بن عثمان، پدر عبادة بن سعد، از [[صحابه|اصحاب]] [[حضرت محمد(ص)]] واقع بوده است.<ref name=":0">بهجة النفوس ج1، ص246 «پاورقی»؛ تاریخ معالم المدینه، ص268.</ref> بر پایه گزارشی، عبدالله بن عباده، گنجشک پناه گرفته در دهانه چاه اهاب را شکار می‌کرد و وقتی شنید که حضرت محمد(ص) میانه دو حره مدینه را حرام اعلام کرده است،<ref group="یادداشت">میان دو حره [[حره وبره|وبره]] و [[حره واقم|واقم]].</ref> آن گنجشک‌ها را رها کرد.<ref>المعرفة و التاریخ، ج1، ص317، وفاءالوفا ج1، ص88.</ref> این گزارش، می‌رساند که چاه اهاب جزء حرم مدینه بوده است.

در نقلی کمتر شناخته شده، از خریدن چاه اهاب توسط [[عثمان بن عفان]] سخن رفته است. در توضیح این گزارش آمده که زمانی که پیامبر(ص) از صاحب چشمه‌ای به نام رومه خواست تا در عوض چشمه‌ای در بهشت، آب چشمه خود را برای استفاده عموم مسلمانان وقف نماید، عثمان با خرید چشمه رومه در این کار پیشقدم شد.<ref>المعجم الکبیر، ج2، ص 41؛ تاریخ دمشق، ج39، ص71؛ نک: تاریخ المدینه، ابن شبه، ج1، ص152-155.</ref> بر این پایه، برخی احتمال داده‌اند که پس از آن، عثمان چاه اهاب را در کنار چشمه حفر کرده و آب چشمه را به این چاه رسانده است.<ref>سبل الهدی، ج7، ص231</ref>

== نوشیدن پیامبر(ص) ==

عبادة بن سعد، روزی شاهد بوده که حضرت محمد(ص) از آب چاه ارهاب نوشیده<ref>سبل الهدی، ج7، ص224.</ref> و آن را [[تبرک|متبرک]] دانسته است؛ سپس از گسترش و عمران [[مدینه]] تا کناره چاه اهاب خبر داده است.<ref>وفاء الوفا، ج3، ص126، الجواهر الثمینه، ص122؛ تاریخ معالم المدینه، ص268-269.</ref>

 

== پانویس ==

== منابع ==

  | آدرس = http://hzrc.ac.ir/post/22091/چاه-ا-هاب

  | نویسنده = علی احمدی میرآقا

* '''بهجة النفوس و الاسرار'''، عبدالله المرجانی (م. ۶۹۹ق)، به کوشش محمد عبدالوهاب، بیروت، دارالغرب الاسلامی، ۲۰۰۲م.

* '''تاریخ المدینة المنوره (اخبار المدینه النبویه)'''، عمر بن شبّه النمیری (م. ۲۶۲ق)، به کوشش فهیم محمد شلتوت، قم، دارالفکر، ۱۳۶۸ش.

* '''تاریخ مدینه دمشق'''، علی بن الحسن ابن عساکر (م. ۵۷۱ق)، به کوشش علی شیری، بیروت، دارالفکر، ۱۴۱۵ق.

* '''تاریخ معالم المدینه المنوره ق‍دی‍م‍ا و ح‍دی‍ث‍ا'''، احمد یاسین الخیاری (م. ۱۳۸۰ق)، ریاض، مکتبه الملک فهد، ۱۴۱۹ق.

* '''الجواهر الثمینه فی محاسن المدینه'''، محمد کبریت الحسینی (م ۱۰۷۰ق)، به کوشش محمد حسن اسماعیل، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۷ق.

* '''سبل الهدی و الرشاد فی سیره خیر العباد'''، محمد بن یوسف الشمس الشامی (م. ۹۴۲ق)، به کوشش عادل احمد عبدالموجود و علی محمد معوض، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۴ق.

* '''المعالم الاثیره'''، محمد محمد حسن شراب، بیروت، دارالقلم، ۱۴۱۱ق.

* '''المعجم الکبیر'''، سلیمان بن احمد الطبرانی (۲۶۰–۳۶۰ق)، به کوشش حمدی عبدالمجید السلفی، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۴۰۵ق.

* '''المعرفة و التاریخ'''، یعقوب بن سفیان الفسوی (م. ۲۷۷ق)، به کوشش العمری، بیروت، الرساله، ۱۴۰۱ق.

* '''موسوعه مرآة الحرمین الشریفین'''، ایوب صبری باشا (م. ۱۲۹۰ق)، القاهره، دارالآفاق العربیه، ۱۴۲۴ق.

* '''وفاء الوفاء باخبار دارالمصطفی'''، علی بن عبدالله السمهودی (م. ۹۱۱ق)، به کوشش محمد محیی الدین عبدالحمید، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۲۰۰۶م.

* '''هدایة الحجاج (سفرنامه مکه)'''، سید محمد رضا طباطبایی، به کوشش جعفریان، قم، مورخ، ۱۳۸۶ش.