زید بن سعنه: تفاوت میان نسخه‌ها
(ويرايش) |
|||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''زید بن سَعْنَة''' یا '''سَعیة''' از دانشمندان و [[احبار]] ثروتمند یهودی | '''زید بن سَعْنَة''' یا '''سَعیة'''، از دانشمندان و [[احبار]] ثروتمند یهودی که در [[مدینه]] زندگی می‌کرد. وی همه نشانه‌های نبوت را در [[حضرت محمد (ص)|حضرت محمد(ص)]] یافت و به او ایمان آورد. او در جنگ‌هاى رسول خدا (ص) نیز شركت کرد. | ||
== زندگی‌نامه == | == زندگی‌نامه == | ||
زید، از دانشمندان و [[احبار]] ثروتمند یهودی بود<ref>أسد الغابة، ج۲، ص۱۳۶.</ref> که در [[مدینه]] زندگی می‌کرد. او پس از ظهور اسلام، اسلام آورد و در بسيارى از جنگ‌هاى رسول خدا(ص) شركت کرد تا اينكه در مسير بازگشت از [[تبوک]]، از دنيا رفت. | |||
== نشانه‌های نبوت | == نشانه‌های نبوت == | ||
گزارش شده که وی همه نشانه‌های نبوت را در [[حضرت محمد (ص)|حضرت محمد(ص)]] یافته | گزارش شده که وی به جز دو مورد، همه نشانه‌های نبوت را در [[حضرت محمد (ص)|حضرت محمد(ص)]] یافته بود. دو نشانه‌اى که از آن خبر نداشت: 1. چيرگىِ بردباریِ پیامبر راستین بر پرخاشگری او ؛ 2. افزوده شدن شکيبايى او، به هر اندازه‌اى که تندی و جهالت دشمنانش بیشتر گردد.<ref>أسد الغابة، ج۲، ص۱۳۶.</ref> بنابراين، در پی فرصتی بود تا به ویژگی‌های یاد شده در ایشان، پی ببرد<ref>مجمع الزوائد، ج۸، ص۲۳۹.</ref> و بنابر نقشه‌اى، از اين دو نشانه نيز آگاه شد. | ||
زيد پیش از مسلمان شدن، ۸۰ دینار به پيامبر قرض داده بود و برای بازگرداندن آن، زمانی در نظر گرفته بود.<ref>أسد الغابة، ج۲، ص۱۳۷.</ref> دو روز مانده به پایانِ مهلتِ پرداختِ بدهى، در حالى که خشمگين بود، لباس پیامبر را گرفت و ضمن درخواست پرداخت بدهى، ايشان و دیگر فرزندان عبدالمطلب را به تاخير در پرداخت بدهى، متهم کرد.<ref>أسد الغابة، ج۲، ص۱۳۷.</ref> [[عمر بن خطاب]] خشمگین شد و خواست به وی آسیب برساند اما پيامبر با لبخندی، از برخورد با زید جلوگیری کرد.<ref>مجمع الزوائد، ج۸، ص۲۳۹.</ref> سپس، با اشاره به این‌که تا سررسید پرداخت بدهی سه روز مانده، دستور داد بدهى زید را بپردازند و نيز بابت اين‌که عمر او را ترسانده، ۲۰ پیمانه بیشتر به او پرداخت کنند.<ref>مجمع الزوائد، ج۸، ص۲۴۰.</ref> | |||
زید بن سعنه پس از اين واقعه، نبوت آن حضرت و اسلام را پذيرفت و همراه ايشان، در نبرد‌های بسیاری شرکت کرد و سرانجام در مسير بازگشت از جنگ تبوک، درگذشت.<ref>اسد الغابه، ج۲، ص۲۳۱-۲۳۲؛ صحیح ابن حبان، ج۱، ص۵۲۲-۵۲۴؛ مجمع الزوائد، ج۸، ص۲۳۹-۲۴۰.</ref> | |||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
{{پانویس|۲}} | {{پانویس|۲}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۳ سپتامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۸:۲۲
زید بن سَعْنَة یا سَعیة، از دانشمندان و احبار ثروتمند یهودی که در مدینه زندگی می‌کرد. وی همه نشانه‌های نبوت را در حضرت محمد(ص) یافت و به او ایمان آورد. او در جنگ‌هاى رسول خدا (ص) نیز شركت کرد.
زندگی‌نامه[ویرایش | ویرایش مبدأ]
زید، از دانشمندان و احبار ثروتمند یهودی بود[۱] که در مدینه زندگی می‌کرد. او پس از ظهور اسلام، اسلام آورد و در بسيارى از جنگ‌هاى رسول خدا(ص) شركت کرد تا اينكه در مسير بازگشت از تبوک، از دنيا رفت.
نشانه‌های نبوت[ویرایش | ویرایش مبدأ]
گزارش شده که وی به جز دو مورد، همه نشانه‌های نبوت را در حضرت محمد(ص) یافته بود. دو نشانه‌اى که از آن خبر نداشت: 1. چيرگىِ بردباریِ پیامبر راستین بر پرخاشگری او ؛ 2. افزوده شدن شکيبايى او، به هر اندازه‌اى که تندی و جهالت دشمنانش بیشتر گردد.[۲] بنابراين، در پی فرصتی بود تا به ویژگی‌های یاد شده در ایشان، پی ببرد[۳] و بنابر نقشه‌اى، از اين دو نشانه نيز آگاه شد.
زيد پیش از مسلمان شدن، ۸۰ دینار به پيامبر قرض داده بود و برای بازگرداندن آن، زمانی در نظر گرفته بود.[۴] دو روز مانده به پایانِ مهلتِ پرداختِ بدهى، در حالى که خشمگين بود، لباس پیامبر را گرفت و ضمن درخواست پرداخت بدهى، ايشان و دیگر فرزندان عبدالمطلب را به تاخير در پرداخت بدهى، متهم کرد.[۵] عمر بن خطاب خشمگین شد و خواست به وی آسیب برساند اما پيامبر با لبخندی، از برخورد با زید جلوگیری کرد.[۶] سپس، با اشاره به این‌که تا سررسید پرداخت بدهی سه روز مانده، دستور داد بدهى زید را بپردازند و نيز بابت اين‌که عمر او را ترسانده، ۲۰ پیمانه بیشتر به او پرداخت کنند.[۷]
زید بن سعنه پس از اين واقعه، نبوت آن حضرت و اسلام را پذيرفت و همراه ايشان، در نبرد‌های بسیاری شرکت کرد و سرانجام در مسير بازگشت از جنگ تبوک، درگذشت.[۸]
پانویس[ویرایش | ویرایش مبدأ]
منبع[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- اسد الغابه: ابن اثیر علی بن محمد الجزری (درگذشت ۶۳۰ق.)، بیروت، دار الکتاب العربی.
- مجمع الزوائد: الهیثمی (درگذشت ۸۰۷ق.)، بیروت، دار الکتاب العربی، ۱۴۰۲ق.
- صحیح ابن حبان بترتیب ابن بلبان: علی بن بلبان الفارسی (درگذشت ۷۳۹ق.)، به کوشش الارنؤوط، الرساله، ۱۴۱۴ق.