ساباط امام زمان(ع)

ساباط امام زمان(ع)

اطلاعات اوليه
تأسیس	سده هشتم قمری
کاربری	زیارتگاه
مکان	عراق، نجف، آستان امام علی(ع)
مشخصات
وضعیت	از میان رفته

ساباط امام زمان(ع) یا ساباط مدلّل، گذری سرپوشیده، متصل به دیوار آستان امام علی(ع) در نجف، و منسوب به امام زمان(ع) بوده، که امروزه از میان رفته است. بر پایه گزارشی، پیشینه این ساباط، به سده هشتم قمری و شفای مردی به نام مدلّل، توسط امام زمان(ع) برمی‌گردد. به گمان برخی، امروزه موضع این ساباط در محدوده صحن شریف قرار دارد.

واژه‌شناسی

ساباط، واژه‌ای عربی، به معنای سازه‌ای سقف‌دار بین دو خانه یا دو دیوار است که زیر آن، راه عبور و گذر است. برخی، راه عبور را را در معنای آن ذکر نکرده‌اند. ریشه این واژه، «س،ب،ط» است، که به باور برخی، بر امتداد شیء دلالت کرده و گویا نزدیک به ریشه «ب،س،ط» است. این واژه، با سَوَابِیط و ساباطات جمع بسته شده است.

ساباط، در واژه‌نامه‌های فارسی به دالان، دهلیز، راهرو روپوشیده بین دو خانه یا دو دکان، و سقفی که در زیر آن راه ورود به خانه باشد معنا شده است.

مکان

ساباط امام زمان(ع) یا ساباط مدلّل، گذری متصل به دیوار آستان امام علی(ع) در نجف، و منسوب به امام زمان(ع)، بوده است. برخی این ساباط را در جانب غربی و شمالی صحن آستان امام علی(ع) دانسته و به باور برخی، این گذر، جهت شمالی صحن را به جهت جنوبی آن، از جهت غرب متصل می‌کرد و در آن، قبر شماری از عالمان و تکیه بکتاشیه قرار داشت. برخی، احتمال زیاد داده‌اند، امروزه موضع این ساباط، در محدوده صحن قرار گرفته باشد.

پیشینه

بر پایه گزارشی از سید بهاءالدین علی بن عبدالکریم نیلی، از عالمان سده هشتم قمری، امام مهدی(ع)، در سال ۷۲۰ق، شبی به خانه یکی از شیعیان نجف، به نام حسین مدلّل که فلج بوده آمده و او را شفا داده است؛ سپس او را به یک ساباط، متصل به دیوار آستان امام علی(ع) برده، و آنجا را محل رفت و آمد خود برای زیارت جدش امام علی(ع) معرفی کرده است. امام مهدی(ع) به او دستور داده هر شب در این محل، این ماجرا را اعلام کند. از آن زمان، این ساباط مورد توجه قرار گرفته و مردم، هنگام حاجت خواستن، برای آن نذر می‌کردند. بر پایه این گزارش، این مکان، در سده هشتم قمری، برای مردم نجف شناخته شده بوده است.

امروزه این گذر، از میان رفته است. به باور برخی، این ساباط در سال ۱۴۲۶ق. برای گسترش آستان تخریب شده است. برخی، با توجه به توسعه‌های چندباره آستان امام علی(ع) پس از تاریخ گفته شده، احتمال زیاد داده‌اند، موضع این ساباط، در محدوده صحن قرار گرفته باشد.

منابع

این مقاله برگرفته از مقاله مقام‌های حضرت مهدی(ع) در عراق، احمد خامه یار، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره سی‌ام، بهار ۱۳۹۶، ص۱۱۲ است.

• بحار الانوار، محمدباقر مجلسی، مؤسسة الوفاء، بیروت، ۱۴۰۳ق، (۱۹۸۳م).
• ترجمه و تحقیق مفردات الفاظ قرآن، حسین بن محمد راغب اصفهانی، مرتضوی، تهران، ۱۳۷۴ش.
• السلطان المفرّج عن اهل الایمان فیمن رأی صاحب الزمان، علی بن عبدالکریم بهاءالدین نیلی، تحقیق قیس العطار، دلیل ما، قم، ۱۴۲۶ق.
• الصحاح: تاج اللغة و صحاح العربیة، اسماعیل بن حماد جوهری، دار العلم للملایین، بیروت، ۱۳۷۶ق.
• فرهنگ فارسی عمید، حسن عمید، سرپرست تألیف و ویرایش فرهاد قربان‌زاده، اَشجَع، تهران، ۱۳۸۹ش.
• کتاب العین، خلیل بن احمد فراهیدی، نشر هجرت، قم، ۱۴۰۹ق.
• المحکم و المحیط الأعظم، علی بن اسماعیل بن سیده، ، دار الکتب العلمیة بیروت، چاپ: اول، ۱۴۲۱ ه.ق.
• معجم مقاییس اللغة، احمد بن فارس، مکتب الاعلام الاسلامی، قم، ۱۴۰۴ق.
• المنتقی من السلطان المفرّج عن أهل الإیمان، سید علی بن عبدالکریم النیلی، تقدیم و تحقیق مرکز الدراسات التخصصیة فی الامام المهدی(ع)، نجف، ۱۴۲۷ق.
• نجم ثاقب در احوال امام غایب(ع)، حسین بن محمدتقی نوری، تحقیق صادق برزگر، مسجد مقدس جمکران، قم، ۱۳۸۴ش.