فخ: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
S.Mohammad.R (بحث | مشارکت‌ها) |
||
| خط ۶۱: | خط ۶۱: | ||
== مکان == | == مکان == | ||
فَخّ یا وادی زاهر،<ref>شفاء الغرام، ج۱ ص۴۷۲.</ref> | فَخّ یا وادی زاهر،<ref>شفاء الغرام، ج۱ ص۴۷۲.</ref> نامه منطقه‌ای در شمال مکه، نزدیک [[مسجد تنعیم]] است. این مکان در ۴ کیلومتری [[مسجد الحرام]] قرار دارد. امروزه از این مکان به نام «حَیُّ الشهداء» (کوی شهدا) یاد می‌شود. | ||
در | در این منطقه کوهی وجود دارد که در دامنه آن مقبره‌ای است که به مقبره شهدای فخ مشهور است. شهدای فخ، عده‌ای از سادات حسنی بودند که در نبرد با عباسیان در سال ۱۶۹ هجری در این مکان به شهادت رسیدند. | ||
== | این مقبره نسبتا وسیع بوده ولی به خاطر راه سه پاره شده، بخشی از آن با یکی دو متر ارتفاع از سطح خیابان قرار دارد و بخش اصلی از آن هم با یک چهار دیواری و دری همیشه بسته، محصور شده است. گفته می شود قبر حسین بن علی یا شهید فخ در این چهار دیواری قرار دارد.<ref>نگا: آثار اسلامی مکه و مدینه، ص۱۹۹ و ۲۰۰.</ref> | ||
==شهید فخ== | |||
{{اصلی|شهید فخ}} | {{اصلی|شهید فخ}} | ||
حسین بن علی بن حسن مثلث بن حسن مثنّی فرزند امام حسن مجتبی(ع) مشهور به صاحب فخ،<ref>ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبیین، ۱۴۱۹ق، ص۳۶۴.</ref> رهبر قیامی علیه حکومت عباسیان بوده که از آن به واقعه فخ یا [[قیام فخ]] یاد می شود.<ref>ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبیین، ۱۴۱۹ق، ص۳۶۶–۳۶۷.</ref> | |||
صاحب فخ در روز ۸ ذی‌الحجه سال ۱۶۹ق ([[ترویه|یوم الترویه]]) در منطقه فخ در جنگ با سپاه هادی عباسی(حک: ۱۶۹ - ۱۷۰ ق)، با اکثر سپاهیانش از جمله حدود ۱۰۰ نفر از سادات حسنی به شهادت رسیدند.<ref>اعیان الشیعه،ج ۶ص ۹۷ ؛ فرهنگ اعلام جغرافیائی، ص۱۹۹.</ref> به گزارش حموی تاریخ‌نویس هفتم قمری، بدن‌های شهدا پس از سه روز که روی زمین باقی ماند و طعمه درندگان قرار گرفت، در جایی که اکنون به عنوان «مقبره شهدای فخ» از آن یاد می‌شود، دفن شدند.<ref>معجم البلدان، ج۴ ص۲۳۸.</ref> | |||
شهید فخ یا صاحبِ | شهید فخ یا صاحبِ فخ، قیامش را از مدینه آغاز کرد.<ref>مقاتل الطالبیین، ص۳۷۲.</ref> وی پس از تسلط بر شهر؛ به علت نزدیکی ایام حج، با ۳۰۰ تن از یاران و نزدیکانش به سوی مکه حرکت کرد. اما پس از رسیدن به منطقه فخ، با سپاه عباسی که فرماندهی آن را عباس بن محمد یکی از نوادگان عبدالله بن عباس به عهده داشت روبرو شد و در این نبرد همه سپاه او شهید و تعداد اندکی اسیر شدند. برخی از خویشاوندانش نیز مانند دایی او ادریس بن عبدالله موفق به فرار شدند. ادریس به مغرب فرار کرد و سلسله ادریسیان را در آنجا پایه‌گذاری کرد.<ref>تاریخ تشیع، ج۱ ص۲۶۳.</ref> | ||
=== قبرهای دیگر === | === قبرهای دیگر === | ||
گفته می‌شود | گفته می‌شود عبدالله بن عمر بن خطاب<ref>الطبقات الکبری، ج۴ ص۱۴۲.</ref> و عده‌ای از صحابه پیامبر نیز در منطقه فخ مدفون‌اند.<ref>معجم البلدان، ج۴ ص۲۳۸.</ref> گزارشی از دفن عبدالله بن زبیر در فخ نیز وجود دارد.<ref>آثار اسلامی مکه ومدینه، ص۲۰۰.</ref> | ||
==فضیلت== | ==فضیلت== | ||
بر اساس | بر اساس روایتی، رسول خدا(ص) هنگامی که از مدینه به مکه می‌رفت، قبل از وارد شدن به مکه در فخ که شش ماه میلی مکه بود [و اکنون جزء شهر مکه شده]، غسل کرد.<ref>الروض المعطار، ص۴۳۶.</ref> بنابر روایتی دیگر، پیامبر(ص) در این مکان به نماز ایستاد و در نماز گریست. پیامبر علت گریستنش را شهادت یکی از فرزندانش در این مکان عنوان کرد.<ref>مقاتل الطالبیین، ص۳۶۶ و ۳۶۷.</ref> همچنین امام صادق(ص) در گذر از این مکان، از شهادت یکی از اهل‌بیتش در این مکان خبر داد.<ref>مقاتل الطالبیین ، ص۳۶۷؛ منتهی الآمال، ج۱ ص۲۶۱.</ref> شیخ طوسی در کتاب رجال خود، صاحب فخ را از اصحاب امام صادق(ص) دانسته است.<ref>رجال الطوسی، ص۴۸۹.</ref> روایت شده امام کاظم(ع) از شهید فخ تجلیل کرده است.<ref>مقاتل الطالبیین، ص۳۸۰.</ref> | ||
== میقات کودکان== | == میقات کودکان== | ||
نسخهٔ ۳ نوامبر ۲۰۲۵، ساعت ۰۹:۳۷
| اطلاعات اوليه | |
|---|---|
| مکان | مکه |
| کاربری | میقات کودکان |
| تاریخ بنا | |
| رویدادها | محل شهادت شهدای فخ در سال 169 قمری |
فَخّ مکانی است در شمال مکه در نزدیکی مسجد تنعیم که از نظر فقهای شیعه مکان احرام کودکان است. این مکان جایی است که در سال 169 قمری یکی از نوادگان امام حسن(ع) که بر عباسیان قیام کرده بود در آن به شهادت رسید و به شهید فخ مشهور شد.
مکان
فَخّ یا وادی زاهر،[۱] نامه منطقه‌ای در شمال مکه، نزدیک مسجد تنعیم است. این مکان در ۴ کیلومتری مسجد الحرام قرار دارد. امروزه از این مکان به نام «حَیُّ الشهداء» (کوی شهدا) یاد می‌شود.
در این منطقه کوهی وجود دارد که در دامنه آن مقبره‌ای است که به مقبره شهدای فخ مشهور است. شهدای فخ، عده‌ای از سادات حسنی بودند که در نبرد با عباسیان در سال ۱۶۹ هجری در این مکان به شهادت رسیدند.
این مقبره نسبتا وسیع بوده ولی به خاطر راه سه پاره شده، بخشی از آن با یکی دو متر ارتفاع از سطح خیابان قرار دارد و بخش اصلی از آن هم با یک چهار دیواری و دری همیشه بسته، محصور شده است. گفته می شود قبر حسین بن علی یا شهید فخ در این چهار دیواری قرار دارد.[۲]
شهید فخ
حسین بن علی بن حسن مثلث بن حسن مثنّی فرزند امام حسن مجتبی(ع) مشهور به صاحب فخ،[۳] رهبر قیامی علیه حکومت عباسیان بوده که از آن به واقعه فخ یا قیام فخ یاد می شود.[۴]
صاحب فخ در روز ۸ ذی‌الحجه سال ۱۶۹ق (یوم الترویه) در منطقه فخ در جنگ با سپاه هادی عباسی(حک: ۱۶۹ - ۱۷۰ ق)، با اکثر سپاهیانش از جمله حدود ۱۰۰ نفر از سادات حسنی به شهادت رسیدند.[۵] به گزارش حموی تاریخ‌نویس هفتم قمری، بدن‌های شهدا پس از سه روز که روی زمین باقی ماند و طعمه درندگان قرار گرفت، در جایی که اکنون به عنوان «مقبره شهدای فخ» از آن یاد می‌شود، دفن شدند.[۶]
شهید فخ یا صاحبِ فخ، قیامش را از مدینه آغاز کرد.[۷] وی پس از تسلط بر شهر؛ به علت نزدیکی ایام حج، با ۳۰۰ تن از یاران و نزدیکانش به سوی مکه حرکت کرد. اما پس از رسیدن به منطقه فخ، با سپاه عباسی که فرماندهی آن را عباس بن محمد یکی از نوادگان عبدالله بن عباس به عهده داشت روبرو شد و در این نبرد همه سپاه او شهید و تعداد اندکی اسیر شدند. برخی از خویشاوندانش نیز مانند دایی او ادریس بن عبدالله موفق به فرار شدند. ادریس به مغرب فرار کرد و سلسله ادریسیان را در آنجا پایه‌گذاری کرد.[۸]
قبرهای دیگر
گفته می‌شود عبدالله بن عمر بن خطاب[۹] و عده‌ای از صحابه پیامبر نیز در منطقه فخ مدفون‌اند.[۱۰] گزارشی از دفن عبدالله بن زبیر در فخ نیز وجود دارد.[۱۱]
فضیلت
بر اساس روایتی، رسول خدا(ص) هنگامی که از مدینه به مکه می‌رفت، قبل از وارد شدن به مکه در فخ که شش ماه میلی مکه بود [و اکنون جزء شهر مکه شده]، غسل کرد.[۱۲] بنابر روایتی دیگر، پیامبر(ص) در این مکان به نماز ایستاد و در نماز گریست. پیامبر علت گریستنش را شهادت یکی از فرزندانش در این مکان عنوان کرد.[۱۳] همچنین امام صادق(ص) در گذر از این مکان، از شهادت یکی از اهل‌بیتش در این مکان خبر داد.[۱۴] شیخ طوسی در کتاب رجال خود، صاحب فخ را از اصحاب امام صادق(ص) دانسته است.[۱۵] روایت شده امام کاظم(ع) از شهید فخ تجلیل کرده است.[۱۶]
میقات کودکان
فخ میقاتی برای کودکان به شمار می‌رود و دلیل آن[۱۷] روایتی از امام صادق(ع) است که چون از آن حضرت سوال شد در کجا می‌توان لباس‌های دوخته را از تن کودکان کند [ و آنها را محرم ساخت؟ ] حضرت در جواب فرمود: پدرم امام باقر(ع) در فخ؛ لباس‌های کودکان را می‌کَند [و آنها را محرم می‌ساخت ].[۱۸] برخی فقها معتقدند ولیِّ کودک می‌تواند کودک را در یکی از میقات‌های پنجگانه مُحرم کند بدین معنا که به نیابت از او نیت کند و لبیک گوید اما کندن لباس کودک و پوشاندن لباس احرام بر او را می‌تواند تا فخ به تاخیر اندازد.[۱۹] بیشتر فقهای شیعه معتقدند اصل احرام کودکان می‌تواند از فخ به عنوان یک میقات برای آنها قرار گیرد.[۲۰]
برخی فقهای معاصر نیز مانند آیت الله بهجت معتقدند جایز است ولی طفل، طفل را در یکی از میقات‌های معروف محرم کند ولی می‌تواند برای آسان‌تر شدن برای کودک، کندن لباس دوخته و پوشاندن لباس احرام بر او را تا فخ به تاخیر بیندازد.[۲۱] اما فقهای اهل سنت در این مورد مخالف یا ساکت‌اند. اما برخی از آنها می‌گویند که مشکلی ندارد که احرام صبی (کودک) را تا حرم یا نزدیک حرم به تاخیر انداخت.[۲۲]
پانویس
- ↑ شفاء الغرام، ج۱ ص۴۷۲.
- ↑ نگا: آثار اسلامی مکه و مدینه، ص۱۹۹ و ۲۰۰.
- ↑ ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبیین، ۱۴۱۹ق، ص۳۶۴.
- ↑ ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبیین، ۱۴۱۹ق، ص۳۶۶–۳۶۷.
- ↑ اعیان الشیعه،ج ۶ص ۹۷ ؛ فرهنگ اعلام جغرافیائی، ص۱۹۹.
- ↑ معجم البلدان، ج۴ ص۲۳۸.
- ↑ مقاتل الطالبیین، ص۳۷۲.
- ↑ تاریخ تشیع، ج۱ ص۲۶۳.
- ↑ الطبقات الکبری، ج۴ ص۱۴۲.
- ↑ معجم البلدان، ج۴ ص۲۳۸.
- ↑ آثار اسلامی مکه ومدینه، ص۲۰۰.
- ↑ الروض المعطار، ص۴۳۶.
- ↑ مقاتل الطالبیین، ص۳۶۶ و ۳۶۷.
- ↑ مقاتل الطالبیین ، ص۳۶۷؛ منتهی الآمال، ج۱ ص۲۶۱.
- ↑ رجال الطوسی، ص۴۸۹.
- ↑ مقاتل الطالبیین، ص۳۸۰.
- ↑ المرتقی،ج ۲ص۲۸.
- ↑ الکافی، ج۴ ص۳۰۳؛ من لایحضره الفقیه، ج۲ ص۴۳۳.
- ↑ معالم الدین، ج۱ ص۲۳۰؛ المرتقی، ج۲ص ۲۸.
- ↑ موسوعه احکام الاطفال و ادلتها، ج۵ ص۲۸۲.
- ↑ آراء المراجع فی الحج،ج ۱ ص۳۴.
- ↑ الکافی فی فقه اهل المدینه،ج ۱ ص۴۱۱.
منابع
- آثار اسلامی مکه و مدینه، جعفریان رسول، تهران ، نشر مشعر، ۱۳۹۰.
- آراء المراجع فی الحج علی ضوء فتاوی الامامِ الخمینی، افتخاری گلپایگانی علی ، تهران، نشر مشعر، ۱۴۲۸.
- اعیان الشیعه؛ امین عاملی سید محسن(م۱۳۷۱ق)، تحقیق حسن امین، بیروت، دار التعارف، ۱۴۰۳.
- بحارالانوار،علامه مجلسی محمد باقر (م۱۱۱۰ق)،تهران، اسلامیه ، بی تا.
- تاریخ تشیع ، عده‌ای از محققین ،زیر نظر دکتر سید احمدرضا خضری ،قم، پژوهشگاه حوزه و دانشگاه،۱۳۸۸.
- رجال الطوسی ، طوسی محمد بن حسن (م ۴۶۰ ق)،تحقیق جواد قیومی اصفهانی ،قم موسسه نشر اسلامی ۱۴۲۷.
- الروض المعطار فی خبر الاقطار، حمیری محمد بن عبدالمنعم (م ۹۰۰ ق)،تحقیق احسان عباس ،بیروت، مکتبه لبنان ناشرون، ۱۹۸۴.
- شفاء الغرام باخبار البلد الحرام؛ فاسی محمد بن احمد (م ۸۳۲ ق)،تحقیق علی محمد عمر ،قاهره، مکتبه الثقافه الدینیه، ۱۴۲۸.
- الطبقات الکبری ، ابن سعد( م ۲۳۰ ق)، تحقیق محمد عبدالقادر عطا ،بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۰.
- فرهنگ اعلام جغرافیایی،شراب محمد محمد حسن ،ترجمه حمیدرضا شیخی ، تهران ، نشر مشعر،۱۳۸۳.
- الکافی ، کلینی محمد بن یعقوب (م ۳۲۹ ق)،تهران اسلامیه، ۱۳۶۲.
- الکافی فی فقه اهل المدینه، ابن عبدالبر قرطبی یوسف بن عبدالله ( م۴۶۳ ق)، تحقیق محمد محمد احید، ریاض ، مکتب الریاض الجدیثه، ۱۴۰۰
- المرتقی الی الفقه الاَرقی، روحانی محمد (م ۱۴۱۸ ق)، تهران دار الجلیّ (مؤسسه الجلیل للتحقیقات الثقافیه)، ۱۴۱۹.
- معالم الدین فی فقه آل یاسین ، انصاری محمد بن شجاع ( ابن قطان م ۸۳۲ق)، قم، مؤسسه الامام الصادق، ۱۴۲۴.
- معجم البلدان، یاقوت حموی (م۶۲۶ق)، بیروت، دار صادر، ۱۹۹۵.
- مقاتل الطالبیین،ابو الفرج اصفهانی علی بن الحسین(م۳۵۶ ق)،تحقیق احمد صقر، بیروت، مؤسسه الاعلمی، ۱۴۱۹.
- منتهی الامال،محدث قمی (م ۱۳۵۹ ق)،تهران، کتابفروشی اسلامیه، ۱۳۷۹.
- من لایحضره الفقیه ،شیخ صدوق (م ۳۸۶ ق)، قم، جامعه مدرسین، ۱۴۰۴.
- موسوعه احکام الاطفال و ادلتها، انصاری قدرت الله ، قم ،مرکز فقهی ائمه اطهار(ع)، ۱۴۲۹.