کلیددار: تفاوت میان نسخهها
(←پانوشت) |
(اصلاح نویسههای عربی، اصلاح فاصلهٔ مجازی، اصلاح ارقام) |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{در دست ویرایش|ماه=[[آبان]]|روز=[[۲۲]]|سال=[[۱۳۹۸]]|کاربر=Abbasahmadi1363 }} | {{در دست ویرایش|ماه=[[آبان]]|روز=[[۲۲]]|سال=[[۱۳۹۸]]|کاربر=Abbasahmadi1363 }} | ||
کلیدار، کسی است که کلید را نگه میدارد. در مکانهای مذهبی، کارخانهها، تیمچهها، بازارچهها و قصرها، کلیدهای قسمتهای مختلف را به کسی میسپارند که امین و هوشیار باشد و باز و بسته کردن درهای این مکانها را در آغاز و پایان روز، به عهده گیرد. | |||
== در مکانهای مقدس == | == در مکانهای مقدس == | ||
کلیددار، در | کلیددار، در مکانهای مقدس، حرمها و زیارتگاهها، کسی است که نگهبان بوده، یا کلید ضریح یا کلید خزانه در دست او باشد. کلیدداری، منصب مهمی بوده و | ||
=== کعبه === | === کعبه === | ||
پیشینه کلیدداری، درباره [[ | پیشینه کلیدداری، درباره [[کعبه]]، به پیش از [[اسلام]] بازگشته و برای دودمانی که نسل در نسل این سمت را داشتند، افتخار به شمار میآمده است. یکی از منصبهای [[قریش]]، مقارن ظهور اسلام، «حجابت» و «سدانت» ، یعنی دربانی، کلید داری، خادمی و پرده داری بوده است.<ref>تاریخ پیامبر اسلام، ص۶۶.</ref> در روز فتح [[مکه]]، [[حضرت محمد(ص)]] کلید کعبه را از عثمان بن ابی طلحه گرفته، در کعبه را گشوده و وارد آن شد و دو رکعت [[نماز]] خواند. او پس از سخنانی که در عفو و گذشت از قریش بر زبان آورد، دوباره کلیددارِ در کعبه را خواسته و کلید کعبه را به او داد و او را در همان منصب، ابقا کرد.<ref>تاریخ پیامبر اسلام، ص۵۶۹.</ref> | ||
=== آستان امام حسین(ع) === | === آستان امام حسین(ع) === | ||
در [[آستان مقدس امام حسین(ع)|حرم امام حسین(ع)]]، | در [[آستان مقدس امام حسین(ع)|حرم امام حسین(ع)]]، کلیدداری، منصب ریاست بر خادمان و آستان به شمار میرود. در [[کربلا]]، از ۲۰۰ سال پیش، خاندان آل طعمه به کلیددار معروف بوده و تولیت حرم امام حسین(ع) و [[آستان مقدس حضرت عباس(ع)|حرم حضرت عباس(ع)]] را بر عهده داشتند، که بعدها در تولیت حرم حسینی انحصار یافت و «آلکلیددار» ، عهده دار این منصب شدند که تا همین اواخر ادامه داشت. سید عبدالحسین کلیددار آلطعمه، مؤلف «[[بغیه النبلاء فی تاریخ کربلا]]»،<ref>ر. ک: فصلنامهٔ فرهنگ زیارت، شماره ١٠ و ١١ (ویژه نامهٔ کربلای معلی).</ref> و سید سلمان آلطعمه از بزرگان همین خاندان است. | ||
==پانوشت== | ==پانوشت== | ||
خط ۲۰: | خط ۲۰: | ||
| پیش از لینک = مقاله | | پیش از لینک = مقاله | ||
| منبع = فرهنگ نامه زیارت، | | منبع = فرهنگ نامه زیارت، | ||
| پس از لینک = جواد محدثی، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره هجدهم، بهار | | پس از لینک = جواد محدثی، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره هجدهم، بهار ۱۳۹۳، ص۳۶ | ||
| لینک = http://lib.hajj.ir/View/fa/Book/BookView/Image/1365/1/36 | | لینک = http://lib.hajj.ir/View/fa/Book/BookView/Image/1365/1/36 | ||
}} | }} | ||
خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
{{پایان}} | {{پایان}} | ||
[[رده:مقالههای در دست ویرایش]] |
نسخهٔ ۱۳ نوامبر ۲۰۱۹، ساعت ۱۶:۲۸
این مقاله هماکنون در دست ویرایش است.
این برچسب را کاربر:Abbasahmadi1363 در تاریخ ۲۲ آبان ۱۳۹۸ برای جلوگیری از تعارض ویرایشی قرار داده است. لطفا بدون توافق با کاربر فوق برچسب را برندارید. |
کلیدار، کسی است که کلید را نگه میدارد. در مکانهای مذهبی، کارخانهها، تیمچهها، بازارچهها و قصرها، کلیدهای قسمتهای مختلف را به کسی میسپارند که امین و هوشیار باشد و باز و بسته کردن درهای این مکانها را در آغاز و پایان روز، به عهده گیرد.
در مکانهای مقدس
کلیددار، در مکانهای مقدس، حرمها و زیارتگاهها، کسی است که نگهبان بوده، یا کلید ضریح یا کلید خزانه در دست او باشد. کلیدداری، منصب مهمی بوده و
کعبه
پیشینه کلیدداری، درباره کعبه، به پیش از اسلام بازگشته و برای دودمانی که نسل در نسل این سمت را داشتند، افتخار به شمار میآمده است. یکی از منصبهای قریش، مقارن ظهور اسلام، «حجابت» و «سدانت» ، یعنی دربانی، کلید داری، خادمی و پرده داری بوده است.[۱] در روز فتح مکه، حضرت محمد(ص) کلید کعبه را از عثمان بن ابی طلحه گرفته، در کعبه را گشوده و وارد آن شد و دو رکعت نماز خواند. او پس از سخنانی که در عفو و گذشت از قریش بر زبان آورد، دوباره کلیددارِ در کعبه را خواسته و کلید کعبه را به او داد و او را در همان منصب، ابقا کرد.[۲]
آستان امام حسین(ع)
در حرم امام حسین(ع)، کلیدداری، منصب ریاست بر خادمان و آستان به شمار میرود. در کربلا، از ۲۰۰ سال پیش، خاندان آل طعمه به کلیددار معروف بوده و تولیت حرم امام حسین(ع) و حرم حضرت عباس(ع) را بر عهده داشتند، که بعدها در تولیت حرم حسینی انحصار یافت و «آلکلیددار» ، عهده دار این منصب شدند که تا همین اواخر ادامه داشت. سید عبدالحسین کلیددار آلطعمه، مؤلف «بغیه النبلاء فی تاریخ کربلا»،[۳] و سید سلمان آلطعمه از بزرگان همین خاندان است.
پانوشت
منابع
تاریخ پیامبر اسلام، محمدابراهیم آیتی، انتشارات دانشگاه تهران، تهران، چاپ پنجم.